The Dark King – Chapter 15 ตราบเท่าที่คุณยังมีชีวิตอยู่! [อ่านฟรี]
The Dark King – Chapter 15 ตราบเท่าที่คุณยังมีชีวิตอยู่!
ที่นี่เป็นสถานที่ที่ไม่เหมาะสำหรับเด็กใหม่ที่ยังไม่สามารถปรับตัวได้ พวกเขาแทบไม่ได้หลับเลย ดังนั้นเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงแหลมประหลาดเช่นนี้มันทำให้รู้สึกราวกับมีเข็มจำนวนมากทิ่มแทงเข้าไปในสมองของพวกเขา หลังจากที่พวกเขาออกมาจากห้องก็พบกับท้องฟ้าที่มืดมิดและอากาศที่หนาวเหน็บในตอนกลางคืน เด็กๆส่วนใหญ่ตัวสั่นจากความหนาวเพราะพวกเขาออกมาข้างนอกด้วยชุดนอน
นกประหลาดร้องเสียงดังออกมาสามครั้งก่อนที่จะหยุดลง เด็กบางคนอยากกลับไปนอนแต่เปล่าประโยชน์ “ตอนนี้ฉันให้เวลาพวกแกสามนาทีเตรียมตัวให้พร้อมแล้วมาเข้าแถวตรงหน้าฉัน” คนที่มีผมสีน้ำตาลเข้มสูงประมาณสองเมตรตะโกนขึ้น
ตอนแรกเด็กๆหลายคนต่างสับสน แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็นึกขึ้นได้ถึงการฝึกพิเศษ
นาฬิกาชีวิตของฟู่เทียนรวนไปหมดเขารู้สึกทุกข์ทรมาณจากอาการปวดหัว ฟู่เทียนข่มอารมณ์ตัวเองวิ่งกลับเข้าไปในห้องเพื่อใส่เสื้อโค๊ท มีน้ำเย็นอยู่ใกล้ประตู เขาใช้มันในการล้างหน้าของเขาและหลังจากนั้นก็ออกจากเพิงไม้วิ่งตรงไปยังครูฝึก เวลาผ่านไปเพียงสองนาทีครึ่ง
เด็กๆยอมไม่อาบน้ำแต่รีบใส่เสื้อผ้าเพื่อออกไปข้างนอก
พวกเขาต้องการสร้างความประทับใจให้ครูฝึกดังนั้นพวกเขาจึงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้เร็วที่สุด แต่ยังมีเด็กที่ยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าแม้ว่าเวลาผ่านไปสามนาทีแล้ว โดยเฉพาะเด็กผู้หญิงที่กระเป๋าเต็มไปด้วยเสื้อผ้า พวกเธอลังเลว่าจะสวมใส่เสื้อผ้าตัวไหนเพื่อให้ดูดี
ครูฝึกไม่เร่งรีบแต่ยืนรออย่างเงียบๆ
เวลาผ่านไปประมาณห้านาที ทุกๆคนก็มาเข้าแถวข้างหน้าครูฝึก
“วันนี้เป็นวันแรกฉันจึงช่วยปลุกพวกแกเป็นกรณีพิเศษให้พวกแกตื่น ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปฉันหวังว่าเมื่อฉันมาที่นี่จะได้เห็นพวกแกทุกคนเตรียมตัวพร้อมแล้ว”
“ครับ” เด็กผู้ชายตอบเสียงดัง
ชายผมสีน้ำตาลพยักหน้าเล็กน้อย “วันนี้พวกแกสายไปห้าหน้าที ดังนั้นทุกคนจะต้องวิ่งรอบโรงเรียนห้ารอบ”
สีหน้าของเด็กๆหลายคนเปลี่ยน พวกเขาเห็นแล้วว่าโรงเรียนใหญ่ขนาดไหน
“ครูครับ ทำไมต้องวิ่งทุกคน?”
“พวกเรามาถึงในสามนาทีนะครับ”
“แม้พวกเราจะมาสาย แต่ก็สายแค่สองนาทีเป็นเวลามากที่สุดแล้ว ทำไมถึงสายห้านาทีครับ?”
เด็กผู้ชายหลายคนทนไม่ได้จึงถามออกไป
ครูฝึกพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแสว่า “ข้อแรกแม้ว่าพวกแกมาทันเวลาในสามนาทีก็ต้องวิ่งสามรอบ ข้อสองพวกแกเป็นกลุ่มเดียวกัน! ถ้ามีคนในกลุ่มช้าก็ต้องรับโทษด้วยกัน”
“ครูครับผมไม่พอใจ!”
“มีคนช้าอยู่เสมอ ผมจะไม่ทำตามความคิดที่ไม่เข้าท่านี้”
ครูฝึกเลียริมฝีปากของเขาและตอบด้วยท่าทางไม่แยแส “แกไม่พอใจหรอ?” ครูฝึกเตะเด็กที่พูดคนแรกเข้าที่ท้อง เตะแรงพอที่จะทำให้กระเด็นไปด้านหลัง เขาเริ่มลงโทษเด็กคนอื่นต่อ
“แกก็ไม่เห็นด้วยใช่มั้ย?” ครูฝึกเตะเด็กที่ไม่พอใจในแบบเดียวกับที่เตะคนแรก โชคร้ายสำหรับเด็กผู้ชายคนอื่นๆเขายังไม่หยุดแต่ยังคงเตะเด็กอีกสามสี่คน
ทันทีที่เตะเสร็จครูฝึกก็หันไปพูดว่า “ที่นี่พวกแกห้ามถามอะไร พวกแกมีหน้าที่ทำตามคำสั่งเท่านั้น! ใครก็ตามที่ไม่ทำตามที่ฉันบอกอาจจะโดนฉันฆ่าทิ้งก็ได้”
เชื่อฉันไม่มีใครช่วยพวกแกได้ เขาพูดด้วยใบหน้าที่ไม่แยแสขณะที่พูดเย้ยหยัน “ในช่วงก่อนหน้านี้ฉันก็ฆ่าไปคนนึง เสียดายที่พวกแกไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อเป็นสักขีพยาน มันเป็นการดีกว่าในการฆ่าขยะทิ้งแทนที่จะเสียเวลาและทรัพยากรเพื่อเลี้ยงดูพวกมัน!”
