ตอนที่ 263 ประตูบานใหม่ (FREE)

"แน่นอน..." ฟาง เจิ้งจือ ตอบหลังจากลังเลไปครู่หนึ่ง

ฉือ กูเหยียน หัวเราะหลังจากได้ยินคำตอบ นางหันไปมองเหล่าต้นไม้ในหมู่บ้าน

"เจ้าหัวขโมยไร้ยางอาย เรารู้จักกันมา 8 ปีใช่มั้ย?"

"่น่าจะ..." ฟาง เจิ้งจือ ตอบเรียบๆ

"เจ้าคิดว่าต้นไม้นั้นเติบโตมาเหมือนกันไหมในช่วง 8 ปี?" ตาของ ฉือ กูเหยียน เป็นประกายจางๆ

"แน่นอนว่าไม่ พวกมันแต่ละต้นได้รับแสงแดดไม่เท่ากัน ปลูกในดินที่ต่างกัน " ฟาง เจิ้งจือ ตอบโดยไม่ลังเล

"แล้วถ้าตอนนี้ปัจจัยทุกอย่างเหมือนกันละ?" ฉือ กูเหยียน ถาม

ฟาง เจิ้งจือ ราวกับถูกโยนออกไป เขาไม่เคยคิดเช่นนั้น มันไม่มีทางเป็นจริงได้ ต้นไม้สองต้นจะรับแสงแดดได้เท่ากัน?

"ต่อให้เป็นแบบนั้น ก็ยังแตกต่างอยู่ดี!"

"โอ้...? ทำไมละ?" ดวงตาของ ฉือ กูเหยียน เป็นประกาย

ฟาง เจิ้งจือ ไม่พูดถึงเรือนกระจกในโลกก่อนหน้านี้ของเขา แม้ว่าพืชในเรือนกระจกทุกต้นได้รับการดูแลเหมือนกัน แต่ก็ยังมีความแตกต่าง

"แต่ละเมล็ดนั้นแตกต่างกันมาแต่กำเนิด บ้างอาจจะมีคุณภาพดีขึ้น มนุษย์ก็เช่นกัน ไม่มีใครเหมือนกันอย่างสมบูรณ์ แม้แต่ฝาแฝดก็มีจุดที่ต่างกันเล็กน้อย " ฟาง เจิ้งจือ ยังคงคิดอย่างต่อเนื่อง ข้าคิดว่านางคงไม่รู้จัก "พันธุศาสตร์"?

"ข้าไม่คิดว่าจะมีคนแบบเจ้าโผล่มา เจ้าไม่เคยไปเรียน เจ้าเรียนด้วยตัวเอง แต่ก็ยังมีมุมมองที่แปลกใหม่อยู่เสมอ"ฉือ กูเหยียน แปลกใจ จากนั้นสักพัก นางได้พูดต่อ"ทุกต้นไม้ภูเขาและแม่น้ำอาจแตกต่างกัน  แต่เราสามารถเข้าใจเต๋าที่แตกต่างกันของพวกมันได้ ความแตกต่างขึ้นอยู่กับคุณภาพ ยิ่งดูแลดีเท่าไร ยิ่งได้ผลที่ดีเท่านั้น ... "

ฉือ กูเหยียน ลุกขึ้นและเดินกลับเข้าบ้าน

ตาของ ฟาง เจิ้งจือ เป็นประกาย เขาเข้าใจแนวคิดแบบง่ายๆ แต่เขาไม่สามารถนำมันมาปรับใช้ได้

ข้าเข้าใจแล้ว!

8 ปีที่ผ่านมา ข้าจดจ่ออยู่กับการรวบรวมดวงดาว

สุดท้ายข้าเก็บดาวไว้หลายดวง แต่ละดวงมีขนาดเท่ากัน

อีกนัยหนึ่งคือพวกมั้นอยู่ในขั้นเริ่มต้น

ในที่สุดเขาก็เข้าใจ มีอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขาเชื่อเรื่องนี้ เพราะผลไม้ที่ใหญ่ที่สุดของเขาคือผลสีม่วงที่มีคราบสีแดง

ดาวแห่งการสังหารหมู่ ?!

ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้เมื่อผลไม้เติบโตขึ้น มันเป็นเหมือนการเปิดประตูของเขา ก่อนหน้านี้เขาต้องการบรรลุเข้าสู่ระดับอภินิหาร

แต่ตอนนี้เขาต้องการบางอย่างที่แตกต่างกัน

ถ้าผลไม้ 300 ลูกในขั้นแรกทำให้เขาแข็งแกร่ง ถ้าพวกมันใหญ่ขึ้นสองเท่าละ?

หรือสามเท่า สี่เท่า...

จะเกิดอะไรขึ้น?

เขายังคงมีเรื่องที่ต้องทำ!

ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกตื่นเต้นมาก วางขวดไวน์ลง เมื่อถึงครึ่งทาง เขาพบว่ามีบางอย่างผิดพลาด

เชี่ย!

ฉือ กูเหยียน ได้ดื่มไวน์ต่อจากเขางั้นรึ!

ด้าน ฉือ กูเหยียน นางไม่รู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ เข้าใจคำพูดนางหรือไม่

นางไม่ได้ป้อนเขาทุกอย่าง เพราะนางรู้ดีว่าวิธีที่ดีสำหรับเขาคือเรียนรู้ด้วยตัวเอง

นอกจากนี้นางต้องการรักษาความถือดีของเขาไว้

ฟาง เจิ้งจือ อาจจะไร้ยางอายแต่นางรู้ดีว่าเขามีความภาคภูมิใจเหนือสิ่งใด

"เขาได้รวบรวมดาวมาแล้วเกือบ 300 ดวง ... มันคงน่ากลัวมากถ้าเขาได้ "รดน้ำต้นไม้" ... " ฉือ กูเหยียน หยุดยืนหน้าประตู คนอย่าง ยู่ ยี่ปิง อาจจะคิดว่า ฟาง เจิ้งจือ นั้นเสียเวลาที่จะสนับสนุน

ฉือ กูเหยียน ไม่คิดแบบนั้น ใครบางคนอาจปลูกต้นไม้หนึ่งไร่ เขาอาจจะให้ปุ๋ยที่ดีที่สุด แต่การผลิตของเขานั้นจะมีจำกัด แล้วจะเป็นยังไงถ้าเขาปลูกในสิบไร?

ร้อยไร่?

แม้ว่ามันจะช้าตอนเริ่มแรก แต่สุดท้ายผลลัพธ์ที่ได้นั้นมากมหาศาล

...

วันถัดมา ฟาง เจิ้งจือ และ ฟาง เฮ่าเตอ ไปเยี่ยม จาง หยางปิง

ใบหน้าของ จาง หยางปิง กลับมาสดใสอีกครั้ง ยาชั้นดีจากกองตรวจการศักดิ์สิทธิ์ ทำให้เาฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว และเพราะร่างกายอันทนทานจากการเติบโตมาในภูเขา

ผู้อาวุโสหลายคนนั่งล้อมรอบ จาง หยางปิง อยู่

"เจิ้งจือ และ ฟาง เฮ่าเตอ มาแล้ว!" ชาวบ้านต่างยืนต้อนรับพวกเขา

"เจิ้งจือ เจ้ามาทันเวลา พวกเรากำลังพูดถึงการกลับมาที่หมู่บ้านของเจ้า พวกเราไม่เคยมีผู้ที่เป็นเจ้าหน้าที่ระดับ 4 มาก่อน อย่างไรก็ตาม พวกเราได้เร่ง อา หนาน ให้สร้างแผ่นศิลาขึ้นพวกเราได้ใช้วิธีการจากบรรพบุรุษเพื่อสร้างศิลานี้ เจ้าคิดว่าเป็นยังไง? นอกจากนี้ข้ายังคิดว่าการมีศิลาสองสามอันประดับอยู่ที่หน้าทางเข้าหมู่บ้าน ... " จาง หยางปิง พูดอย่างตื่นเต้น

"ลุงหยางปิง ข้ามีบางอย่างจะคุยกับท่าน" ฟาง เจิ้งจือ รู้ว่าการสร้างศิลาเป็นประเพณี เป็น เกียรติ สูงสุด ซึ่งชาวบ้านให้ความเคารพเขาจะแสดงตราเจ้าหน้าที่และตามมาด้วยการเฉลิมฉลอง

ยังไงก็ตาม ...

