DND.72 - คู่มืดมัวแฝง
ที่ทางเข้าป่าอสูร ผู้ดูแลไปหาคนที่รวมตัวกันเพื่อแจกจ่ายค้อนหยกและคัมภีร์ ข้อมูลเฉพาะของโจรร้ายในป่าอสูรอธิบายอยู่ในคัมภีร์ ส่วนค้อนหยกมีไว้เพื่อดึงโอสถในร่างออกมา
โอสถในร่างของโจรแต่ละคนถูกปิดผนึกด้วยขวดหยก มีเพียงพลังของราชันย์เท่านั้นที่เปิดมันออกได้ ซึ่งในค้อนหยกแต่ละอันจะมีร่องรอยของพลังแห่งราชันย์ ซือหยูและเซี่ยจิงหยูที่พร้อมแล้วเข้าไปยังป่าอสูร
ไม่นานหลังจากเข้าป่าอสูร ทุกคนแยกตัวกระจัดกระจายไปยังป่าที่กว้างใหญ่ รอบๆมีแต่ความเงียบ มีเพียงเสียงสายลมเสียดสีมวลไม้
เซี่ยจิงหยูตื่นตัวและคอยป้องกันสิ่งที่มิคาดคิด ซือหยูยิ้มแย้ม เขามองไปทุกทิศทาง เขามองเห็นทุกสิ่งในระยะสิบห้าลี้ เขาส่ายหัวด้วยความผิดหวังหลังจากที่มิเห็นร่องรอยใด
ป่าอสูรแบ่งเป็นส่วนนอก ส่วนในและแกนกลาง ความลึกร้อยห้าสิบลี้นับเป็นส่วนนอก ลึกกว่านั้นร้อยห้าสิบลี้นับเป็นส่วนในที่นำไปสู่ส่วนแกนกลางที่มีรัศมีหกสิบลี้
พวกโจรมักจะปรากฏตัวที่ส่วนในเพราะต้องซ่อนตัวจากศิษย์สวรรค์ ว่ากันว่าพวกที่มีพลังระดับแปดจะอยู่ลึกในส่วนในของป่า
ที่แกนกลางป่า เป็นที่ของตำนานระดับเก้า เป็นที่รู้จักกันในนามราชาเพชรฆาตและราชาป่าอสูร โอสถวิญญาณระดับเทพสองขวดอยู่ในร่างของมัน!
ใช้เวลาทั้งวัน ซือหยูและเซี่ยจิงหยูเดินทางได้เจ็ดสิบลี้ท่ามกลางป่ารกทึบอย่างยากลำบาก
ซือหยูที่มองดูรอบๆด้านหน้าขมวดคิ้ว เขาหยุดเคลื่อนไหวทันทีและกระซิบกับเซี่ยจิงหยู
“ข้าเจอมันแล้ว!”
ซือหยูสีหน้าหม่นหมอง ว่ากันว่ามันมักจะปรากฏตัวส่วนในของป่ามิใช่รึ? ทำไมมันมาอยู่ส่วนนอกกัน?
เขารวบรวมข้อมูลที่มีและสีหน้าหม่นหมองกว่าเดิม
“นั่นผู้ร้ายฉาวโฉ่ในเฟิงหลิน...ผู้มืดมัว ใช่หรือไม่? เขาเชี่ยวชาญการซ่อนเร้น มีกับดักซับซ้อน ตัดมนุษย์ได้ดั่งตัดหญ้า เขาเคยสังหารทั้งเมืองที่มีแต่คนป่วย คนแก่ สตรี และเด็กในหุบเขา เพียงเพราะจะทดลองกับดัก คนบริสุทธิ์หลายร้อยถูกสังหารในคืนเดียว”
เซี่ยจิงหยูเศร้าใจ นางเคยได้ยินเรื่องราวโหดร้ายนี้ในวัยเด็ก...ความป่าเถื่อนของมันทำให้ความชิงชังลุกลามภายในจิตใจผู้คน
ฟึ่บ--
พวกเขาพุ่งเข้าไปข้างหน้าผ่านป่าทึบอย่างเงียบเชียบ
“นี่มันคราบโลหิต! มันบาดเจ็บ!”
เซี่ยจิงหยูกระซิบเมื่อนางเห็นโลหิตผ่านสายตาเฉียบคม พวกเขาอยู่ใกล้ทางเข้าถ้ำลับ
ใกล้ทางเข้าถ้ำ หยดโลหิตหลายหยดหยดลงพื้น มีกลิ่นอ่อนๆ
ซือหยูพยักน้า
“ใช้จังหวะที่มันบาดเจ็บอยู่สังหารมันกันเถอะ!”
