ตอนที่ 135 ชำระล้างร่างกาย

หลิงฮันไม่ใช้มันหลอมร่างกายในทันที สมุนไพรระดับพระเจ้าเช่นนี้มีความสามารถในการทำให้กล้ามเนื้องอกออกมาใหม่และชุบชีวิตคนตายได้ เขารู้สึกลังเลเล็กน้อยที่จะนำมันมาใช้หลอมร่างกายแบบนี้

 

อย่างไรก็ตาม เขาลังเลอยู่ชั่วขณะเท่านั้น

 

เขาเรียนรู้กายาต้นไม่มรณะแล้ว และหยดวารีอมตะที่ควบแน่นออกมามีสามารถในการช่วยชีวิตของเขามาก ถึงแม้ผลลัพธ์ของมันจะด้อยกว่าสมุนไพรระดับพระเจ้าเล็กน้อย มันก็ยังมีประโยชน์กว่าตรงที่สามารถควบแน่นได้อีกครั้งหลังจากใช้แล้ว

 

ยิ่งกว่านั้น ตราบใดที่เขาสามารถเรียนรู้กายาหินผาได้ของคัมภีร์สวรรค์นิรันดร์ได้ เขาจะสามารถควบแน่นหยดวารีอมตะเพิ่มได้อีกสองหยด

 

...สมุนไพรสมุนระดับพระเจ้าหากกินไปแล้วจะไม่สามารถสร้างขึ้นใหม่ได้ ในขณะที่หยดวารีอมตะสามารถสร้างได้เรื่อยๆ เห็นได้ชัดเจนว่าอันไหนมีประโยชน์มากกว่ากัน

 

ยิ่งกว่านั้น สมุนไพรระดับพระเจ้าสามารถทำให้กายหยาบของเขาพัฒนาขึ้นไปได้อีกขั้นอย่างถาวร หลิงฮันไม่ได้ขาดแคลนความเข้าใจในเส้นทางบ่มเพาะ สิ่งที่เขาขาดคือเวลา และสมุนไพรระดับพระเจ้าสามารถทดแทนเวลาที่เขาขาดแคลนได้

 

‘ในชีวิตนี้ โชคอยู่ฝ่ายเดียวกับข้า!’ หลิงฮันโยนรากของสมุนไพรระดับวิญญาณเข้าไปในปาก เพียงกัดลงไปแค่คำเดียวก็สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอันรุนแรงที่แพร่กระจายอยู่ในปาก ทั่วทั้งของเขารู้สึกเบาหวิวราวกับกำลังโบยบินอยู่

 

‘รู้สึกได้ถึงพลังอันเต็มเปี่ยม!’ เขาโคจรคัมภีร์สวรรค์นิรันดร์อย่างต่อเนื่องในขณะที่ผลลัพธ์ของสมุนไพรได้แพร่กระจายไปทุกๆส่วนของร่างกาย

 

ความเปลี่ยนแปลงสามารถมองเห็นได้ในทันที

 

เขารู้สึกได้เลยว่าเซลล์ในร่างของเขากำลังแข็งแกร่งขึ้น ความคงทนของกระดูกเพิ่มขึ้น และโลหิตที่ไหลผ่านเส้นเลือดของเขาทรงพลังยิ่งขึ้น ราวกับมีจอมยุทธที่ทรงพลังกำลังทำความสะอาดสิ่งสกปรกที่สะสมอยู่ในร่างกายของเขา ทันใดนั้นเอง บนร่างกายของเขาก็ปรากฏชั้นของเสียสีดำขึ้นมา ชั้นของเสียคือสิ่งสกปรกที่สะสมอยู่ในร่างกายและถูกสมุนไพรแห่งพระเจ้าขจัดออกมา

 

หลิงฮันรู้สึกได้ทันทีว่าพลังวิญญาณที่เขามาภายในร่างกายของเขาสามารถโคจรได้เร็วกว่าแต่ก่อนอย่างเห็นได้ชัด

 

