DND.60 - ระเบิดแดนอันตราย
เมื่อดาบอสูรเจาะทะลุจิตใจของตู้หยุนเทียน สร้อยหยกโบราณที่คอตู้หยุนเทียนก็ปะทุแสงสีหยกออกมา รังสีหยกปกคลุมดาบที่มองไม่เห็น นั่นเป็นสร้อยป้องกันวิญญาณระดับสูง! องค์ชายหนึ่งจะต้องเตรียมพร้อมให้ตู้หยุนเทียนเรื่องการถูกโจมตีทางวิญญาณ
ตู้หยุนเทียนยิ้มเยาะและฟันกระบี่ไปยังศีรษะซือหยู
“ตายซะ!”
ซือหยูพบจุดวิกฤติ เขาไม่มีทางเลือก...เขาใช้ฎีกาสวรรค์!
ซือหยูลอยไปข้างหลังห้าก้าว โลหิตซึมออกมาที่มุมปาก ตู้หยุนเทียนพุ่งตรงเข้ามา
แคร้ง---
ตู้ม ตูม--
พวกเขาทั้งสองหมุนวนกันกลางอากาศ พวกเขาเคลื่อนไหวผ่านทุกมุมของลานประลอง ภายในของซือหยูได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก ระยะห่างระหว่างตู้หยุนเทียนกับซือหยูมีเพียงแค่ระยะกระบี่และดัชนี โลหิตซึมออกมาจากมือที่ถือกระบี่ นิ้วตู้หยุนเทียนสั่นระริกไปกับกระบี่ ยากจะบอกว่าใครกำลังได้เปรียบ
สิบ สามสิบ ห้าสิบกระบวนท่า...การต่อสู้ยังดำเนินต่อไป!
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ซือหยูวิตกกังวลอย่างมาก ดยุคเซี่ยนหยูจะถูกประหารในอีกหนึ่งชั่วโมงแล้ว เขายังต้องต่อสู้อย่างไม่รู้จบ! ที่แย่ที่สุดคือซือหยูพลังหมดแล้ว เขาไม่เหลือความเร็วและกำลังจะถูกสังหารด้วยคมกระบี่! ตู้หยุนเทียนพบว่ายากที่จะถือกระบี่ แต่พลังกายของเขาเหนือกว่าซือหยูมาก!
ใต้ลานประลอง องค์ชายสามกำลังมองตามร่างสองร่างที่ห้ำหั่นกัน เขาไม่เคยคิดว่าซือหยูจะมาได้ไกลถึงเพียงนี้!
องค์ชายหนึ่งตระหนักว่าเขาเริ่มนั่งเข้าใกล้ขอบเก้าอี้ขึ้นทุกที ท่าทางสบายใจของเขากลายเป็นความเครียด เขาเม้มปากลุ้นการประลองตรงหน้า ซือหยูแกร่งเกินไป เทียบกับในเขตเซี่ยนหยูแล้วเขาเพิ่มพลังขึ้นมาสองเท่า! องค์ชายหนึ่งกลัวเพราะมิอาจคาดเดาผลของการประลองได้เลย!
เขาตื่นตระหนกอย่างมาก หากซือหยูชนะเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน จากคำสาบานของซือหยู...เขาไม่มีทางรอดไปได้!
“รายงานองค์ชายหนึ่ง ดยุคเซี่ยนหยูถูกประหารไปแล้วเมื่อครึ่งชั่วยามก่อน”
องครักษ์หลวงรายงานต่อองค์ชายหนึ่ง
องค์ชายหนึ่งเลิกคิ้ว
“อะไรกัน? ไม่ใช่ว่าจะประหารในอีกหนึ่งชั่วโมงหรอกรึ? ใครกันที่เลื่อนเวลาเข้ามา?”
“หัวของดยุคเซี่ยนหยูอยู่ที่นี่!”
“นี่ขอรับ!”
องครักษ์หลวงยื่นกล่องทมิฬให้องค์ชาย นี่คือหัวที่เป็นของขวัญให้กับองค์ชาย
ข้างในกล่องทมิฬมีศีรษะรูปลักษณ์ซีดเซียวอยู่ด้านใน จะเป็นใครนอกจากดยุคเซี่ยนหยู? องค์ชายหนึ่งยิ้มมุมปากและโยนหัวจากกล่องทมิฬไปยังลานประลอง...ด้านหลังซือหยู
ทุกคนตกตะลึง เซี่ยจิงหยูตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นใบหน้าของศีรษะ...ร่างนางสั่นเทิ้ม
“ดยุคเซี่ยนหยู!”
