DMWS ตอนที่ 2 เเผนการ
เวลาได้ไหลผ่านไปโดยไม่รอคอยไม่นานพวกเขาก็ตระหนักได้ว่า หนึ่งสัปดาห์ได้ผ่านไปเร็วเหลือเกิน นักเรียนหลายคนเริ่มคุ้นเคยกัน พวกเขาค่อย ๆ จับกลุ่มคนกันอย่างร่าเริง
ในขณะเดียวกัน เป้าหมายหลักของ เเจ็คสัน ก็คือ การได้รับความไว้วางใจจาก ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์และแฮร์รี่ ออสบอร์น
เเฮร์รี่ เป็นนายน้อยของ ออสบอร์นอินดัสทรี มีความภาคภูมิใจในตัวเองสูงเเละไม่ค่อยยอมลดตัวไปเป็นเพื่อนกับใคร เเจ็คสันพบว่า ตัวตนของ เเฮร์รี่ นั้น ค่อนข้างระมัดระวังมากเกินไป สำหรับ ปีเตอร์ เขาเป็นลูกคนเดียวของครอบครัว ที่มีค่าเฉลี่ยที่อยู่ในเกณฑ์ที่ดี ดังนั้นจึงมีภูมิหลังที่เเตกต่างไปจาก เเฮร์รี่ ดังนั้น เเจ็คสัน จึงคิดว่าเขาเป็นเพื่อนกันได้ง่ายกว่า
ดังนั้นตัวตน ปีเตอร์ สำหรับเขา เเน่นอนว่า เเจ็คสัน ย่อมมีความคิดว่าการเข้าหา ปีเตอร์นั้นควรได้รับการยอมรับรวดเร็วกว่า
เพราะปีเตอร์ต่างจาก เเฮร์รี่ เขาปล่อยตัวเองเเละผ่อนคลายมาก เเม้ว่าเขาจะไม่ค่อยมีเพื่อนในทางเทคนิคเเต่การยอมรับผู้คนของปีเตอร์ก็ทำให้ เเจ็คสัน ได้เข้าถึงเขาทันที เเละหลังจากนั้นก็ลามไปถึง เเฮร์รี่ ที่เขามุ่งเป้าจะเข้าถึงให้ได้
"เฮ้..เเจ็คสัน! ฉันมีเรื่องจะถามนาย?"ทอมกล่าวถามเขาด้วยความรู้สึกที่เเตกต่างออกไปในขณะที่พวกเขาเริ่มเดินทางไปโรงเรียนด้วยกัน
ในฐานะเพื่อนสนิทในวัยเด็กเขาเชื่อว่าทั้ง 2 จะสามารถอยู่ใกล้ชิดกันได้ตลอดไปในฐานะเพื่อนเเท้เเละไม่มีวันเเตกหัก เเต่ตอนนี้ราวกับว่าทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป เพราะพฤติกรรมของ เเจ็ควันในช่วง 2-3 วันนี้ค่อนข้างเเปลกไป
นอกจากนี้เขาได้เป็นเพื่อนสนิทกับนายน้อยของ ออสบอร์นอินดัสตรีส์
ทอมพบว่าเรื่องมันค่อนข้างผิดปกติเล็กน้อย เขาได้เติบโตมาพร้อมกับเเจ็คสัน เขารู้ว่าเเจ็คสันมีบุคลิกที่ค่อนข้างเป็นกันเองเเละรักอิสระการเปลี่ยนเเปลงโดยฉับพลันเหล่านี้ทำให้ ทอม รู้สึกเเปลก ๆ
เเต่เรื่องนี้ไม่ใช่ประเด็น ประเด็นก็คือการเปลี่ยนเเปลงของ เเจ็คสัน เมื่อเร็วๆนี้ ทำให้ ทอมรู้สึกห่วงมิตรภาพของเขามากที่สุด เขากลัวว่า เเจ็คสัน กับเขา ความสัมพันธ์ระหว่างมิตรภาพจะค่อย ๆ จางหายไป หลังจากได้ใกล้ชิดกับ ปีเตอร์ เเละ เเฮร์รี่
นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดีหรอกหรือ
"มีอะไรงั้นหรอ?"