นั่นถือเป็นเรื่องปกติ ในเมื่อสิ่งสกปรกภายในเส้นเลือดของเขาลดลง พลังวิญญาณจึงสามารถไหลผ่านร่างกายได้ดียิ่งขึ้น และประโยชน์ยังไม่ได้มีแค่นั้น การโคจรดูดซับพลังวิญญาณของเขากลายเป็นรวดเร็วขึ้น การโคจรปราณก่อเกิดของเขาก็ต้องรวดเร็วขึ้นเช่นกัน

 

ความหมายก็ง่ายๆ ยิ่งโคจรปราณก่อเกิดได้เร็วเท่าไหร่ พลังทำลายของการโจมตีก็เพิ่มขึ้นเท่านั้น

 

พลังชีวิตของเขาเริ่มแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ และสัมผัสสวรรค์ของเขาเองก็พัฒนาขึ้นไปหลายขั้นเช่นกัน ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกราวกับภายในหัวว่างเปล่า การคิดของเขากลายเป็นชัดเจนและรวดเร็วยิ่งขึ้น

 

น่ายินดี! ช่างน่ายินดียิ่งนัก!

 

หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งวัน เขาดูดซับรากของสมุนไพรระดับพระเจ้าจนหมด

 

“น่าเสียดายจริงๆที่พลังบ่มเพาะของข้าไม่เพิ่มขึ้นเลย!” หลิงฮันถอนหายใจ แต่นั่นก็ไม่เป็นไร ก่อนหน้านี้เขาได้นำเอาทรัพยากรที่ตระกูลจักรพรรดิและแปดตระกูลใหญ่จัดหามา ไปหลอมเป็นเม็ดยาที่ช่วยเพิ่มระดับพลังบ่มเพาะให้เขาเอาไว้มากมายแล้ว

 

เขาหยิบรากสมุนไพรแห่งพระเจ้าอันที่สองออกมาพร้อมกับกลืนลงไป และเริ่มดูดซับมันเพื่อขัดเกลากายหยาบต่อ

 

“ปัง ปัง ปัง” ครั้งนี้เมื่อกระดูกทุกชิ้นเสียดสีเข้าด้วยกัน เขาสัมผัสได้ถึงเสียงฟ้าผ่าภายในร่างกาย ครั้งนี้ประสิทธิภาพของสมุนไพรกลายเป็นล้ำลึกขึ้นกว่าครั้งที่แล้ว มันกำลังกระตุ้นการเปลี่ยนแปลงของกระดูกภายในร่างของเขา

 

นี่ไม่ใช่ความรู้สึกที่สบายสักเท่าไหร่ แต่กลับกันเลย การสร้างกระดูกขึ้นมาใหม่เป็นขั้นตอนที่ทุกข์ทรมาน เขารู้สึกราวกับทั่วทั้งร่างกำลังแตกกระจายและกลับมารวมกันใหม่ ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทำให้เขาต้องกัดฟันและมีเหงื่อไหลตามร่างกายราวกับเปียกฝน

 

“อึก...อ้าก...” เขาร้องโอดครวญขึ้นมาเป็นระยะๆ “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” ทันใดนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมา นั่นคือฮูหนิวที่ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของเขาจึงเข้ามาดู

 

“ข้าไม่เป็นอะไร!” หลิงฮันกัดฟันพูด

 

“ปัง!”

 

แน่นอนว่าการพูดแบบนี้กับฮูหนิวนั้นไร้ประโยชน์ นิสัยป่าเถื่อนของเด็กสาวแผลงฤทธิ์และพุ่งชนประตูเข้ามา หลังจากกลิ้งอยู่บนพื้นหนึ่งรอบนางได้มองไปยังหลิงฮันอย่างไร้เดียงสา เมื่อนางเห็นว่าเขายังนั่งอยู่ในท่าขัดสมาธิที่ถึงแม้จะมีเหงื่อไหลออกมาก็ตาม นางจึงยิ้มกว้างออกมา

 

ช่างเป็นเด็กสาวที่ไร้ความปรานีจริงๆ

 

