ตอนที่ 247 ฉาง เจีย (FREE)
ฉือ กูเหยียน นางฉลาดเหมือนเคย นางรู้ดีว่า ซิง หยวนกัว ต้องการจะบอกอะไร อย่างไรก็ตามเนื่องจากเขาอ้างนามขององค์จักรพรรดิ นั่นหมายความว่า ซิง หยวนกัว ได้ตัดสินใจแล้ว
ปิง หยาง รู้ดีว่า ซิง หยวนกัว ต้องการให้นาง ไปหลบซ่อนตัว ซึ่งนั่นก็เป็นความคิดที่ดี นางชอบรังแกคนอื่น แต่ไม่ชอบถูกรังแก
ดังนั้น ...
หากนางไปกับ ฟาง เจิ้งจือ ก็ไม่ต้องต่อสู้
"ฆ่า!" เหล่าทหารร้องตะโกนพร้อมยกอาวุธขึ้นสูงด้วยกำลังใจที่เอ่อล้น
"เจ้าจะเอาชนะด้วยจำนวนงั้นรึ?" ไป่ ซิง มองไปที่ทหารนับพันก่อนที่จะเหลือบมองไปทางพรรคพวกทั้ง 9 คน แววตาของเขาเผยให้เห็นถึงความเยาะเย้ย
ต้องพบกับความอัปยศเพราะเด็กอายุแค่ 15 ปี มันทำให้เขาโกรธอย่างไม่น่าเชื่อ
อย่างไรก็ตามเมื่อต้องเจอกับศัตรูที่ทรงพลัง เขาเองก็ไม่สามารถคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ได้ ยิ่งกว่านั้นตอนนี้ทหารก็มีกำลังใจอย่างเอ่อล้น เขาต้องหาวิธีระงับอารมณ์ไว้ให้ได้เสียก่อน
"ทั้งช่วงเวลาและสถานที่ต่างเป็นใจให้กับเจ้า สิ่งเดียวที่ข้ามีคือคน " ซิง หยวนกัว ตอบอย่างเย็นชา
"คน? ฮ่าฮ่า ... ช่างน่าขัน ข้าไม่กล้าพูดว่าจะชนะคนอื่นหรอกนะถ้าเป็นคนของเจ้าข้ามั่นใจมาก!" ไป่ ซิง หัวเราะเบา ๆ
ท่าทีของ ซิง หยวนกัว มืดมนลงไปอีก เขาเคยต่อสู้ ไป่ ซิง หลายครั้งตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขารู้ดีว่ามันรับมือยากแค่ไหน ไป่ ซิง ไม่เคยพ่ายแพ้มาก่อน
หรือจะมีการซุ่มโจมตี?
ขณะที่เขากำลังคิดถึงเรื่องนี้ เสียงเพลงก็ดังออกมาจากประตูหิน ให้ความรู้สึกเหมือนกับฝนตกกลางทะเลทราย ช่วยให้ผ่อนคลายอย่างมาก
เมื่อ ซิง หยวนกัว ได้ยินท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไปทันที
"หรือจริงๆแล้วพวกเจ้าทั้งหมด ... " แม้การสู้รบจะลำบากแค่ไหน ซิง หยวนกัว ก็จะยังคงใจเย็น
แสดงว่าตอนแรกพวกปีศาจวางแผนโจมตีหน่วยเกราะมังกรและใช้พวกเขาเป็นคนส่งข่าวเพื่อหลอกล่อพวกเขาออกมา
เขารู้ว่าทำไมปีศาจจึงเลือกภูเขาคังหลิง เพราะพวกปีศาจจะสามารถติดตั้งกับดักบนภูเขาลูกนี้ได้
"ฮ่าฮ่าฮ่า ซิง เฮา ให้การต้อนรับกับสหายปีศาจของข้า'ฉาง เจีย' หน่อย " ไป่ ซิง ชี้ไปทางประตูหินขณะพูด
ซิง หยวนกัว ไม่สน ไป่ ซิง
สายตาของเขาจ้องแต่ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ชายคนนั้นถูกปกคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยหวายสีเขียว เขามีเคราหนาและไม่สวมชุดเกราะ มีขลุ่ยสีเขียวอยู่ในมือ
ดูเหมือนพวกคนป่า
อย่างไรก็ตาม ซิง หยวนกัว ยังคงเยือกเย็นด้วยความไม่ประมาท
ชายคนนั้นดูเหมือนจะมองมาที่ ซิง หยวนกัว เช่นกัน แต่เป็นเพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น
ทหารทั้งหมดไม่อยากเชื่อเมื่อได้เห็นชายคนนั้น
"นะ ... นามสกุลฉาง!"
