The Dark King – Chapter 22 ผู้สร้าง [อ่านฟรี]
ฟู่เทียนลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยแสงระยิบระยับของกองไฟก็พบว่าชายแก่กำลังลากเขาตรงไปยังความมืด
ดวงตาของเขากำลังกระพริบและกำลังถอดใจเรื่องการโจมตีกลับ ถ้าหากขว้างทรายไปยังแผ่นหลังของชายแก่ก็จะไม่เกิดผลใดๆ อีกทั้งยังเสียโอกาสในการโต้กลับอีก ยิ่งไปกว่านั้นเขากำลังถูกลากห่างออกไปจากจุดเดิมไประยะสามถึงสี่เมตรแล้ว สิ่งที่ดีที่สุดคงเป็นการคว้าก้อนหินจากข้างกองไฟ แต่ก้อนหินรอบๆจะถูกกองไฟเผาทำให้ร้อน แม้ว่าจะคว้าหินไว้ได้ก็ยังต้องขว้างให้โดนเป้าหมายอีก
“เราจะไปที่ซ่อนข้องพวกมันไม่ได้” ฟู่เทียนรู้ดีว่าเขากำลังเผชิญกับความอันตรายสูงสุดในตอนนี้ ความคิดทั้งหลายผุดขึ้นมาในหัวของเขา เขาต้องทำอะไรบางอย่างก่อนที่จะย่างก้าวไปยังที่ฐานของอีกฝ่าย อีกทั้งยังไม่รู้อีกว่ายังมีใครคนอื่นอยู่ที่ฐานของชายแก่อีกหรือเปล่า เขาไม่ต้องการเหลือความเมตตาให้กับชายแก่อีกแล้ว!
ชายแก่เดินกลับไปยังที่เมสันต้องการทำธุระ เขาก้มลงหยิบมีดสั้นที่หล่นอยู่กับพื้น
ฟู่เทียนรีบตัดสินใจลงมือ ดวงตาของเขามองไปยังก้อนหินข้างๆกองไฟ เขาหยิบมันมาหนึ่งก้อนแม้ว่ามันจะร้อนแต่เขาก็ทนกับความเจ็บปวดนี้ได้ เขาลุกขึ้นยืนและใช้แรงกับแรงเหวี่ยงให้มากที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
ปัง! ก้อนหินไม่ได้ลอยไปโดนหัวชายแก่แต่กลับปะทะเข้าที่หลัง
ชายแก่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมเสียหลักแต่ไม่ได้ล้มลง เขาหันไปมองฟู่เทียนที่กำลังวิ่งหนี เขาไม่คิดมาก่อนว่าจะถูกเล่นงานโดยเด็กหนุ่ม ไม่ใช่เพียงครั้งเดียวแต่โดนถึงสองครั้ง ความโกรธจากตัวเขาถูกแสดงออกมา “ฉันจะฆ่าแกซะ!” เขากวาดมือขวาออกไปข้างหน้า มีบางอย่างลอยออกมาจากเสื้อแขนยาวของเขา
มันปะทะเข้ากับฟู่เทียน
ฟู่เทียนล้มลงกับพื้น หลังของเขามีอาการปวด เป็นความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้เขาแทบจะสลบ จิตใจของเขากำลังสับสน: “ชายแก่ไม่น่าจะคว้าเราไว้ได้เร็วขนาดนี้ หรือมันจะเป็นก้อนหิน?”