เขารู้สึกว่าแผ่นศิลานั้นดูเหมือนป้ายหลุมศพมาก... อย่างไรก็ตาม จาง หยางปิง ได้วิ่งออกไปแล้ว ฟาง เจิ้งจือ ยอมรับว่าความเร็วของเขาค่อนข้างน่าทึ่ง

เขารู้ต้นกำเนิดของไม้กุหลาบที่ใช้ทำศิลาดี

มันเป็นไม้ที่เหล่าบรรพบุรุษได้เก็บเกี่ยวไว้ เป็นไม้ที่ยอดเยี่ยมและมีค่ามากที่สุดในหมู่บ้าน แต่ตอนนี้มันจะถูกนำมาใช้สร้างแผ่นศิลา?

"ถ้ามีอะไรผิดพลาด เจ้าบอกพวกเราด้วยนะ!" จาง หยางปิง ยิ้มอย่างสดใสโดยไม่สนใจอาการบาดเจ็บ

"อันที่จริงข้าอยากจะพูดถึงเรื่องโรงเรียน" ฟาง เจิ้งจือ คิดว่า จาง หยางปิง เข้าใจผิด

"โรงเรียน? ใช่ๆ ท่านอาจารย์หวังอาจจะมีปัญหาเล็กน้อย แน่นอนว่าพวกเราจะดูแลเขาเอง "

"ข้ากำลังพูดถึงการขยายโรงเรียน ... "

"ขยายโรงเรียน? แน่นอนด้วยชื่อเสียงของเจ้ารวมถึงกองตรวจการศักดิ์สิทธิ์ ข้ามั่นใจว่าเราจะมีนักเรียนอีกจำนวนมาก พวกเราอาจจะสร้างบุคคลกนชั้นเยี่ยมได้อีก"

"ลุงหยางปิง ข้าหมายถึงเปิดเป็นโรงเรียน"

"โรงเรียน? เป็นความคิดที่ดี! ถ้าเป็นโรงเรียน เราสามารถ ... เดี๋ยวก่อนนะ เจ้าบอกว่าโรงเรียน?! " ก่อนที่ ปิง หยาง จะพยักหน้าเห็นด้วย เขาลังเล

"ใช่ ข้าได้ทำข้อตกลงกับ ฉือ กูเหยียน แล้ว นางตกลงที่จะส่งอาจารย์ที่ดีที่สุดมาที่นี่ พวกเขาจะอยู่ที่นี่เป็นเวลาสามปี ข้าถึงอย่างสร้างโรงเรียนขึ้น" ฟาง เจิ้งจือ อธิบาย

"นี่เป็นข่าวดี แต่ ... " จาง หยางปิง ยังคงไม่มั่นใจ

"เจิ้งจือ ข้ารู้ว่าเจ้าหวังดี แต่หมู่บ้านของพวกเราจนมาก พวกเขาจะยอมมางั้นรึ? นอกจากนี้เราไม่มีบ้านเพียงพอสำหรับคนจำนวนมาก" หนึ่งในผู้อาวุโสยิ้มอย่างขมขื่น

"นั่นเป็นเหตุผลที่เราจะต้องปรับปรุงและสร้างใหม่ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเราต้องมั่นใจว่าหมู่บ้านของพวกเราจะร่ำรวยมากขึ้นในเร็วๆนี้" ฟาง เจิ้งจือ ตอบ

