บทที่ 70 - ฉัน เทพพระเจ้า!? (3) [อ่านฟรีวันที่ 4/11/61]

บทที่ 70 - ฉัน เทพพระเจ้า!? (3)

 

[ปรากฏการณ์ประหลาดในคานากาว่า หอกแห่งความพิโรธได้กำจัดมอนสเตอร์] (เอิลต้า)

"อย่าอ่านมันนะ"

[นี่เป็นเชื้อสายของพระเจ้างั้นหรอ? การลงโทษจากเทพเจ้าที่พิโรธ!] (ลิต้า)

"ชู่ววว ฉันบอกว่าอย่าอ่านมันไง"

เอิลต้ากับลิต้าได้อ่านบทความในอินเทอร์เน็ตมาล้อเลียนตัวเขา พวกเธอได้พบว่าเขาดูน่ารักมากขึ้นไปอีกกับการที่เขาเกลียดสินี้แต่ว่าเขาก็หยุดพวกเธอไม่ได้

ในเวลาเดียวกันพวกเธอก็มีความสุขกับเรื่องนี้แม้ว่าพวกเธอจะรู้ว่าความไม่พอใจของยูอิลฮานจะมีไปอีกนานก็ตาม

ไม่นานนักยูอิลฮานก็ยอมแพ้ไปและเหวี่ยงแขนไปรอบๆอย่างซื่อย์ๆ เขาได้ขว้างหอกออกไปผ่านอากาศและกวาดล้างมอนสเตอร์ไปอย่างต่อเนื่องในเวลาเดียวกันกับที่คุยอยู่

ผู้คนทั้งหมดในสนามรบที่เห็นแบบนี้ต่างก็ตะโกนกันออกมา

"ซะ ซูซาโนะ!"

"ซูซาโนะลงมาที่โยโกฮาม่าแล้ว!"

"มีกำลังเสริมมาอีกด้วย! มอนสเตอร์ได้ถูกกวาดล้างออกไปเพราะซูซาโนะเลยจริงๆ!"

ถึงแม้ว่าดวงจันทร์จะลาลับไปและดวงอาทิตย์ก็ได้ขึ้นมาแล้ว แต่ว่าสิ่งต่างๆก็ยังไม่ได้เปลื่ยนไป ยูอิลฮานก็ยังคงเหวี่ยงแขนและขว้างหอกต่อไปเช่นเดิม

ทูตสวรรค์พูดถูก บางทีมันก็อาจจะเป็นเพราะพลังโจมตีของเขาที่แข็งแกร่งขึ้นมาจากสกิลเทพแห่งความตายก็ได้ที่ทำให้แม้ว่าดวงอาทิตย์จะขึ้นมาแล้วยูอิลฮานก็ยังคงฆ่ามอนสเตอร์ได้ในทันทีอยู่ดี

"ทะ ทริปเปิลคิล!"

"ไม่ เจ้าโง่! นั่นมันควอด้าคิล!"

"โอ้ พระเจ้า เพนตะคิว!"

ถึงแม้ว่าสนามรบมันจะเต็มไปด้วยความตายและความสิ้นหวังในเมื่อไม่กี่นาทีก็ตาม แต่ว่าเมื่อยูอิลฮานได้มาถึงความตึงเครียดทั้งหมดก็ได้หายไปแล้ว ตราบเท่าที่เขามองเห็นจะไม่มีมอนสเตอร์ตัวใดหนีไปจากความตายได้

หอกของเขาได้ถูกขว้างออกไปเหมือนกับพายุและมันไม่ได้หยุดลงสักนิดเลย ถ้าหากว่าจะถามว่าใครคือจ้าวแห่งสนามนี้งั้นมันก็คงเป็นเขาแล้ว

ผู้คนได้ตกตะลึง หวาดกลัว ชื่นชมและในท้ายที่สุดก็ยอมรับว่านี่เป็นเรื่องธรรมชาติ จากนั้นสิ่งที่เหลืออยู่สำหรับพวกเขาก็คือความสุข

"มอนสเตอร์กำลังหนีล่ะ! ฆ่าพวกมันเลย!"

"ท่านเทพซูซาโนะฆ่าพวกมันเลย!"

"ล่อพวกคลาส 2 มานี่เร็ว! แค่วิ่งไปกลับก็พอแล้ว!"

