The Dark King – Chapter 14 ปฐมนิเทศ [อ่านฟรี]

The Dark King – Chapter 14 ปฐมนิเทศ

 

“แม้ว่าฉันจะไม่ใช่ผู้ฝึกสอนของเธอแต่ฉันเกลียดที่จะเห็นคนอื่นร้องไห้ต่อหน้าฉัน” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กลับไปยังที่พักของเธอซะ อยู่ที่นั่นเธอจะร้องเท่าไหร่ก็ได้”

 

เด็กๆหน้าซีดกลัวจนไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมา มินนี่กำหมัดแน่นและจัดเสื้อผ้าของเธอ เธอก้มหน้าเพื่อที่จะซ่อนน้ำตาไว้

 

ชายหนุ่มเหลือบมองเด็กๆ เขารู้สึกขี้เกียจที่จะตำหนิอะไรอีก เขาเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์เปิดลิ้นชักและหยิบกุญแจออกมา “มากับฉัน” ในขณะที่พูดเขาก็เดินออกจากห้องโถงไป

 

ฟู่เทียนเริ่มออกเดินตามไปทันที เด็กคนอื่นๆหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเองบนพื้นและเดินตามหลังชายหนุ่มและฟู่เทียนไป

 

พวกเขาเดินผ่านเส้นทางที่ต้องผ่านป่าไม้ ในที่สุดก็มาถึงบ้านไม้ที่ทรุดโทรม ชายหนุ่มเปิดประตูและพูดว่า “ที่นี่แหละคือที่พัก เลือกเตียงที่ยังไม่มีเจ้าของซะและเตรียมพร้อมสำหรับฝึกพิเศษพรุ่งนี้เช้าด้วย” หลังจากพูดจบเขาก็โยนกุญแจให้ฟู่เทียนแล้วเดินออกไป

 

ฟู่เทียนกำกุญแจสามดอกในมือ เขาจ้องไปยังบ้านไม้แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย บ้านไม้ส่วนใหญ่อาจถูกสร้างขึ้นมาอย่างลวกๆ

 

มันไม่สวยงามและเป็นเอกลักษณ์เหมือนอาคารบริเวณรอบๆ  แม้ฟู่เทียนจะเคยอาศัยอยู่ในสลัม แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าที่แห่งนี้นั้นช่างทรุดโทรมมากเหลือเกิน

 

“นี่พวกเขาจะให้เราพักที่นี่จริงๆหรอ?” ฟู่เทียนรู้ว่าการฝึกพิเศษไม่ได้เริ่มวันพรุ่งนี้ แต่มันเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่พวกเขาเข้ามาในบ้านไม้หลังนี้

 

ภายในบ้านไม้หลังนี้มีห้องสามห้อง ทั้งสามห้องดูเหมือนๆกันหมด มีเตียงสี่เตียงในแต่ละห้อง แต่ละเตียงนั้นมีผ้าปูเตียงที่เต็มไปด้วยคราบสกปรก

 

ฟู่เทียนรีบตรวจดูเตียงทั้งหมดและเลือกเตียงไม้ที่สะอาด เขาวางกระเป๋าเป้บนเตียงและรอให้คนอื่นๆเลือกเตียงของพวกเขา เพื่อที่จะได้ออกไปหาพวกเศษไม้ใบหญ้ามาปัดทำความสะอาดเตียง ในตอนนี้เด็กคนอื่นๆเข้ามาในบ้านไม้ พวกเขาตะลึงกับสิ่งที่เห็นแม้แต่เด็กผู้ชายก็ทนไม่ได้ที่จะต้องอาศัยอยู่ในนี้ มินนี่ทรุดตัวลงและร้องไห้ เด็กๆพวกนี้เติบโตมาในบริเวณย่านที่อยู่อาศัยและไม่เคยลำบากมาก่อน ฟู่เทียนไม่ปล่อยให้เวลาสูญเปล่า เขาให้กุญแจอีกสองดอกกับเด็กคนอื่นๆ จากนั้นเขาออกไปข้างนอกเพื่อเก็บรวบรวมใบไม้ขนาดใหญ่มา จากนั้นเขากลับมาที่บ้านไม้เพื่อทำความสะอาดเตียงของตนเอง ฟู่เทียนคิดในใจว่าถ้าเขารู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาจะนำผ้าปูเตียงมาด้วย

