ตอนที่ 439 เมืองชานไห่

มากกว่าสัปดาห์ได้ผ่านไป การศึกษาเกี่ยวกับทักษะของบุตรปีศาจยังไม่ประสบผลอย่างที่เจ้าแดงคาดไว้ แม้ประกายอมตะของบุตรปีศาจจะคล้ายกับเมล็ดกาฝากของเจ้าแดง มันก็ยังมีความแตกต่างอยู่ ประกายอมตะสามารถฟื้นคืนความทรงจำของบุตรปีศาจได้โดยสมบูรณ์ขณะที่เมล็ดกาฝากเจ้าแดงไม่อาจบรรจุข้อมูลจำนวนมากได้ ยิ่งไปกว่านั้น ประกายอมตะยังหลบซ่อนตัวได้ดีกว่าเมล็ดาฝากมาก

อย่างไรก็ตาม หลังจากศึกษาอยู่นานนับสัปดาห์ เจ้าแดงก็ได้รับทักษะคล้ายๆกัน ด้วยความที่เมล็ดกาฝากบรรจุข้อมูลได้จำกัด เจ้าแดงจึงสร้างเมล็ดกาฝากเฉพาะสำหรับบรรจุความทรงจำขึ้น เมล็ดกาฝากใหม่เช่นนี้จะใหญ่กว่าเมล็ดกาฝากปกตินับสิบเท่า แต่มันสามารถเก็บความทรงจำของเจ้าแดงได้ ข้อเสียคือมันใหญ่ มันสามารถตกเป็นเป้าโดยง่าย ดังนั้นมันจึงใช้ได้เพียงระยะใกล้เท่านั้น นอกจากนี้ มันยังไม่อาจหลบซ่อนได้หลังการฝังตัวและมันสามารถถูกพบได้โดยมนุษย์หรือมอนสเตอร์ที่มีความสามารถตรวจจับ

แม้มันจะเป็นทักษะครึ่งๆกลางๆที่เต็มไปด้วยข้อบกพร่อง แต่เจ้าแดงก็ตัดสินใจเพิ่มมันเป็นทักษะมันอยู่ดี หากมันสมบูรณ์ มันจะปรากฏในช่องทักษะโดยอัตโนมัติ และมันจะไม่ใช้ช่องว่างที่มีอยู่ในปัจจุบัน แต่เนื่องจากมันยังไม่สมบูรณ์ เจ้าแดงตัดสินใจใส่มันลงไปก่อนเพราะมีช่องว่าง เจ้าแดงตั้งชื่อมันว่ากาฝากอมตะ(เริ่มต้น) หลิน ฮวงดูทักษะและรู้ว่ามันคือทักษะครึ่งๆกลางๆ

เนื่องจากช่องทักษะทั้งหมดของมันล้วนเต็ม เงื่อนไขการปลดล็อคจึงปรากฏด้านหลังการ์ดเจ้าแดง

“การ์ดถูกผนึกอยู่ในขณะนี้ การปลดผนึกต้องทำเพื่อให้เลื่อนถึงระดับเพลิงสวรรค์”

“เงื่อนไขการปลดผนึก : ให้ปีศาจเถาวัลย์แดนดิไลอันทำการฆ่าปรสิตที่มีความสามารถปรสิตอื่นๆ!”

“คำอธิบาย : ฆ่ามอนสเตอร์ปรสิตอย่างน้อยสิบประเภท ยิ่งมาก ยิ่งดี”

“หมายเหตุ 1 : ระดับพลังของมอนสเตอร์ไม่ควรต่ำกว่าปีศาจเถาวัลย์แดนดิไลอัน”

“หมายเหตุ 2 : ท่านสามารถเรียกมอนสเตอร์อัญเชิญอื่นเพื่อช่วยฆ่าได้ แต่ท่านไม่อาจขอรับความช่วยเหลือจากใครอื่นได้”

“หมายเหตุ 3 : ระดับพลังของผู้ช่วยต้องต่ำกว่าเป้าหมาย”

ทันทีที่เห็นเงื่อนไขการปลดผนึก หลิน ฮวงก็โพสต์คำขอเขาเพื่อหาปรสิตต่างๆบนเครือข่ายนักล่า และในไม่ช้าก็มีคนตอบกลับ เขาจะออกเดินทางในอีกสามวันหลังให้ไทแรนด์อยู่กับหลิน ซินในครั้งนี้ ด้วยความที่ปรสิตกระจายอยู่ทุกที่ หลิน ฮวงจึงไม่วางแผนฆ่าปรสิตก่อน แต่กลับมุ่งหน้าไปเมืองชานไห่เพื่อพบหยี่ เยว่หยู่แทน

เมืองชายไห่คือเมือง7A2 และมันคือหนึ่งในเมืองเกรดAที่ใหญ่ที่สุดในเขต7 มันเต็มไปด้วยผู้คนไม่ต่างอะไรกับเมืองหลวงขาวขจี แต่ทว่า พวกมันทั้งคู่กลับตั้งอยู่ห่างไกลกันอย่างมากเพราะหนึ่งตั้งอยู่ทางเหนือของเขต7ขณะที่อีกหนึ่งตั้งอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ แม้เมืองจะได้รับความนิยม หลิน ฮวงก็ไม่เคยมีโอกาสไปเยี่ยมเยือน อย่างไรก็ตาม มันเห็นได้ชัดว่าคุณฟู่เคยไปที่นั่นก่อนเพราะพิกัดเมืองถูกบันทึกในสมบัติมิติ