ด้วยความจริงที่ว่ายูอิลฮานได้จัดการมอนสเตอร์ระดับสูงออกไปก็ได้ทำให้ผู้ใช้พลังในที่นี้สามารถจะจัดการกับพวกมอนสเตอร์ที่เหลืออยู่ได้อย่างง่ายดาย ผู้ใช้พลังที่ได้จัดการกวาดล้างที่นี่จนหมดแล้วและไม่มีอะไรทำอีกทำให้พวกเขาได้ติดตามพายุซูซาโนะไปช่วยพื้นที่อื่นๆและเรื่องแบบนี้ก็ได้เกิดขึ้นมาหลายๆครั้งก่อนที่พวกเขาจะรู้ว่าพวกเขาควรจะสนับสนุนยูอิลฮานยังไง

พวกเขาได้ดึงดูดมอนสเตอร์คลาส 2 มาเพื่อที่จะได้จัดการกวาดล้างพวกมันได้ทั้งหมดอย่างง่ายๆในคราวเดียวและพวกเขาก็จัดการเผชิญหน้ากับพวกคลาส 1 ด้วยตัวเอง การล่าได้เพิ่มความเร็วมากยิ่งๆขึ้นไปแล้ว

ผู้ใช้พลังเลเวลสูงได้เรียกตัวเองอย่างตั้งใจว่ากองทัพซูซาโนะและตามหลังยูอิลฮานไปตลอด จำนวนของคนพวกนี้ได้เพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆตามการที่ยูอิลฮานได้กวาดล้างที่ต่างๆ

ในตอนนี้ผู้ใช้พลังทั้งหมดในจังหวัดคานากาว่าได้มารวมตัวกันแล้ว มีมากกว่าสองพันคนที่มีเลเวลมากกว่าสามสิบ

"ขับไล่พวกมัน ขับไล่พวกมันกลับไป!"

"พวกเขาคือกองกำลังระดับสูงซูซาโนะ!"

"นี่มันเป็นครั้งแรกเลยที่ฉันรู้สึกสนุกไปกับการสู้กับมอนสเตอร์!"

เนื่องจากว่าพลังการต่อสู้ได้มารวมกันอยู่แล้วทำให้พวกเขาไม่ได้ถูกจัดการจากพวกมอนสเตอร์และมอนสเตอร์ที่พวกเขาสู้ด้วยก็อ่อนแอด้วย พวกเขาได้ก้าวไปด้านหน้า

ในตอนนี้พวกเขาแข็งแกร่งและเหนือสิ่งอื่นใดคือพวกเขาได้รับการปกป้องจากยูอิลฮานทำให้พวกเขาได้แสดงความสามัคคีออกมาและต่อสู้ด้วยพลังที่เหนือการมาตราฐานปกติของตน ดังนั้นมันจึงไม่มีทางเลยที่พวกเขาจะรู้สึกตื่นเต้นไปกับมัน

"ฉันพูดอะไรไม่ออกเลยกับคนพวกนี้ที่ทำกันอยู่"

[แต่ว่ามันก็ดีไม่ใช่หรอ?] (เอิลต้า)

"ก็ใช่แหละ"

ยังไงก็ตามยูอิลฮษนก็จัดการเพียงแค่มอนสเตอร์คลาส 2 เท่านั้น คนพวกนี้ได้รู้ถึงสิ่งที่เขาทำและดึงดูดมอนสเตอร์มาให้เขากวาดล้างได้ง่ายขึ้นและคนพวกนี้ก็ไปจัดการมอนสเตอร์คลาสหนึ่งด้วยตนเอง

[เนื่องจากการพัฒนาการในเทคนิคที่น่าทึ่งทำให้เงื่อนไขการวิวัฒนาการสกิลความเชี่ยวชาญหอกได้ง่ายขึ้น]

"มีแบบนี้ด้วย"

[วิวัฒนาการสกิลมันเป็นภาษาของบันทึกแห่งอคาชิคที่ออกแบบมาให้ภารกิจที่เหมาะสมกับการเพิ่มเลเวลของเทคนิค แต่ว่าคุณได้แสดงพัฒนาการออกมาโดยไม่ต้องทำภารกิจใดๆเลยดังนั้นมันก็เลยเป็นปกติที่ทำให้เงื่อนไขในการวิวัฒนาการสกิลมันง่ายยิ่งขึ้น]

