DND.41 - สังหารเยี่ยงวีรบุรุษ
เซี่ยหลินฉวนวิตก
“ไม่ดีแน่ ดาบอสูรใช้พลังวิญญาณเยอะมาก ซือหยูคงทนได้อีกไม่นาน!”
ยิ่งซือหยูสังหารไปมากเท่าไหร่หน้าของเขาก็ยิ่งซีดลง ทีแรกเขาใช้ดาบอสูรไปแล้วสามครั้ง วิญญาณของเขาจะต้องแกร่งมากแน่!
แต่ซือหยูคิดอยู่อย่างเดียวเท่านั้น...ฆ่า!
อ๊าก----
คนที่ห้า ตาย!
คนที่หก ตาย!
ผู้พบเห็นต่างอ้าปากค้าง ระดับสี่ฆ่าองครักษ์ระดับห้าไปแล้วหกคนติดๆกัน! ดยุคเซี่ยนหยูหาบุตรเขยที่น่ากลัวเช่นนี้มาได้ยังไงกัน?
องครักษ์ชุดเขียวทั้งสิบคนในตอนนี้เหลลือเพียงสี่คนเท่านั้น! ในสี่คนนี้หนึ่งคนมีพลังระดับห้าขั้นกลาง ที่เหลือสามคนมีพลังระดับห้าขั้นต้น
แต่ใบหน้าของซือหยูตอนนี้ซีดราวกับกระดาษ เขารู้สึกเจ็บปวดรุนแรงจากการใช้พลังวิญญาณเกินพิกัด ในตอนนี้เขาใช้ดาบอสูรไม่ได้อีกแล้ว!
องครักษ์สามคนที่มีพลังระดับห้าขั้นต้นกลืนน้ำลายด้วยความกลัว
หัวหน้าองครักษ์เหงื่อไหลเต็มแผ่นหลัง
“จัดการมันซะ! มันใช้พลังวิญญาณหมดแล้ว!”
องครักษ์สามคนกัดฟันแน่นและพุ่งเข้าโจมตี แม้ซือหยูจะใช้พลังวิญญาณหมดแล้วเขาก็ยังมีแรงเหลือ!
“สายฟ้าดาราม่วง!”
ซือหยูกู่ร้อง สายฟ้าสีม่วงโอบล้อมหมัดและพุ่งโจมตีออกไป
คนที่เจ็ด ตาย!
อีกคนใช้โอกาสที่ซือหยูเผลอโจมตีใส่แผ่นหลังของซือหยูทำให้ซือหยูกระอักเลือดออกมาเต็มปาก!
“สายฟ้าดาราม่วง!” ซือหยูโจมตีสวนกลับอีกครั้งก่อนจะล้มลง
คนที่แปด ตาย! องครักษ์คนที่เก้าใช้จังหวะที่ซือหยูมีช่องโหว่โจมตีอย่างรุนแรงที่หน้าอก
ซือหยูเจ็บปวดอย่างมากจากการบาดเจ็บภายใน เขากระอักเลือดออกมาอีกครั้ง!
“สายฟ้าดาราม่วง!”
ซือหยูในตอนนี้ราวกับสัตว์ป่าที่ถูกกับดัก แม้จะเป็นช่วงสิ้นหวังเขาก็ยังคิดจะสังหารคนต่อไปเรื่อยๆ!
คนที่เก้า ตาย!
“ตายซะไอ้เวร!”
ดวงตาขององครักษ์คนสุดท้ายสีแดงก่ำและโจมตีใส่อย่างรุนแรง!
เสียงระเบิดดังก้องไปทั่ว พลังของฝ่ามืออันรุงแรงนั้นแข็งแกร่งกว่าระดับห้าขั้นต้นหลายเท่านัก!
