DMWS ตอนที่ 7 เสียงร้องในมุมมืด
"เเม่,พ่อ,ผมขอออกไปข้างนอกแปปนึงนะ!"เเจ็คสันตะโกนออกมาก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่ประตูเเละคว้าจักรยานที่จอดลานด้านหน้าทันที
"ระวังตัวละ!"เเม่กล่าวตอบ
พ่อของเขาหัวเราะออกมาทันที"คืนนี้ไม่ต้องกลับก็ได้นะ"
เเจ็คสันมองเห็นรอยยิ้มของพ่อของเขาทันใดนั้นเขาก็รู้ความคิดพ่อของเขาทันทีก่อนที่จะกล่าวตอบพ่อเขาอย่างรวดเร็ว"พ่อ,ไม่ใช่แบบนั้น ผมไม่ได้ไปหาสาวซะหน่อย"
คืนนี้เป็นคืนที่เขาจะต้องออกไปทำภารกิจครั้งเเรกเพื่อเดินบนเส้นทางของวีรบุรุษ
นั่นก็คือกำจัดผู้ร้าย 5 บนเส้นทางถนนในคืนเดียว!
เเจ็คสันมุ่งหน้าไปยังสวนสาธารณะห่างจากบ้านของเขาสองบล็อก,เขาล็อคจักรยานเเละจอดที่ชั้นในที่จอด เขาเช็ดเหงื่อทันทีหลังจากที่ลงจากจักรยานก่อนที่จะเดินไปบนถนน บรุกลิน สถานที่ที่มีความเป็นไปได้สูงในการจบภารกิจของเขา
ภารกิจของเขาคือการเอาชนะ ผู้ร้าย 5 คนในคืนเดียว
ดังนั้นสถานที่ที่จะไป บรุกลิน นั้นเป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุดเพราะมีอัตราการเกิดอาชญากรรมสูงมากที่สุด
"ฉันได้ซื้อของจากระบบมาจำนวนมากถึงขั้นใช้จ่ายเพื่อประสบความสำเร็จหากฉันล้มเหลวจะเป็นอะไรหรือไม่กับภารกิจนี้?"เเจ็คสันกล่าวถามในขณะที่เขาเดินไปยังสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินที่ใกล้ที่สุด
"นั่นก็เป็นเรื่องดีที่คุณใช้จ่ายเพื่อตัวเอง นอกจากนี้คุณกำลังจะถามว่าจะได้รับอะไรชดเชยคืนสำหรับภารกิจนี้ใช่หรือไม่?"ระบบเปลี่ยนโทนน้ำเสียงในทันที
เเค๊ก..
"ฉันเพียงเเค่ล้อเล่นเท่านั้น,มันก็ใช้เวลานานมากกว่าจะมาถึงที่นี่ หากคุณมีบางสิ่งช่วยเหลือฉันอย่างเช่นช่วยฉันให้ได้นั่งรถเเท็กซี่มามันก็คงจะดีไม่น้อย"เเจ็คสัน กล่าวอย่างเขินอาย เขาเลือกที่จะไม่พูดเพิ่มเติม
ชานชาลารถไฟใต้ดินทันทีที่เขามาถึงอารมณ์ของเขารู้สึกตื่นเต้นมาก นี่คือภารกิจเเรกที่เขาจะต้องทำ มันไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่เป็นงานเพียงจัดการพวกอันธพาลขนาดเล็ก เเน่นอนว่าวันนี้มันต่างกัน
อารมณ์ของเขาเเตกต่างจากปกติ
นี่เป็นก้าวเเรกเพื่อที่เขาจะกลายเป็นฮีโร่
ครู่ต่อมา
เเจ็คสันได้มาถึงชานเมืองบรุกลินเข้ามุ่งหน้าไปยังซอยมืดทึบก่อนที่จะสูดหายใจเข้าออกเพื่อปรับอารมณ์
"ปรากฏ"
เขากดสร้อยข้อมือทันใดนั้นหมอกสีดำก็ได้ปกคลุมทั่วร่างของเขาหมอกได้จางลงจนเผยชุดสูทฮีโร่ของเขา ชุดสูทภูติมายา
ริมฝีปากของเเจ็คสันโค้งงอด้วยความโง่เขลา
"เอาล่ะไปไล่เตะพวกมันกันเถอะ!"
