The Dark King – Chapter 24 อ้างว้าง [อ่านฟรี]

“ไอ้ตัวปัญหา ดูสิว่าแกจะทนได้นานแค่ไหน!”  ชายแก่สวมใส่หน้ากากสีเขียวเข้มเอาไว้ มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่ไม่ได้ถูกปิดบัง เขายืนจ้องมาทางโต๊ะ ปลายนิ้วของเขาอยู่ที่หน้าไม้พร้อมยิงใส่ฟู่เทียนตลอดเวลา

 

ฟึบ!

 

มีเงาวิ่งออกมาจากหลังโต๊ะตัวนั้น

 

นิ้วมือของชายแก่ลั่นไกของหน้าไม้ในทันที ลูกธนูพุ่งออกไปในทันทีแต่ก็ไม่ได้ปะทะเข้ากับเงานั่น มันตอกเข้าไปยังตู้ไม้ด้านหลัง

 

ณ เวลนั้นเดียวกันนั้น มีขวดตกลงมาเบื้องหน้าของชายแก่

 

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปพร้อมมองไปยังฟู่เทียนที่กำลังกระโดดขึ้นมาจากพื้น เขาไม่ได้กระโดดข้ามโต๊ะเพื่อพุ่งเข้ามา แต่กลับหยิบขวดและเหยือกต่างๆขว้างมายังชายแก่

 

ชายแก่โกรธสุดๆ มันเป็นเรื่องยากในการเก็บรวบรวมอุปกรณ์ทดลองเหล่านี้ ในการที่ต้องเห็นพวกมันหล่นแตกลงบนพื้นแทบทำให้เขาเสียสติ เขารีบเติมลูกธนูพร้อมเล็งไปยังฟู่เทียน

 

อย่างไรก็ตาม ในระยะเวลาสั้นๆที่เขากำลังเติมลูกธนู ฟู่เทียนก้ได้กลับไปหลบข้างหลังโต๊ะตามเดิมเป็นที่เรียบร้อย

 

“บ้าชิบ ไอ้เด็กตัวปัญหานี่!” ชายแก่โกรธจนดวงตาร้อนระอุ เขาพลาดโอกาสในการยิงใส่ฟู่เทียนอีกครั้ง ถ้าเขารู้มาก่อนว่าจะถูกก่อกวนด้วยเด็กตัวเล็กๆ ก็คงจะหัวเราะเยาะตัวเช่นกัน

 

“อยากเห็นจริงๆว่าจะทนได้นานสักแค่ไหน” ชายแก่กำลังสังเกตุหมอกสีเขียวที่กำลังแพร่กระจายไปทั่วห้อง

 

“เอาไปกิน!” ฟู่เทียนถือขวดใบใหญ่เอาไว้ มันเป็นขวดที่บรรจุกำมะถันที่เขาเห็นในก่อนหน้า ในตอนนี้เขารู้สึกเหนื่อยล้าเป็นเพราะออกซิเจนที่ลดน้อยลงจากหมอกสีเขียว น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถระเบิดมันได้

 

“ให้ตายสิ! ไม่มีไฟจุดระเบิด”

 

ฟู่เทียนกำลังอยู่ใรความสิ้นหวัง ในขณะที่เขากำลังคิดหาทางหนี ดวงตาของเขาก็มองไปยังกำแพงไม้ที่สะท้อนเงาออกมา “ตะเกียงน้ำมัน” เขากระซิบกับตัวเอง

 

“ทำไมไม่คิดถึงตะเกียงน้ำมันมาก่อนนะ?” ฟู่เทียนรู้สึกดีใจ

 

ความสิ้นหวังในตัวของเขาหายไป เขารีบฉีกเสื้อผ้าเพื่อคลุมขวดกำมะถันเอาไว้ เขากันฟันแน่นเดินพันชีวิตและความตายจากการกระทำในครั้งนี้

 

ฟึบ!

 

ชายแก่เห็นเงาจำนวนมากพุ่งตรงเข้ามา ด้วยสัญชาตญาณในการป้องกันตนเองเขายิงลูกธนูทะลุใส่ขวดๆหนึ่ง และยกมืออีกข้างขึ้นมาปัดขวดอีกขวดไว้

 

เป็นโชคร้ายของเขา เขาได้ปะทะเข้ากับขวดที่ถูกคลุมไปด้วยเศษผ้า ขวดแตกออกและกำมันถันร่วงลงใส่แขนและเสื้อคลุมของเขา เขารีบสะบัดมันออกในขณะเดียวกันมีตะเกียงน้ำมันพุ่งลอยเข้ามา

 

ฟู่เทียนเห็นมันกำลังลุกไหม้ เขารีบก้มตัวลง

 

ตู้ม!...