"ฉาง เจีย!"
"มีแค่คนจากพื้นที่นั้นเท่านั้นถึงสวมชุดหวายแบบนั้นได้...แต่ทำไมเขาถึงนามสกุล ฉาน?! "
ทหารหลายพันคนต่างไม่เชื่อเมื่อพวกเขาตระหนักถึงตัวตนของชายคนนั้น สิ่งที่เห็นตรงหน้าแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธอย่างรวดเร็ว
"นับตั้งแต่อาณาจักรเซี่ยก่อตั้งมา พวกเราได้ให้การปกป้องคุ้มกันภูเขาทางใต้ ในฐานะคนตระกูลฉาง เจ้าควรจะรู้ดีกว่าคนอื่น! ทำไมเจ้าถึงกลายเป็นพันธมิตรกับพวกปีศาจ?! " เสียงของ ซิง หยวนกัว สั่นเล็กน้อย
ฉาง เจีย เงียบ อย่างไรก็ตามเมื่อ ซิง หยวนกัว กล่าวว่า "ในฐานะคนตระกูลฉาง" เหมือนในดวงตาของเขาเผยความเจ็บปวดออกมาเล็กน้อย
"ฉาง เจีย เจ้าทำอะไรอยู่ รู้ตัวหรือไม่?เจ้ารู้ความหมายของการเป็นคนของดินแดนภูเขาทางใต้หรือไม่? " ซิง หยวนกัว ยังคงพูดต่อ
ฉาง เจีย ไม่ได้พูดอะไรออกมา ราวกับเขาไม่ได้ยินที่ ซิง หยวนกัว พูด
"เข้ามาสิ ฉาง เจีย เจ้าใช้เวลาไปกว่า 20 ปี ในภูเขาแห่งนี้ ตอนนี้เป็นเวลาที่เจ้าควรแสดงความสามารถออกมาแล้ว!" ไป่ ซิง เหลือบมองไปที่ ฉาง เจีย
ฉาง เจีย พยักหน้า แต่ยังคงนิ่งเงียบ
เขาไม่ได้ยกย่องใครเหมือนพรรคพวกทั้ง 9 ของ ไป่ ซิง เขาเพียงแค่พยักหน้า และเริ่มเป่าขลุ่ยทันใดนั้นเสียงอันไพเราะก็ดังก้องไปทั่ว
แต่คราวนี้เสียงนั้นคมชัดมาก เหมือนกับว่าธรรมชาติได้ถูกสะกดจิตอย่างรุนแรง
"ตูม!"
มีเสียงดังออกมาจากประตูหิน
"โฮก!"
เสียงคำรามของสัตว์ร้าย ดังสะท้อนไปทั่วโถงบัลลังก์
ที่ประตูหิน สัตว์ร้ายที่มีขนเหมือนเหล็กสีฟ้าคราม มีกรงเล็บสีดำที่แหลมคม ยิ่งไปกว่านั้น ขนอานสีแดงสดยาวตั้งแต่หัวจรดปลายหาง
"หมาป่าเพลิงฟ้า!"
"ไม่ มันคือราชาหมาป่าเพลิงฟ้า!"
ก่อนที่ทหารจะทันทำอะไร...
ภายในไม่กี่นาทีหมาป่าเพลิงฟ้านับพันตัวก็เข้ามาในโถงบัลลังก์
นอกเหนือจากหมาป่าเพลิงฟ้า ก็มีสัตว์ร้ายอื่น ๆ อีกมาก ทั้งวานรกรามเหล็ก, แรดเผือกสามเขา และสิงโตเขี้ยวอัศนีย์ ...