เซี่ยหลินฉวนอุทานอย่างหวาดกลัว
ซือหยูมิอาจตั้งสมาธิกับการต่อสู้ เขาหันมาดูหลังจากได้ยินสี่คำที่ตะโกนออกมา เขาเจอกับใบหน้าของคนที่อยากจะช่วยมาโดยตลอด...เป็นศีรษะของคนที่ตายแล้ว
แม้ใบหน้าจะผอมซีด แต่ซือหยูก็จดจำได้ทันที ใบหน้าที่เคยอบอุ่นและเต็มไปด้วยเมตตา...น้ำตาหลั่งไหลออกมาพร้อมไฟแค้นปะทุร้อน...ดยุคเซี่ยนหยู...ตายแล้ว
ซือหยูเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าดยุคเซี่ยนหยูก่อนวาระสุดท้ายของเขา น้ำตานั่นก็เพราะซือหยู ภาพดยุคเซี่ยนหยูคุกเข่าต่อหน้าเพชรฆาต ใบหน้าเปื้อนน้ำตาและเผชิญหน้ากับนภาผ่านมาในหัวซือหยู เขาได้ยินเสียงร้องก่อนตายของดยุคเซี่ยนหยู...เสียงที่บอกให้ซือหยูอยู่รอดไปให้ได้
ซือหยูมองเห็นทุกสิ่งผ่านดวงตาดยุคเซี่ยนหยู นั่นคือสายตาอำลาเหมือนกับก่อนที่เขาจะถูกกลืนกินโดยเพลิงพิโรธ
น้ำตาบดบังสายตาซือหยู เขามิอาจเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นแล้ว! มันยังเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงไม่ใช่รึไงกัน? ซือหยูเสี่ยงชีวิตเพื่อรักษาทุกนาที ทุกการประลอง ทุกวินาทีเพื่อช่วยชีวิตดยุคเซี่ยนหยู! ทำไมเขาถึงตายแล้วล่ะ?! ซือหยูต้องพบกับความตายของดยุคเป็นครั้งที่สอง!
ภาพความทรงจำไหลเวียนอยู่ภายใน ซือหยูจดจำทุกถ้อยคำและรอยยิ้มของดยุค เสียงและท่าทาง...แม้จะนานแต่ก็ดูสดใหม่ในความทรงจำ ทุกชิ้นส่วนล้วนเป็นความอบอุ่นที่โอบล้อมจิตใจ...แต่ตอนนี้ทุกอย่างดับมอดไปแล้ว
วันที่ดยุคเซี่ยนหยูถูกกลืนกินโดยไฟพิโรธเขายังคงยิ้ม เป็นยิ้มอำลา! ซือหยูช่วยชีวิตดยุคเซี่ยนหยูไม่ได้! เขาล้มเหลว
“ไม่นะ!”
ซือหยูกลับมาเป็นตัวของตัวเอง เขามองศีรษะไร้วิญญาณและกรีดร้องด้วยใจสลาย!
ความชิงชังปะทุขึ้นมาราวกับสายฟ้าที่โกรธเกรี้ยว! มันคือความเกลียดชังที่พร้อมลบล้างทุกสิ่งทั้งสวรรค์และนรก...ความอบอุ่นในใจซือหยูได้ถูกลบล้างไปจนหมดสิ้น
“องค์ชายหนึ่ง! ข้าจะฆ่าเจ้า!”
ซือหยูตาแดงก่ำ เขากรีดร้องไปยังท้องนภา
ความชิงชังและจิตสังหารเจาะทะลุไปถึงท้องฟ้ามืดมิด ใครที่เห็นซือหยูในตอนนี้เป็นต้องตกตะลึงและสั่นกลัวไปถึงกระดูก!
องค์ชายหนึ่งใจเต้นแรงแต่ซือหยูไม่มีใจสู้อีกแล้ว องค์ชายหนึ่งยิ้มอย่างเย็นชาเพื่อยั่วยุซือหยูให้เสียจังหวะและเป็นโอกาสของตู้หยุนเทียนสังหารเขา...นี่เป็นแผนสุดท้ายของเขา!
ตู้หยุนเทียนที่ตกตะลึงกับความชิงชังของซือหยูรู้สึกตัว เขารู้ความตั้งใจขององค์ชายหนึ่ง
“กระบี่เมฆาทมิฬ!”
กระบี่ยาวในมือตู้หยุนเทียนแทงไปยังแผ่นหลังของซือหยู
“อย่านะ!”