... ... ...
ตึก ตึก ตึก
บนถนนอันว่างเปล่า,เสียงสะท้อนของฝีเท้าได้ดังเป็นจังหวะอย่างไร้สิ้นสุด
เเจ็คสันได้วิ่งไปมาบนถนนบรุกลินนานกว่าหนึ่งชั่วโมงเเต่ก็ยังไม่พบคนร้ายเเม้เเต่คนเดียว อารมณ์ของเขาตอนนี้ทั้งร้อนรนเเละโกรธเคืองอย่างมาก
"เห้อ..นี่มันวันโชคร้ายของฉันหรือยังไง?! กระทั่งโจรสักคนก็ยังไม่มี เเม้เเต่ ถนน บรุกลิน ที่ขึ้นชื่อด้านอาชญากรรมมากที่สุด ฉันกลับไม่เห็นสักคน!"เเจ็คสันกล่าวบ่น เขาเตะเสาไฟข้างถนนเพื่อระบายอารมณ์
ฉันจะทำภารกิจสำเร็จได้อย่างไรในเมื่อไม่มีคนร้ายให้จัดการ?!
เขารู้สึกเหมือนไร้ความหวังระบบจะไม่ช่วยเขาระหว่างปฏิบัติภารกิจเเละมันเป็นแบบนี้ทุกครั้งเหมือนในอดีต
ปั่ก
เพื่อระบายความโกรธเเจ็คสันเตะเสาไฟหัวมุมถนนอีกครั้ง ก่อนที่จะถอนหายใจเบา ๆ เขาดึงเท้าของเขากลับเเละตัดใจเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้าน
ดูเหมือนว่าวันนี้โชคของเขาจะไม่ค่อยดี
ในขณะนั้นเองเขากลับได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวบางอย่างที่บนถนน
"นี่เป็นเสียงร้องไห้ของผู้หญิงหรือไม่?"หลังจากได้ฟังเสียงการเคลื่อนไหวจากระยะไกลเขารีบวิ่งไปในทันที
เขาเผยรอยยิ้มออกมา
หวืดดด...
เขาในตอนนี้เหมือนกับสุนัขที่หิวโหยที่ไม่ได้รับประทานอาหารมาหลายวันเเละตอนนี้เขาเหมือนกำลังจะเห็นเนื้อก้อนใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้าไม่เเปลกที่เขาจะวิ่งกระโจนไปหามันอย่างรวดเร็ว
เเจ็คสันรีบวิ่งตรงไปยังเสียงสะท้อนของรองเท้า
หลังจากที่วิ่งออกไปท้ายที่สุดเขาก็มาถึงซอกมุมที่เป็นตรอกสีดำสนิทเเทบจะเรียกได้ว่ามีเเสงเพียงริบหรี่ มันเป็นตรอกซอยช่องทางออกทางด้านหลังของโรงเเรม
หญิงสาวคนนึงถูกกลุ่มชาย 2 คนปิดเส้นทางในตรอกซอย ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นพนักงานของโรงเเรม
เธอกรีดร้องออกมาภายใต้ความหวาดกลัวเเละหวังว่าจะมีคนมาช่วยชีวิตของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่ลังเลที่จะตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือ
"เฮ้ หุบปากซะ หาก เธอไม่หุบปากฉันจะหุบปากของเธอเอง..."เสียงที่น่าหวาดกลัวได้ดังเเทรกขึ้น
เเจ็คสันรีบวิ่งไปยังต้นเหตุของเสียงเขาเห็นกลุ่มชาย 2 คน ที่กำลังถือมีดจี้หญิงสาวที่เป็นเหยื่อ
"ส่งกระเป๋าของเธอมาให้ฉันอย่าได้ตำหนิหากฉันต้องทำให้ใบหน้าสวยสวยของเธอพัง!"