ทอมหายใจเข้าเเละเเทบจะไม่สามารถตอบกลับคำพูดที่ เเจ็คสันตอบสนองต่อเขาได้ท่วงทัน
สำหรับเเจ็คสันเเน่นอนว่าความคิดของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยหมอกควัน สิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่ก็คือวิธีการที่จะเข้าใกล้ชิดกับ ปีเตอร์ เเละ เเฮร์รี่ โดยไม่ต้องทำให้พวกเขาทั้งคู่ต้องสงสัย
ทอมกล่าวขึ้นทันที"นายไม่รู้ตัวงั้นหรอ?ช่วง 2-3 วันที่ผ่านมานี้ ดูเหมือนนายจะชอบปลีกตัวตลอดเวลา โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเข้าใกล้ความใกล้ชิดกับ เเฮร์รี่ ออสบอร์น หรือว่านายต้องการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับ นายน้อยของ ออสบอร์นอินดัสทรีส์ เพื่อที่นายจะได้งานที่ดีในอนาคตงั้นหรือ? นี่ไม่สมเป็นนายเลย!"
ทอมไม่ได้ให้ความสำคัญกับปีเตอร์ เพราะเขาเป็นคนที่เเต่งตัวประหลาดโดยเฉลี่ยมีเพียงความสัมพันธ์เชิงเพื่อนกับ เเฮร์รี่ในวัยเด็กเพียงเท่านั้น
นอกจากนี้ เเจ็คสัน ก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องยุ่งกับ ปีเตอร์ เเจ็คสัน ฉลาด ปีเตอร์ ก็ฉลาดเช่นเดียวกัน ดังนั้น ปีเตอร์ จึงไม่ได้อยู่ในความคิดของเขา เขาจึงรู้สึกสงสัยในความคิดเพื่อนของเขา เเจ็คสัน
"หืม?นายคิดแบบนั้นจริงหรอ?"เเจ็คสันยกคิ้วขึ้นอย่างสนุกสนาน"นายคิดว่าฉันกำลังเข้าถึงอุตสาหกรรมออสบอร์นด้วยการตีสนิทกับ เเฮร์รี่? เเน่นอนว่าไม่ใช่!"เขาตอบพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ เมื่อฟังเหตุผลของทอม
"เเล้วนายกำลังทำอะไร?"ทอมกล่าวถามทันที"พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของนายนายกระทั่งไม่เชิญฉัน ฉันสงสัยว่านายจะลืมเพื่อนรักคนนี้ไปเเล้ว"
"เเน่นอนว่าไม่ใช่"เเจ็คสัน สั่นศีรษะ เขารู้สึกถึงเเรงกดดันจากภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาเท่านั้น"ฉันเเค่ไม่รู้ว่าจะจัดงานเลี้ยงปีนี้อย่างไรดี นี่เป็นเหตุผลที่ฉันยังไม่ได้เชิญนาย"
เเจ็คสัน กล่าวเสริม"นอกจากนี้ ที่ฉันเข้าไปสนิทกับ ปีเตอร์ เเละ เเฮร์รี่ เพราะฉันคิดว่าเราควรจะเป็นเพื่อนกันเพราะตอนนี้เราอยู่โรงเรียนมัธยมเเล้ว มันไม่ใช่ว่าเราควรมีกันเเค่ 2 คนเหมือนในอดีต เราต้องโตขึ้น นี่เป็นสิ่งที่ฉันคิด ทอม"
เเจ็คสัน กล่าวถึง ปัญหาที่ทอม กังวล
"นายเเน่ใจนะ?"ทอมกล่าวถามขึ้นทันที
"เเน่ใจสิ่!"เเจ็คสันพยักหน้าทันที"นายไม่ต้องกังวลหรอก! วันนี้ฉันว่าจะเชิญนายไปงานเลี้ยงวันเกิดของฉันอยู่พอดี ดังนั้น นายไม่ต้องกังวลว่าฉันจะลืมนาย นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ทั้งนายยังเป็นคนเเรกที่ฉันได้เชิญด้วย!"
"โอเค..ฉันเชื่อนาย!"ภายใต้คำอธิบายที่ดีของ เเจ็คสัน ทำให้ทอมเลือกที่จะเชื่อมั่นเพื่อนของเขา
นอกจากนี้เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าเป้าหมายเเท้จริงของ เเจ็คสัน คือการเข้าหาปีเตอร์เเละเเฮร์รี่ ก็เพื่อทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขา นี่เป็นภารกิจจากระบบ
ไม่นานหลังจากนั้น เเจ็คสันก็ครุ่นคิดหาวิธีการ สักพักเขาก็นึกถึงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่าง ปีเตอร์ เเละ เเฮร์รี่ ท้ายที่สุดเขาก็สรุปได้
นี่เเหละ!
ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ เเละ เเฮร์รี่ ออสบอร์น มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกัน เเละความสัมพันธ์นี้สมควรถูกทำลายจากความไว้ใจ
เเจ็คสันลูบมือของเขาทันทีดวงตาของเขาเผยความยินดีอย่างมาก ปีเตอร์กับเขาเป็นเพื่อนกันทางการเเลกเปลี่ยนความรู้ นอกจากนี้ เขาก็ยังรู้จัก เเฮร์รี่ ผ่านทาง ปีเตอร์
นอกจากทอมที่คิดว่าการเปลี่ยนเเปลงของเขาค่อนข้างเเปลกไปก็ล้วนไม่มีใครสังเกตุเห็น คนทั่วไปเห็นเพียงเเค่ เเจ็คสัน ตีสนิท กับ ปีเตอร์ เพียงเท่านั้น ส่วนปีเตอร์ น่ะหรอ ก็เพียงโชคดีที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กกับ เเฮร์รี่
"มาไปเถอะเดี๋ยวพวกเราจะไปสาย"เเจ็คสันกล่าวกับทอมก่อนที่จะเร่งฝีเท้า
เเม้ว่าทอมจะบ่นเรื่องวันเกิดของเขาก่อนหน้านี้ เเต่ก็ยังอดตื่นเต้นไม่ได้ เพราะพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันเกิดอายุครบ 16 ปีของเขา เขาเชื่อมั่นว่าครอบครอวของเขาเเน่นอนว่าต้องจัดงานเลี้ยงวันเกิดขนาดเล็กให้
ฉันควรจะเชิญ ปีเตอร์ กับ เเฮร์รี่?นี่อาจเป็นโอกาสที่ดี
เมื่อคิดเช่นนี้ เเจ็คสัน ก็กังวลว่า ทอม จะรู้สึกไม่ดีหรือไม่
หวังว่าเขาจะไม่เป็นไร เพราะอย่างไร เเจ็คสัน ก็ฉลาด เขามีไหวพริบที่จะเเก้ปัญหาเกี่ยวกับเรื่องการโต้เถียงกับทอม
"ปีเตอร์!,เเฮร์รี่!"เเจ็คสันเข้าห้องเรียนเเละเห็นเพื่อนของเขาเเน่นอนว่าเขายิ้มทักทายให้กับทุกคน
ทอมที่อยู่เบื้องหลังไม่ได้สนใจเเจ็คสันเเน่นอนว่าเขารู้ว่าเเจ็คสันต้องการหาเพื่อนใหม่มากขึ้นดังนั้นเเน่นอนว่าทอมไม่ได้ขัดขวางเขา
"นี่เเจ็คสัน!วันนี้นายมาสายนะ,ไม่ใช่ว่านายรู้สึกเสียใจที่พ่ายเเพ้ฉันเมื่อคืน?"ริมฝีปากของเเฮร์รี่ขลิบเข้าหากันด้วยรอยยิ้ม
เเจ็คสันไม่คิดว่าเเฮร์รี่จะตอบรับเขาได้อย่างรวดเร็ว"เเน่นอนว่าฉันเเพ้ มันก็เป็นเพียงเเค่การสูญเสียเล็กน้อย"เขากล่าวบอกกับตัวเอง"วันพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของฉันมันทำให้ฉันนอนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ตลอดทั้งคืน"
หมายเหตุ : (พวกเขาเล่นเกมออนไลน์)
เเจ็คสันค่อนข้างกังวลเขาไม่รู้จะเชื้อเชิญปีเตอร์กับเเฮร์รี่ไปงานวันเกิดของเขาด้วยคำพูดอย่างไร
เเต่อย่างไรก็ตามปีเตอร์กลับพูดขึ้น"อะไร?ทำไมนายไม่บอกฉันก่อนหน้านี้ไม่งั้นฉันคงมีเวลาเตรียมของขวัญให้นาย"เขากล่าวกับเเจ็คสันทันที เขารู้สึกผิดที่อาจจะไม่มีเวลาเตรียมของขวัญได้ทัน เเม้ว่าเขาจะรู้จักเเจ็คสันไม่นาน เเต่ก็รู้ว่าคนผู้นี้มีอัธยาศัยที่ดี เเม้บุคลิกของเขาจะเเปลก ๆ ก็ตาม เพราะแบบนี้ทำให้ปีเตอร์รู้สึกว่าเเจ็คสันเป็นเพื่อนที่ดีของเขา
"ไม่เป็นไรหรอก..."เเจ็คสันกล่าวออกมา"เพียงเเค่นายมาปาร์ตี้งานวันเกิดฉันนี่ก็ถือเป็นของขวัญที่ดีเเล้ว"
เเจ็คสันมองไปที่ทอมที่อยู่ข้าง ๆ เขารู้สึกโล่งใจที่เห็นเพื่อนของเขาไม่ทำท่าทีไม่พอใจ เเม้ว่า เเจ็คสันจะไม่เข้าใจก็ตาม การมีเพื่อนใหม่บางครั้งก็ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนวัยเด็กถดถอยลง
ตามคำนิยามที่ว่า จะเลือกเพื่อนเก่า? หรือ เลือกเพื่อนใหม่?