ยังไงก็ตามไม่ว่าเขาจะพัฒนาเทคนิคขึ้นมายังไงความจริงที่ว่าเขาต้องฆ่ามอนสเตอร์คลาส 4 เพื่อพัฒนาสกิลมันก็ไม่ได้เปลื่ยนไป เมื่อคิดได้ว่าเขาต้องชะลอการวิวัฒนาการของสกิลที่เกี่ยวข้องกับศิลปะการต่อสู้ ยูอิลฮานก็ได้ข้วางหอกออกไปอย่างต่อเนื่อง

และเมื่อเวลาได้ผ่านมาจนถึง 2 ทุ่ม มุมมองของยูอิลฮานก็ได้ชัดเจนขึ้นก่อนที่เเขาจะเห็นกลุ่มทหารป้องกันตัวเองของญี่ปุ่นติดอาวุธอยู่ที่เส้นขอบฟ้าหลังจากที่ทำลายสิ่งก่อสร้างและสิ่งกีดขวางใกล้ๆ

ไม่นานนักเขาก็รู้ได้ในทันทีที่เห็น นั่นมันคือสิ่งที่ติดตั้งขึ้นเพื่อที่จะหยุดมอนสเตอร์ไม่ให้ผ่านไป

"ตะ โตเกียว แนวป้องกันโตเกียว"

"บะ บ้าไปแล้ว พวกเรามาที่นี่ได้ยังไงกัน"

ใช่แล้ว พวกเขาได้มาถึงพรมแดนระหว่างคากานาว่ากับโตเกียวแล้ว แน่นอนว่าก็แค่ชายขอบเท่านั้น

"พวกเราได้พลาดที่ไหนไหม?"

"ไม่เลย พวกเราได้กวาดล้างคากานาว่าทั้งหมดแล้ว"

"บ้าน่า นี่พวกเราเพิ่งจะหวาดล้างจังหวัดทั้งจังหวัดด้วยเวลาที่น้อยกว่า 24 ชม. อีกงั้นหรอ?"

"ถูกแล้ว แต่ว่ามันไม่ใช่พวกเราแต่เป็นท่านซูซาโนะที่ทำ"

ในขณะที่กองทัพเกือบๆ 5000 คนได้กระซิบกันเอง ผู้ใช้พลังของกองกำลังป้องกันตัวเองก็ได้เริ่มสับสนขึ้นมา

จำนวนของมอนสเตอร์มันดูจะลดลงไปเรื่อยๆและในตอนนี้จู่ๆผู้ใช้พลังจำนวนมหาศาลก็ได้ปรากฏตัวขึ้นมา!

พวกเขาได้ยินมาว่าซูซาโนะได้จุติลงมาแต่ว่านี่ความแตกต่างจากการได้เห็นในอินเทอร์เน็ตกับเห็นด้วยตัวเองมันต่างกันมากเกินไปแล้ว!

"ในตอนนี้คากานาว่าปลอดภัยแล้ว! ท่านเทพซูซาโนะได้ฆ่ามอนสเตอร์ทั้งหมดไปแล้ว!"

"ช่วยปลดแนวป้องกันและไปโตเกียวกับเรา"

"ถึงแบบนั้นก็ไม่"

"คุณแน่ใจนะว่าคุณได้ฆ่าทุกๆอย่างโดยที่ไม่ทิ้งไว้ซักตัวแล้วนะ? ถ้าหากว่าเราพลาดมันซักตัวโตเกียวก็จะ...."

"โตเกียวในตอนนี้ก็ตกอยู่ในอันตรายเหมือนกัน! มันไม่มีเวลามามัวคุยกันแล้ว ท่านเทพซูซาโนะไม่ได้สนใจเรื่องของมนุษย์! พวกเราต้องร่วมมือกับท่าน!"

แนวป้องกันของโตเกียวได้สร้างขึ้นมาเพื่อป้องกันไม่ให้มอนสเตอร์จากคากานาว่าเข้าไป เนื่องจากการการพังของดันเเจี้ยนได้เกิดขึ้นในโตเกียวแล้วทำให้การที่มีมอนสเตอร์ซักตัวหรือสองตัวหลุดไปมันก็ไม่ได้ต่างกันเลย

"โอเค งั้นไปกันเลย!"

