ตอนที่ 442 พิษแปลกประหลาด

หยี่ เยว่หยู่ไม่มีอารมณ์เดินซื้อของอีกหลังส่งซือ คงโร่ว พวกเขานั่งอยู่ที่ร้านคาเฟ่สักพักขณะที่หยี่ เยว่หยู่สงบอารมณ์ลง เธอนึกถึงจุดประสงค์การมาของหลิน ฮวง

“ไปที่บ้านฉันกัน พี่ชายฉันก็อยู่ที่บ้าน”

“หยี่ เสิ่นอยู่บ้าน?เขาอยู่ในระดับไหนแล้ว?”หลิน ฮวงถาม

“เขาเพิ่งทะลวงผ่านระดับเพลิงฟ้าไม่กี่วันก่อน ดังนั้นเขาจึงพักผ่อนอยู่บ้าน”

“ว้าว เขาอยู่ระดับเพลิงฟ้าแล้ว?”หลิน ฮวงจำได้ว่าหยี่ เสิ่นเพิ่งบรรลุระดับทองสมบูรณ์เมื่อพวกเขาพบกันครั้งแรก

“เขาอยู่ระดับเพลิงขาวตั้งแต่ปีก่อนแล้ว เขาใช้เวลาอีกปีเพื่อบรรลุเพลิงฟ้า เมื่อเทียบกับนาย มันไม่ได้โดดเด่นอะไร”หยี่ เยว่หยู่จ้องมองหลิน ฮวง

หลิน ฮวงแสร้งหัวเราะโดยไม่พูดอะไร ความเร็วการเลื่อนระดับเขาน่ากลัว เขาไม่ได้อธิบายอะไร ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจไม่พูดถึงมัน

“แต่มันก็ผ่านมากว่าเดือนแล้วนะ ทำไมนายยังไม่เลื่อนเป็นทองสมบูรณ์?”แม้มันจะต้องใช้เวลาสามเดือนสำหรับคนธรรมดาเพื่อเลื่อนจากทองขั้น3เป็นทองสมบูรณ์ แต่หยี่ เยว่หยู่กลับคิดว่าหลิน ฮวงควรบรรลุระดับทองสมบูรณ์ได้แล้ว

เธอจะไม่แปลกใจแม้แต่น้อยหากเขาอยู่ในระดับเพลิงขาวแล้ว อย่างไรก็ตาม จากกลิ่นอายเขา เธอสัมผัสได้ว่าหลินฮวงยังไม่ใช่ทองสมบูรณ์

“อาจารย์อยากให้ฉันสร้างรากฐานให้มั่นคงก่อน ดังนั้นฉันจึงศึกษาความรู้พื้นฐานและฝึกดาบอยู่นะ”หลิน ฮวงยิ้มพลางอธิบาย

“ไม่น่าแปลกใจเท่าไร”หยี่ เยว่หยู่นึกได้ว่าหลิน ฮวงกำลังฝึกวิชาดาบตอนที่เธอโทรไป

“คุณฟู่วางแผนได้ดี รากฐานคือสิ่งสำคัญ เนื่องจากนายเลื่อนระดับเร็วเกินไป การทำให้มั่นคงจึงดีกว่า”

พวกเขากลายเป็นเงียบหลังบทสนทนานั้น

“เยว่หยู่ พี่สาวโร่ว โร่วเป็นชายหรือหญิง?”จู่ๆหลิน ฮวงก็คิดถึงคำถามนั้น

“แน่นอนว่าต้องเป็นผู้หญิง!”หยี่ เยว่หยู่รู้ว่าหลิน ฮวงสงสัย ดังนั้น เธอจึงไม่โกรธและอธิบายอย่างอดทน

“พี่สาวโร่ว โร่วคือสาวงาม เธอเคยเป็นหนึ่งในสาวงามที่สุดแห่งกองกำลังพิฆาตอสูร  แต่ตาเสมือนกลับเปิดขึ้นในระหว่างภารกิจเธอ มีแมลงประเภทใหม่คล้ายผึ้งที่มีพิษเฉพาะพวกมัน  ร่างของพี่สาวโร่ว โร่วเปลี่ยนไปหลังถูกแมลงนั่นแทงใส่ เธอกลับกลายเป็นอย่างนี้เมื่อรักษาตัวได้ หมอบอกว่าร่างเธอผลิตแอนโดรเจน(ฮอร์โมนเพศชาย)มากกว่าผู้ชาย20เท่าในทุกๆวันเนื่องจากพิษ เธอไปหาหมอหลายคน แต่ไม่มีใครแก้ปัญหาพิษนี้ได้