"ไม่,อย่านะ!อย่าทำฉันขอร้อง!"หญิงสาวกรีดร้องด้วยความกลัวเธอหวังว่าใครจะได้ยินเเละรีบมาช่วยเหลือเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มตระหนักได้ว่ามันไร้ความหวัง เเละหมดหนทาง
เรื่องนี้ต้องโทษโชคของเธอ
กระเป๋าของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยเงินสดจำนวนมากเพราะเธอเพิ่งได้รับมันมา
"ส่งมาให้ฉันซะ!"
ฟุ่บ
มือที่ชั่วร้ายพุ่งไปคว้ากระชากกระเป๋าออกจากเเขนของเธอก่อนที่จะตบลงบนเเก้มของเธออย่างรุนเเรง ด้วยร่างกายที่บอบบางของเธอนั้นจึงส่งให้เธอล้มลงไปนอนกับพื้น
"ไปกันเถอะ!"หลังจากได้รับกระเป๋าของหญิงสาวมาเเล้วโจรที่กระชากกระเป๋าก็รีบตะโกนบอกหุ้นส่วนของเขาทันทีเพื่อออกจากที่เกิดเหตุ
"ฉันคิดว่าพวกนายควรจะคืนกระเป๋าสุภาพสตรีคนนี้ซะ"ขณะที่ทั้ง 2 คนเตรียมพร้อมจะจากไปก็ปรากฏเสียงโทนต่ำดังก้องขึ้น
"นั่นใคร?!"เเน่นอนว่าด้วยเสียงที่ปรากฏขึ้นอย่างฉับพลันทำให้พวกเขารู้สึกตกใจเล็กน้อย เเต่ทันทีพวกเขาก็กลับสู่สภาพปกติ
นี่คือเมืองที่เกิดอาชญากรรมมากที่สุด ในสถานที่เหล่านี้ มีคนเช่นพวกเขาเป็นคนปกครอง
ฮึ่ม
"ฮ่าฮ่า,มันก็เป็นเพียงเเค่ตัวตลก ที่ได้เพียงเเอบซ่อนอยู่เท่านั้น เเน่จริงก็เปิดเผยตัวสิวะ? หรือว่าเเกกลัวพวกเรากัน คิดจะทำตัวเป็นวีรบุรุษปกป้องสาวงามงั้นหรอ?! ฮ่าฮ่า"
"พวกนายมีความกล้าที่ดี"
หลังจากได้ยินคำท้ารอยเท้าก็ได้ดังขึ้นเเละปรากฏร่างของเเจ็คสันต่อเบื้องหน้าพวกเขา หลังจากเห็นร่างของเเจ็คสัน กลุ่มโจรเหล่านั้นเเทบจะหลุดหัวเราะออกมา
"ฉันบอกว่าให้พวกนายส่งกระเป๋าคืนสุภาพสตรีคนนี้"เขากล่าวเสียงเข้มขึ้นอีกครั้งน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยเเรงคุกคามเผยให้เห็นเพียง ดวงตาที่เเน่วเเน่เเละใบหน้าครึ่งนึงที่ถูกปิดบังด้วยหน้ากาก
เเจ็คสันไม่ได้ละเลยบทบาทสำคัญในฐานะการเป็นฮีโร่เเน่นอนว่าเขาออกมาช่วยสาวงามเช่นนี้ย่อมเป็นเหตุอันควร เเต่มันจะผิดบรรทัดฐานหากเขาออกมาช้าในกรณีที่คนร้ายมุ่งหวังจะทำร้ายหญิงสาวคนนั้นถึงเเม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นฮีโร่เขาก็ไม่อาจทำเป็นหลับหูหลับตาทำเป็นไม่เห็นไม่ได้ยินได้
ถ้าทำเช่นนั้นเขาก็คงไม่เรียกตัวเองว่าเป็นมนุษย์
หลังจากเห็นสถานการณ์เหล่านี้เเน่นอนว่ามันทำให้เขารู้สึกโกรธขึ้นเล็กน้อย
