DND.80 - ราชันย์เพชรฆาต
ฟึ่บ--
เมื่อพวกเขาทั้งสองกำลังจะปะทะกันก็มีสองคนพุ่งเข้ามา
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
มันเป็นเสียงตะโกนอันแหบพร่า หยานจื่อสั่นไปทั้งกาย เขาไม่มีทางเลือกนอกจากหยุดและหันหลังไปหาผู้มาเยือนอย่างนับถือ
“ศิษย์พี่หลง ศิษย์พี่ฉิน”
สตรีวัยเยาว์มีรูปร่างอันน่าประทับใจและมีรูปลักษณ์งดงาม นางสวมชุดสีขาว พวกเขาคือว่าที่ศิษย์สวรรค์ที่แกร่งที่สุด เหล่าศิษย์ในวิหารต่างนับถือพวกเขา
หลงเสี่ยวยี่เป็นว่าที่ศิษย์สวรรค์ที่มีพลังระดับแปดขั้นสูง นางคือผู้ท้าชิงที่แกร่งที่สุดในการเป็นศิษย์สวรรค์! ฉินยี่หมิงมีพลังระดับแปดขั้นกลาง อีกไม่กี่ก้าวเขาก็จะได้เป็นศิษย์สวรรค์เช่นกัน!
การมาของทั้งสองคนนี้ให้บรรยากาศอึมครึม ซือหยูและเซี่ยจิงหยูเริ่มตื่นตระหนก นี่คือป่าอสูร...หากหลงเสี่ยวยี่และฉินยี่หมิงมีเจตนาร้าย...ก็ยากที่พวกเขาจะรอดไปได้
และหลงเสี่ยวยี่ก็กังวลใจเกี่ยวกับซือหยู ซือหยูได้ประกาศความตั้งใจว่าจะเป็นศิษย์สวรรค์ต่อหน้าทุกคน...นั่นเป็นแรงกระตุ้นของหลงเสี่ยวยี่
หลงเสี่ยวยี่เยือกเย็นราวกับกระบี่คมกริบ นางไร้ซึ่งอารมณ์ ทุกการเคลื่อนไหวของนางเต็มไปด้วยพลังที่พร้อมกรีดนภาถล่มฟ้าดิน!
ดวงตาของนางสดใส นางมองไปรอบๆอย่างสุขุมจนจับจ้องมายังซือหยู นางมองซือหยูและเซี่ยจิงหยูที่กำลังเตรียมจะหนีอย่างตั้งใจ นางพยักหน้าเบาๆ
“ไม่แปลกใจว่าทำไมเจ้าคิดว่าเจ้าขัดขืนต่อคำสั่งราชันย์ได้ พลังของเจ้าทำให้ข้าสนใจนัก แค่สิบวันพวกเจ้าก็สำเร็จระดับเจ็ดขั้นต้นแล้ว...ยอดเยี่่ยม!”
หยานจื่อไม่สบายใจเล็กน้อย สิบวันก่อนซือหยูยังเป็นแค่ระดับห้าขั้นกลาง และตอนนี้เขาทั้งทรงพลังและมีพลังระดับเจ็ด การเติบโตอันรวดเร็วนี้เหนือจินตนาการพวกเขามาก
นางมองหุ่นเชิดข้างหลังพวกเขาและกล่าวอย่างเหยียดหยาม
“หากข้าบ่มเพาะวิชาหุ่นเชิดได้เช่นเจ้า ข้าคนเดียวก็ลุยทั้งป่าอสูรได้มิต่างกัน!”
แววตาหลงเสี่ยวยี่มองหุ่นเชิดทั้งสามด้านหลังซือหยู
“จะร่วมมือกับพวกข้าหรือไม่? เราจะไปส่วนแกนเพื่อสังหารราชันย์เพชรฆาต!”
ราชันย์เพชรฆาต? เพชรฆาตระดับเก้าที่แกร่งที่สุดน่ะรึ?