“เธอไม่อาจยอมรับตัวเองได้เมื่อตื่นขึ้น เธอแม้กระทั่งพยายามจะฆ่าตัวเอง เพราะเหตุนั้น ท่านปู่จึงส่งเธอไปโรงพยาบาลและให้นักจิตวิทยามาคุยกับเธอ ในที่สุดเธอก็ยอมรับตัวตนใหม่ได้หลังผ่านไปครึ่งปี แต่เธอไม่อยากกลับไปในกองกำลังพิฆาตอสูรอีกต่อไป ดังนั้น ท่านปู่จึงให้เธอเป็นบอดี้การ์ดและพี่เลี้ยงฉันตั้งแต่ฉันเกิด เธอจากไปหลังฉันอายุได้15ปี”

แม้หลิน ฮวงจะคาดเดาไว้ แต่เขาก็ไม่คิดว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างนี้ เขาไม่รู้ว่าพิษในมอนสเตอร์สามารถเปลี่ยนหญิงให้เป็นชายได้ เขาสั่นสะท้านเมื่อจินตนาการถึงความเป็นไปได้ที่จะมีมอนสเตอร์ตัวอื่นซึ่งสามารถเปลี่ยนชายให้เป็นหญิง

“ดูเหมือนว่าฉันต้องระวังตัวให้มากเมื่อพบมอนสเตอร์ในอนาคต โดยเฉพาะพวกพันธ์ใหม่ ฉันอาจเผชิญกับบางสิ่งคล้ายเธอ”หลิน ฮวงคิดกับตัวเอง

“นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมพี่สาวโร่ว โร่วจึงเหมือนพี่สาวแท้ๆของฉัน”หยี่ เยว่หยู่กล่าวอย่างจริงจัง

ในไม่ช้า พวกเขาก็มาถึงบ้านหยี่ เยว่หยู่ มันมีขนาดใหญ่1ใน3ของสถาบันนักล่ายุทธ์ บ้านในเมืองชานไห่ไม่ได้เล็กไปกว่าในเมืองหลวงขาวขจี คนปกติไม่อาจซื้อบ้านเช่นนั้นได้

มีทหารสองคนยืนอยู่ตรงทางเข้าคล้ายต้นสน  หลิน ฮวงสามารถสัมผัสได้ว่าทั้งคู่อยู่ในระดับทองสมบูรณ์ ทหารทั้งสองยังคงนิ่งเฉยขณะหยี่ เยว่หยู่พาหลิน ฮวงไปในบ้าน พวกเขาไม่แม้แต่จะเหลือบมองราวกับพวกเขาเป็นรูปปั้น

ทั้งคู่เข้าไปในลานสวยงาม หลิน ฮวงมองไปรอบๆขณะเดินตามหยี่ เยว่หยู่ไป จากนั้นพวกเขาก็มาถึงห้องนั่งเล่น สิ่งก่อสร้างที่หลิน ฮวงเห็นตามทางไม่ได้หรูหราอย่างที่คิด พวกมันถูกทำอย่างเรียบง่ายและผสมผสานกับธรรมชาติ มันให้ความรู้สึกสะดวกสบาย เมื่อเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่น หลิน ฮวงก็ตระหนักว่าบ้านตระกูลหยี่นั้นหรูหราในอีกด้าน

มีฟันมอนสเตอร์แขวนบนผนัง แม้มันจะเป็นแค่ฟัน หลิน ฮวงก็ยังสัมผัสได้ว่ามันอยู่ในระดับนิรันดร์เป็นอย่างน้อยหรือทรงพลังกว่านั้น