 

เด็กคนอื่นๆมองดูฟู่เทียนที่กำลังยุ่งอยู่กับการทำความสะอาด หลังจากที่พวกเขาหยุดคิดเรื่องความโศกเศร้าต่างๆแล้ว แต่ละคนเริ่มเลือกเตียงของตัวเอง เด็กคนหนึ่งกัดฟันของเขาและพูดกับคนอื่นๆ “จงอดทนกับมันชั่วคราวแล้วสิ่งต่างๆจะดีขึ้นในอนาคต” ในช่วงเวลาที่หมดหวังผู้คนมักให้กำลังใจกับตัวเอง

 

เมื่อเวลาผ่านไปพวกเขาเริ่มปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ปัจจุบัน

 

เด็กผู้ชายตัวใหญ่คนหนึ่งเขาไปยังห้องของฟู่เทียน ดูเหมือนว่าเขาอยากจะรู้เรื่องของฟู่เทียน “ชื่อของฉันคือเมสัน นายชื่อว่าอะไร”

 

“ฟู่เทียน”

 

“นายดูเหมือนจะไม่กลัวสิ่งสกปรกนะ” เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา

 

“จริงๆดูเหมือนว่าจะมีมอส(พืชสีเขียวที่ชอบอยู่บนพื้นดินแฉะๆ)อยู่บนเตียง” ฟู่เทียนตอบ

 

“มันคืออะไร?” เมสันถาม

 

“...ไม่มีอะไร”

 

เมสันเกาหัวเพราะไม่รู้จะพูดอะไรอีก เขาสังเกตเห็นจุดที่ราขึ้นบนเตียงและคิดว่าฟู่เทียนจะจัดการกับมันยังไง เขาออกจากห้องไปด้านนอกเพื่อดึงหญ้าสีเขียวมาทำความสะอาดเตียง

 

ยังมีจุดที่ขึ้นราอีกหลายจุดบนเตียง ไม่ว่าเขาจะพยายามถูมันออกอย่างหนักแค่ไหนจุดที่ขึ้นราก็ยังไม่หายไป

 

ฟู่เทียนมองไปที่เขาและพูดว่า “พวกเราต้องเอามันไปตากแดด”

 

เมสันรู้สึกประหลาดใจไปชั่วครู่และเห็นพ้องด้วย “พวกเราต้องเอาเตียงไปตากแดดไว้และปล่อยให้มันแห้ง จุดที่ราขึ้นจะหายไป”

 

เด็กคนอื่นๆรีบทำตามทันที

 

เมสันมองไปยังฟู่เทียน “นายไม่เอาเตียงไปตากแดดหรอ?”

 

“ฉันยกคนเดียวไม่ไหว”

 

“เดี๋ยวฉันช่วยนายเอง” เมสันตอบทันที

 

ฟู่เทียนปกติไม่ชอบขอความช่วยเหลือจากใคร แต่ก็ต้องตอบไปว่า

 

“ขอบใจ” ด้วยความช่วยเหลือของเมสันพวกเขาจึงเอาเตียงออกไปข้างนอกได้ ไม่นานหลังจากนั้น ชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบอีกคนหนึ่งนำกลุ่มเด็กๆอีกกลุ่มมา

 

เจ้าหน้าที่มองไปยังเตียงที่ตากแดดและขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้พูดอะไร

 

เช่นเดียวกับเจ้าหน้าที่คนที่มาก่อนหน้านี้ เขาตั้งใจเปิดห้องพักไม่กี่ห้องให้เด็กๆเลือกห้องของตัวเองก่อนที่จะให้กุญแจแล้วเดินออกไป

 

เด็กๆกลุ่มที่มาใหม่มองด้วยความสงสัยไปยังฟู่เทียน เมสัน และเด็กคนอื่นๆหลังจากนั้นก็เริ่มเลือกห้องของตัวเอง

...