เขารู้สึกได้ถึงพลังปราณอันกล้าแกร่งที่ฝ่ามือ เขาโจมตีโดนท้องของซือหยูอย่างจัง! ซือหยูกระอักเลือดออกมามากพอที่จะย้อมนภาให้กลายเป็นสีโลหิตได้แล้ว
ในทุกการโจมตีที่เขาได้รับ การโจมตีนี้รุนแรงที่สุด ซือหยูทนทุกข์ทรมานมากกว่าการโจมตีที่ผ่านมา
ซือหยูกระเด็นลอยกระแทกพื้นอย่างแรง เขากลิ้งไปด้านหลังก่อนจะถูกเก้าอี้ไม้จนมันแตก ปากเต็มไปด้วยโลหิต กระดูกซี่โครงหักสามซี่ ร่างกายเขารู้สึกราวกับแตกเป็นเสี่ยงๆ
“ฮืออออ พี่ซือหยู...”
แววตาเซี่ยนเอ๋อเต็มไปด้วยความชิงชัง
นี่เป็นครั้งแรกที่หัวใจบริสุทธิ์ของนางรู้สึกชิงชังมนุษย์ ทำไมท่านพ่อนางจะต้องถูกทำร้ายโดยพวกคนเลว ทำไมพี่ซือหยูถึงต้องโดนล้อมเช่นนี้?
ซือหยูที่ตัวสั่นลูบศีรษะนางจากนั้นก็ยืนขึ้นอย่างไม่มั่นคง ใบหน้าเต็มไปด้วยโลหิต เขายิ้มให้กำลังใจนาง
“เข้มแข็งไว้เซี่ยนเอ๋อ...อย่าร้องไห้...ข้าจะปกป้องเจ้า...”
“เขาเป็นสัตว์ประหลาดงั้นรึ? เขายังมีชีวิตอยู่ได้ยังไง?”
หัวหน้าองครักษ์ตัวสั่นด้วยความกลัว
ตามปกติหากระดับสี่ถูกระดับห้ามโจมตีหนึ่งครั้ง พวกเขาจะหมดสติไป แต่ซือหยูรับการโจมตีถึงสี่ครั้งและการโจมตีสุดท้ายที่แข็งแกร่งมากจากระดับห้าขั้นกลาง แม้เช่นนั้นซือหยูก็ยังคงไม่ตาย!
ร่างกายซือหยูแกร่งเพียงใดกัน? องค์ชายลำดับหนึ่งมองหน้าที่เต็มไปด้วยโลหิตของซือหยู หัวใจของเขาเริ่มรู้สึกกลัวอันตรายที่ใกล้เข้ามา ซือหยูจะรอดออกไปไม่ได้!
“โจมตี! ฆ่ามัน! มันถึงขีดจำกัดแล้ว!”
หัวหน้าองครักษ์กัดฟันพุ่งไปหาซือหยู
“คุกเข่าซะ ยอมรับความตายได้แล้ว!”
การโจมตีอันรุนแรงกำลังเข้ามา!
ซือหยูเคร่งขรึม เขาปกป้องเซี่ยนเอ๋อด้วยมือหนึ่งข้างและยกมืออีกข้าง เขาใช้นิ้วกรีดผ่านอากาศ!
ดัชนีนั้นทำให้อากาศเดือดระอุและสายลมรุนแรง! ดัชนีนั้นยังให้ความรู้สึกราวกับภูเขากำลังสลาย แผ่นดินแยกและแม่น้ำเคลื่อนกลับหลัง! ราวกับซือหยูเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ นิ้วของเขาเคลื่อนไหวอย่างลึกลับ
“ดัชนีสวรรค์!”
ซือหยูนึกถึงภาพชายแก่ ดวงตาเย็นชาของเขาดุดันและฟาดนิ้วลงมา!
ทันใดนั้นระดับห้าขั้นกลางก็ถูกโจมตีด้วยพลังที่มองไม่เห็น!
เขาถูกเฉือนลึกยาวจนถึงกระดูกบริเวณอก ทำให้โลหิตกระจายออกมาจากปากแผล
“ปะ...เป็นไปได้ยังไง...”
ด้วยความตกตะลึง...หัวหน้าองครักษ์นอนตายลงกับพื้น
องค์ชายลำดับหนึ่งและคนอื่นต่างอ้าปากค้าง!
“ฎีกาสวรรค์! นั่นมันฎีกาสวรรค์!”
“คนที่เข้าใจฎีกาสวรรค์คือผู้มีพลังที่จะได้เป็นราชันย์ศักดิ์สิทธิ์ ดยุคเซี่ยนหยูมีลูกเขยที่เข้าใจฎีกาสวรรค์ได้ยังไง?”