ซือหยูและเซี่ยจิงหยูตกตะลึง! ว่ากันว่าต้องใช้ศิษย์สวรรค์ถึงสามคนในการจับกุมราชันย์เพชรฆาตเป็นๆ...และศิษย์สวรรค์หนึ่งคนบาดเจ็บ...นั่นบ่งบอกถึงความโหดร้ายของราชันย์เพชรฆาตได้ดี
แต่ด้วยพลังนั่นเองที่ทำให้ราชันย์เพชรฆาตมีโอสถวิญญาณระดับเทพสองขวด! ผลของโอสถวิญญาณระดับเทพนั้นยากเกินจินตนาการ! หลงเสี่ยวยี่จะไม่เก็บเร้นพลังในการต่อสู้ครั้งนี้แน่นอน มีความเสียงที่สูงมาก...แต่โอสถนั้นก็น่าหลงใหลไม่แพ้กัน!
ซือหยูคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในใจซือหยูยอมรับที่จะร่วมมือกับหลงเสี่ยวยี่และคนอื่นๆ แต่สัญชาตญาณกลับเตือนมิให้เขาทำเช่นนั้น…
อยู่ดีๆเซี่ยจิงหยูพูดสิ่งที่ซือหยูกังวลออกมา
“ศิษย์พี่หลง ขออภัยหากศิษย์น้องผู้นี้หยาบคาย แต่...ถ้าหากเราร่วมมือกันแล้วเราอาจจะไม่ได้อะไรนัก พวกเรายังคงมีพลังไม่มากพอที่จะรับมือกับระดับเก้า”
ความต่างระหว่างระดับแปดและเก้านั้นราวกับสวรรค์และนรก ใบหน้าน่าหลงใหลของหลงเสี่ยวยี่ดูมั่นใจ
“เอาล่ะ...ข้าก็กังวลเรื่องนั้นเช่นกัน”
ฟึ่บ--
หลงเสี่ยวยี่พลิกฝ่ามือของนางและหยิบบอลเพลิงที่มีพลังอันน่าตื่นเต้นออกมา!
“นี่คือมุกวิญญาณเพลิง มันมีพลังของราชันย์อยู่ภายใน ใช้มันแค่ครั้งเดียวระดับเก้าขั้นต้นก็จะกลายเป็นเถ้าถ่าน!”
นี่เป็นของตอบแทนของหลงเสี่ยวยี่ที่ได้จากการล่าเหล่าเพชรฆาตมาหลายปีเพื่อวิหารสวรรค์...นางมีมันเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น
“และศิษย์พี่ฉิวชางเจี้ยนที่อยู่เคียงข้างราชันย์ยังบอกอีกว่าราชันย์เพชรฆาตกำลังบาดเจ็บร้ายแรงในสงคราม ยากจะรักษาให้หายขาด พลังบ่มเพาะของเขาตกต่ำกว่าระดับเก้าอีกแล้ว เขาแค่แกร่งกว่าข้านิดหน่อยเท่านั้น หากพวกเจ้าร่วมด้วย การสังหารเขาก็ง่ายดายนัก”
หลงเสี่ยวยี่ยิ้มแย้มและมองซือหยู
“เจ้าว่าอย่างไร? หากเจ้าร่วมมือ ข้าจะช่วยให้พวกเจ้าสองคนสำเร็จระดับเจ็ดขั้นกลาง”
ซือหยูและเซี่ยจิงหยูลังเลใจทันที! พวกเขาจะตั้งไปต่อสู้กับราชันย์เพชรฆาตเร็วขนาดนี้เชียวหรือ?
