The Dark King – Chapter 13 การชุมนุม [อ่านฟรี]

The Dark King – Chapter 13 การชุมนุม

 

ฟู่เทียนกลับไปยังย่านที่อยู่อาศัย เขาใช้เงินห้าเหรียญทองแดงเช่ารถม้าที่อยู่ใกล้ๆกำแพงเพื่อที่จะได้เดินทางไปยังถนนลินคัง   ในวันนี้ฟู่เทียนใช้เวลาไปมากมาย ดังนั้นเขาจึงไม่มีเวลาที่จะไปซื้อกำมะถันและดินประสิว ยิ่งไปกว่านั้นอีกไม่เพียงกี่วันฟู่เทียนจะต้องไปรายงานตัวที่ค่ายฝึกฝนหน่วยค้นหา เพื่อรักษาความลับตามความต้องการขององค์กร ทุกสิ่งทุกอย่างที่นำเข้าไปในค่ายจะต้องถูกตรวจสอบอย่างละเอียดดังนั้นเขาจึงยังไม่คิดที่จะซื้อของพวกนี้

 

ในโลกปัจจุบันนี้ผู้คนจะใช้กำมะถันในการทำสีย้อมและใช้เป็นสารกำจัดศัตรูพืชเท่านั้น ดังนั้นมันจึงเป็นสินค้าที่ไม่เป็นอันตราย

 

ครอบครัวจูร่ากำลังรอฟู่เทียนกลับมา เมื่อเห็นฟู่เทียนกลับมาพวกเขาก็โล่งใจ แต่กลิ่นเหม็นที่เล็ดลอดออกมาจากร่างของฟู่เทียนทำให้เกรย์ขมวดคิ้วและไม่กล้าเข้าใกล้ กลิ่นเหม็นนี้มันอะไรกัน

 

ฟู่เทียนไอและพูดว่า“กลิ่นปกติของสลัมครับ”

 

จูร่าย่นจมูกดมและพูดว่า “ป้าว่าเธอไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะ รอแป๊ปนึงเดี๋ยวป้าไปเอาน้ำอุ่นมาให้” และเดินตรงไปยังห้องครัว

 

ฟู่เทียนเข้าไปยังห้องอาบน้ำ เขาซ่อนชิปเล็กๆไว้ในรอยแตกที่มุมพื้นห้อง ไม่นานจูร่าก็นำน้ำอุ่นมาให้และถามว่า “เธอต้องอาบให้สะอาดทั่วทั้งตัวนะ ให้ป้าช่วยมั้ย?”  “ไม่เป็นไรครับ” ฟู่เทียนปฏิเสธในทันที

 

“ตกลงจ่ะ แต่ต้องอาบให้สะอาดนะ” จูร่าวางกะละมังใส่น้ำอุ่นไว้บนพื้นแล้วเดินออกไป

 

ฟู่เทียนมองไปยังน้ำอุ่นและยิ้มเล็กน้อย เขาคิดถึงการอาบน้ำที่ตนเคยอาบ น่าเสียดายที่โลกในตอนนี้ยังไม่สามารถกรองรังสีที่อยุ่ในน้ำออกไปได้

 

อย่างน้อยก็ในย่านที่อยู่อาศัยนี้ เรื่องนี้ทำให้ฟู่เทียนอยากที่จะย้ายไปอยู่ในย่านการค้าโดยเร็วที่สุด

…

 

...

 

สามวันต่อมา

 

รถม้าขนาดใหญ่จอดอยู่หน้าบ้านครอบครัวจูร่า ม้าสีดำรูปร่างสูงใหญ่ลากรถม้าสูง 2 เมตรและสวมชุดเกราะอย่างสง่างาม

 

มีชายหนุ่มกระโดดลงจากรถม้า เขามองไปยังเลขที่บ้านก่อนที่จะเคาะประตู

 

จูร่า เกรย์และฟู่เทียนซึ่งกำลังรับประทานอาหารเช้าด้วยกันพวกเขาเห็นรถม้าและเข้าใจการมาถึงของแขกผู้นี้ จูร่าเปิดประตูในทันทีและกล่าวต้อนรับอย่างอบอุ่น “เข้ามาข้างในก่อนสิคะ”