องค์ชายลำดับหนึ่งตกตะลึงแต่ก็เต็มไปด้วยจิตสังหาร!
เขายังรู้สึกเศร้าที่คิดจะกำจัดหยุคเซี่ยนหยูที่มีลูกเขยเข้าใจฎีกาสวรรค์!
หากวันหนึ่งซือหยูไปถึงขอบเขตราชันย์สวรรค์...หรือได้ครองบัลลังก์ ตระกูลของเขาคงจะถูกฆ่าล้างโคตรแน่นอน!
ซือหยูจะมีชีวิตต่อไปไม่ได้!
“เจ้าคนทรยศ! กล้าดียังไง! เจ้าไม่รอดออกไปแน่!”
แม้จะเป็นพลังระดับห้าขั้นสูงขององค์ชายลำดับหนึ่งก็มิอาจทำให้ซือหยูกลัวได้
“ประทับเพลิง!”
องค์ชายลำดับหนึ่งโจมตีอย่างรุนแรงหมายเอาชีวิต
ฝ่ามือของเขาปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงน่ากลัว
พลังปราณอันน่ากลัวแผ่กระจายไปทั่วร่าง เป็นไปไม่ได้ที่จะป้องกัน เขาโจมตีใส่ศีรษะซือหยู
เซี่ยนเอ๋อก็อยู่ในระยะโจมตีเช่นกัน!
“พี่ซือหยู...ทิ้งข้าไปเถอะ...ออกไปใช้ชีวิตของท่าน”
เพียงคืนเดียวเซี่ยนเอ๋อก็เต็มไปด้วยความเสียใจถึงเพียงนี้ นางผลักซือหยูออกไปเบาๆ
องค์ชายลำดับหนึ่งหวังเพียงเขตเซี่ยนหยูและซือหยูก็เป็นแค่ผู้อยู่ตรงกลางเท่านั้น
“ขออภัยพี่ซือหยู...ข้าเป็นเจ้าสาวท่านไม่ได้อีกแล้ว...”
แม้ใบหน้าเซี่ยนเอ๋อจะเต็มไปด้วยน้ำตา...นางก็ฝืนยิ้ม แต่มันช่างรู้สึกหนาวสั่นและเศร้าโศก
ช่างหันร่างกายอันสง่างามออกไปเป็นโล่ป้องกันซือหยู!
ภาพที่ซือหยูเห็นคือร่างกายอันบอบบางของเซี่ยนเอ๋อที่กำลังจะถูกเปลวเพลิงพุ่งเข้าใส่
ภาพรอยยิ้มและใบหน้าที่โศกเศร้าราวกับใบไม้ร่วงหล่นของนางได้กลายเป็นภาพอำลาสุดท้าย
“ไม่นะ!”
ซือหยูกรีดร้อง
ดวงตาของเขากลายเป็นสีแก้ว เขาใช้พลังเร่งเวลา!
โลกภายนอกราวกับหยุดลง ภาพสุดท้ายของเซี่ยนเอ๋อก่อนที่นางจะถูกเปลวเพลิงโจมตีเต็มไปด้วยความเศร้าโศก แม้อย่างนั้นนางก็ยังฝืนยิ้ม
เงาซือหยูเคลื่อนที่เร็วปานสายฟ้า ภาพคนอื่นที่มองเห็นคือซือหยูที่เร็วกว่าเดิมยิ่งกว่า 5 ใน 10 ส่วนซะอีก เขาพุ่งไปหาเซี่ยนเอ๋อความเร็วเหนือจินตนาการ
ซือหยูเข้าถึงตัวและโอบกอดนางและใช้ร่างกายป้องกันการโจมตีหมายเอาชีวิตนั่น!
“ดัชนีสวรรค์!”
ตู้ม---
เมื่อทุกคนรู้สึกตัวก็พบว่าเงาของซือหยูได้ใช้ร่างกายปกป้องเซี่ยนเอ๋อและเข้าต่อสู้ห้ำหั่นหมายจะเอาชีวิตองค์ชายลำดับหนึ่ง!