พวกเขามองหน้ากันหลายครั้งและคิดถึงทางที่ควรเลือก ซือหยูค่อยๆพยักหน้า
“ก็ได้! แต่จะต้องให้พวกข้าสำเร็จพลังก่อน! แบ่งโอสถวิญญาณให้พวกข้าห้าขวด...นั่นจึงเพียงพอ”
“หยานจื่อ ให้พวกเขาไป”
หลงเสี่ยวยี่ยิ้มรับด้วยความยินดี
ห้าขวดขั้นรึ? นั่นเป็นความเจ็บปวดลึกในใจหยานจื่อที่จะทำเช่นนั้น! แต่โอสถวิญญาณของเขาส่วนมากก็ได้มาจากหลงเสี่ยยี่ โอสถวิญญาณระดับสวรรค์ไม่มีผลต่อนางเท่าใดนัก นางจึงให้หยานจื่อทั้งหมด หยานจื่อเร้นความโกรธที่มีและยื่นโอสถวิญญาณห้าขวดให้ซือหยู! ทำไมจะต้องให้ซือหยูกัน? ถ้านางบังคับซือหยูให้ตามนาง ซือหยูจะกล้าขัดขืนนางได้อย่างไร?
หยานจื่อยื่นโอสถวิญญาณอย่างไม่เต็มใจ หลงเสี่่ยวยี่ส่ายหัวเบาๆ
“เจ้าควรจะดีใจที่มิได้ต่อสู้กับซือหยู มิเช่นนั้นเจ้าจบไม่สวยแน่”
นางพูดอย่างแผ่วเบา
แม้จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ หลงเสี่ยวยี่ก็มองไปยังหุ่นเชิดทั้งสาม ในห้องตำราของวิหารนั้นมีวิชาระดับเทพสามวิชา แต่มีเพียงศิษย์ที่แกร่งที่สุดเช่นจ้าวกวงเท่านั้นที่เข้าใจมันได้
วิชาหุ่นเชิดของซือหยูทำให้หลงเสี่ยวยี่นึกถึงวิชาระดับเทพหนึ่งในสามวิชานั้น...เนตรอสูรนรก หากวิชานั่นเป็นเนตรอสูรนรก...ซือหยูจะบ่มเพาะอีกสองวิชาได้ด้วยไหม? ถ้าเขาทำได้เช่นนั้นก็ยากที่จะประเมินพลังที่เขามี
หยานจื่อมองแววตาหลงเสี่ยวยี่และมองเหล่าหุ่นเชิดด้วยความกลัว หากหยานจื่อทำอะไรตอนนี้เขาจะต้องบาดเจ็บหนักเพราะหุ่นเชิดพวกนั้นแน่
เขาหน้าซีดจากนั้นก็หน้าแดง หยานจื่อยังคงไม่พอใจ
“คนที่อาศัยพวกหุ่นเชิดนั่นมันจะสักเท่าไหร่กันเชียว? แค่ข้าก็ขยี้มันได้ด้วยดัชนีเดียว!”
หลงเสี่ยวยี่แอบส่ายหัวและไม่พูดอะไรอีก ซือหยูและเซี่ยจิงหยู่ที่ได้โอสถวิญญาณมาอย่างไม่คาดคิดดื่มโอสถภายใต้การคุ้มกันของทุกคนที่นี่
ฮืม--
ครึ่งชั่วยาม...ซือหยูและเซี่ยจิงหยูสำเร็จระดับเจ็ดขั้นกลาง! หยานจื่อมองอย่างริษยา เขานึกถึงตอนที่เขาและพรรคพวกสำเร็จระดับเจ็ด...มันใช้ความพยายามหลายปีดีดักกว่าที่พวกเขาจะมาถึงขั้นนี้!
แต่ซือหยูและเซี่ยจิงหยูกลับใช้เวลาแค่สิบวันในป่าอสูรและก้าวจากระดับห้าขั้นกลางมาเป็นระดับเจ็ดขั้นกลาง!
หลงเสี่ยวยี่ดูใจเย็น แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าซือหยูและเซี่ยจิงหยูคู่ควรกับการสำเร็จพลัง การเติบโตของพวกเขาเป็นเพราะโชคเท่านั้น ป่าอสูรก่อตั้งมานานแต่ใครกันที่จะสำเร็จพลังอย่างต่อเนื่องสิบวันเช่นสองคนนี้?