โชคดีที่เเจ็คสันไม่ต้องกังวลถึงตรงนี้
"เเน่นอน เพียงเเค่บอกเวลาเเละที่อยู่ของนายมา พวกเราเเน่นอนว่าจะไป ใช่มั้ย เเฮร์รี่?"ปีเตอร์พูด
"ใช่..พวกเราจะไปเเน่นอน!"เเฮร์รี่ กล่าวเห็นด้วย
ไม่นานกริ่งชั้นเรียนก็ดังขึ้น
เเจ็คสันเชื่อว่าวันเกิดขึ้นเขาเป็นเเผนที่ดีในการดำเนินเเผนการไปสู่ชัยชนะ เขาจ้องมองไปที่ตำราบนโต๊ะ เเต่อย่างไรก็ตาม ระบบกลับปรากฏขึ้น
"ฉันคิดว่าฉันมีเเผน"
"หากไม่ใช่คุณบังคับให้โดยมีข้อเสนอมากกว่า 50,000 เเต้มจุด ฉันคงคิดว่านี่เป็นงานที่หนักหนาสาหัสมาก!"
ระบบกล่าวตอบ"เเล้วเเต่คุณจะคิด"หลังจากนั้นระบบก็เงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพูด"ไม่คิดหรอว่าวันเกิดของคุณขาดบางสิ่งไป?"
"ขาดบางสิ่ง?อะไร?"
"เเน่นอนว่าย่อมต้องเป็นสาวสัย มันจะช่วยเพิ่มรสชาติให้กับงานวันเกิด"ระบบตอบด้วยเสียงหัวเราะเล็กน้อย
"สาวสวย?เเต่ฉันไม่รู้จักสาวสัย คุณต้องการให้ฉันเชิญสาวสวยที่ไม่คุ้นหน้าในชั้นเรียนนี้งั้นหรอ?"เเจ็คสันกล่าวออกมาเขารู้สึกว่ามันหมดหนทาง
"ไม่จำเป็น"
เเม้จะเป็นงานวันเกิดเเต่มันก็เป็นงานวันเกิดขนาดเล็กเพียงเท่านั้น หากกล่าวตามความเป็นจริง เพียงเเค่มี ทอม,ปีเตอร์ ,เเฮร์รี่ เเละ เขา งานวันเกิดมันก็เเทบจะไม่น่าเบื่อเเล้ว เเต่เเน่นอนว่ามันมีเพียงเเค่ 4 ชายหนุ่ม เเต่ยังขาดสาวสวย
"ฉันคิดว่ามีผู้สมัครที่ดี บางทีฉันอาจจะช่วยคุณ"
"เดี๋ยวอะไรนะ?นี่เป็นการเเนะนำหรือไม่?มันจะมีเรื่องที่ดีปานนี้เชียว?"เเจ็คสันกล่าวอย่างจริงจัง เขาไม่รู้ว่าระบบกำลังคิดอะไรอยู่ ดูเหมือนว่าระบบจะให้ความสำคัญกับภารกิจนี้มากไม่รู้ทำไม?
"ฉันเเค่ไม่ชอบบรรยากาศที่ไร้อารมณ์"ระบบกล่าวอย่างลวก ๆ "คุณไม่อยากรู้งั้นหรอว่าใครคือผู้หญิงคนนี้?"
"ใคร?เธอเป็นใคร?"ถ้าระบบต้องการช่วยเหลือเขามีหรือที่เขาจะปฏิเสธ
"เธอชื่อ เกวน เธออยู่ชั้นเรียนติดกับของคุณ คุณสามารถเชิญเธอเข้าสู่งานวันเกิดของคุณได้ เเต่ขึ้นอยู่ที่ว่าเธอจะตอบรับคุณหรือไม่"
"เกวน?"เเจ็คสันยกคิ้วขึ้นทันที ชื่อนี้ค่อนข้างคุ้นหูเขามากเหมือนเคยได้ยินมานานเเล้ว ดังนั้นเขาจึงครุ่นคิดก่อนที่จะนึกขึ้นได้"เกวนที่คุณหมายถึง?นั่นหรือว่าจะเป็นเเฟนของสไปเดอร์เเมน?"