พวกมันกรูกันเข้ามาด้านใน
ยังไงก็ตาม พวกมันกลับเชื่อฟัง ราวกับได้รับการฝึกมา มีหมาป่าเพลิงฟ้ากว่า 1000 ตัว แรดเผือกสามเขาอีกกว่า 500 ตัวได้ วานรกรามเหล็กขี่ม้าทั้งฝูง และสิงโตเขี้ยวอัสนีคอยเฝ้าระวังด้านหลัง
ซิง หยวนกัว เริ่มขมวดคิ้ว
ตั้งแต่ ฉาง เจียง เดินพ้นประตูออกมา เขาก็คาดการณ์ไว้แล้วว่าจะต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ ยังไงก็ตามเขาไม่คิดว่า ฉาง เจียง จะฝึกพวกมันได้ขนาดนี้
พวกมันเป็นสัตว์ร้ายต่างเผ่าพันธ์ุ
ที่สำคัญพวกมันเป็นสัตว์ที่อาศัยอยู่ที่นี่ทั้งหมด!
พวกมันให้ความสำคัญกับการร่วมมือมากกว่าสิ่งอื่นใดในโลก
ยังไงก็ตามมันจะร่วมมือกับเผ่าของตัวเองเท่านั้น แต่ ฉาง เจีย ทำให้พวกมันร่วมมือกันได้ เขาถึงกับพูดไม่ออก
"ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าเป็นสำนักอันดับต้นๆของดินแดนภูเขาทางใต้!" ซิง หยวนกัว ตวัดดาบ 2 ครั้ง
ดาบของเขามีสีดำบริสุทธิ์และดูเก่าแก่ ใบมีดอันคมกริบกับอักขระที่ถูกตีตราลงบนผิว เริ่มส่องแสงประกาย
"ฆ่า! เพื่อความภาคภูมิใจของพวกเรา! "
"ฆ่า!"
ทั้งกองทัพนำโดย ซิง หยวนกัว ไม่มีใครก้าวหนี ต่างเข้าเผชิญหน้ากับสัตว์ร้าย
พวกเขาเป็นทหารยอดเยี่ยมแห่งอาณาจักรเซี่ย
"เพื่อความภาคภูมิใจและเกียรติยศ!"
...
ที่ด้านหลัง ปิง หยาง เกาะแขนของ ฉือ กูเหยียน เอาไว้แน่นนางรู้สึกไม่ค่อยดีขณะที่มองดูกองทัพเข้าปะทะกับสัตว์ร้าย
"ฟาง เจิ้งจือ เจ้าบอกว่าพบ ศิลาเซียน แล้ว มันอยู่ที่ไหนกัน?" ปิง หยาง โกรธ
นางไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่เข้ามาในโถงบัลลังก์ นางรู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ ทำไปเพื่อหาข้ออ้างลากทั้งสองคนออกไป นางไม่มีเหตุผลที่จะโกรธเขา
ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้พูดอะไร เขาไม่แม้แต่จะได้ยินในสิ่งที่ ปิง หยาง พูด สายตาของเขาเอาแต่จ้องไปที่ หมาป่าเพลิงฟ้า
"ถูกใช้งานมา 20 ปี?!"
"20 ปีมาแล้ว ... "
เมื่อ 8 ปีก่อน ตอนเขาอายุได้ 7 ขวบ เขาได้ฆ่าหมาป่าเพลิงฟ้าบนภูเขาคังหลิง มันเป็นหมาป่าที่โดดเดี่ยว แต่ตัวมันใหญ่กว่าที่เขาเห็นในตอนนี้
ตอนที่มันกำลังจะตายมันเหลือบมองเข้าไปในส่วนลึกของภูเขาคังหลิง ดวงตาของมันดูเหมือนโล่งใจ แต่ก็ไม่เต็มใจ
มันใช้ชีวิตตลอด 3-4 ปีที่ตีนเขาคังหลิง
ไม่มีใครรู้ว่าทำไม หมาป่าเพลิงฟ้าตัวนั้นถึงอยู่อย่างโดดเดี่ยว บนภูเขา แม้จะเหงามันไม่เคยก้าวเข้าไปในส่วนลึกของภูเขาคังหลิงเลย มันกลับเลือกที่จะวนเวียนอยู่ที่ตีนเขา
12 ปี...
