The Dark King – Chapter 18 ทะเลทราย [อ่านฟรี]
“เอาชีวิตรอดให้ได้สิบวัน?” เด็กๆทุกคนต่างสับสน แม้โทบุจะพูดว่ามันเป็นเรื่อง “ง่ายๆ” แต่หลังจากใช้เวลาสามเดือนกับเขาก็รู้ซึ้งถึงคำว่า “ง่ายๆ” ของเขา มันห่างไกลจากความหมายเดิมของคำมากๆ ทุกคนคิดว่าจะได้รับการทดสอบผ่านการะดาษข้อสอบ แต่ละคนต่างกังวลว่าจะสอบเรื่องอะไร ไม่มีใครคิดว่าจะเป็นการสอบภาคปฏิบัติ
เห็นได้ชัดว่าเพื่อการเอาชีวิตรอดสิบวันจะต้องเข้าใจรายละเอียดเบื้องต้นของหลักสูตรทั้งสี่จากชั้นเรียน “หาอาหาร”
ตอนนี้มีความคิดบางอย่างในหัวของทุกคน
ถ้ามีน้ำขีดจำกัดของร่างกายต่อความหิวอยู่ที่ประมาณเจ็ดถึงสิบห้าวัน คนที่แข็งแรงและอดทนสูงเป็นไปได้ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้หนึ่งเดือนหากไม่มีอาหาร ดังนั้นเด็กๆจะต้องหาแหล่งน้ำเท่านั้นซึ่งเป็นความหวังที่จะผ่านการสอบฏิบัติ
ถ้าคนที่โชคดีสามารถหาอาหารได้แม้เพียงเล็กน้อยก็จะสามารถอยู่รอดสิบวันได้อย่างสบายๆ ความคิดดังกล่าวช่วยเพิ่มความมั่นใจของเด็กๆได้มากขึ้น ฟู่เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่ค่อยมองโลกในแง่ดีเขารู้ว่าสไตล์ของโทบุไม่เคยทดสอบอะไรด้วยการประเมิณแบบง่ายๆ
“เด็กๆมากับฉัน” คริสซึ่งอยู่ข้างๆโทบุพูดขึ้น พี่สาวคนนี้จะพาพวกเธอไปยังที่ที่สนุก ฉันรับประกันได้ว่าพวกเธอจะชอบมัน
หลังจากที่พวกเขาได้ยินคำพูดของเธอเด็กผู้ชายบางคนก็ตาเป็นประกาย
“จัดแถว” คริสหันกลับไปยิ้ม
คริสพาเด็กๆเดินเป็นแถวต่อกันยาวๆมาถึงโรงเรียนมีรถม้าสีดำจอดอยู่ใกล้สนาม รถม้าคันเดียวมีขนาดใหญ่พอที่จะรองรับผู้ใหญ่ได้เจ็ดถึงแปดคนและสำหรับเด็กสิบถึงสิบเอ็ดคน
“ขึ้นรถได้” คริสยิ้ม
ฟู่เทียนเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เป็นคนพาเขามาจากบ้านนั่งอยู่บนรถม้าอีกคันหนึ่ง
“เทียนมานั่งตรงนี้” เมสันเรียกฟู่เทียน
ฟู่เทียนมองไปรอบๆก่อนที่เขาจะเข้าไปข้างใน นอกจากเมสันยังมีเด็กอีกสองคนที่อยู่ห้องเดียวกันอยู่ในรถม้า เมสันได้รวมตัวกันเพื่อช่วยกันและดูแลกันและกันในการทดสอบนี้ คนที่มาจากห้องเดียวกันน่าเชื่อถือมากที่สุด
ความรู้แย่เริ่มก่อตัวในหัวใจของฟู่เทียน สถานที่ทดสอบจะเป็น...นอกกำแพงยักษ์หรือไม่?