เขาไม่คิดลังเลที่จะสังหารพวกโรคจิตที่เข่นฆ่าคนเป็นว่าเล่นเช่นนี้ ซือหยูใจเย็น เขากระซิบ
“ที่ทางเข้ามีกับดัก...มันจะต้องถูกวางไว้เพื่อไม่ให้ใครเข้าไปได้”
เซี่ยจิงหยูตรวจสอบใกล้ๆและพบว่ามันมีกับดักอยู่เต็มไปหมด ยากซือหยูไม่เตือนนางคงจะมองไม่เห็น ผู้มืดมัวใช้กับดักได้จริงๆด้วย!
“มากับข้า ข้าจะใช้เงาลอยล่องบินข้ามกับดักพวกนี้”
ซือหยูค่อยๆยืนขึ้น กับดักนั้นปกคลุมไปทั่วทางเข้าถ้ำ
มีเพียงการใช้เงาลอยล่องเท่านั้นที่พวกเขาจะข้ามไปได้ เซี่ยจิงหยูพยักหน้าและเกาะแขนซือหยู
ซือหยูใจเต้น เขาหายใจเข้าลึกก่อนจะใช้เงาลอยล่อง ร่างของเขาลอยราวกับหงส์ที่บินเหนือคลื่นวารี ร่ายรำบนเกลียวคลื่น เพียงปลายเท้าแตะพื้นก็ทำให้เขาบินได้สามสิบศอก ร่างกายของเขาเบาราวกับปักษา และยังมีสาวงามในอ้อมอก พวกเขาทะยานเวหาไปข้างหน้าร่วมกัน
ซือหยูเลี่ยงกับดักอย่างง่ายดายเข้าสู่ถ้ำ เขาไม่รีบบุกเข้าไปแต่แบกเซี่ยจิงหยูอย่างแผ่วเบา มีลวดที่บางมากบริเวณทางเข้า หากไม่ใช่เพราะดวงตาเหนือมนุษย์ของซือหยู พวกเขาคงจะถูกกับดักไปแล้ว
ลวดโลหะคือตัวเปิดกับดัก มีขวานคมกริบสามเล่มอยู่ด้านบนศีรษะพวกเขา หากพวกเขาสัมผัสลวดโลหะนี้ขวานจะตกลงมาตัดร่างของพวกเขาขาดครึ่ง! มันเป็นกลไกต่อเนื่อง!
เซี่ยจิงหยูอ้าปากค้าง แผนของผู้มืดมัวนั้นไร้ที่ติ พวกเขาหนีกับดักมาและยังเจอกับดักอยู่อีก โชคดีที่ซือหยูเห็นได้ทันเวลา! พวกเขาค่อยๆผ่านลวดโลหะเข้าไปด้านใน
ชายวันกลางคนตัวใหญ่ที่โลหิตไหลครางอย่างเจ็บปวดอยู่กับพื้น เขารูปลักษณ์ตรงกับผู้มืดมัว! พลังของเขาอยู่ที่ระดับเจ็ดขั้นต้น!
“อ๊ะ...เป็นแค่เด็กระดับห้าสองคนเองรึ!”
ผู้มืดมัวไม่เชื่อสายตาและตกตะลึง
ฟึ่บ--
เซี่ยจิงหยูหน้าซีดเมื่อเห็นผู้มืดมัวที่บาดเจ็บอย่างเห็นได้ชัดยืนขึ้นมาอย่างไม่เจ็บปวดแม้แต่น้อย เขามองซือหยูและเซี่ยจิงหยูเพื่อตรวจสอบ
“แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยพวกเจ้าก็มีค้อนหยก ข้าพยายามมากให้พวกศิษย์สวรรค์มาที่นี่”
เขาแสดงท่าทีเยาะเย้ยให้เห็นผ่านมุมปาก
ซือหยูและเซี่ยจิงหยูประหลาดใจ การบาดเจ็บของผู้มืดมัวเป็นเพียงการเสแสร้งให้ศิษย์สวรรค์มาที่นี่งั้นรึ? โลหิตด้านนอกนี้เป็นเพียงกลลวงว่าผู้มืดมัวบาดเจ็บ!
