ตอนที่ 100 ข่มขู่

ชายหนุ่มที่เดินมากับหลีซื่อฉางแสดงท่าทีโมโหออกมา “ใครบังอาจไม่ให้ความเคารพต่อนักปรุงยา?”

 

“นั่นมัน เหอจุนเฉิง” ฉีฮวงเย่ขมวดคิ้ว “ศิษย์ที่แท้จริง ระดับก่อเกิดธาตุขั้นสอง!”

 

มันพูดเสียงดังออกมาเพื่อที่จะบอกให้หลิงฮันรู้ถึงความน่ากลัวของชายที่เพิ่งเดินมาคนนี้

 

ในขณะเดียวกัน เว่ยเหอเลอได้ยิ้มออกมา ด้วยความช่วยเหลือของจอมยุทธระดับก่อเกิดธาตุขั้นสอง ไม่ว่าหลิงฮันจะแข็งแกร่งขนาดไหนก็ไม่สามารถพลิกสถานการณ์ได้ “พี่ชายเหอ เจ้าเด็กนี่อวดดียิ่งนัก มันรังแกน้องชายของศิษย์พี่เฟิงหยาง ในตอนแรกข้าถ้าไม่ได้ทำอะไรนอกจากพูดอย่างเป็นธรรม แต่มันกลับตบข้าลงไปนอนกับพื้น”

 

“โอ้ งั้นข้าก็อยากรู้จริงๆว่าคนคนนั้นจะแข็งแกร่งขนาดไหน?” เหอจุนเฉิงพูดออกมา

 

“หลิงฮัน!” ในที่สุดหลีซื่อฉางก็สังเหตุเห็นหลิงฮันและเดินไปข้างหน้าพร้อมกับพูดออกมา “เจ้าหายไปไหนมาจนถึงตอนนี้? ข้าตามหาตัวเจ้าแทบแย่!”

 

“อึก!”

 

ทั้งสองคนนี้มีความสัมพันธ์แบบไหนกัน?

 

ได้ยินคำพูดของหลีซื่อฉาง ทุกคนอดที่จะสงสัยไม่ได้ หรือว่าพวกเขาจะ...

 

สีหน้าของเหอจุนเฉิงมืดมิดลงในทันที มันเป็นหนึ่งในคนที่หลงใหลหลีซื่อฉาง แต่ตอนนี้สตรีในฝันของมันกลับพูดคำพูดที่มีความหมายคลุมเครือ ทำให้มันรู้สึกแย่ราวกับกินแมลงวันเข้าไป

 

“ไม่ใช่ๆๆ อาจารย์ของข้าต่างหากที่กำลังหาตัวเจ้า!” หลีซื่อฉางรีบแก้ไขคำพูดของนาง เมื่อรู้ว่าคำพูดที่นางพูดออกไปมีความหมายแปลกๆ

 

“โอ้ แล้วอาจารย์เจ้าตามหาข้าทำไมล่ะ?” หลิงฮันถามอย่างไม่สนใจ

 

“ท่านอาจารย์อยากจะชวนเจ้าไปดื่มชา”

 

“พรวด” ทุกคนสำลักออกมาด้วยความตกตะลึง

 

ใครคืออาจารย์ของหลีซื่อฉาง? หวู่ซงหลิน! และหวู่ซงหลินคือใครกัน? นักปรุงยาระดับดำขั้นสูงและอาจารย์ใหญ่ของฝ่ายปรุงยา ตัวตนที่แสนยิ่งใหญ่ที่สามารถทำให้แคว้นพิรุณสั่นไหวได้เพียงแค่การกระทืบเท้าไม่กี่ครั้ง!

 

คนที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นกลับต้องการชวนหลิงฮันไปดื่มชา!

