GE46 ข้ามิอาจให้กำเนิดบุตรได้ [ฟรี]
พื้นที่โดยรอบเมืองหนิงกว่า 100 ลี้ รายล้อมด้วยต้นหลิงเพลิง
บรรยากาศดีเช่นนี้ แต่หลานเหม่ยผู้ติดตามหนิงฝานกลับรู้สึกแย่
หนิงฝานเองก็มิเข้าใจความสุนทรีย์ของบรรยากาศรอบด้าน ทั้งยังมิเข้าใจการเกี้ยวพา ที่สำคัญ ในหัวของหลานเหม่ยมีเรื่องมากมายให้ขบคิด
นางกลัวว่าหนิงฝานจะตามตื้อนาง นางมิต้องการแต่งงานกับหนิงฝาน
เพียงแต่...เหตุผลทั้งมวลนั้น เป็นเพราะนางมิอาจมีบุตรได้!
‘หนิงฝานเป็นผู้เชี่ยวชาญประสานวิญญาณขั้นกลาง ยามนี้ปีศาจทมิฬหนิงที่เป็นปู่ของเขาก็กลายเป็นผู้มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วทั้งแคว้นเยว่... บิดาพึงพอใจในตัวเขา เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะยกเลิกการแต่งงานได้อย่างไร...’
คิ้วเรียวยาวของนางงดงาม แต่แฝงด้วยความเย่อหยิ่งและเย็นชา แม้นางเป็นสตรี แต่นางไม่รู้ว่าการยิ้มเป็นเช่นใด
“เราเดินมาหลายรอบแล้ว...” หนิงฝานกล่าวเตือนนาง
“อืม... เดินอีกเถอะ...” นางขบริมฝีปาก ยามนี้นางยังมิรู้ว่าจะเริ่มกล่าวกับหนิงฝานอย่างไร
หากบอกว่าตนไม่สามารถให้กำเนิดบุตร...หนิงฝานจะปล่อยนางไปหรือไม่? แต่หากมิได้ผลและหนิงฝานรับนางเป็นภรรยา นางย่อมดูเหมือนคนเห็นแก่ตัว เป็นผู้บ้าตัญหา นางจึงมิต้องการแต่งงาน
เรื่องเช่นนี้ นางที่เป็นบุตรสาวผู้ต้องสืบทอดนิกาย ความลับที่นางมิอาจให้กำเนิดบุตร นางจะกล่าวออกไปเช่นใด?
แม้จะเดินรอบป่าหลิงเพลิงหลายรอบ แต่หลานเหม่ยยังมิอาจตัดสินใจกล่าวได้
“กล่าวมาเถอะว่าเหตุใดแม่นางถึงมิยอมแต่งงานกับข้า?” หนิงฝานเลือกที่จะเป็นฝ่ายกล่าวก่อน เพียงแต่คำกล่าวของกลับเถรตรง
ทันใดนั้นเอง ใบหน้าของหลานเหม่ยแดงก่ำ นางกำหมัดน้อยๆแน่น ใบหน้าเบือนหนีไม่กล้าสบตา
“ข้า...”
“เจ้าเกลียดข้ารึ?” หนิงฝานกล่าวถาม
“มิใช่... ข้ามิเคยบอกว่าเกลียดเจ้า...” นางส่ายหน้า สองมือกุมกลางอก ใจเต้นรัว
“แต่ข้าเกลียดเจ้ามาก... ข้าเกลียดสตรีที่ทำตัวเย่อหยิ่งกับข้า” หนิงฝานกล่าวตรงๆ
ใบหน้าของนางยิ่งแดงหนัก ความเขินอายมลายสิ้นเหลือเพียงโทสะ นางก้าวเข้าหาหนิงฝาน เงยหน้ามองกระทั่งใบหน้าที่งดงามเกือบสัมผัสกับคางหนิงฝาน “เจ้าไม่เข้าใจข้า!”