เขาหันกลับไปมองอย่างไม่เต็มใจนัก ดวงตาของเขาถึงกับเบิกโพลง
เขาเห็นภาพที่อยู่เหนือจินตนาการ มีงูเกาะอยู่ที่แขนเสื้อของชายแก่ปรากฏให้เห็นผ่านแสงไฟ มันเหมือนกับผ้าพันคอหนาๆที่ยาวกว่าสามเมตร และมีร่างกายติดอยู่กับไหล่ชองชายแก่และฝังแน่นอยู่ในนั้น
สิ่งที่แย่ที่สุดคือเส้นเลือดที่พุพองขึ้นมาบนแขน มันดูแปลกประหลาดและมีความน่าขยะแขยงเหลือเกิน
มีคำบางคำผุดขึ้นมาในใจของฟู่เทียน: “การกลายพันธุ์”
การเกิดในครอบครัวของนักวิทยาศาสตร์ทำให้ฟู่เทียนรู้ดีว่าการกลายพันธุ์มีอยู่จริง เพียงแต่ในสมัยก่อนการทดลองพวกนี้เป็นเรื่องต้องห้าม การทดลองด้านการกลายพันธุ์กับมนุษย์เป็นเรื่องผิดกฏหมาย มีเพียงสงครามโลกครั้งที่สองเท่านั้นที่เป็นโอกาสเดียวที่ได้ใช้มันเป็นอาวุธสงคราม
เขาเคยได้ยินพ่อและพี่สาวพูดอยู่บ่อยๆเกี่ยวกับการทดลองในทำนองนี้ แต่ก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้เห็นสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นจริงบนโลกปัจจุบัน
ฟู่เทียนรู้สึกตกใจ จุดเชื่อมต่อของชายแก่และสิ่งที่กลายพันธุ์อยู่ห่างจากไหล่ไปไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้น ส่วนใหม่ที่งอกออกมาดูเหมือนจะเชื่อมด้วยเนื้อเยื่อที่เน่าเปื่อย
ชายแก่จ้องมองไปยังฟู่เทียน “ไอ้ตัวปัญหา ฉันจะไม่ให้แกตายดีแน่ ฉันจะค่อยๆเฉือนแกออกทีละชิ้นๆ จริงๆแล้วแกจะกลายมาเป็นหนึ่งในการทดลองของฉัน” หลังจบคำพูดเขาเดินก้าวเท้าก้าวใหญ่มุ่งตรงมายังฟู่เทียน
ฟู่เทียนหน้าซีด ในเวลานั้นเขารู้ได้ในทันทีว่ามันไม่ใช่การฝึกฝนอีกแล้ว แต่มันคืออันตรายของจริง เขาต้องการจะลุกขึ้นยืนแต่อาการบาดเจ็บมันหนักเกินไปทำให้ขยับไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นในตอนนี้ชายแก่ใช้ขวดหมอกสีเขียวนั่นด้วย ถึงแม้เขาจะกลั้นหายใจแต่มันก็ยังมีผลกระทบอยู่บ้างและมันทำให้แขนขาอ่อนแรง
“อยากวิ่งงั้นเหรอ?” ชายแก่มองไปยังเขาด้วยความอาฆาต เขาใช้มือจิกไปยังผมของฟู่เทียนและลากตัวฟู่เทียนไป
ฟู่เทียนคว้ามือของชายแก่เอาไว้ด้วยความเจ็บปวดราวกับหนังศีรษะกำลังถูกฉีกออก ทันใดนั้นเมื่อชายแก่หยุดเดินพวกเขาก็ได้มาถึงหลุมที่ฟู่เทียนเคยพบมาก่อน
“ลงไปซะ!” ชายแก่เตะไปยังตัวของฟู่เทียนให้ตกลงไปในนั้น
ฟู่เทียนกลิ้งตกลงมา ตัวของเขากระแทกบันไดอยู่สองสามขั้นในขณะที่กลิ้ง แขนและหลังของเขาได้รับความเจ็บปวดขั้นสูงสุด ด้วยเวลาเพียงสองถึงสามอึดใจตัวของเขาได้กระแทกเข้ากับพื้น เขามองเห็นสถานที่รอบๆผ่านแสงสลัวๆและพบว่าตัวเองได้อยู่ในห้องใต้ดินเสียแล้ว
พร้อมกันนี้ ชายแก่ได้ปีนบันไดตามลงมา
ฟู่เทียนเงยหน้าขึ้นมาและพบว่าทางที่ใช้เข้ามายังห้องนี้ถูกปกคลุมไปด้วยไม้ ซึ่งต้องผ่านที่พักของชายแก่เข้ามาเสียก่อน
เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ที่ๆใดที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชมักมีแหล่งน้ำที่สมบูรณ์ โดยทั่วไปแล้วมันเป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยมที่สุดสำหรับเป็นที่พักพิง และนั่นเป็นสิ่งที่เขาควรจะคำนึงถึง
ชายแก่ไม่แม้แต่หันมองไปยังฟู่เทียน เขารีบตรงไปยังโต๊ะของเขาที่อยู่ไม่ห่างจากทางเขานัก มียาและขวดต่างๆมากมายวางอยู่บนโต๊ะนั่น เขาผสมบางอย่างเข้าด้วยกันในแก้วและดื่มมันลงไป
ฟู่เทียนกวาดตามองไปรอบๆ เขาพบกับตู้จำนวนหนึ่งวางเรียงกันอยู่ มีขวดแก้วขนาดใหญ่วางอยู่บนตู้พวกนั้น ซึ่งบางส่วนบรรจุมือของคนเอาไว้ ในขณะที่อีกขวดหนึ่งบรรจุศรีษะของหญิงสาว ส่วนที่เหลือบรรจุหัวใจและอวัยวะอื่นๆ
เมื่อชายแก่เห็นสายตาของฟู่เทียน “ไม่ต้องรีบร้อน เดี๋ยวฉันจะหาขวดใหญ่ๆไว้ให้แกด้วย”
สีหน้าของฟู่เทียนเปลี่ยนเป็นโกรธแค้น “โบสถ์ศักดิ์สิทธิ์กล่าวไว้ว่าคนแบบพวกแกได้ขายวิญญาณให้แก่ปีศาจไปแล้ว ใช่ไหม?”