…
…
ฟู่เทียนปิดตาลง สดับหูฟังอย่างเงียบๆและคำนวณทุกอย่างตั้งแต่รถม้าออกจากสนามประมาณยี่สิบนาที ในตอนแรกเขาได้ยินเสียงผู้คนสัญจรไปมาแต่เสียงค่อยๆลดลง หลังจากผ่านไปซักพักฟู่เทียนได้ยินเสียงกีบม้าและแคร่ล้อ
ความเงียบนี้กินเวลานานกว่าชั่วโมง รถม้าค่อยๆชะลอตัวลงและหยุด
ฟู่เทียนค่อยๆเปิดตาของเขา “เลี้ยวยี่สิบแปดรอบ, หยุดสั้นๆสามครั้ง เส้นทางน่าจะอยู่ทางทิศตะวันตกจากโรงเรียน... ...”
ความคิดของเขาวนเวียนอยู่กับรายละเอียดก่อนหน้านี้ รถม้าวิ่งเร็วมากดันนั้นเมื่อรถม้าเลี้ยวขวาหรือเลี้ยวซ้ายจะรู้ได้ชัดเจน ถ้าตอนนี้คริสรู้ว่าฟู่เทียนทำอะไรหล่อนจะต้องตะลึงเป็นแน่ มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะทำอย่างที่เขาทำถ้าหากเด็กๆเหล่านี้มีความใส่ใจที่จะทำ อย่างไรก็ตามจากช่วงเวลาที่เด็กๆเข้าสู่รถม้าที่ปิดหน้าต่างเป็นเหมือนการกดดันทางจิตวิทยาซึ่งมันถูกออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อสร้างแรงกดดันให้กับพวกเขา เด็กๆก็เต็มไปด้วยความวิตกกังวลดันนั้นจึงไม่มีใครให้ความสำคัญกับรายละเอียดเล็กๆแบบที่ฟู่เทียนทำ
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความสงบของจิตใจ
ประตูรถม้าเปิดออก ฟู่เทียนรู้ทันทีว่าพวกเขามาถึงที่หมายแล้ว
พวกเด็กๆต่างรีบร้อนลงจากรถม้าและมองไปยังที่ที่พวกเขาจะต้องเอาชีวิตรอดเป็นเวลาสิบวัน มันเป็น ... ... ทะเลทราย!
ทรายปกคลุมทุกที่ที่พวกเขาเห็น เอาชีวิตรอดสิบวันบนทะเลทราย?
เด็กๆทุกคนอยากจะกระอักเลือดออกมา
ฟู่เทียนลงจากรถเพื่อดูทะเลทรายที่ร้อนระอุไม่มีที่สิ้นสุด เขาทำได้แค่ถอนหายใจลึกๆ แน่นอนว่าถ้าโทบุพูดว่า “ง่ายๆ” มันมักไม่ใช่เรื่อง “ง่ายๆ”
“เด็กๆ” เสียงเรียกพร้อมด้วยรอยยิ้มที่มีสเน่ห์บนใบหน้าของคริสเธอปรบมือเรียกความสนใจจากทุกคน “สำหรับสิบวันนับจากนี้พวกเธอจะต้องอยู่ที่นี่ ถ้าพวกเธอรู้สึกไม่ไหวให้วาดเครื่องหมาย กากบาท ไว้บนพื้นแล้วจะได้รับการช่วยเหลือ” แน่นอนถ้าพวกเธอได้รับการช่วยเหลือก็หมายความว่าถูกไล่ออกและค่าใช้จ่ายของการฝึกอบรมพิเศษจะต้องให้ครอบครัวของเธอจ่าย ฉันรู้ว่าพวกเธอรู้ตัวเลขโดยประมาณ ถ้าพวกเธอไม่ต้องการสร้างความลำบากให้ครอบครัวก็ต้องอยู่รอดให้ได้!”