เซี่ยจิงหยูตกตะลึง นางกระโจนราวกับสายลมหมายจะช่วยซือหยู
แต่...มันสายไปแล้ว
กระบี่ตู้หยุนเทียนแทงทะลุแผ่นหลังของซือหยู! แต่ยังไม่เจาะทะลุหัวใจ…
ตู้ม--
คลื่นพลังงานไร้ลักษณ์โอบล้อมตัวซือหยู พลังอันแข็งแกร่งนั้นผลักตู้หยุนเทียนกับกระบี่ออกไป!
“การบรรลุพลัง! เขาเพิ่มพลังไปอีกระดับแล้ว!”
ตู้หยุนเทียนตะโกน!
ทุกคนตกตะลึงกับการได้เห็นการทะลุขอบเขต! ดวงตาแด่งก่ำของซือหยูหายไป! ร่างกายและจิตใจหลั่งไหลไปด้วยความเกลียดชัง! นั่นทำให้พลังภายในที่มีอยู่ตอนนี้แบ่งบานไปด้วยพลังที่เอ่อล้น
พืชโอสถหายากที่องค์ชายสามมอบให้ซือหยูส่งผลกระทบต่อเนื้อหนังและโลหิต...แต่ปาฏิหาริย์ของมันยังไม่เกิดขึ้น ในตอนนี้ซือหยูต่อสู้มาเก้าครั้งต่อเนื่องกัน เขาได้ถึงขีดจำกัดของพลังกาย...ร่างกายของเขาบังคับให้ผลของโอสถแสดงพลังออกมา
ต้องขอบคุณโอสถจากองค์ชายสามที่ทำให้เขาทะลุขอบเขตใหม่! เขาก้าวข้ามระดับพลังจากระดับห้าขั้นต้นไปถึงระดับห้าขั้นสูง...ซือหยูก้าวข้ามระดับพลังทีเดียวสองขั้น! นี่เป็นเพียงการทะลุขอบเขตที่มองเห็นด้วยตา แต่ภายในของซือหยูนั้นกำลังเปลี่ยนแปลงอย่างมาก
หม้อมังกรใบเล็กที่อยู่ในสมองของซือหยูสั่นเล็กน้อยขณะที่สติของซือหยูสั่นสะเทือน ของเหลวสีชาดสองหยดเล็ดรอดออกมา ในอดีตจะมีเพียงหยดเดียวเท่านั้นในแต่ละครั้ง...แต่นี่เป็นเพราะจิตใจซือหยูที่ถูกทำร้ายอย่างหนักและทำให้การสั่นของหม้อเก้ามังกรรุนแรงขึ้น
ติ๋ง ติ๋ง--
ของเหลวหยดเสียงใสสะท้อนอยู่ภายในหัว วิญญาณทั้งสองของซือหยูหลอมรวมกันเป็นหนึ่ง...มิได้ถูกกั้นอีกแล้ว! พลังวิญญาณของเขาเพิ่มขึ้นอีก!
หลังจากที่ฝึกเนตรอสูรจนถึงระดับสามขั้นต้น การพัฒนาก็หยุดลง แต่ในตอนนี้ด้วยพลังที่วิญญาณหลอมรวมเป็นหนึ่งทำให้ไม่มีสิ่งกีดขวางในพลังวิญญาณอีกต่อไป
ในตอนนี้เขาบรรลุระดับสามขั้นกลางที่เคยบรรลุอย่างยากลำบากและยังบรรลุไปยังระดับสามขึ้นสูงทันที
ดาบอสูรในตอนนี้อยู่ระดับสูงแล้ว สายฟ้าดาราม่วงที่ยังห่างไกลจากระดับหนึ่งขั้นต้นในตอนนี้เป็นอิสระจากสิ่งกีดขวางทางวิญญาณ
แม้จะเป็นฎีกาสวรรค์ก็เพิ่มระดับขึ้นจากการรวมตัวของวิญญาณ ซือหยูเข้าใจแล้วว่าบางทีเขาอาจจะฝึกฎีกาสวรรค์ผิดทางมาโดยตลอด
ฝูงชนต่างอ้าปากค้าง! ซือหยูทะลุขอบเขตในระหว่างการต่อสู้!
มีข่าวลือในหมู่ผู้ฝีกตนว่าการบรรลุพลังในระหว่างต่อสู้นั้นมักจะเกิดขึ้นหลังจากพ่ายแพ้ แต่ซือหยูกลับบรรลุขอบเขตในการต่อสู้สุดท้าย! และพลังอันแข็งแกร่งยังเพิ่มขึ้นมาก!
ผู้ฝึกตนนับไม่ถ้วนอ้าปากค้างด้วยความอิจฉา ซือหยูทรมานจากความวุ่นวายมากมายในชีวิต...ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพืชโอสถวิเศษ...หากเขาไม่มีพืชเหล่านี้ในร่างกายเขาจะไม่มีทางบรรลุพลังเช่นนี้แน่!