เมื่อพวกเด็กๆได้ยินคำพูดที่โหดเหี้ยมออกมาจากปากของครูฝึกก็ตกใจกลัวหน้าซีด
เด็กผู้หญิงบางคนขาสั่นเพราะความกลัวน้ำตาเริ่มไหลออกมา แต่ไม่มีใครก็กล้าที่จะร้องไห้
ครูฝึกจ้องพวกเขาก่อนจะพูดว่า “ถ้าพวกแกวิ่งไม่เสร็จในสิบนาทีจะไม่มีข้าวเช้าให้กิน” จากนั้นเขาก็แสยะยิ้ม “ใครที่ไม่ปฏิบัติตามความเห็นส่วนรวมและคนที่ทำงานไม่เสร็จจะต้องอดอาหาร” ฉันไม่ต้องการให้ขยะแค่ไม่กี่คนมาฉุดกลุ่มให้ตกต่ำ”
เด็กที่แข็งแรงหลายคนรู้สึกโล่งใจหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น
ฟู่เทียนถอนหายใจและเกือบที่จะร้องไห้ในใจ เพราะเขารู้ว่าเขาไม่สามารถวิ่งให้ครบในเวลาที่กำหนดได้
ในไม่ช้าครูฝึกก็นำพวกเขาทั้งหมดมาที่สนามโรงเรียนเพื่อเริ่มวิ่ง
อย่างไรก็ตามสนามโรงเรียนมีขนาดกว้างมาก แม้แต่เด็กที่มีร่างกายแข็งแรงที่สุดก็ไม่สามารถวิ่งให้ครบในสิบนาทีได้ บางคนมาช้าหนึ่งนาที บางคนสอง บางคนสี่ บางคนก็ห้านาที ทุกๆคนอดกินอาหารในเช้านี้
เด็กผู้หญิงบางคนมีร่างกายที่อ่อนแอกว่าจะวิ่งครบห้ารอบใช้เวลายี่สิบนาที แต่ผลลัพธ์ของฟู่เทียนก็ทำให้ทุกคนตะลึงเขาใช้เวลาสามสิบนาทีกว่าจะวิ่งครบ
เขาได้รับฉายาว่า “คนเงียบ” จากเด็กคนอื่นๆ เมสันและเด็กอีกสองคนที่อยู่ห้องเดียวกับฟู่เทียนตีตัวออกห่างจากเขาราวกับว่าเป็นคนแปลกหน้า
แม้ว่าฟู่เทียนจะดูเงียบๆแต่เขาก็รู้สึกอับอายเมื่อเห็นสายตาแปลกๆที่จับจ้องมาที่เขา ความจริงการนอนหลับในแคปซูลกว่าสามร้อยปีทำให้ร่างกายของเขาอ่อนแอมากคงต้องใช้เวลาหลายเดือนกว่าร่างกายจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
เขาเหน็ดเหนื่อยจากการวิ่งคนเดียวเป็นเวลาห้ารอบ ครูฝึกมองไปยังฟู่เทียนแต่ไม่ได้พูดอะไร
“ทุกคนมารวมตัวกันที่นี่” ครูฝึกสั่งทันทีที่ฟู่เทียนวิ่งเสร็จ ทุกคนมาจัดแถวอย่างเป็นระเบียบ
ฉันชื่อ “โทบุ” ผู้สอนผมสีน้ำตาลยังคนน้ำเสียงเคร่งขรึม สามปีนับจากนี้ฉันจะรับผิดชอบการฝึกของพวกแก มีกฏแค่ข้อเดียวคือทำตามคำสั่งของฉัน! แน่นอนฉันไม่ได้ต้องการคนที่เป็นเพียงหุ่นยนต์ที่คอยฟังคำสั่งอย่างเดียว คำถามใดๆยกเว้นเรื่องที่เกี่ยวกับคำสั่งของฉัน ฉันจะตอบให้”
“ครูครับ พวกเรามาเรียนอะไรที่นี่? ออกกำลังกายเพียงอย่างเดียวหรอครับ?” เด็กผู้ชายคนหนึ่งถามทันทีด้วยใบหน้าที่กระวนกระวายใจ
โทบุยิ้มอย่างไม่แยแสและพูดว่า “ถ้าพวกแกสามารถเรียนรู้ที่จะมีชีวิตรอดจากที่นี่ไปได้พวกแกก็จบการศึกษา”
“มีชีวิตรอด?”
เด็กๆรู้สึกประหลาดใจอีกครั้ง
ฟู่เทียนรู้สึกใจสั่น เขารู้ดีว่าการจบการศึกษาจากค่ายหน่วยค้นหา เป็นไปได้ยากเนื่องจากภายนอกกำแพงยักษ์เป็นอันตรายต่อมนุษย์ธรรมดามาก