เธอหยุดชั่วครู่หนึ่งกระพริบตาสองครั้งและพูดว่า “ขอให้ทุกคนโชคดี อ้อและนี่เป็นการทดสอบครั้งแรกที่ง่ายที่สุด” จากนั้นเธอหันกลับไปกระโดดขึ้นขี่ม้าสีเข้มสูงเกือบสามเมตร ฟู่เทียนเคยเห็นม้าประเภทนี้มาก่อนมันเหมือนกับที่เฟอร์นันโดใช้
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นสัญลักษณ์ของคริสในฐานะนักล่า!
ฟู่เทียนมองไปที่คริสขณะที่เธอขี่ม้าและวิ่งจากไป รถม้าที่เหลือก็วิ่งออกไปเป็นขบวนในแนวเดียวกันก่อนที่จะหายไปลับสายตา
ตอนนี้ในทะเลทรายขนาดใหญ่มีเด็กกว่าสามร้อยคน
“นี่... ..เราจะเอาชีวิตรอดได้อย่างไร?”
“นี่มันเป็นการฆาตรกรรมชัดๆ!”
“ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย... ...”
ความโกรธของเด็กๆถูกส่งไปยังคริสที่นำรถม้าออกไป
“สุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทั้งหลาย!” เด็กชายที่รูปร่างสูงใหญ่แข็งแรงตะโกนออกมา “พวกเราต้องร่วมมือกัน! สิ่งแรกที่ต้องทำคือการหาน้ำ ถ้าเราสามารถหาแหล่งน้ำได้เราก็จะอยู่รอดได้!”
เด็กคนอื่นๆได้ยินคำพูดของเขาก็ไม่มีใครบ่น บางคนสนใจอยู่กับคำพูดของเขาในขณะที่บางคนเริ่มคิดถึงหนทางที่จะอยู่รอดต่อไปอีกสิบวัน พวกเขาเริ่มกลั่นกรองความรู้ที่ได้รับจากสามเดือนก่อนหน้านี้ ทุกคนได้เรียนรู้โดยปราศจากคำแนะนำจากโทบุ เพราะทุกครั้งที่ถามคำถามกับเขาก็จะได้รับคำตอบเป็นกำปั้น
“เทียน ไปกับพวกเขากัน” เมสันแนะนำฟู่เทียน นับตั้งแต่วันแรกเมสันและเด็กคนอื่นในห้องก็เคยขอคำปรึกษากับฟู่เทียนในมุมมองของเขา ในห้องของเขาแม้เมสันเป็นคนที่มีเสน่ห์มากที่สุดโดยไม่ต้องสงสัยแต่คนที่น่าเชื่อถือมากที่สุดคือฟู่เทียน
“ไม่ พวกเราสี่คนจะอยู่ด้วยกันเป็นทีม” ฟู่เทียนส่ายหัวไม่เห็นด้วย
เมสันตกใจ: “ทำไม?”
เด็กอีกสองคนก็รู้สึกงงงวย มันก็จริงถ้าพวกเรารวมกลุ่มกับทุกคนความแข็งแกร่งก็จะเพิ่มขึ้น แม้แต่ในหลักขั้นพื้นฐานในสภาพแวดล้อมที่อันตรายทุกคนจะมีโอกาสรอดมากขึ้นถ้ารวมกลุ่มกัน!
“มันง่ายที่จะหาน้ำ” แต่อย่าลืมว่าพวกเราอยู่ในทะเลทรายไม่ใช่ป่าหรือบึง แม้ว่าพวกเราหาน้ำได้มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะเพียงพอและความสามัคคีของทุกคนก็จะแตกสลายเพราะการแจกจ่ายทรัพยากรที่ไม่เท่าเทียมกัน” ฟู่เทียนตอบ
เมสันและเด็กอีกสองคนรู้สึกตัวทันที
“ไปกันเถอะเราเสียเวลาไปเยอะแล้ว” ฟู่เทียนมองไปรอบๆ แล้วก็พบทิศทางที่จะเดินออกจากสถานที่นี้