 

ทันใดนั้นมีเสียงระเบิดราวกับฟ้าร้องดังขึ้นในห้อง ไม้หลายชิ้นในห้องกระเด็นออกและตกลงบนพื้น เศษฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งห้อง

 

มีบางส่วนตกหล่นลงบนโต๊ะ บางส่วนตกใส่ร่างกายของเขา เขารู้สึกรางกับซี่โครงของเขากำลังจะแตกออก มีน้ำตาไหลออกมาเนื่องจากความเจ็บปวดบนร่างกาย

 

ในตอนนี้เขาไม่สามารถควบคุมลมหายใจของตนเองได้เลย เนื่องจากเขาได้สูดดมสารพิษเข้าไปเป็นจำนวนมาก มีกลิ่นจากกำมะถันที่ระเบิด ยิ่งไปกว่านั้นยังมีหมอกสีเขียวในก่อนหน้านี้อีก แขนขาของเขารู้สึกอ่ออนแรง

 

ส่วนบนของห้องยุบลงมาบางส่วน มีลมหนาวพัดผ่านเข้ามาข้างใน ห้องที่มีบรรยากาศรอบๆเต็มไปด้วยกำมะถันและหมอกสีเขียวค่อยๆถูกเติมเต็มด้วยอากาศบริสุทธิ์

 

ฟู่เทียนรีบคลานออกไปในทันทีเพราะการระเบิดครั้งใหญ่อาจทำให้ห้องถล่มลงมาได้ เขายังไม่อยากถูกฝังทั้งเป็น

 

ผลจากการระเบิดในครั้งนี้ ตะเกียงน้ำมันก็ได้ดับไป ในเวลานี้ทั่วทั้งห้องเต็มไปด้วยความมืด

 

ฟู่เทียนมุ่งหน้าไปยังทิศทางของชายแก่แม้จะมองไปเห็นอะไรในเบื้องหน้าเลย เขาพึ่งพาภาพความทรงจำในก่อนหน้าเพื่อคำนวณระยะหางของเขากับชายแก่ ใช้เวลาไม่นานนักเขาได้สัมผัสเข้ากับบางอย่างที่มีความเหนียวและแข็งกระด้าง สีหน้าของเขากระอักกระอ่วน

 

มันเป็นกระดูกของชายแก่คนนั้น

 

แม้จำเป็นในความมืด ฟู่เทียนก็ยังทราบดีว่าเขาได้สัมผัสเข้ากับบางส่วนในร่างกายของชายแก่ที่โดนระเบิด เขาไม่คาดคิดมาก่อนเช่นกันว่าผลจากการระเบิดของกำมะถันจะรุนแรงได้ขนาดนี้ มันไม่ได้ถูกบรรจุแน่นเหมือนกระสุนปืน สาเหตุที่มันมีการระเบิดรุนแรงเป็นเพราะผงกำมะถันที่ถูกกระจายออกเป็นบริเวณกว้าง

 

“ฉันได้ฆ่าคน….” ฟู่เทียนสั่นสะท้าน ผู้ชายที่มีชีวิตในก่อนนหน้าได้ตายลงแล้ว  เขาได้เห็นคนจนในโลกนี้และเผชิญกับความไม่ยุติธรรมของกฏหมาย แต่เมื่อเป็นเรื่องของการฆ่าคน เขายังไม่เคยคิดถึงมันมาก่อน

 

ฟู่เทียนตัวสั่นเล็กน้อย เขาพูดกับตัวเองเบาๆ “มันก็เพื่อปกป้องตัวเอง ฉันแค่ต้องการป้องกันตัวเอง เพราะฉะนั้นมันไม่ใช่อาชญากรรม...ไม่ใช่อาชญากรรม...” หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก กฏหมายอันเที่ยงธรรมได้หายไปจากโลกนี้มานานแล้ว เพราะฉะนั้นใครจะเป็นคนมาตัดสินเขากันล่ะ?

 

ในห้องที่มืดมิดมีแสงดาวสาดส่องลงมา เขารู้สึกอ้างว้างและโดดเดี่ยว เขาค่อยๆผล่อนคลายร่างกายตนัเอง ความกลัวในจิตใจเริ่มหายไป และถูกแทนที่ด้วยความเฉยเมยไม่แย่แส เขาค่อยๆมองไปยังร่างกายของชายแก่ที่ถูกทิ้งไว้ เขาค่อยๆขยับร่างกายตนเอง ไม่ใช่การเดินจากไปแต่เดินเขาไปหาเศษซาก

 

เพื่อควานหาหน้าไม้อันนั้น