หลังจากที่คุยกันไม่นยานนักแล้วแนวป้องกันก็ได้ถูกถอนออกไป กองกำลังทหารป้องกันตัวเองและผู้ใช้พลังได้ตัดสินใจที่จะไปด้วยกันหลังจากที่พวกเขาได้ยินว่าพวกเขาอาจจะถูกท่านเทพซูซาโนะทิ้งเอาไว้

ตราบใดที่พวกเขายังมีหูและตา พวกเขาก็ไม่มีทางที่จะรู้สึกอิจฉาในความมั่นใจที่กองทัพซูซาโนะมีเลย ความจริงที่ว่าคนพวกนี้ยังคงยิ้มได้ในสถานการณ์ที่วิกฤติแบบนี้มันเป็นตัวพิสูจน์ในพลังของซูซาโนะได้เป็นอย่างดี

ด้วยแบบนี้ขนาดของกองทัพซูซาโนะก็ได้ขยายขึ้นเป็นสามเท่าในทันที ถึงแม้ว่าจะมีผู้ใช้พลังเลเวลต่ำๆมารวมอยู่ด้วย แต่่าหากพวกเขาล่ามอนสเตอร์ได้โดยไม่ตายงั้นเลเวลของพวกเขาก็จะสูงขึ้นไปเอง

นอกจากนี้ก็ยังมีคนที่แนวป้องกันที่เป็น 'พรรคพวกที่แข็งแกร่ง' ที่มาจากเกาหลี กลุ่มปราบปราม

"อ่า ตอนนี้พวกเรารอดแล้ว"

"ร้อยโทฮาน ผมคิดว่าคุณหละลวมเกินไปหลังจากที่คุณถูย้ายมาที่กลุ่มปราบปราม"

"คุณสังเกตุเห็นด้วยหรอ? ฉันคิดว่าจะมีใครสักคนยิงฉันแล้วด้วยซ้ำ"

"ไม่ต้องห่วง พวกเขาจะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นแน่ไม่ว่าอะไรก็ตาม"

"พันเอก!!!"

มันดูเหมือนว่าฮาน โยรังจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นร้อยโทและพันเอกยูน แดฮาน ทั้งสองคนนี้เป็นคนที่ยูอิลฮานรู้จักพวกเขาเป็นอย่างดี

ถึงแม้ว่าในที่สุดแล้วเขาจะมีโอกาสได้ติดต่อกับกองกำลังปราบปรามแต่ว่าเนื่องจากว่าเขาไม่ต้องการให้การปกปิดตัวตนหายไปทำให้เขาตัดสินใจที่จะไว้เจรจากันหลังจากที่การต่อสู้จบลง

ยูอิลฮานไม่หยุดลงเลยแม้ว่าในโตเกียว สิ่งเดียวที่เขาทำเลยก็คือการขว้างหอกออกไป เมื่อไหร่ที่แขนขวาของเขาเมื่อยจากการขว้างหอก เขาก็จะเปลื่ยนมาเป็นขวาหอกข้างซ้ายแทน และเนื่องจากว่าเขารู้สึกเบื่อกับการขว้างหอกทำให้ในบางครั้งเขาใช้พลังเหนือมนุษย์ไปด้วย

หลังจากที่ได้รับประสบการณ์กับการที่กล้ามเนื้ออ่อนแรงจากการใช้สกิลอย่างต่อเนื่อง เขาก็ได้ประสบความสำเร็จในการเข้าใจสิ่งหนึ่ง และนั่นก็คือวิธีที่จะยกเลิกระยะเวลาลงโทษหลังจากใช้สกิลพลังเหนือมนุษย์

"การฟื้นฟูเหนือธรรมชาติ"

ใช่แล้ว เขาได้รักษาความกล้ามเนื้อที่เสียหายด้วยการใช้สกิลการฟื้นฟูเหนือธรรมชาติ!

ด้วยการที่ไม่บาดเจ็บเลยในการต่อสู้ทำให้เขาสามารถใช้มันกับสกิลพลังเหนือมนุษย์ได้อย่างต่อเนื่อง เขาได้ประสบความสำเร็จในการฝึกฝนสกิลเป็นวงจรแล้ว

[คนๆนี้ยังทำเรื่องแบบนี้ได้ทั้งๆที่เขายังใช้มานาไม่ได้เลย] (ลิต้า)

[ในที่สุดเธอก็เข้าใจสิ่งที่ฉันรู้สึกแล้วสินะลิต้า] (เอิลต้า)