ฟาง เจิ้งจือ กำหมัดแน่น
หมาป่าเพลิงฟ้าตัวนั้นคือราชาของหมาป่านับพันเหล่านี้ มันคือราชา!
จนถึงตอนนี้ ฟาง เจิ้งจือ ยังคงจำใบหน้าของมันตอนที่กำลังจะตายได้ดี ทั้งเหงาและโดดเดี่ยว
"บรู๋วววว...!"
ฟาง เจิ้งจือ ทำเสียงเหมือนที่เคยได้ยินตอนนั้น
เสียงร้องของหมาป่าที่โดดเดี่ยวกึกก้องดังไปทั่วโถงบัลลงก์
มันขัดจังหวะเพลงขลุ่ยสะกดจิต
หมาป่าเพลิงฟ้าทั้งหมดต่างหยุดเคลื่อนไหวในทันที ดวงตากว่า 1000 คู่ จ้องไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความไม่เชื่อ
นี่คือจิตสำนึกของสัตว์ร้าย
ฟาง เจิ้งจือ รู้ว่า สัตว์พวกนี้ฉลาดแค่ไหน เขามีความชำนาญในการเลียนเสียงของพวกมัน
เขาก็ตะโกนอีกครั้ง "บรู๋วววว!"
ในตอนนั้นหมาป่าเพลิงฟ้านับพันตัวเริ่มเคลื่อนไหว
ไม่ใช่แค่หมาป่าเพลิงฟ้าแม้แต่สัตว์ตัวอื่น ๆ ก็มองไปยังเด็กหนุ่มอายุ 15 ปี
"12 ปีก่อนเขาขับไล่ราชาของพวกเจ้าออกจากภูเขาคังหลิง!"
"ตอนนั้นเขาสัญญาว่าจะให้อิสระกับราชาผู้นั้น เขาสัญญาว่าจะปล่อยราชาของพวกเจ้าไป!"
"แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่!"
"เขาฆ่าราชาของพวกเจ้าและทอดทิ้งศพเอาไว้บนภูเขาคังหลิง เขาถลกหนังราชาของพวกเจ้าออกมา! "
ฟาง เจิ้งจือ ยืนอยู่ที่เดิมของเขา และเริ่มเล่าเรื่องราว การกระทำของเขาอาจดูตลกไปเสียหน่อย
แต่สัตว์ทุกตัวกลับอยู่จดจ้องอยู่กับท่าทางอันตลกของเขา
"เจ้าขยะ! ข้า, ฉาง เจีย, สืบเชื้อสายมาจากตระกูลชั้นนำของภูเขาทางใต้ ข้ากินมังสวิรัติทั้งชีวิต ข้าไม่เคยสวมเสื้อขนสัตว์เลย ข้าดื่มน้ำแค่ในฤดูใบไม้ผลิเท่านั้น! ข้าเป็นเพื่อนกับต้นไม้และเป็นสหายของเหล่าสัตว์! เจ้ากล้ากล่าวหาข้าได้ยังไง? " ท่าทีของ ฉาง เจีย เปลี่ยนไป เมื่อได้ยิน ฟาง เจิ้งจือ
ในฐานะคนตระกูลชั้นนำของภูเขาทางใต้ เขามีวิธีการฝึกฝนอยู่ พวกเขาเชื่อในเต๋าแห่งการสรรค์สร้าง อย่างไรก็ตามพวกเขาเน้นการใช้ร่างกายเพื่อเชื่อมต่อกับธรรมชาติ
พวกเขาอาศัยอยู่ในป่า หลีกหนีจากเมือง เหมือนกันกับตระกูลฉาง พวกเขาเคารพธรรมชาติ
พวกเขาเป็นเพื่อนกับเหล่าสัตว์ร้าย พวกเขาใช้พลังของสัตว์เพื่อปกป้องบ้านเกิดเมืองนอน ในทางกลับกันพวกเขาไม่เคยกินเนื้อสัตว์หรือสวมหนังของพวกมันเลย!