"เจิ้งจือ... เจ้าควรจะรู้สถานการณ์ในตอนนี้ แม้ว่าเราจะร่ำรวยกว่าหมู่บ้านอื่นๆ แต่เราก็ไม่สามารถเอาเงินมาใช้สร้างโรงเรียนจนหมดได้พวกเราจะสามารถรองรับอาจารย์ถึง 50 คนได้ยังไงกัน? ยิ่งไปกว่านั้นการสร้างที่พักต้องใช้เงินอีกหลายร้อยเหรียญเงิน! "

"ข้ายังพูดไม่เสร็จ... ข้าวางแผนที่จะสร้างสนามต่อสู้ที่รองรับคนได้หลายพันคน ข้ายังวางแผนจะสร้างที่พักสำหรับนักเรียน ห้องสมุด ที่ล่าสัตว์... " ฟาง เจิ้งจือ อธิบายรายละเอียด

ท่าทีของ จาง หยางปิง และผู้อาวุโส เปลี่ยนไป มันเป็นโรงเรียนที่ดียิ่งกว่าโรงเรียนขนดใหญ่ในเมืองฮวายอันเสียงอีก

คงไม่เคยมีโรงเรียนแบบนี้มาก่อนในดินแดนทางเหนือ?

"เจิ้งจือ เงิน! มันต้องใช้เงินจำนวนมากนะ! " จาง หยางปิง เตือน

"ใช่ จากการคำนวณเบื้องต้น ที่ดินรอบๆหมู่บ้านน่าจะเพียงพอ ดูๆแล้วค่าใช้จ่ายทั้งหมดน่าจะประมาณ 200,000 เหรียญเงิน! " ฟาง เจิงจือ พยักหน้า

"2 ... 200,000 เหรียญเงิน?" จาง หยางปิง เกือบจะตกเก้าอี้ แม้แต่เมืองแม่น้ำแห่งความสัตย์ต่อให้เก็บภาษีก็ไม่ได้มากมายขนาดนี้

"ใช่เพื่อให้หมู่บ้านของพวกเรามีเงินมากขึ้น มีอีกอย่างที่ต้องทำ ถ้าอยากรวย ต้องมีนักเรียนน้อยๆ และปลูกต้นไม้มากขึ้น ... " ฟาง เจิ้งจือ พูดเพิ่มเติม

"อะไรกัน?!" จาง หยางปิง รู้สึกตกใจ หมายถึงอะไรกัน?" ทั้งภูเขาคังหลิงเต็มไปด้วยต้นไม้ แต่ไม่เห็นหมู่บ้านพวกเขาจะรวยเลย!

"เดี๋ยวก่อน มีบางอย่างผิดพลาด ถ้าเราจะรวย เราต้องสร้างถนน! จะต้องสร้างถนนไปยังเมืองฮวายอัน... " ฟาง เจิ้งจือ มีปฏิกริยาเกือบทันที

"เจิ้งจือ ที่นี่ค่อนข้างไกลจากเมืองฮวายอันมาก อย่างน้อยน่าจะต้องใช้อีกหลายพันเหรียญเงิน? จาง หยางปิง เตือน

"มันคือประมาณการโดยรวม ข้าวางแผนที่จะขยายถนนไปถึง 4 เลน แต่ถนนจากปูนนั้นมีราคาแพงมากเกินไป ยางมะตอยน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า แต่พวกเราไม่มีอุปกรณ์มากพอที่จะทำมัน เริ่มด้วยกรวด พวกเรามีหินเป็นจำนวนมาก น่าจะใช้อีกประมาณ 30,000 เหรียญเงิน! "