ถึงแม้ว่าพวกเธอจะพูดมันดูง่ายๆ แต่ว่าเรื่องนี้มันไม่ได้ง่ายๆแบบนั้นเลย มันไม่ใช่สิ่งที่คิดจะทำก็ทำได้เลย ที่มันเป็นไปได้แบบนี้เนื่องจากว่าเป็นยูอิลฮานที่รู้ในโครงสร้างร่างกายของตัวเขาเองเป็นอยางดี และบวกกับความสามรถในการควบคุมในสกิลของเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบหลังจากที่คิดคำเนินถึงการลงโทษของสกิล

ยังไงก็ตามเพราะเรื่องนี้เองทำให้การลมโทษของสกิลพลังเหนือมนุษย์ได้ลดลงมาเหนือต่ำกว่า 5 วินาทีซะอีก ด้วยการพลังงานการพักผ่อนในการใช้สกิลการฟื้นฟูเหนือมนุษย์สามารถจะเพิ่มขึ้นมาด้วยบลัดดริ้งแล้วทำให้เขาในตอนนี้ได้ทำการฝึกสกิลไปอย่างไม่สิ้นสุดลง

[สกิลพลังเหนือมนุษย์ได้กลายเป็นเลเวล 24]

[สกิลการฟื้นฟูเหนือมนุษย์ได้กลายเป็นเลเวล 23]

"พลังของซูซาโนะแข็งแกร่งขึ้นแล้ว!"

"พะ เพนตะคิว! เพนตะคิวอีกแล้ว! นี่มันจะต้องล่อเพิ่มขึ้นอีกแล้ว!"

ยูอิลฮานได้จัดการกวาดล้างมอนสเตอร์ออกไปอย่างพายุพร้อมกับความสิ้นหวังของผู้คนด้วยเช่นกัน

นี่มันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมเกินกว่าที่คนที่อยู่ในคลาสที่ 2 เลเวลประมาณ 80 จะทำได้แล้ว และเพราะแบบนี้ทำให้คนพวกนี้เชื่อในการที่ซูซาโนะไม่ใช่มนุษย์มากยิ่งขึ้น ต่อให้ยูอิลฮานแสดงตัวออกมาพวกเขาก็อาจจะไม่เชื่อด้วยซ้ำไป

"เวรเอ้ย ดันเจี้ยนระเบิดขึ้นอีกแล้ว"

"ให้ตายสิ นั่นมันเป็นดันเจี้ยนที่มีขีดจำกัดเลเวลที่ 50! ปิดกั้นเส้นทางทั้งหมด สร้างแนวป้องกัน!"

ในเวลาเดียวกันได้มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาใกล้ๆ ยูอิลฮานได้พุ่งตัวออกไปหลังจากที่เขาได้ขว้างหอกสี่อันออกไปจัดการมอนสเตอร์ที่อยู่ใกล้ๆในทีเดียว

หลังจากที่กระโดดขึ้นไปหลายร้อยเมตรในเวลาที่น้อยกว่า 3 วินาทีด้วยการช่วยจากสกิลกระโดดแล้วสองตาของยูอิลฮานก็ได้เห็นฉากที่วังวนได้ระเบิดออกมาและมอนสเตอร์นับพันก็ได้กลายเป็นอิสระในทีเดียว

ฉากนี้มันดูเหมือนกับประตูนรกที่เปิดขึ้นอยู่ แต่ว่ายูอิลฮานได้พึมพัมออกมาเมื่อเห็นฉากๆนี้

"สมบูรณ์แบบมาก"

ยูอิลฮษนได้เก็บเอาที่ขว้างหอกลงไปและหยิบเอาลูกกลมๆนับร้อยออกมาจากกระเป๋าของเขา นี่ก็คือระเบิดที่มีกระดูกและเศษต่างๆนับหมื่นชิ้นบรรจุอยู่และมีหนังยางยักษ์เป็นฉนวน และมันยังได้รับการเสริมพลังด้วยหินพลังเวทย์คลาส 2 อีกด้วย!