ด้วยที่นางมักจะแสดงสีหน้าเฉยชา ไร้ซึ่งรอยยิ้ม ทำให้ผู้คนมักคิดว่านางหยิ่งทะนง ยิ่งเมื่อนางอยู่ต่อหน้าหนิงฝาน นางยิ่งเงียบขรึมไม่กล่าว ทำให้หนิงฝานโกรธเคืองนางเป็นอย่างมาก... หนิงฝานเป็นเพียงผู้เยาว์ แต่คำกล่าวกลับดุดันเถรตรงราวกับอันธพาล
‘อืม... สมแล้วที่เป็นศิษย์ของหานหยวนจี๋ นิสัยช่างคล้ายกันนัก’
ใบหน้าของนางเคลื่อนเข้าใกล้หนิงฝานอย่างไม่รู้ตัว แต่เมื่อนางตระหนักถึงการกระทำของตน หน้าผากของนางก็อยู่ห่างจากคางของหนิงฝานเพียงหนึ่งชุนเสียแล้ว... หนิงฝานเป็นบุรุษ มีกลิ่นอายความเป็นบุรุษผู้ทะนง นั่นยิ่งทำให้ใบหน้าของนางแดงก่ำและผงะถอยไปหลายก้าว
แต่ด้วยนางเร่งร้อนไม่ระวัง จึงสะดุดก้อนหินล้ม
และทันใดนั้น หนิงฝานกลับเคลื่อนไหวใช้มือโอบเอวของนางไว้อย่างนุ่มนวล แววตาที่หนิงฝานจ้องมองทำให้นางมึนชาไปทั่วร่าง ทำให้ทุกสิ่งรอบกายราวกับไม่สลักสำคัญ... แต่นั่นเป็นเพียงจินตนาการของนาง
‘แท้จริงเจ้า... เป็นคนที่น่าสนใจมาก และวันนี้...ข้าได้มองเจ้าชัดๆ’
‘แต่เจ้ามันน่าโมโหจริงๆ!’
หนิงฝานไม่เคยข้องเกี่ยวกับสตรีมาก่อน ทำให้เขาดูเฉยชา
แต่ความเฉยชาของหนิงฝานกลับทำให้นางใจเต้นรัว... ด้วยเหตุผลเพราะร่างกายของนาง ทำให้นางเกลียดชังบุรุษ โดยเฉพาะผู้ที่ตามตื้อแผ้วพานนาง แต่เมื่อนางพบหนิงฝาน เขาเพียงกล่าวถ้อยคำที่เย็นชา จับจ้องนางด้วยแววตาที่เรียบเฉย นั่นกลับทำให้นางสบายใจ
“ดึงข้าขึ้น!” หลานเหม่ยที่ล้มลงกับพื้นยื่นมือให้หนิงฝาน ยามนี้นางเขินอาย เพราะเป็นครั้งที่นายเป็นฝ่ายยื่นมือให้บุรุษ
“เหตุใดข้าต้องดึงเจ้า?”
“นี่เจ้า… ฮึ่ม!”
สุดท้ายนางกลับลุกยืนขึ้นเอง แต่นั่นยิ่งทำให้นางใจเต้นรัว สิ่งที่นางรู้สึกนั้นเป็นจริง เพราะคำกล่าวที่ไร้อารมณ์ของหนิงฝานทำให้นางสบายใจ
‘หากได้แต่งงานกับหนิงฝาน...บางที...บางทีข้าอาจไม่พบกับเรื่องที่เจ็บปวด แต่ช่างน่าเสียดายที่ข้าไม่สมเป็นสตรี...เช่นนั้นข้าจะแต่งงานไปเพื่ออันใด?’
หัวใจนางบีบรัด นางต้องกล้าบอกความลับแก่หนิงฝาน
“หนิงฝาน... ข้าแต่งงานกับเจ้ามิได้ ข้าจะขอให้ท่านพ่อยกเลิกการหมั้นหมายของเรา เจ้าเห็นด้วยหรือไม่...”
“ยกเลิกการหมั้น... ฮ่าฮ่า... เจ้าวางใจเถิด ในเมื่อเจ้าละทิ้งคำสัญญาได้ เจ้าย่อมไม่คู่ควรเป็นสตรีของข้า” หนิงฝานกล่าวก่อนจะหันหลังจากไป
“มิใช่อย่างที่เจ้าคิด...มิใช่ว่าข้ามิชอบเจ้า” ใบหน้าของนางแดงก่ำ นางรั้งหนิงฝานไว้
นางคาดมิถึงว่าหนิงฝานจะมิกล่าวถามเหตุผล การหมั้นหมายสำหรับนางถือเป็นเรื่องน่ายินดี เพียงแต่ร่างกายกลับไม่อาจตอบสนองต่อหน้าที่นั้นได้
ในเมื่อหนิงฝานมิรู้ นางจะมิยอมปิดบัง เพราะนางกลัวว่าหนิงฝานจะเข้าใจผิดว่านางเย่อหยิ่ง และเกิดอคติกับนาง
“แท้จริงแล้ว...แท้จริงแล้วข้าเป็นหมัน...”