มันช่างหายากราวกับขนวิหคเพลิงและเขาอาชา โอกาสนั้นเท่าเทียมในป่าอสูร มีเพียงผู้มีพลังและความกล้าเท่านั้นที่จะคว้าโอกาสนี้ไว้ได้ หยานจื่อก่อนจะถึงระดับเจ็ดไม่กล้าเข้าป่าอสูรเลย...ดังนั้นเขาจึงบรรลุพลังอย่างเชื่องช้า
เขาพยายามคิดถึงการอยู่รอดในป่าอสูรมากกว่าจะอิจฉาในโชคของซือหยูและเซี่ยจิงหยู เขาจะเอาชนะเพชรฆาตแข็งแกร่งที่เหลือได้ยังได้...เมื่อพวกเขาเสียเปรียบเช่นนี้?
เมื่อรู้สึกถึงพลังของระดับเจ็ดขั้นกลาง ซือหยูกับเซี่ยจิงหยูก็ลืมตา หากพวกเขาได้เจอกับระดับแปดอีกครั้งซือหยูและเซี่ยจิงหยูก็มั่นใจว่าพวกเขาจะชนะได้แน่นอน พวกเขายังคงได้เปรียบแม้จะต้องสู้ตัวต่อตัวกับระดับแปดขั้นกลาง
หลงเสี่ยวยี่หัวเราะเบาๆ
“ในการเดินทางต่อไปของพวกเรา โอสถที่ได้ขึ้นอยู่กับพวกเจ้า...ข้าจะไม่ช่วยใครทั้งนั้น ไปกันเถอะ!”
พวกเขารวมกลุ่มกันเป็นแปดคน แต่ละคนมีพลังเทียบเท่าระดับแปด พวกเขาแทบจะไร้เทียมทาน! เพชรฆาตหน้าไหนที่มาเจอจะพ่ายแพ้และถูกสังหาร! เมื่อผ่านไปสามวัน ซือหยูกับเซี่ยจิงหยูก็คว้าเอาโอสถวิญญาณมาเพิ่มได้อีกหกขวดด้วยพลังของตน
แต่ซือหยูเริ่มสงสัย ป่าส่วนแกนมักจะเป็นส่วนที่เพชรฆาตมารวมตัวกัน แต่สามวันที่ผ่านมานี้ ยิ่งเข้าใกล้แกนเท่าไหร่...พวกเขาก็ยิ่งพบกับเพชรฆาตน้อยลงเรื่อยๆ หลงเสี่ยวยี่รู้สึกถึงความผิดแปลก...นางแอบขมวดคิ้ว
“วิหารโบราณเป็นที่อยู่ของราชันย์เพชรฆาต”
นางเก็บข้อกังขาไว้ในใจ เร้นกายในแมกไม้และชี้วิหารที่ซ่อนอยู่ในป่าเขียวชอุ่มห่างหกลี้อย่างเงียบเชียบ
ซือหยูมองอย่างเกรงกลัว
“ที่นั่นมีระดับแปดขั้นกลางป้องกันอยู่สามคน!”
“หา!”
หลงเสี่ยวยี่มองซือหยูอย่างประหลาดใจ
“ทำไมเจ้ารู้ละเอียดนัก?”
“ศิษย์ฺพี่ฉิวชางเจี้ยนเคยบอกว่าราชันย์เพชรฆาตเคยเป็นองค์ชายของแคว้น เขาก่อกบฏและล้มเหลวจนกลายเป็นพวกโจร เขาล่าสังหารตามอำเภอใจไปทั่ว...เขามีองครักษ์ที่ภักดีสี่คน พวกเขาถูกจับเข้ามายังป่าอสูรพร้อมกัน”
“ในนั้นมีระดับแปดขั้นสูงหนึ่งคน...กับระดับแปดขั้นกลางอีกสามคน”
ข้อมูลเหล่านี้มิได้อยู่ในรายละเอียดที่ศิษย์ทุกคนได้ก่อนเข้ามายังป่าอสูร...ซือหยูรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง?