“นี่คือฟันของมอนสเตอร์เลือดมังกรระดับจักรพรรดิที่ท่านปู่ฉันเคยฆ่า มันหดตัวลงจนเป็นชิ้นงานศิลปะ”หยี่ เยว่หยู่ยิ้มและอธิบายเมื่อสังเกตเห็นว่าหลิน ฮวงสนใจ

“ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแค่กลิ่นอายของฟันก็น่ากลัวแล้ว ฉันกำลังคิดอยู่เลยว่านี่เป็นฟันของมอนสเตอร์อะไร”หลิน ฮวงได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆเกี่ยวกับหยี่ ตงไล่

“นายอยากดื่มอะไร?”ในที่สุดหยี่ เยว่หยู่ก็ทำตัวเป็นเจ้าของบ้านเมื่อบอกให้หลิน ฮวงนั่งลง

“น้ำผลไม้อะไรก็ได้ ไม่ต้องลำบากนักหรอก”

“ก็ได้ ฉันมีของดีอยู่”หยี่ เยว่หยู่หยิบเอาขวดน้ำผลไม้ที่ยังไม่ได้เปิดจากตู้เย็นออกมาและเทใส่แก้วสำหรับหลิน ฮวงและตัวเธอ

“นี่คือน้ำผลไม้ภูผาเมฆ มันมีราคามากกว่า300คริสตัลชีวิตต่อขวด แก้วหนึ่งก็เกือบ100คริสตัลชีวิต ฉันไม่ค่อยดื่มมันบ่อยนักหรอก”

หลิน ฮวงเคยได้ยินถึงผลไม้ภูผาเมฆมาก่อน มันเป็นผลไม้หายากซึ่งต้องใช้แสงแดดจำนวนมาก มันจะเติบโตเฉพาะบนยอดเขาที่มีเมฆ นอกจากจะอร่อย มันยังเพิ่มพลังชีวิตให้คนได้อีกด้วย ในสูตรของเจ้าอ้วน มีสลัดผลไม้ที่มีผลไม้ภูผาเมฆเป็นหนึ่งในส่วนผสมอยู่ อย่างไรก็ตาม หลิน ฮวงแค่เคยได้ยินแต่ไม่เคยลิ้มลองมาก่อน เขายกขึ้นจิบ มันมีกลิ่นหอมหวานเฉพาะ มันไม่เข้มข้นแต่ก็สดชื่นโดยเฉพาะเนื่องจากตอนนี้เป็นฤดูร้อน ทันทีที่น้ำผลไม้ไหลผ่านลำคอเขา หลิน ฮวงก็สามารถรู้สึกได้ถึงพลังชีวิตในร่างเขา เขาต้องยอมรับว่ามันคุ้มค่ากับราคา

ในความเงียบ หลิน ฮวงวางแก้วลง

“เจ้าอ้วนอยากใช้ผลไม้นี้ในสลัดผลไม้เขา ตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะเป็นตัวเลือกที่ดี”หลิน ฮวงกล่าวกับหยี่ เยว่หยู่ขณะยิ้ม

“โอ้ ใช่ เจ้าอ้วนนั่นได้รับใบอนุญาตินักล่ายัง?ฉันจำได้ว่าเขาอยากเป็นนักล่าอาหาร”หยี่ เยว่หยู่ถาม

“เขาได้รับแล้ว”หลิน ฮวงพยักหน้าแต่กลับมีสีหน้าหม่นหมอง

“มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา?”หยี่ เยว่หยู่สังเกตเห็นอารมณ์หลิน ฮวง

“มันเกิดเรื่องขึ้นกับเขา เขาตายแล้ว”หลิน ฮวงกล่าวพร้อมกับลดหัวลง

“เกิดอะไรขึ้น?”หยี่ เยว่หยู่ไม่คิดว่าจะได้ยินเรื่องเช่นนี้

จากนั้นหลิน ฮวงก็บอกเธอทุกสิ่ง ไม่ปิดซ่อนความจริง

“มันไม่ใช่ความผิดนาย มันเป็นความผิดนายหญิงนั่น อย่าโทษตัวเองเลย”หยี่ เยว่หยู่ปลอบเขา

“ฉันจะหาตัวนายหญิงนั่นและแก้แค้นให้เจ้าอ้วน!”หลิน ฮวงกำหมัดแน่น