 

ชายหนุ่มคิดว่าจูร่ารู้จุดประสงค์ที่เขามาในวันนี้แล้ว แทนที่จะเข้าไปในบ้านเขาแสดงบัตรประจำตัวเป็นเหรียญตราที่มีดาบไขว้ ซึ่งเป็นเครื่องหมายตัวแทนของ “ผู้รักษาความปลอดภัย” และตอบว่าไม่เป็นไรครับ “ต้องขอโทษด้วย ผมต้องรีบพาลูกของคุณไปที่ย่านการค้าเพื่อฝึกฝน คุณคงได้รับการแจ้งล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นโปรดรีบเตรียมตัวให้เสร็จเรียบร้อยเพราะผมต้องรีบไปต่อ”

 

จูร่าไม่คิดว่าเขาจะรีบร้อนอย่างมาก “ไม่ทราบว่าลูกของฉันต้องใช้เวลาฝึกนานเท่าไหร่คะ”

 

“การฝึกใช้เวลาสามปีครับ” เขาพูด “ในช่วงเวลาสามปีลูกของคุณจะกลับมาได้เฉพาะวันหยุด แต่ผมแนะนำว่าเขาไม่ควรทำแบบนั้น ถ้าเขาต้องการจะจบการศึกษาให้ได้ภายในสามปี”

 

สีหน้าของจูร่าเปลี่ยน “มันยากมากเลยหรอคะ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาสอบไม่ผ่าน?”

 

“ไม่ต้องกังวลครับ ถ้าถูกคัดออกเขาจะถูกเรียกตัวไปยังตำแหน่งต่างๆรองลงไป” ชายหนุ่มตอบ

 

เกรย์ได้ยินการสนทนาทำให้เขารู้สึกโล่งใจ เขาหันกลับไปและเห็นฟู่เทียนทานอาหารอย่างช้าๆ “ลูกเตรียมตัวเสร็จหรือยัง อย่าปล่อยให้เจ้าหน้าที่ต้องรอนาน เร็วๆเข้า!”

 

ฟู่เทียนถอนหายใจ เขาเกลียดการถูกขัดจังหวะขณะทานอาหาร ฟู่เทียนกลับไปยังห้อง เขาพับเสื้อผ้าไว้สองชุดและเก็บใส่กระเป๋าเป้สะพายหลังผ้าลินิน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือชุดเครื่องแบบที่ได้รับมาก่อนหน้านี้

 

ฟู่เทียนสะพายกระเป๋าเป้และเดินไปที่ประตูเขามองไปยังชายหนุ่มและกล่าวว่า “ไปกันเถอะครับ”

 

จูร่าถามด้วยความกังวัลว่า “เธอเอาทุกอย่างไปครบแล้วนะ? เสื้อผ้า รองเท้า...”

 

“ทุกอย่างอยู่ในกระเป๋าแล้วครับ”  ฟู่เทียนโบกมือและตอบด้วยการพูดว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”

 

“ระวังตัวด้วยนะ อย่าไปมีเรื่องกับเด็กคนอื่นๆหละ” จูร่ากล่าวเสริม

 

ฟู่เทียนรู้สึกอบอุ่นในใจ ก่อนหน้านี้พวกเขาพยายามที่จะบังคับให้ตนเองแต่งงานเข้าบ้านเอวริล มันทำให้ความรู้สึกที่ดีในใจของเขากห่อเหี่ยวลงไป อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นจูร่าจริงใจและห่วงใยเขาราวกับเป็นลูกชายของเธอจริงๆ เขาก็เปลี่ยนความรู้สึกเย็นชาที่เคยมีต่อทั้ง 2 คน เพราะเขาเป็นบุตรบุญธรรม เขารู้สึกขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่พวกเขามอบให้

 

“ผมจะจำไว้ครับ” เขาตอบกลับไป “คุณป้าดูแลตัวเองด้วยนะครับ ฤดูแห่งความตายสีดำกำลังมาถึงและอุณหภูมิจะพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว ระบายอากาศภายในบ้านให้ได้มากที่สุด ไม่งั้นอาจจะเป็นโรคได้ครับ!”