เขาตั้งใจจะเอาค้อนหยก! มันเจ้าเล่ห์นัก! ระดับเจ็ดที่ไม่บาดเจ็บเลยจะน่ากลัวแค่ไหนัน?
ซือหยูดีดนิ้วเบาๆก่อนที่ผู้มืดมัวจะรู้ตัว
“เอาเลย!”
ซือหยูพุ่งเข้าไปก่อน!
“สายฟ้าดาราม่วง!”
สายฟ้าสีม่วงหลอมเข้มข้นกลายเป็นเพลิงพิโรธ
เซี่ยจิงหยูตามมาเช่นกัน
“ภวังค์น้ำค้าง!”
ปั้ง--
ไอน้ำในอากาศโอบล้อมมือหยกของนางราวกับเทพวารี
น้ำค้างสิบหยดที่เต็มไปด้วยพลังปราณบริสุทธิ์ถูกยิงออกไป!
ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ--
น้ำค้างพุ่งเร็วมาก มันเจาะทุลวงผ่านอากาศเกิดเสียงแหลมแสบแก้วหู
ผู้มืดมัวใบหน้าแข็งทื่อ เขาหน้าซีด
“วิชาบ่มเพาะระดับเทพ? พวกเจ้าเป็นใครกัน? ศิษย์วิหารไม่เคยบรรลุวิชาระดับเทพได้เลย”
แต่มันสายไปแล้ว เขาทำอะไรไม่ถูก เขาต้องรับการโจมตีจากสองคนในเวลาเดียวกัน!
“ลูกเตะล่องหน!”
ผู้มืดมัวตะโกน! เขายืนด้วยขาซ้ายและใช้ขาขวาเตะต่อเนื่อง มันเร็วมากจนมองขาไม่เห็น ยากจะบอกว่าตำแหน่งขาขวาอยู่ตรงไหน แม้จะไม่มีกับดัก พลังของผู้มืดมัวเองก็ยังน่ากลัว!
ตู้ม--
สายฟ้าดาราม่วงยังคงออกมาอย่างต่อเนื่อง เพลิงอัศนีแผดเผาทุกสิ่ง!
หยดน้ำค้างที่เจาะทะลุสิ่งมีชีวิตได้ทุกสิ่งพุ่งเข้าไปอย่างน่ากลัวและทรงพลัง!
อ๊ากกก--
ซึ่บ ซึ่บ ซึ่บ--
ผู้มืดมัวถอยกลับอย่างหวาดกลัว! ท้องของเขามีหลุมลึกขนาดเท่านิ้วโป้งจากการโดนน้ำค้าง โลหิตหลั่งไหลออกมาจากแผล ขาขวาของเขาโดนเพลิงอัศนีเผาไหม้ กลิ่นไหม้ฟุ้งกระจายไปทั่ว! เขาล้มลงหลังจากการปะทะครั้งเดียว!
หากเป็นการต่อสู้ตัวต่อตัว แม้ศัตรูจะมีวิชาระดับเทพ มันก็ยากที่จะชนะพลังระดับเจ็ด แต่ถ้าหากสองคนรวมพลังกันแล้วจะนับว่าเป็นเสี้ยนหนามที่ยากจะริดรอน ผู้มืดมัวที่นักล่าที่ใช้กับดัก แต่ดูเหมือนว่าเหยื่อจะแกร่งกว่าที่เขาคิด...ในตอนนี้เหมือนเป็นเขาเองที่ถูกกับดัก!
เขากัดฟันแน่นและตะโกนเสียงดัง
“พี่ใหญ่! เร็วเข้า ลงมือได้แล้ว!”
ตู้ม--
มีหนึ่งคนปรากฏตัวขึ้นมาทันทีจากที่เร้นกายด้านนอกทางเข้าถ้ำ! พลังของเขาอยู่ที่ระดับเจ็ดขั้นต้นเช่นกัน! รูปลักษณ์ของเขาแทบจะเหมือนกับผู้มืดมัว!
ผู้มืดมัวอีกคนกระโดดข้ามกับดักจากทางเข้าและลวดโลหะอย่างง่ายดายมายืนที่ด้านหลังซือหยูและเซี่ยจิงหยู
มีผู้มืดมัวล้อมพวกเขาอยู่ ซือหยูเจอกับศัตรูสองด้าน นี่เป็นวิกฤติร้ายแรง!