 

จะมีคนสักกี่คนเชียวที่จะได้รับเกียรติร่วมดื่มชากับหวู่ซงหลิน? ผู้นำของแปดประตระกูลใหญ่ ผู้นำของตำหนักโอสถสวรรค์ อาจารย์ฝ่ายวรยุทธ อาจจะมีแค่คนเหล่านี้เท่านั้นมีมีคุณสมบัตินั้น แค่หลิงฮันเป็นเพียงตัวตนอันกระจ้อยร่อยที่เพิ่งจะเข้าร่วมกับสำนักฮูหยาง! หรือว่าเขาจะสามารถเทียบได้กับบุคคลสำคัญของแคว้นพิรุณเหล่านี้?

 

“ข้าไม่มีเวลา” หลิงฮันพูดอย่างสงบนิ่ง

 

“พรวด!”

 

ทุกคนสำลักออกมาอีกครั้ง สีหน้าของพวกมันเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

 

หวู่ซงหลินชวนไปร่วมดื่มน้ำชา... แม้แต่ผู้นำของแปดตระกูลใหญ่ก็ไม่กล้าพูดว่าพวกมันไม่มีเวลา หมอนี่ช่างสุดยอดจริงๆที่กล้าปฏิเสธไปตรงๆแบบนั้น

 

ฉีฮวงเย่ ไป๋ลี่เถิงหยุนและคนอื่นๆมีท่าทีดีใจขึ้นมาจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ พวกมันรู้แล้วว่าพวกมันเดิมพนันถูกฝั่ง แต่พวกมันก็นึกไม่ถึงเลยว่าหลิงฮันที่เพิ่งจะเข้าร่วมกับสำนักฮูหยางจะสามารถสร้างความสัมพันธ์กับอาจารย์ใหญ่ฝ่ายปรุงยาที่เป็นนักปรุงยาระดับดำขั้นสูงได้แล้ว ยิ่งกว่ากว่าดูเหมือนว่าจะเป็นความสัมพันธ์ที่ดีมากเสียด้วย

 

...ถ้าพวกมันพบว่าแม้แต่นักปรุงยาระดับดำขั้นสูงของแคว้นพิรุณกับผู้นำตำหนักโอสถสวรรค์ยังต้องเรียนหลิงฮันอย่างเคารพว่า ‘นายน้อยฮัน’ ไม่มีใครคาดเดาได้เลยว่าพวกมันจะทำหน้ายังไง

 

“เอาเท้าของเจ้าออกไป บัดซบ เจ้าบังอาจเหยียบข้า ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าเอาไว้แน่!” เฟิงหลัวยังคงโอดครวญ ใบหน้าของมันถูกเหยียบอย่างรุนแรงด้วยเท้าของหลิงฮัน  ดังนั้นมันจึงไม่ได้ยินสิ่งที่คนอื่นๆกำลังพูด อย่างไรก็ตาม ถึงแม้มันจะได้ยิน จากความรู้ของมัน มันก็ไม่เข้าใจถึงความยิ่งใหญ่ของ ’หวู่ซงหลิน’อยู่ดี

 

ท่าทีของทุกคนได้เปลี่ยนได้ หลิงฮันคือคนที่แม้แต่หวู่ซงหลินยังอยากจะดื่มชาด้วย ใครกันจะไปกล้าล่วงเกินคนเช่นนี้?

 

เฟิงหยางจะต้องมีอนาคตที่สดใสรออยู่แน่นอน แต่มันจะสามารถเทียบกับนักปรุงยาระดับดำขั้นสูงได้อย่างไร? สำหรับเว่ยเหอเลอนั้นไม่ต้องพูดถึง ตอนนี้มันยังไม่ได้เป็นศิษย์ของหวู่ซงหลินเลยด้วยซ้ำ

 

“พวกเราขอโทษเรื่องก่อนหน้านี้ด้วย ศิษย์น้องหลิงได้โปรดเมตตา ไว้วันหลังพวกเราจะต้องไปเยี่ยมเพื่อขอโทษอย่างเป็นทางการแน่นอน!” เหวินฮ่ายซิงและพรรคพวกของมันพูดพร้อมกับประสานมือคารวะไปทางหลิงฮันเพื่อขอโทษ พวกมันกำลังกัดฟันอย่างโกรธเกรี้ยวต่อเว่ยเหอเลอและเฟิงหลัวอยู่ในใจ ถ้าไม่ใช้เพราะสองคนนั้น พวกมันจะล่วงเกินหลิงฮันรึ?