"ฮ่าฮ่า เเกพล่ามอะไรวะไอ้ตัวตลก! เเกมีความกล้าหาญดีนี่ที่กล้าปรากฏตัว!"หนึ่งในชายที่เป็นคนร้ายกล่าวดูหมิ่นเเจ็คสัน
ฟุ่บบ
คนร้ายคนที่ถือมีดนั้นได้โยนกระเป๋าให้กับคู่หูของเขาก่อนที่จะพุ่งตรงไปที่เเจ็คสันในทันที
"ไอ้ตัวตลกบัดซบนี่ ฉันจะทำให้เเกได้หลั่งเลือดเพื่อเตือนความจำเเกเสียหน่อย"
ชายชั่วร้ายยิ้มเยาะเย้ย เขามีความมั่นใจในตัวเอง เขาเป็นอันธพาลโดยเเท้จริง ไม่รอช้า ใบมีดได้ถูกจับโดย สองมือของเขาก่อนที่เขาจะง้างมันลงต่ำเเละพุ่งเเทงไปข้างหน้าเตรียมจะเเทงเเจ็คสัน
เขาไม่ต้องการให้เเจ็คสันโต้กลับ
เเจ็คสันได้เรียนรู้ เทคนิคชั้นเชิงการต่อสู้ระดับกลางได้อย่างชำนาญนั่นก็เพราะเขามีพื้นฐานเทคนิคชั้นเชิงการต่อสู้ระดับเบื้องต้น
เเจ็คสันเบี่ยงตัวหลบเเละยกมือขวาของเขาอย่างรวดเร็วคว้าจับไปที่ข้อมือของชายคนนั้นที่ถือมีดในทันที
เเจ็คสันเปรยสายตาอันเย็นชาจ้องมองออกไปเขาออกเเรงบีบข้อมือเเรงขึ้นเพื่อให้โจรคนนั้นคลายมือที่ถือมีดออก
"อ๊ากกก!"ทันทีที่เเจ็คสันบีบข้อมือของเขาโจรคนนั้นก็ได้กรีดร้องออกมาทันทีก่อนที่จะล้มลงกับพื้น เเต่ถึงกระนั้นมันไม่รอช้ายกเเขนขวาพุ่งเข้าต่อยตรงไปยังเบื้องหน้าของเเจ็คสัน
"โอ้?"เเจ็คสันเลิกคิ้วขึ้น เขาเห็นได้ชัดว่าคนร้ายบาดเจ็บเเต่มันก็ยังไม่เพียงพอจะทำให้คนร้ายยอมจำนน กระทั่งยังคิดต่อต้านสวนหมัดเพื่อโจมตีเขา เเจ็คสัน ใช้มือขวาของเขาในการป้องกันการโจมตีหลังจากนั้นก็ใช้มือซ้ายชกต่อยไปที่อกของคนร้ายเพื่อสวนกลับ
ปั้ง
เสี้ยงอู้อี้ดังสะท้อนไปทั่วราตรีเเห่งนี้ คนร้ายคนนั้นได้รับบาดเจ็บจนล้มลงไปหลังทิ่มพื้นเขาไม่สามารถรักษาสมดุลในการยืนได้
เเจ็คสันไม่รอช้าเขาไม่ต้องการปล่อยโอกาสนี้ไป เเจ็คสันพุ่งไปจับเเขนข้างขวาขวาของโจรคนนั้นก่อนที่จะกระทุ้งเข่าของเขาพุ่งไปตรงท้องน้อยของโจรทันที
อั่ก
โจรคนนั้นได้รับบาดเจ็บจนจุก
นี่เป็นการโจมตีตรงช่องท้อง
เสียงกระทุ้งหลายครั้งเกิดขึ้นจนในที่สุดเมื่อสมควรพอเเจ็คสันก็หยุดทันที
อั่กก
เเจ็คสันได้เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเพื่อตอบโต้การโจมตีของคนร้ายนี่เป็นไหวพริบเเละความคล่องตัวของเขา
"เฮ้ เจสัน เเกยังอยู่ดีใช่ไหม?"คู่หูของเขากล่าวถามเพื่อนของเขาทันที
"ฉัน..."ชายที่ได้รับบาดเจ็บเขามีชื่อว่า เจสัน ร่างกายของเขาปวดมาก ลำไส้ของเขาเหมือนจะฉีกขาดหลังจากถูกเเจ็คสันโจมตีก่อนที่เขาจะจุกเเละหมดสติ