ขณะที่หลิน ฮวงก้าวไปในสมบัติมิติ เขาก็ปรากฏในห้องโรงแรมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ เขากลับโผล่ในห้องน้ำ เขาได้ยินเสียงน้ำไหลด้านหลังเขา เขาอยากกระชากดวงตาเขาออกมาทันทีที่หันไปมอง ภายใต้สายน้ำคือชายแก่หุ่นล่ำบึก ด้วยฟองสบู่บนร่างเขา ขนหนาบนหน้าอกเขาได้ดึงดูดสายตาหลิน ฮวง โชคดี ฟองสบู่สามารถปกปิดส่วนล่างเขาไว้ได้ ดังนั้นหลิน ฮวงจึงไม่เห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น

ในไม่ช้าลุงก็สังเกตเห็นว่าหลิน ฮวงอยู่ในห้องน้ำร่วมกับเขา ดังนั้นเขาจึงคว้าผ้าเช็ดตัวและปิดหน้าอกเขาด้วยความรังเกียจ

“ลุง ผมคิดว่าลุงกำลังปิดผิดจุดนะ...”หลิน ฮวงอยากพูด แต่เสียงกรีดร้องของลุงกลับกลบเสียงเขาจนหมด

“ช่วยด้วย พวกโรคจิต!”

“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนี้”หลิน ฮวงขอโทษและวิ่งหนีไป

เขาวิ่งออกจากโรงแรมด้วยความเร็วสูงสุด เขารู้สึกหงุดหงิดที่ต้องเห็นภาพเช่นนี้เมื่อมาถึงเมืองชานไห่

เขาสูดหายใจลึกและฉายแผนที่ด้วยแหวนหัวใจจักรพรรดิเขา เขาอยู่ไม่ไกลจากบ้านหยี่ เยว่หยู่ มันเพิ่งจะ8โมงเช้าและเนื่องจากเขาไม่รีบ เขาจึงนั่งลงที่ร้านคาเฟ่และโทรหาหยี่ เยว่หยู่

สายถูกรับทันที หยี่ เยว่หยู่กำลังกินข้าวเช้าเมื่อเขาโทรไป

“นายกำลังมาเมืองชานไห่?”หยี่ เยว่หยู่กำลังกินชิ้นเนื้อขณะที่พึมพำกับหลิน ฮวง

“ฉันถึงแล้ว”หลิน ฮวงกล่าวและสังเกตว่าหยี่ เยว่หยู่แต่งตัวเรียบร้อย

“ทำไมวันนี้เธอถึงแต่งตัวเป็นทางการนัก?เธอจะออกไปข้างนอก?”

“วันนี้ฉันจะไปรับเพื่อนนะ เธอคือพี่สาวฉัน เธอเคยเป็นคนของปู่ฉันที่คอยดูแลฉันตั้งแต่เด็ก เธอกำลังทำงานให้กับรัฐบาลกลางในเขต3หลังบรรลุระดับนิรันดร์เมื่อหลายปีก่อน ฉันไม่เห็นเธอเลยตั้งแต่นั้น เธอมาเขต7เมื่อตอนเที่ยงคืนเพื่อเยี่ยมฉัน”หยี่ เยว่หยู่อธิบาย

“โอ้ งั้นก็ไปพบเพื่อนเธอเถอะ เนื่องจากธุระฉันไม่ได้เร่งด่วนอะไร ฉันจะเดินเล่นรอบเมืองรอ ฉันจะไปหาเมื่อเธอทำธุระเสร็จแล้ว”หลิน ฮวงคิดว่ามันคงน่าอึดอัดหากเขาติดตามเธอไปด้วย

“ไม่เป็นไร เราสนิทกันและเนื่องจากนายอยู่ที่นี่ ก็ไปด้วยกันเถอะ”หยี่ เยว่หยู่ไม่คิดอะไรมาก

“งั้นก็ได้”หลิน ฮวงไม่ได้พูดอะไรอีกเนื่องจากเธอเสนอเอง

“ส่งพิกัดนายมา ฉันจะดูว่าควรไปรับใครก่อน”

หลิน ฮวงส่งพิกัดเขาไปทันทีท

“เอ๊ะ นายอยู่ใกล้กับพี่สาวฉันมาก!ดีเลย”หยี่ เยว่หยู่กล่าวหลังมองพิกัดด้วยรอยยิ้ม

“มีโรงแรมอยู่หลายแห่งแถวนี้ ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร”หลิน ฮวงเงยหน้ามองและเห็นโรงแรม6แห่งรอบเขา

“รอฉันอยู่ตรงนั้นแหละ ฉันจะไปถึงที่นั่นในสิบนาที”

หลังวางสาย หลิน ฮวงก็จิบกาแฟและส่ายหน้าพลางคิดถึงสิ่งที่เขาเห็นก่อนหน้า

“ฉันคิดว่าทุกอย่างจะราบรื่นเสียอีก แต่ดูเหมือนว่าฉันจะคิดผิด มันเป็นความจริงที่เราไม่ควรเชื่อลางสังหรณ์มากเกินไป”