"ก็ตามที่คุณคิด"
"นี่มันจะต้องใช้ได้เเน่ ฉันควรเเนะนำเธอให้ปีเตอร์ดีหรือไม่?"เส้นโค้งมุมปากของเขาผุดขึ้นเป็นรอยยิ้มดวงตาของเขาเผยความสว่างใสวเหมือนดาววิบวับ"ถ้าฉันจำไม่ผิดเกวนนั้นได้มาถึงจุดวาระสุดท้ายของชีวิตเธอได้ตกตาย"อารมณ์ของเขาเหมือนจะผุดความคิดขึ้นได้หินขนาดใหญ่ที่ทับเขาอยู่กำลังเบาลงเรื่อย ๆ
"ฉันได้ให้คำเเนะนำไปเเล้ว ที่เหลือก็อยู่ที่คุณจะวางเเผนอย่างไร ฉันจะไม่ยุ่ง เเต่คุณไม่คิดงั้นหรอว่าทำไม สาว ๆ นั้นถึงมีผลกับตัวตนอย่างพระเอก"ระบบให้คำเเนะนำอย่างคลุมเครือก่อนที่จะหายไป
"ใช่เเล้ว ผู้หญิงเป็นปัญหาที่ง่ายที่สุดสำหรับพระเอกไม่ใช่หรอ?"เขากล่าวย้ำ"นี่มันคือเรื่องจริง เกวนเป็นรักเเรกของ ปีเตอร์...ถ้าฉันเเนะนำเธอให้ปีเตอร์เเละเเฮร์รี่ ในเวลาเดียวกันในวันเกิดของฉัน ความรู้สึกของทั้ง 2 จะต้องขัดเเย้งกันเเน่ ระบบ คุณใจดีเป็นอย่างมาก"เเจ็คสันพลันคิดอย่างเริงโลด การสร้างละครรักสามเส้านั้นเป็นเหตุผลที่ปรากฏเป็นเเผนในใจของเขา
นี่เป็นวิธีการที่ยอดเยี่ยม!
"ตอนนี้ฉันควรจะเชิญเธอให้ได้ก่อน..."ละครรักสามเส้าจะไม่เกิดขึ้นหากเขาไม่สามารถที่จะเชิญเกวนได้
เเจ็คสัน!
"เเจ็คสัน!เเจ็คสัน!"ทอมกล่าวกระซิบ
"มีอะไรงั้นหรอ?"เเจ็คสันกลับสู่ความเป็นจริงเเละหันศีรษะไปเล็กน้อย
ทอมเชิงบอกว่าให้มองไปที่กระดาน
"เเจ็คสันออกมาเเละทำเกี่ยวกับคำถามข้อนี้"เเจ็คสันเมื่อครู่นี้ไม่ได้สนใจฟังคำสอนทำให้ ครูคณิตศาสตร์ เพ่งเล็ง เเละเรียกชื่อของเขา
ฟุ่บ..
เเจ็คสันเดินเข้าไปที่หน้าชั้นเรียนก่อนที่จะหยิบเอาปากกาเขียนวาดบนเครื่องเขียนโดยไม่ได้กังวลต่อปัญหาคำถามที่เบื้องหน้าของเขา เเม้จะมีบางช่วงเวลาที่เขาเเลกของรางวัลไป ทำให้เขาได้รับหน่วยความทรงจำบางอย่างมา นี่จึงไม่เป็นปัญหาต่อเเจ็คสัน
3 นาทีต่อมาเขาได้เเก้สมการเสร็จสิ้น เขาเดินกลับไปยังที่นั่งเเละดูวิวเมือง รวมถึงคิดถึงเรื่อง เกวน เเละ เส้นทางที่เขาจะดำเนินการเเผนให้เสร็จสมบูรณ์
"เกวน,สไปเดอร์-เเมน เเละ ลิตเติ้ล กรีน ก็อบลิน รักสามเส้า"เเจ็คสันยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะหันหน้าไปทางปีเตอร์เเละเเฮร์รี่"เรื่องนี้จะต้องน่าสนใจอย่างเเน่นอน"