แม้คนนอกจะอิจฉา...แต่มันก็สายไปแล้วสำหรับซือหยู! ดยุคเซี่ยนหยูตายไปแล้ว! เขาอยากจะช่วยดยุคเซี่ยนหยูจากทั้งหัวใจแต่ในที่สุดเขาก็ตายด้วยน้ำมือของพวกชั่วช้า! แม้เขาจะเพิ่มพลังขึ้นมา...แต่มันจะมีความหมายอะไรหากเขาได้มงกุฎศักดิ์สิทธิ์ ดยุคเซี่ยนหยูกลับมาไม่ได้อีกแล้ว!
ตู้หยุนเทียนที่ตกตะลึงรีบใจเย็นลงทันที
“กระบี่เมฆาทมิฬ!”
จิตสังหารของตู้หยุนเทียนปะทุขึ้นและกระบี่ยาวก็พุ่งไปยังลำคอซือหยู เขาฉวนโอกาสในตอนที่ซือหยูหวั่นไหว กระบี่นี้รุนแรงและดุดัน มันหมายจะดื่มโลหิตแห่งความตาย! แต่ผู้รับใช้เพลิงยังคงนิ่งเฉยต่อการโจมตีนี้ เขาไม่สนใจชีวิตของซือหยูแม้แต่น้อย
ฉัวะ--
กระบี่เยือกเย็นใกล้ลำคอซือหยูเต็มที เพียงเสี้ยววินาทีคอซือหยูจะขาดสะบั้น!
“แพ้ไปซะ!”
ซือหยูหันมาทันที ด้วยแววตาแดงก่ำด้วยความเกลียดชัง
กระบี่ห่างจากลำคอซือหยูเพียงหนึ่งคืบ! ตู้หยุนเทียนตื่นตัวและเกรงกลัวแววตาของซือหยูมาก เขาอยากจะถอยกลับ...แต่นี่อยู่ในสายตาของผู้รับใช้เพลิง...ซือหยูคงไม่กล้าทำอะไรเขา...ใช่ไหม?
ตู้หยุนเทียนกัดฟันและกดกระบี่ลงไปยังลำคอซือหยู!
แกร๊ก---
แต่สู้หยุนเทียนฟันความว่างเปล่า กระบี่ยาวของเขาถูกซือหยูหักเป็นสองท่อน! ตู้หยุนเทียนหวาดผวา กระบี่ของเขาทำจากโลหะชั้นยอด...เหตุใดจึงหักอย่างง่ายดายเช่นนี้?
อ๊าก----
หมัดทั้งสองข้างของซือหยูโอบล้อมไปด้วยแสงสีม่วงอันรุนแรงราวกับลูกบอลเพลิงที่กำลังเผาไหม้ฝ่ามือ
“สาย! ฟ้า! ดา! รา! ม่วง!”
เสียงซือหยูแตกและแหบพร่าด้วยความชิงชังและโศกเศร้า เสียงของเขาเจาะทะลุข้างในหูอย่างคมกริบด้วยจิตสังหาร!
ครืน--
ตู้หยุนเทียนลอบโจมตีไม่สำเร็จ...เขาจะหนีซือหยูไปได้ยังไง? แขนทั้งสองข้างของเขายกขึ้นมาป้องกันส่วนอก ถึงซือหยูจะบรรลุพลังระดับห้าขั้นสูงก็ยังน้อยกว่าเขาอยู่ดี...ซือหยูจะทำอะไรเขาได้ล่ะ?
แต่เมื่อถูกหมัดสายฟ้าอันเชี่ยวกรากเข้ามามากเข้า ตู้หยุนเทียนก็เปลี่ยนความคิด!
เป๊าะ--
เมื่อสายฟ้าม่วงสัมผัสแขนตู้หยุนเทียนก็มอดไหม้มันทันที เกิดรูโหว่ใหญ่ที่แขนและโลหิตทะลักออกมา กระดูกของเขาหักเป็นสองท่อนและความเจ็บปวดจากสายฟ้าก็แล่นไปทั่วร่าง เพลิงสีม่วงมิได้มอดไหม้ มันยังคงทะลุแขนของเขาไปยังส่วนอกของตู้หยุนเทียน
อ๊าก------
ตู้หยุนเทียนกรีดร้องอย่างเจ็บปวด เขาพ่นโลหิตออกมาขนานใหญ่ ดวงตาปกคลุมไปด้วยความกลัว!.
ติชมให้กำลังใจ กดไลค์แฟนเพจมาคุยกันได้เลยจ้าาา