ในที่สุดนางก็ยอมกล่าว นางหลับตาแน่นเพราะกลัวจะเห็นแววตาที่เฉยชาของหนิงฝาน
สตรีที่เป็นหมันนั้นเปรียบได้ดั่งสัตว์ประหลาด มิอาจมีความสุข มิอาจสืบทอดทายาท สำหรับบุรุษแล้ว สตรีเช่นนี้ไร้ค่า
‘หนิงฝานอาจดูแคลนข้า...
นางหลับตาแน่น นางยิ้มอย่างขมขื่น ถอนหายใจ แล้วปล่อยหนิงฝานไป “ข้าได้กล่าวแล้ว...เจ้าไปเถอะ...”
“เป็นหมัน?” หนิงฝานชะงักฝีเท้า เป็นครั้งแรกที่เขาเพิ่งพิศนางอย่างจริงจัง
นางเป็นสตรีที่งดงามอย่างยิ่ง ผมดำขลับตรงยาว คิ้วโก่งโค้ง หางคิ้วดูหยิ่งทะนงและเย็นชา แต่ใบหน้าไร้ซึ่งรอยยิ้ม
หนิงฝานมิได้รักนาง เขาเกลียด แต่การที่เขาเกลียดนั้น เป็นผลมาจากความเข้าใจผิด เพราะความหยิ่งทะนงของนางนั้น เป็นเพียงเครื่องป้องกันตัวนางเอง
‘เป็นหมัน... มิน่านางถึงได้ต้องการถอนหมั้น นี่คือเหตุผลที่แท้จริงของนาง’
“เรื่องนี้เป็นเรื่อสำคัญ... ในเมื่อเจ้ารู้แล้วก็ห้ามบอกผู้ใดเด็ดขาด” นางเผยสีหน้าโศกเศร้า
“เหตุใดข้าต้องบอก เรื่องที่เจ้าเป็นหมัน...ข้าช่วยรักษาให้หายขาดได้ บิดาของเจ้ามีบุญคุญใหญ่หลวงกับอาจารย์ข้า เช่นนั้นการช่วยเหลือของข้าถือเป็นการตอบแทน”
หนิงฝานยื่นมือไปหานาง แต่นั่นกลับทำให้นางใบหน้าแดงก่ำ
จากความเศร้าแปรเปลี่ยนเป็นเขินอาย โกรธ และหวาดกลัว
‘หนิงฝานช่างหยาบคาย โจร...อันธพาล... เขาจะทำสิ่งใด หรือจะตรวจสอบจุดลับของข้า... ช่างไร้ยางอายนัก!’
‘เขาจะดูมัน…อย่าฟุ้งซ่าน เดี๋ยว!!’
“อย่าขยับ!”
ใต้เท้าของหนิงฝานปรากฏรุ้งหิมะ เขาเคลื่อนเข้าด้านหลังนางด้วยความเร็วเทียบเท่าผู้เชี่ยวแก่นทองคำ มือขวาสัมผัสกระดูกไหปลาร้า มือซ้ายสัมผัสชีพจรที่ข้อมือขวา
หลานเหม่ยรู้ว่าหนิงฝานกำลังตรวจสอบนาง จากท่าทาง แววตา และชีพจรที่เต้นอยู่ของนาง
เดิมทีนางคิดว่าหนิงฝานจะชั่วร้ายกว่านี้แต่กลับไม่...