หลงเสี่ยวยี่สงสัยในพลังของซือหยูมากไปกว่าเดิม ตลอดทางเขากับเซี่ยจิงหยูไม่เคยโจมตีตรงๆเลยสักครั้ง พวกเขาใช้หุ่นเชิดทั้งสามให้สังหารศัตรูทั้งหมด
ซือหยูสงสัย มันมีระดับแปดขั้นสูงอีกคนมิใช่รึ? เขามองไปรอบๆแต่ก็ไม่พบเพชรฆาตระดับแปดขั้นสูงเลย
หยานจื่อหรี่ตาและพูดกับตัวเอง
“เจ้าคนโป้ปด!”
ตลอดทาง ซือหยูใช้เพียงหุ่นเชิด...นั่นทำให้เขาอิจฉายิ่งนัก
“เอาล่ะ เตรียมจู่โจม!”
หลงเสี่่ยวยี่ดูดุร้าย
“ระดับแปดขั้นกลางสามคนนั่น เราจะแยกพวกมันออกจากกันมากำจัดทีละคน หากสำเร็จแล้วเราจะมองหาระดับแปดขั้นสูง หลังจากนั้นข้าจะจัดการกับราชันย์เพชรฆาต!”
หลงเสี่ยวยี่ิอธิบายแผน
ทุกคนผยักหน้าและลอบไปข้างหน้า!
สวบ--
พวกเขาแปดคนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับคลื่นยักษ์! พวกเขามีพลังระดับแปดขั้นสูงและขั้นกลาง การรวมพลังกันขนาดนี้ทำให้แม้แต่ระดับแปดขั้นกลางก็ไม่มีทางรอด!
อ๊าก--
เมื่อพวกเขาสังหารเพชรฆาตคนแรก ซือหยูที่ตาเร็วและมือไวก็หยิบโอสถมาพันด้วยไหมพันมังกรก่อนที่หยานจื่อและฉินยี่หมิงจะได้โอกาส
หยานจื่อกับฉินยี่หมิงสังหารเพชรฆาตคนที่สองทันที!
อ๊าาา อ๊าก---
เสียงกรีดร้องของคนสองคนดังตามๆกันมา ระดับแปดขั้นกลางที่เหลืออีกสองคนถูกสังหารทันที! การโจมตีของพวกเขาทำให้ซือหยูต้องสละหุ่นเชิด แต่ซือหยูก็ได้โอสถหมดทั้งสามขวด!
พวกเขารวบรวมโอสถได้เก้าขวด หากเขาได้อีกขวดเขากับเซี่ยจิงหยูจะมีโอกาสสำเร็จระดับเจ็ดขั้นสูง!
เหลือเพชรฆาตระดับแปดขั้นสูงอีกหนึ่งคน….และราชันย์เพชรฆาตในตำนาน
“หากเข้าไปแล้วพวกเจ้าจะต้องไปล้อมระดับแปดขั้นสูงเอาไว้ ข้าจะจัดการกับราชันย์เพชรฆาต!”
หลงเสี่ยวยี่ตาเป็นประกาย มือของนางชุ่มเหงื่อ
ราชันย์เพชรฆาตคือเพชรฆาตระดับเก้า...และเขาจะต้องถูกสังหารในคราเดียว! แม้เขาจะเจ็บหนักเขาก็สามารถกำจัดพวกเขาได้ทุกคน!
ซือหยูกับเซี่ยจิงหยูหวาดกลัว
ฟึ่บ--
กลุ่มพวกเขาเริ่มลงมือ!
ตู้ม--
ประตูวิหารพังออกด้วยพลังของแปดคน แต่พวกเขาพบเพียงความว่างเปล่า
ที่จุดสูงสุดมีบัลลังก์เก่าแก่ พวกเขาแทบจะมองไม่เห็นคนบนบัลลังก์ เขาดูเหมือนราชาแก่! บรรยากาศความดุร้ายราวสัตว์ป่าของเขาจู่โจมสู่สัมผัส!
ซือหยูหยุดหายใจและกระซิบเตือน
“ราชันย์เพชรฆาต!”
ซือหยูใช้สายตาเฉียบคมมองขึ้นไปและขวัญผวากว่าเดิม
“ไม่จริง! บาดแผลเขาหายดีแล้ว!”