 

...

 

“ที่พักของเด็กๆพร้อมแล้วหรือยัง” ดาชายืนอยู่ที่หน้าต่าง เธอสวมถุงมือผ้าไหมสีขาวและถือท่อโลหะ ถ้าฟู่เทียนอยู่ที่นี่เขาจะรู้ทันทีที่เห็นเลยว่าเป็นกล้องส่องทางไกลสมัยเก่า

 

เธอยกมันขึ้นมาในระดับสายตาของเธอและเริ่มสังเกตสถานการณ์ข้างนอกที่พักที่ทำจากไม้

 

“ทุกอย่างเป็นไปตามคำสั่งของท่าน” สภาพแวดล้อมบริเวณที่พักปกติดี พวกเราจะหยุดจัดหาน้ำร้อนในเร็วๆนี้ครับ“    โทบุกล่าวอย่างสุภาพว่า”ผมเชื่อว่าในไม่ช้าพวกเขาจะสามารถปรับตัวเข้ากับความเจ็บปวดและความยากลำบากได้ ครั้งนี้ผมมั่นใจว่าเราจะ ‘ผลิต’ ได้มากกว่า 100”

 

“หน่วยค้นหา”

ดาชาพยัคหน้าเล็กน้อย ทันใดนั้นเธอก็เห็นกลุ่มเด็กแบกที่นอนจากที่พักเพิงไม้ออกสู่ที่โล่งกว้าง เธอรู้สึกทึ่งไม่คิดว่าเด็กๆจะทำอะไรแบบนั้น หลังจากนั้นไม่นานเธอก็วางกล้องส่องทางไกลสมัยก่อนและพูดว่า “คุณต้องฝึกพวกเด็กๆเหล่านี้อย่างดี จำนวนเด็กที่ผ่านลดลงทุกปี เราต้องปรับปรุงวิธีการสอนและกลยุทธ์เพื่อรักษาจำนวนหน่วยค้นหา นอกจากนี้อย่าลืมที่จะกำจัดพวกเขาทันทีในกรณีที่สภาพจิตใจของพวกเขาไม่ปกติ”

 

โทบุ ก้มหัวคำนับ: “ครับ!”

...

 

...

 

ในตอนเย็นเด็กๆทำงานร่วมกันเพื่อช่วยกันย้ายเตียงกลับห้องของตน

 

เมสันดึงผ้าปูที่นอนออกจากกระเป๋าเป้แล้ววางไว้บนที่นอน เด็กบางคนมองมาที่เขาด้วยความอิจฉา เขาหัวเราะอย่างสบายใจและภาคภูมิในความรอบคอบของตัวเอง

 

ฟู่เทียนเปลี่ยนเสื้อผ้าและล้มตัวลงนอน เขาหลับตาลงเพื่อทบทวนความรู้ที่ได้รับจากซุปเปอร์ชิพ ผ่านไปไม่นานเขาก็หลับไปอย่างไม่รู้ตัว

 

ฟู่เทียนตื่นมาตอนเช้าประมาณตีห้าเพราะเสียงแปลกๆที่ดังมาจากด้านนอก ฟู่เทียนและเด็กคนอื่นๆลุกขึ้นและเดินไปด้วยกันเพื่อดูว่าเสียงนี้มาจากไหน

 

พวกเขาเห็นสิ่งมีชีวิตสูงประมาณ 1 เมตรมีลักษณะเหมือนนกมีคอยาวคดเคี้ยว มันเปล่งเสียงแหลมมากจนแก้วหูของพวกเขาเกือบจะแตก