ชายแก่กล่าวเย้ยหยัน “ปีศาจ? โบสถ์ศักดิ์สิทธิ์มักอ้างถึงผู้สร้างและปีศาจเพื่อครอบงำโลกใบนี้ ถ้าฉันทำการทดลองสำเร็จ ฉันนี่แหละคือผู้สร้าง!”
“การทดลองอะไร?” ฟู่เทียนกล่าวถาม โดยปกติแล้วเขาไม่สนเรื่องการทดลองใดๆทั้งสิ้น เพียงแต่ต้องการเริ่มบนสนทนาเพื่อซื้อเวลาสำหรับการฟื้นฟูร่างกาย เพื่อหาทางสำหรับการหลบหนี
ชายหนุ่มยิ้มเยาะ: “ไม่ต้องพยายามคิดจะหนีหรอก แกรู้รึเปล่าว่านี่คืออะไร?” เขาเปิดลิ้นชักออกและเอาหน้าไม้ขนาดเล็กออกมา
สีหน้าของฟู่เทียนเปลี่ยนไป อย่างไรก็ตามเขายังไม่ยอมแพ้ พร้อมกัดฟันและกล่าวต่อไป “ทำไมผู้สร้างจึงต้องใช้การฆาตกรรมเป็นเครื่องมือล่ะ?”
“มันเป็นความฉลาดของเหล่าผู้สร้างซึ่งแกไม่มีทางเข้าใจหรอก” ชายแก่กล่าวออกพร้อมหัวเราะเยาะ “ด้วยการเล่นแร่แปรธาตุที่ยอดเยี่ยมจะทำให้แกเป็นอมตะและแกจะรู้สึกขอบคุณที่ได้มาเป็นส่วนหนึ่งของการทดลอง”
“การเล่นแร่แปรธาตุ?” ฟู่เทียนกระอึกกระอัก
เขาเองมีความรู้ด้านการเล่นแร่แปรธาตุอยู่บ้าง อาจกล่าวได้ว่ามันเป็นวิชาขั้นพื้นฐานทางเคมีที่มีต้นกำเนิดมาจากอียิปต์ เช่น การเปลี่ยนเหล็กให้การเป็นทองตามตำนานได้กล่าวไว้
อย่างไรก็ตามเป้าหมายสูงสุดของการเล่นแร่แปรธาตุคือการสร้าง ‘ศิลาอาถรรพ์’ หรือ ‘ศิลาแห่งปราชญ์’ ตามตำนานได้กล่าวเอาไว้ว่ามันสามารถให้ความเป็นอมตะได้
ในประวัติศาสตร์ มีผู้คนมากมายที่มีชื่อเสียงจากการเล่นแร่แปรธาตุ แม้แต่นักฟิสิกส์ที่มีชื่อเสียงอย่างนิวตันก็เป็นหนึ่งในนักเล่นแร่แปรธาตุ
“แกเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุสินะ?” ฟู่เทียนมองไปยังชายแก่พร้อมถามขึ้น “ไม่ใช่ว่าการเล่นแร่แปรธาตุเป็นเรื่องของการเปลี่ยนเหล็กเป็นทองหรอกหรอ?”
ชายแก่หลี่ตาและกล่าว “ไม่คิดว่าแกจะรู้มากขนาดนี้ แต่นักเล่นแร่แปรุธาตุมีสองประเภทด้วยกัน ฝ่ายหนึ่งศึกษาเกี่ยวกับการผลิตเพื่อให้ได้มาซึ่ง ‘ศิลาอาถรรพ์’ เพื่อความเป็นนิรันดร์ ส่วนอีกกลุ่มรวมถึงฉันด้วยศึกษาเกี่ยวการสรรค์สร้าง ‘ชีวิต’ เพื่อที่จะกลายมาเป็นผู้สร้าง!”