"30 ... 30,000 เหรียญเงิน?" จาง หยางปิง ไม่เชื่อหูตัวเอง

"เจิ้งจือ ... ความคิดของเจ้าก็ดี... แต่พวกเราไม่มีเงิน!" จาง หยางปิง กัดฟัน

"พวกเรามี!" ฟาง เจิ้งจือ ยิ้ม

"พวกเราไม่มีจริงๆ!" จาง หยางปิง อยากจะร้องไห้

"พวกเรามีจริงๆ!" ฟาง เจิ้งจือ หยิบตั๋วเงินออกมาและวางไว้หน้า จาง หยางปิง

ยังไม่หมด

เขาเริ่มมองหาลงไปในกระเป๋าของเขา

เขามองลงไปในกล่องเงิน หยิบมันขึ้นมาและวางไว้บนโต๊ะ

จาง หยางปิง และผู้อาวุโสคนอื่นๆ ตะลึงไปอย่างสมบูรณ์

นี่มั่น…

เป็นเงินจำนวนมาก!

พวกเขาเห็นจำนวนเงินบนตั๋วเงินแต่ละใบ แต่ละใบเป็นเงิน 1,000 เหรียญเงิน จากความหนาอย่างน้อยน่าจะมีค่ากว่าแสน

พวกเขายิ่งไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเมื่อเห็นกล่องสีเงิน

นอกจากนี้มันยังไม่จบ เขาหยิบทองคำแท่งขึ้นมา

แสงสีทองส่องไปทั่วห้องอย่างรวดเร็ว

"ลุงหยางปิง ดูนี่สิ พวกเรามีเงินพียงพอ ! " ฟาง เจิ้งจือ ยังคงหยิบหลายอย่างออกมาเป็นจำนวนมาก ขณะพูด

คนอื่นๆในห้องต่างตกตะลึง พวกเขาถูตาไปมาอย่างไม่เชื่อ มีคนหนึ่งหยิบทองขึ้นมาและลองกัดมัน

บนทองเป็นรอยฟันทันที

"ใช่ แต่เรายังลืมไปเรื่องหนึ่ง แต่ไม่ต้องกังวล ข้ามีวิธีจัดการ พวกเราจะเริ่มต้นด้วยสิ่งที่จำเป็นและโครงการที่สำคัญก่อน โรงเรียนทั้งหมดเป็น โครงการ ระยะยาวเราสามารถเริ่มต้นด้วยที่พักและสนามประลอง เมื่อพวกเราทำทั้งหมดเสร็จ จะต้องได้เงินตอบแทนเป็นจำนวนมาก! "

ฟาง เจิ้งจือ ยิ้ม มันง่ายมากที่จะพัฒนาโรงเรียน นอกจากนี้หากพวกเขากลายเป็นโรงเรียนชั้นนำใน ดินแดนทางเหนือ ทุกอย่างก็จะง่ายมากยิ่งขึ้ย

เพียงแค่ชื่อเสียงของเหล่าอาจารย์ก็เพียงพอที่จะดึงดูดพวกนักเรียน..

3 ปี!

พวกเขาอาจจะไม่ต้องใช้เวลาถึง 3 ปี เพื่อทำให้หมู่บ้านทางเหนือกลายเป็นดินแดนที่สัญญาไว้ เขามีวิธีสอนที่ทันสมัยจะเอามาปรับใช้!

ฟาง เจิ้งจือ เริ่มรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ โรงเรียนทั้งหมดถูกควบคุมโดยสภา และจำนวนนั้นมีจำกัด

มีนักเรียนจำนวนมากที่หวังเพียงให้ได้ชื่อว่าเป็นนักเรียน  มันทำให้พวกเขาดูอยู่เหนือกว่า

ฟาง เจิ้งจือ ได้ตัดสินใจทำลายขนบธรรมเนียบเดิมๆทิ้ง และตั้งโรงเรียนเอกชนขึ้น

ในเวลาเดียวกัน...

เขาจะสร้างคำว่า "ค่าเล่าเรียน"ขึ้นมา!

ขณะที่ ฟาง เจิ้งจือ กำลังวางแผนอยู่นั้นเอง ก็มีเสียงกระซิบดังขึ้นที่ข้างหู

"เจิ้งจือ บอกความจริงลุงหยางปิง เจ้าลักพาตัวองค์หญิงมา? "

เพจหลัก : Double gate TH