หลิงฮันไม่มีเวลาไปสนใจนาง คัมภีร์สวรรค์นิรันดร์โคจรอย่างต่อเนื่องและร่างกายของเขาเริ่มดูดซับสมุนไพรเพื่อสร้างกระดูกขึ้นมาใหม่

 

ความทรมานพรั่งพรูไปทั่วร่างกายของเขา จนเขารู้สึกว่าอาจจะหมดสติไปโดยไม่รู้ตัว แต่ถ้าเขาหมดสติไป เขาก็จะไม่สามารภโคจรคัมภีร์สวรรค์นิรันดร์ได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นผลลัพธ์ของสมุนไพรจะไหลผ่านร่างกายของเขาไปตามสัญชาตญาณ และประสิทธิภาพของมันจะลดลงเป็นอย่างมาก

 

ที่สำคัญที่สุดคือเขาอยากจะใช้โอกาสนี้บีบบังคับให้ร่างกายของเขาพัฒนาไปเป็นกายาหินผา และการจะทำให้สำเร็จได้เขาจำเป็นต้องดูดซับสมุนไพรโดยใช้คัมภีร์สวรรค์นิรันดร์

 

‘ข้าต้องอดทน! ต้องอดทนให้ได้!’

 

หลิงฮันกัดฟัน บนหน้าผากและลำคอของเขามีเส้นเลือดปูดนูน เหงื่อของเขาไหลออกมาจนจุดที่เขานั่งอยู่กลายเป็นแอ่งน้ำ ดวงตาของเขาว่างเปล่าราวกับเป็นปลาที่เพิ่งถูกตกขึ้นมา

 

ครั้งนี้เขาก็กินสมุนไพรแห่งพระเจ้าเข้าไปเหมือนครั้งก่อน แต่ทำไมสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างครั้งก่อนกับครั้งนี้มันถึงต่างกันมากมายขนาดนี้?

 

หลิงฮันพยายามคิดเรื่องต่างๆเพื่อไม่ให้สนใจความทรมานที่กำลังเกิดขึ้นในร่างกาย เขาคิดถึงเรื่องบิดาของเขาที่อยู่ในเมืองหมอกเมฆา เขาคิดถึงเรื่องของหลิวอู๋ตง หลีซื่อฉาง และชีวิตที่แล้วของเขา

 

เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว แต่ในที่สุดความทรมานก็เริ่มลดลงเรื่อย จนกระทั่งหายไปอย่างสมบูรณ์

 

หลิงฮันถอนหายใจโล่งอก เมื่อสักครู่เขาเกือบคิดที่จะยอมแพ้แล้ว แต่โชคดีที่ยังพยายามต่อไปได้ เขามองสำรวจร่างกาย คราวนี้สิ่งสกปรกก็ถูกคับออกมาเหมือนกัน เพียงแต่พวกมันไม่ใช่สีดำแต่เป็นสีขาว

 

สิ่งเหล่านี้คือสิ่งสกปรกที่อยู่ภายในกระดูก

 

ชิ้นส่วนแรกของสมุนไพรระดับพระเจ้าช่วยพัฒนาร่างกายและกล้ามเนื้อ ส่วนที่สองใช้ขัดเกลากระดูก แล้วส่วนที่สามล่ะ?

 

หลิงฮันพ่นลมหายใจและหยิบสมุนไพรระดับพระเจ้าส่วนที่สามออกมา

 

“กลิ่นหอม! กลิ่นหอม!” ฮูหนิวโดดเข้ามาหาเขา ดวงตาของนางจ้องมองมาที่สมุนไพรระดับพระเจ้า โดยที่น้ำลายเกือบจะไหลออกจากปาก

 

“เด็กน้อย เจ้ายังไม่เริ่มบ่มเพาะพลังเลย หากเจ้ากินเข้าไปก็เสียของเปล่าๆ ยิ่งกว่านั้น ประสิทธิภาพของสมุนไพรเองก็รุนแรงเกินไปจนอาจจะทำให้เจ้าท้องผูกได้” หลิงฮันพูดพร้อมกับหัวเราะ