 

หลิงฮันโบกมืออย่างไม่แยแส เขาไม่ได้นำทั้งสามคนนั้นมาคิดอะไรมากตั้งแต่แรกแล้ว

 

เหวินฮ่ายซิงและพรรคพวกของมันรู้สึกไม่พอใจกับท่าทีของหลิงฮัน แต่เมื่อพวกมันนึกได้ว่าหลิงฮันเป็นคนที่แม้แต่หวู่ซงหลินยังต้องการเชิญไปร่วมดื่มชาด้วย ความโกรธของพวกมันก็หายไปทันที ถ้าแม้แต่หวู่ซงหลินยังต้องปฏิบัติกับเขาเช่นนี้ พวกมันจะกล้าโกรธรึไง?

 

แน่นอนว่าไม่

 

ในขณะเดียวกัน ฉีฮวงเย่และคนอื่นๆมีท่าทางที่พอใจเป็นอย่างมาก ก่อนหน้านี้พวกเจ้าทำตัวอวดดี แต่ตอนนี้กลับหวาดกลัวราวกับสุนัข! พวกมันกอดอกและเชิดหน้าสูง และมองไปยังพวกเหวินฮ่ายซิงด้วยสายตาเหยีดยหยาม

 

เหวินฮ่ายซิงและพรรคไม่กล้าพูดอะไรออกมา พวกมันรีบหันหลังและเดินจากไป โดยไม่คิดเรื่องที่จะเข้าร่วมการประมูลอีกต่อไป

 

...พวกมันจะยังมีอารมร์ทำอะไรแบบนั้นได้อย่างไร? พวกมันกำลังคิดถึงวิธีที่จะไปขอโทษหลิงฮันในอนาคต

 

สีหน้าของเว่ยเหอเลอเปลี่ยนไปมาหลายรอบราวกับเป็นกิ้งก่า จนในที่สุดมันก็กัดฟันเดินไปทางหลิงฮันและพูด “นายน้อยฮัน ข้าผิดเองที่หยิ่งยโส ข้าหวังว่านายน้อยฮันจะยกโทษให้กับความผิดพลาดของข้าสักครั้ง!”

 

“เจ้าเป็นใคร?” หลิงฮันถามอย่างสงบนิ่ง

 

เว่ยเหอเลออยากจะกระโดดเข้าไปกัดหลิงฮัน มันคิดในใจว่า ‘เจ้าไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อย ข้าต่างหากที่เป็นคนถูกเจ้าตบ และตอนนี้ข้าตั้งใจจะขอโทษเจ้า แต่ทำไมเจ้าถึงไม่ยอมปล่อยให้เรื่องจบไปเสียที?’

 

“ศิษย์น้อง เจ้ามีเรื่องเข้าใจผิดอะไรกับหลิงฮันรึ?” สีหน้าของหลีซื่อฉางกลายเป็นมืดมิดเมื่อเห็นเรื่องที่ขึ้น นางรู้ดีว่าในใจของอาจารย์ของนางหลิงฮันอยู่ในตำแหน่งที่สูงส่งขนาดไหน เขาเป็นคนที่อาจารย์ของนางต้องเคารพและเทอดทูนดั่งปรมาจารย์นักปรุงยา

 

และเจ้าโง่เง่าคนนี้กลับกล้ามาสร้างความบาดหมางกับหลิงฮัน นี่คือการแส่หาความตายที่แท้จริง

 

“ไม่มีอะไรมาก เพียงแค่น้องชายหลิงกับนายน้อยหลัวมีเรื่องบาดหมางกันบางอย่าง ข้าเพียงแค่ช่วยทั้งสองไกล่เกลี่ยกัน แต่ไม่นึกเลยว่าทั้งคู่จะอารมณ์ร้อนขนาดนั้นจนทำให้เกิดเรื่องเข้าใจผิดเล็กน้อย” เว่ยเหอเลอพูดบิดเบือนความจริงเล็กน้อย

 

สายตาอันเย็นชาของมันมองไปทางหลิงฮัน ในใจของมันเต็มไปด้วยความโกรธ มันไม่เชื่อเด็ดขาดว่าหวู่ซงหลินจะชวนหลิงฮันไปดื่มชา

 

เจ้าพยายามจะหลอกใครอยู่?