จนกระทั่งตอนนี้เขาไม่สามารถใช้มันได้เนื่องจากกลัวว่ามันจะทำให้คนใกล้ๆบาดเจ็บ แต่ว่าถ้าหากว่าเป็นในสถานการณ์ที่ที่มีมอนสเตอร์พุ่งออกมาเป็นสายน้ำอย่างเช่นหลังจากที่ดันเจี้ยนได้พังลงแบบนี้ เขาก็จะใช้มันได้อย่างมั่นใจ

[คุณได้ปลุกสกิลการขว้างเลเวลสูงสุด ถ้าหากว่าเงื่อนไขการวิวัฒนาการสกิลได้รับการถูกพบ งั้นก็จะเป็นไปได้ที่จะวิวัฒนาการสกิล]

ยูอิลฮานได้ขว้างระเบิดออกไปอย่างต่อเนื่องโดยที่ไม่ลังเลใดๆ ในระหว่างที่เขาทำแบบนี้เขาก็ได้ปลุกสกิลการขว้างขึ้นมาด้วย การขว้างหอกมันนับรวมไปกับการเทคนิคหอกของเขาด้วย แต่ว่าการขว้างระเบิดนี้นับเป็นการขว้างเพียงอย่างเดียวทำให้เขาได้รับสกิลมา

{ก๊าซซซซ}

{ด้านบนหินประหลาด ก๊าซซซซ!}

ยูอิลฮานได้ขว้างระเบิดนับร้อยที่เขามีอยู่ในมือทั้งหมดออกไป ถึงแม้ว่ามันจะยังมีเหลืออยู่อีกมาในกระเป๋าของเขา แต่เขาก็กลัวว่าหากเขาขว้างมันออกไปมากกว่านี้อาจจะทำอันตรายให้คนอื่นก็ได้

ในตอนที่ระเบิดลูกสุดท้ายได้ตกลงไปท่ามกลางกลุ่มมอนสเตอร์ ระเบิดลูกแรกก็ได้ระเบิดขึ้น

[ติดคริติคอล!]

{ก๊าซซซซซซซซ}

{กี้ซซว กี้!}

ผู้คนที่ตั้งแนวป้องกันขึ้นมาหลังจากรู้ได้ว่าดันเจี้ยนได้พังลงไปทั้งหมดได้หมดคำพูดไป ไม่สิพวกเขาได้ถอยออกไปเนื่องจากความกลัว

{ก๊าซซซซซซ}

{กี๊ซซซซซ}

มอนสเตอร์ได้ทะลักออกมาในทันทีที่ดันเจี้ยนได้พังลงไป แต่ว่ามันก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่ระเบิดระเบิดขึ้นไม่นานนักในตอนที่พวกมันปรากฏตัวออกมา

ระเบิดเพียงหนึ่งครั้ง และระเบิดลูกโซ่จำนวนมากที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องจากการถูกกระตุ้น เสียงระเบิดมันดูเหมือนกับว่าภูเขาไฟที่ประทุขึ้นมา เสียงร้องของมอนสเตอร์ได้เติมเต็มไปในแก้วหูของทุกๆคนรอบๆ

ยูอิลฮานได้เมินในค่าประสบการณ์จำนวนมากที่เขาได้รับโดยไม่หยุดลงและหยิบเอาหอกกลับมาอีกครั้ง เขาได้ขว้างหอกลงไปใส่พวกมอนสเตอร์ที่เหลืออยู่ที่ซุ่งดูจะเป็นมอนสเตอร์คลาส 3 ที่ยังรอดอยู่ท่ามกลางพายุระเบิด

{คั๊กกก!}

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ 6,847,374]

[คุณได้กลายเป็นเลเวล 82 พละกำลัง +2 ความว่องไว +1 สุขภาพ +1 พลังเวทย์ +1]

[คุณได้รับบันทึกอาร์ก คาธ่าห์เลเวล 103]

[คุณได้รับฉายา 'สังหารนับพันในครั้งเดียว' โอกาสคริติคอลเพิ่มขึ้น 50% เมื่อโจมตีศัตรูหลายตัวพร้อมๆกัน]

มอนสเตอร์ทั้งหมดที่ออกมาจากดันเจี้ยนได้ตายและหายไป ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในเวลาที่น้อยกว่า 20 วินาที

"ท่านเทพซูซาโนะ"

"ท่านซูซาโนะ....."

"ท่านมาช่วยญี่ปุ่นแล้ว"

"นี่ไม่ใช่ว่าเป็นองค์เทพอื่นหรอกเรอะ?"

"อามาเทราสุ?"

ผู้คนที่ได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ได้พึมพัมกันออกมา ในตอนนี้เทพองค์อื่นนอกจากซูซาโนะกำลังผุดออกมาแล้ว

แน่นอนว่าพวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ว่ามีสิ่งหนึ่งที่พวกเขามั่นใจแน่นอน

ในตอนนี้พวกเขากำลังเป็นพยายามสำหรับการเริ่มประวัติศาสตร์ใหม่แล้ว