 

“กิน!” ฮูหนิวจับไปที่แขนของหลิงฮันและดึงไปมา นางทำตัวราวกับเป็นเด็กขี้อ้อน

 

“ไม่!” หลิงฮันส่ายหัวอย่างหนักแน่น ต่อให้นางทำตัวน่าสงสารก็ไม่มีประโยชน์

 

ฮูหนิวยืดคอออกไปและตะเกียกตะกายอย่างรุนแรงโดยมีเป้าหมายคือการกัดเข้าไปที่สมุนไพรระดับพระเจ้า นางออกแรงดิ้นไปมาจนหลิงฮันเผลอปล่อยมือชั่วขณะ และสมุนไพรแห่งพระเจ้าได้ถูกนางกัดเข้าไปเต็มๆ

 

‘ไม่นะ!’

 

อะไรก็ตามที่ถูกจอมตะกละน้อยนางนี้กัดเข้าไปแล้ว จะไม่มีทางเด็ดขาดเลยที่จะเหลือเศษเล็กเศษน้อยให้เห็น

 

เขารู้สึกถึงลิ้นเล็กๆที่กำลังเสียมือเขา... นั่นคือฮูหนิวที่ยังกินไม่หนำใจและกำลังแทะมือของเขาราวกับเป็นขาไก่

 

เจ้าเด็กตะกละ!

 

หลิงฮันถอนหายใจ นั่นคือสมุนไพรระดับพระเจ้าเชียวนะ เขาได้รับมันมาเพียงสามส่วนเท่านั้น แต่หนึ่งส่วนกลับต้องสิ้นเปลืองไปเพราะเด็กน้อยคนนี้

 

“ฮี่ๆ!” ฮูหนิวหันกลับมาและยิ้มกว้างให้เขา เมื่อหลิงฮันเห็นแบบนี้ ต่อให้อยากจะโกรธเขาก็โกรธไม่ลง ใครใช้ให้เขาร้องครวญครางอย่างเจ็บปวดจนทำให้เด็กสาวคนนี้รู้ตัวล่ะ? เอาเถอะ ถึงอย่างไรเด็กสาวคนนี้ก็บุกเข้ามาเพราะนางเป็นห่วงเขา

 

“ช่างเถอะ หวังว่าเจ้าจะสามารถต้านทานประสิทธิภาพอันทรงพลังของสมุนไพรได้!” หลิงฮันถอนหายใจและอุ้มเด็กสาวออกไป ตอนนี้เขาต้องอาบน้ำโดยด่วน เพราะทั่วทั้งร่างของเขาปกคลุมไปด้วยสิ่งสกปรกจนเขาทนดมมันต่อไปไม่ไหว

 

หลังอาบน้ำเสร็จ หลิงฮันเริ่มตรวจสอบภายในร่างกายของเขา และยิ้มอย่างพึงพอใจออกมาเมื่อเห็นผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น

 

ร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นอย่างมาก แม้ร่างกายเขาจะยังไม่บรรลุขั้นกายาหินผา แต่กระดูกและผิวหนังของเขาก็กลายเป็นทนทานมากขึ้น คงอีกไม่ไกลแล้วที่เขาจะสามารถบรรลุกายาหินผาได้

 

ที่สำคัญที่สุดคือพลังชีวิตของเขามีการพัฒนาที่มหาศาล เขารู้สึกได้ถึงพลังงานอันเต็มเปี่ยม ไม่ว่าเขาจะทำอะไรเขาจะเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

 

เช้าวันต่อมา หลิงฮันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างขาดหายไป เขาคิดไปคิดมาจนในที่สุดก็นึกออก ฮูหนิวยังไม่ตื่น... โดยปกติแล้วในเวลานี้เด็กสาวจะต้องลุกขึ้นมาและเกาะติดเขาพร้อมกับพูดว่า “เนื้อ! เนื้อ! เนื้อ!”

 

*ติดตามข่าวสารได้ที่ เพจ*