ผู้มืดมัวคนใหม่ยิ้มเยาะ
“คาดไม่ถึงสินะ? ผู้มิดมัวจริงแท้มิใช่เพียงคนเดียว...แต่เป็นสอง! เราล่าด้วยกัน มิเคยแยกจาก ชะตาของพวกเจ้าจบลงตั้งแต่เข้าถ้ำนี้แล้ว!”
“เจ้ากล้าทำร้ายข้างั้นรึ? ข้าจะทำให้เจ้ารู้จักความเจ็บปวดทรมานด้วยกับดักของข้า!”
ผู้มืดมัวคำราม
“พี่ใหญ่ ลุยเลย!”
ซือหยูและเซี่ยจิงหยูมิใช่คู่ต้องสู้ของระดับเจ็ดสองคน ไม่ว่าพวกเขาจะบ่มเพาะวิชาระดับเทพมาเพียงใด!
เซี่ยจิงหยูหน้าซีด แต่นางยังคงไร้ซึ่งความกลัว
ฟึ่บ--
ซือหยูจับมือนางทันที
เซี่ยจิงหยูมือสั่นและพยายามจะสะบัดมือออก แต่นางถูกซือหยูคว้ามือไว้แน่น
“ฟังข้า เราจะโจมตีไปพร้อมกัน”
ดวงตาสดใสของซือหยูมองผู้มืดมัวที่บาดเจ็บโดยไม่สนใจคนที่อยู่ด้านหลัง
เซี่ยจิงหยูเลิกลังเล นางขบริมฝีปากแต่ก็จับมือซือหยูเอาไว้
ผู้มืดมัวทั้งสองพุ่งตรงเข้ามา!
ซือหยูและเซี่ยจิงหยูจับมือกันและไม่สนใจคนข้างหลัง!
“ภวังค์น้ำค้าง!”
“แก่นแท้จิตน้ำแข็ง!”
อ๊ากก
เกิดภาพอันงดงามออกมา!
เซี่ยจิงหยูยิงหยดน้ำค้างสิบหยดและเกิดความเย็นสุดขั้ว!
ผู้มืดมัวคำรามและต่อต้านด้วยลูกเตะล่องหนต่อเนื่อง!
อ๊ากก---
เขารับพลังได้เพียงหนึ่งครั้งและกรีดร้องด้วยความสิ้นหวัง! ลูกเตะล่องหนของเขาหยุดนิ่งอยู่กลางอากาศ!
เขาจะป้องกันได้หากมันเป็นเพียงหยดน้ำค้าง แต่ด้วยพลังของซือหยู หยดน้ำค้างได้กลายเป็นหนามน้ำแข็งคมกริบ! หนามน้ำแข็งเจาะทะลุไปที่เท้าของผู้มืดมัวที่ถูกเผาจากเพลิงอัศนีอยู่ก่อนแล้ว ความเย็นสุดขั้วกระจายเข้าสู่เส้นโลหิตและกล้ามเนื้อทั้งสองขาของเขาก็แข็งทื่อ...เขาขยับไม่ได้!
ผู้มืดมนหวาดกลัวและสิ้นหวัง หยดน้ำค้างอีกเก้าหยดได้กลายเป็นหนามน้ำแข็งเจาะทะลุร่างกายของเขา! ความเย็นเข้าสู่ภายในร่างและทำให้ทั้งร่างแข็งทื่อ!
ปั้ง--
ร่างของผู้มืดมัวเสียความยืดหยุ่นและกระแทกลงกับพื้น ดวงตาทั้งสองหวาดกลัวแต่เขาขยับไม่ได้!
แต่ยังมีผู้มืดมัวอีกคนที่ด้านหลัง
“พวกเจ้ารนหาที่ตายซะแล้ว!!”
ตู้ม--
ซือหยูและเซี่ยจิงหยูหันไป แต่มันก็สายไปแล้ว!
ผู้มืดมัวด้านหลังพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วปานสายฟ้าและห่างจากพวกเขาสิบศอก!
กรงเล็บที่ดุร้ายจากระดับเจ็ดมีพลังที่ฉีกกระชากได้ทุกสิ่ง เขาเล็งไปยังศีรษะของเซี่ยจิงหยู การโจมตีนี้สังหารเซี่ยจิงหยูได้แน่นอน! สายไปแล้วที่นางจะทำอะไรและทำได้แค่เพียงหันไปมองซือหยูด้วยรอยยิ้มอันโศกเศร้า
บางที...นี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายในชีวิตที่นางจะได้ยิ้ม