 

จูร่าเป็นคนอารมณ์อ่อนไหว เธอไม่รู้ว่าจะได้พบกับฟู่เทียนอีกเมื่อไหร่ น้ำตาไหลรินอาบแก้มของเธอ “ไปกันเถอะ” ชายหนุ่มหันไปทางรถม้าเขาช่วยฟู่เทียนนำกระเป๋าขึ้นไปไว้ในรถ

 

ฟู่เทียนปีนขึ้นไปบนรถม้าและมองไปยังจูร่าและเกรย์ เขาโบกมือให้พร้อมกับความรู้สึกสับสนในใจ ไม่นานความรู้สึกนี้ก็ถูกกดลงไปในก้นบึ้งของหัวใจ ฝ่ามือของเขาจับกระเป๋าเป้และดวงตาที่เย็นชาซึ่งมองไปยังอนาคต หัวใจที่บอบบางของเขาได้เปลี่ยนไปเป็นเย็นชาและแข็งแกร่ง

...

 

...

 

รถม้าแล่นเข้าสู่ย่านการค้า มันวิ่งไปบนถนนหลายสิบเส้นทางก่อนจะค่อยๆเข้าสู่ถนนขนาดเล็กที่เงียบสงบ รถม้ายังคงวิ่งไปเรื่อยๆก่อนที่จะมาหยุดหน้ากำแพงขนาดใหญ่ ประตูเหล็กขนาดใหญ่เปิดออกและรถม้าก็แล่นเข้าไป มีดาบใหญ่มหึมาแกะสลักไว้ที่ด้านข้างของประตู ด้านบนของดาบมีคำสองคำสลักอยู่

 

“ความจงรักภักดี” และ “ผู้พิทักษ์”

 

“ลงจากรถ” ชายหนุ่มสั่งฟู่เทียน

 

ฟู่เทียนลงจากรถม้าและสังเกตสภาพแวดล้อมรอบๆที่แห่งนี้

 

“มากับฉัน” ชายหนุ่มเหลือบมองเขา ก่อนที่จะปลดบังเหียนของม้าโดยไม่กลัวว่ารถม้าจะเคลื่อนที่ออกไปเอง พวกเขาเดินไปทางประตูเล็กๆ

 

หลังจากเดินมาสักพักก็พบกับสนามกีฬาขนาดใหญ่ที่ปรากฎอยู่เบื้องหน้าของพวกเขา มีอาคารเรียนอยู่รอบๆสนาม พวกเขาเดินผ่านสนามและเดินเข้าไปยังอาคารที่อยู่ห่างไกล ขณะที่พวกเขาเดินผ่านห้องโถงก็ได้ยินเสียงร้องไห้ออกมาเบาๆ

 

ชายหนุ่มที่มากับฟู่เทียนขมวดคิ้ว เขาเปิดประตูไม้ออก มีเด็กเจ็ดแปดคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฟู่เทียน เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังคุกเข่าร้องไห้อยู่บนพื้น ข้างๆเธอมีเด็กผู้ชายสองสามคนกำลังแสดงอาการตกใจและไม่รู้จะทำอย่างไร

 

ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

 

เด็กผู้ชายคนหนึ่งรู้สึกตกใจตอบว่า “มิ..มิ..มินนี่บอกว่าเธอคิดถึงบ้านครับ”

 

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เขาตรงไปยังหน้าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆและออกคำสั่ง “ฉันจะให้เวลาเธอสองวินาที หยุดร้องไห้และยืนขึ้น”

 

เด็กผู้หญิงตัวน้อยได้ฟังคำพูดที่เย็นชาของเขา เธอลุกขึ้นยืนด้วยความกลัวขณะที่ตัวเธอยังสั่นและน้ำตายังคงไหลรินบนใบหน้าของเธอ