แผ่นหลังของนางแนบชิดกับแผ่นอกของหนิงฝาน หัวใจนางเต้นรัว เป็นครั้งแรกที่นางถูกบุรุษสัมผัสกาย...แต่น่าเศร้าที่บุรุษผู้นี้มิรู้จักความนุ่มนวล หนิงฝานจับข้อมือของนางแน่นมาก
แม้นางจะเจ็บ แต่ความเจ็บนั้นกลับทำให้นางมึนชา ราวกับนางชื่นชอบความเจ็บปวดที่หนิฝานมอบให้
“ปะ...ปล่อยข้า..” นางดิ้นรนขัดขืนเล็กน้อย แต่หนิงฝานขมวดคิ้วและใช้มือฟาดเข้าไปที่ก้นอันอวบอิ่มได้รูปของนาง กระทั่งทำให้นางสะดุ้ง
แม้นางรู้สึกได้ถึงความเจ็บที่ก้น แต่ความเจ็บนั้นกลับทำให้นางผ่อนคลายอย่างบอกมิถูก
“เจ้ากล้า...ตีข้า... อา~~~” ลมหายใจของนางเริ่มถี่กระชั้นขึ้นช้าๆ แต่อารมณ์ที่คลุมเครือของนาง หนิงฝานกลับไม่ทราบเพราะเขาเพ่งความรู้สึกกับจังหวะชีพจรของนาง
“ทุกครั้งที่รอบเดือนของเจ้ามา เจ้าจะเจ็บกระทั่งหมดสติใช่หรือไม่?..” หนิงฝานเร่งกล่าวถาม
“เจ้า...เจ้ารู้ได้อย่างไร!?”
ใบหน้าของนางแดงก่ำ เรื่องรอบเดือนถือเป็นความลับของสตรี หนิงฝานที่เป็นบุรุษรู้ได้อย่างไร ที่สำคัญ เขายังรู้กระจ่าง
“เมื่อรอบเดือนเจ้ามา ทุกๆยาม 1 ถึงยาม 2 เจ้าจะเจ็บปวด... อืม... ตำแหน่งสมควรเป็นบริเวณนี้” ปลายนิ้วของหนิงฝานเคลื่อนเริ่มจากหน้าอกที่ขาวนวลของนาง ไล่ลงมาจนถึงท้องน้อย แม้หนิงฝานจะสัมผัสนางผ่านอาภรณ์ แต่นั่นกลับทำให้นางสั่นสะท้านไปทั้งร่าง
“ถะ...ถูกต้อง”
“อืม... เจ้ามิได้เป็นหมันมาตั้งแต่กำเนิด เพียงแต่เจ้ามีอาการป่วย... อาการของเจ้ามิยากเย็นจะรักษา เพียงแต่โอสถนั้นหาได้ยาก วันรุ่ง...ข้าจะเดินทางไปนิกายกุ่ยเชว่เพื่อกราบอาจารย์ พอถึงยามค่ำ ข้าจะไปหาเจ้าที่ห้องและเริ่มรักษา...”
“รักษา... รักษาที่ใด!”
“เมื่อครู่เจ้าบอกตำแหน่งข้าแล้ว ข้าย่อมรักษาตรงนั้น... เจ้าช่างโง่เขลานัก! เอาหล่ะ ข้าต้องไปแล้ว ข้ามีเรื่องต้องจัดการ แล้วยามค่ำวันพรุ่ง ข้าจะไปหาเจ้า”
หนิงฝานปล่อยนางก่อนกลายเป็นรุ้งหิมะหายไป
นางยังรั้งอยู่ที่เดิมชั่วครู่ หลังจากหนิงฝานไป ใบหน้าที่แดงก่ำของนางก็เริ่มดีขึ้น... หนิงฝานกล่าววาจาถากถางนาง ตีก้นนาง และใช้ปลายนิ้วเคลื่อนสัมผัสเรือนร่างของนาง ทั้งหมดนั้นทำให้นางตกใจ
เพราะด้วยนิสัยของนางแล้ว นางมักจะหลีกเลี่ยงบุรุษ แต่วันนี้...เพียงหนึ่งวัน จุดลับบนเรือนร่างของนางกลับถูกหนิงฝานสัมผัสจนหมด
ยามค่ำวันพรุ่ง... หลังจากหนิงเสร็จกิจต่างๆ เขาจะมาพบนางและเริ่ม...
“มิได้... เรื่องมันกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร”
นางอาย โกรธ และขมขื่น จากนั้นจึงออกจากป่าอย่างรวดเร็ว
‘บางทีการที่บุรุษผู้เฉยชาผู้นี้สัมผัสข้า เขาอาจมิรู้สึกอันใด’
‘แต่ดวงตาของเขา กล้ามเนื้อ และกระดูก ช่างน่าหลงไหล’
‘คืนวันพรุ่ง...เขาจะมาหาข้าจริงหรือไม่!?’
ยิ่งขบคิดนางยิ่งหน้าแดง นางก่นด่าหนิงฝาน
“ไร้ยางอาย...”