ฉาง เจีย โกรธมาก ฟาง เจิ้งจือ ดูหมิ่นเขา
ราวกับพระภิกษุที่ถูกกล่าวหาว่าแอบมีหญิงสาว
ตอนที่ ซิง หยวนกัว พูดด้วยและขู่เรื่องของทางใต้ ฉาง เจีย กลับไม่ตอบ
แต่กลับกัน ฟาง เจิ้งจือ แค่พูดเรื่อไร้สาระเพียงนิดเดียว ทำให้เขาโกรธเกรี้ยวอย่างสิ้นเชิง
สิ่งนี้ทำให้ทหารหลาย 1000 คนตะลึง
แม้แต่สหายทั้ง 9 ตนของ ไป่ ซิง เองก็ตะลึงหลังจากรู้จัก ฉาง เจีย มาหลายปี พวกเขารู้ว่า ฉาง เจีย เป็นคนพูดน้อยมาก
การตอบรับของเขามีเพียงแค่พยักหน้าหรือส่ายหน้าเท่านั้น
แต่ตอนนี้ ...
คนเก็บตัวคนนี้กำลังพูดไม่หยุด?!
ฉือ กูเหยียน มองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ นางรู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ กำลังพูดอะไร แต่อย่างไรก็ตาม ฟาง เจิ้งจือ เข้าใจว่า ฉาง เจีย ขับไล่ราชาของสัตว์พวกนี้เมื่อ 12 ปีก่อน?
อย่างไรก็ตาม นี่เป็นครั้งแรกที่ ฟาง เจิ้งจือ ได้เห็น ฉาง เจีย ... 12 ปีก่อน ...
ฟาง เจิ้งจือ มีอายุแค่ 3 ขวบ?
"ข้ากล่าวหา? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าข้ามีหลักฐาน? " ฟาง เจิ้งจือ ไม่แน่ใจ อย่างไรก็ตามท้องของเขาบอกว่า ฉาง เจีย เป็นผู้ขับไล่ราชาหมาป่าเพลิงฟ้า
แต่เรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกันยังไง?
"เจ้ามีหลักฐานอะไร?" ฉาง เจีย ไม่เชื่อ เขาไม่เคยทำอะไรแบบนั้น เด็กชายคนนี้จะไปมีหลักฐานได้ยังไง?
"แน่นอน ข้ามี!" ฟาง เจิ้งจือหยิบหนังของ หมาป่าเพลิงฟ้า ขึ้นมาในมือ
เมื่อ 8 ปีก่อน เขาได้ฆ่าหมาป่าเพลิงฟ้า และเอาไปขายได้เงินมาพอสมควรอย่างไรก็ตาม ฉือ กูเหยียน ไปที่หมู่บานภูเขาทางใต้ เขาไม่มีทางเลือก ได้แต่เก็บหนังหมาป่าเอาไว้ เพื่อไม่ให้ ฉือ กูเหยียน รู้ร่องรอยของเขา
ซึ่งเมื่อครอบครัวของเขามีเงินทองมากขึ้น เขาจึงล้มเลิกความตั้งใจที่จะขายมันเขาตัดสินใจที่จะเก็บไว้เป็นของที่ระลึกของการฆ่าครั้งแรกของตัวเอง
ตอนนี้เขาได้ใช้ประโยชน์ของมันแล้ว
ฉาง เจีย จ้องมอง หนังหมาป่าเพลิงฟ้าที่ถูกซ่อนอยู่ หมาป่าเพลิงฟ้าตัวอื่นๆก็เช่นกัน
นั่นคือราชาของพวกเขา
"บรู๋วววว!" ทันใดนั้นหมาป่าเพลิงฟ้านับ 1000 ตัวก็โห่ร้อง เสียงกระหึ่มของพวกมันสั่นสะเทือนไปทั่วหอบัลลังก์ ราวกับการสรรเสริญให้กับความพ่ายแพ้ของราชา
ความรู้สึกของ ฉาง เจีย มืนมดลงไปอีก
"เป็นเจ้านั้นเอง! เจ้าฆ่าราชาของพวกเขา เจ้าชาวเขาชั้นต่ำ!
เพจหลัก : Double gate TH