 

หวู่ซงหลินคือใคร? หลิงฮันคือใคร? แค่เรื่องที่ทั้งสองคนจะรู้จักกันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว ไม่ต้องพูดถึงการเชิญไปดื่มชาเลย

 

จะต้องเป็นหลีซื่อฉางแน่ๆที่ตามหาหลิงฮันอยู่ แต่เพราะนางกลัวว่าคนอื่นจะรู้เข้า นางเลยโบ้ยไปให้หวู่ซงหลินแทน ทำไมต้องเป็นหวู่ซงหลินน่ะรึ? นั่นเพราะใครกันล่ะจะไปกล้ายืนยันเรื่องนี้กับหวู่ซงหลินโดยตรง?

 

มันเคารพและนับถือหลีซื่อฉางมาก แต่เพราะมันรู้สึกว่าตอนนี้มันได้กุมจุดอ่อนของนางเอาไว้ได้ ทำให้มันมีความกล้าขึ้นมา

 

“น้องชายเว่ย เจ้าพูดไม่ครบไปรึเปล่า?” จิงหวู่จื้อพูดพร้อมกับหัวเราะโหดเหี้ยม “เมื่อสักครู่ เจ้าต้องการให้หลิงฮันคุกเข่าและเลียรองเท้าของเฟิงหลัว!”

 

“ว่าไงนะ!” ใบหน้าหลีซื่อฉางเปลี่ยนเป็นเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ขณะที่นางมองไปยังเว่ยเหอเลอ สายตาของนางมองมันราวกับกำลังมองไปยังคนที่ตายแล้ว

 

นางจะต้องรายงานเรื่องนี้ไปยังหวู่ซงหลินแน่นอน และจากความเคารพที่หวู่ซงหลินมีต่อหลิงฮัน ไม่ต้องพูดถึงการกลายเป็นศิษย์ส่วนตัวของหวู่ซงหลินเลย แม้แต่การที่เว่ยเหอเลอจะอยู่ที่ฝ่ายปรุงยาต่อไปก็เป็นไปไม่ได้แล้ว

 

“ศิษย์พี่หญิงหลี ท่านต้องไม่ฝั่งความข้างเดียว!” เว่ยเหอเลอตัดสินใจที่จะโกหกต่อไป มันจะไม่ยอมพูดความจริงออกไปเด็ดขาด

 

“หลิงฮัน เมื่อไหร่เจ้าจะยกเท้าออกไป?” เฟิงหลัวพูดอย่างเศร้าโศก มันทั้งรู้สึกโกรธเกรี้ยวและอับอาย

 

...พูดเจ้าพูดคุยกันอย่างสนุก แต่ข้ายังนอนอยู่บนพื้น แถมยังมีเท้าเหยียบที่หน้าอีกด้วย

 

หลิงฮันเค้นเสียง และเพิ่มแรงเหยียบลงไปอีกนิดหน่อยทำให้เฟิงหลัวโอดครวญด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของมันบิดเบี้ยวจนไม่เป็นรูปร่าง เขามองไปยังคนอื่นๆและพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ข้าไม่สังหารมันที่นี่หรอก”

 

ทุกคนต่างรู้สึกขนลุกเมื่อได้ยินคำพูดนี้ คำพูดของหลิงฮันทำให้พวกมันเข้าใจอย่างชัดเจนว่า ‘สักวันหนึ่ง เขาจะต้องสังหารเฟิงหลัว’

 

*ติดตามข่าวสารได้ที่ เพจ*