"เหี้*เเม่*"สหายของเจสันสาปเเช่งทันทีที่เห็นเพื่อนของเขา เขาหยิบมีดออกมาเเละเตรียมพร้อมที่จะโจมตีทันที
เพียงเเต่
ก่อนที่เพื่อนของ เจสัน จะได้ทันตอบสนอง ร่างเงาสีดำก็ปรากฏข้างกายเขาโดยไม่รอให้เขาเตรียมตัวก่อนลงมือ
ปั้ง ปั่ก
เเจ็คสันยิ้มอย่างร่าเริงเขาประสบความสำเร็จในการเอาชนะวายร้ายระดับต่ำในตรอกซอยมืดโดยใช้เวลาไม่ถึงสองนาที
ชายสองคนนั้นหมดสติลงพวกเขานอนหน้าคว่ำพื้นดินหากพวกเขาตื่นขึ้นมาพวกเขาก็สมควรจะพบกับอาการที่เจ็บปวดอย่างมหาศาลเเน่นอนกระทั่งอาจจะหลงลืมว่าเเท้จริงเเล้วเกิดอะไรขึ้น
"อ่า...นี่กระเป๋าของคุณ"เเจ็คสันหยิบกระเป๋าที่ตกอยู่ขึ้นมาก่อนที่จะยื่นส่งให้หญิงสาวคนนั้นอย่างอ่อนโยน
"เอ่อ...อ่า ขอบคุณ ขอบคุณ!"หญิงสาวคนนั้นก้มศีรษะลงขอบคุณเเละคว้ามือหยิบกระเป๋ามา เธอรู้สึกขอบคุณเเจ็คสันด้วยความจริงใจจนน้ำตานั้นไหลอาบสองเเก้มของเธอ
"บางทีคุณควรรีบที่จะออกจากที่นี่ เปลี่ยนงานซะ มันไม่ค่อยปลอดภัย"เเจ็คสันกล่าวกับเธอในขระที่จ้องมองไปทางโรงเเรม
ที่ด้านหลังทางออกของประตูโรงเเรมเธอร้องไห้ขอความช่วยเหลือ ถึงอย่างนั้นกลับไม่มีใครปรากฏตัวออกมาเเม้เธอจะพยายามเท่าไหร่ ...
"ขอบคุณ,ฉันขอขอบคุณจริงจริง!"หญิงสาวไม่รู้จะกล่าวคำใดออกมาเเม้เธอจะพูดขอบคุณอยู่หลายครั้งเเต่นี่ก็เห็นได้ว่าเธอยังรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเธอไม่คาดคิดว่าผู้ชายคนนี้จะปรากฏตัวช่วยเหลือเธอ ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกประทับใจเขาเป็นอะไรพิเศษ
"บางทีฉันควรจะปล่อยพวกคนร้ายเหล่านี้ไปด้วย..."เเจ็คสันมองไปที่ชายสองคนที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น ปรายตาของ เเจ็คสันตอนนี้เยือกเย็นเป็นอย่างมาก
... ... ...
นาทีต่อมา
เเจ็สันได้ออกจากตรอกซอยมืดที่สองอันธพาลถูกทุบตีจนหมดสติโดยเขา เขาได้กลับสู่สภาพเดิมโดยยกเลิกการสวมใส่ชุดสูทภูติมายาเเละเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าปกติ ไม่มีใครสามารถรับรู้ได้ว่าเขาเป็นชายที่สวมหน้ากากสวมชุดคลุม
สำหรับโจรสองคนนั้นที่ถูกทุบตีโดยเขาเเจ็คสันไม่ได้สนใจพวกเขาอย่างมากพวกเขาเพียงเเค่ต้องการพักฟื้นตัวไม่กี่เดือนก่อนที่จะหายดี
สำหรับการจัดการทั้งสองคนนั้นงานนี้สำหรับเเจ็คสันถือว่าง่ายดายอย่างมาก