อ๊าก---
องค์ชายลำดับนึ่งถูกโจมตีอย่างไม่คาดคิด เขาเอามือปิดหน้าด้วยความเจ็บปวด
ใบหน้าด้านขวาของเขาตั้งแต่ดวงตาถึงคางถูกเฉือนลึกจนเห็นกระดูก!
ตาขวาเขาบอดทันที ใบหน้าของเขาน่าขยะแขยงยิ่งนัก!
แต่ซือหยูที่ถูกการโจมตีหมายเอาชีวิตนั้นได้ถูกเปลวเพลิงแผดเผาช่องท้อง เกิดรูขนาดใหญ่ที่มีโลหิตไหลไปทั่ว
ก่อนหน้านั่นซือหยูก็บาดเจ็บหนักอยู่แล้ว เขาแทบจะไม่เหลือสติและเผชิญหน้ากับความตาย
“ไม่นะ! พี่ซือหยู!”
เซี่ยนเอ๋อทำตัวไม่ถูก เมื่อนางรู้สึกว่าซือหยูกำลังจะตายหัวใจนางก็เริ่มสั่นกลัว
ดวงใจอันบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของนางถูกทำร้ายให้บาดเจ็บรุนแรงเช่นนี้เป็นครั้งแรก ช่างเป็นความเจ็บปวดที่เหมือนกับตอนที่แม่นางจากไป นางโศกเศร้าราวกับดวงวิญญาณได้ถูกช่วงชิงไป
‘ไม่นะ! พี่ซือ ม่ายยย! ข้าไม่อยากให้ท่านตาย….“
เซี่ยนเอ๋อปิดช่องท้องของซือหยูด้วยน้ำตานองหน้า
ซือหยูเผชิญหน้ากับความชาย เมื่อเขาเห็นเซี่ยนเอ๋อหลั่งน้ำตาก็ได้แต่ใช้พลังเฮือกสุดท้ายลูบศีรษะนาง
“อย่าร้องไปเลย...คู่หมั้นข้า..มิควรร่ำไห้...”
คนรอบๆต่างเงียบ การต่อสู้อันโหดร้ายกับการอำลาของซือหยูทำให้วิญยาณของพวกเขาสั่นสะเทือน ตระกูลราชวงศ์ที่สู้เพื่ออำนาจนี้ช่างโหดร้าย!
องค์ชายลำดับหนึ่งเจ็บปวดที่ใบหน้าอย่างมาก เขาได้กลายเป็นตัวตนอันโหดร้ายป่าเถื่อน เขาตะโกนซ้ำไปซ้ำมา
“ข้าจะฆ่าเจ้า!”
องค์ชายลำดับหนึ่งพุ่งเข้าใส่ซือหยูด้วยแววตาชิงชัง!
“ซือหยู! ข้ามองไม่ผิดจริงๆที่เลือกเจ้าเป็นลูกเขย!”
ดยุคเซี่ยนหยูโกรธเกรี้ยวเมื่อหัวเราะ
หลังจากเอาชนะไป่ชี่เซียงด้วยมือข้างเดียวได้แล้วเขาก็หยิบเหรียญสว่างสดใสออกมา!
แต่เหรียญนั้นเต็มไปด้วยพลังปราณเข้มข้น!
แสงสว่างสะท้อนดวงตาซือหยู ที่เหรียญนั้นเขียนคำว่า “ศักดิ์สิทธิ์” เอาไว้ มันไปตกอยู่ตรงหน้าผากซือหยูพอดี
คนรอบๆต่างอ้าปากค้าง
“บัญชาศักดิ์สิทธิ์!”
“ใครได้ถือเหรียญนั่นจะได้รับการปกป้องจากราชันย์ศักดิ์สิทธิ์ ก่อนที่การประชุมศักดิ์สิทธิ์จะสิ้นสุด หากใครแตะต้องผู้ถือเหรียญจะต้องชดใช้อย่างหนัก!”
30 ปีก่อน มีอัจฉริยะผู้ที่ราชวงศ์ยังต้องหวั่นเกรงและกษัตริย์แอบหาทางกำจัดเขา
แต่เมื่อราชันย์ศักดิ์สิทธิ์รู้เข้าก็พิโรธอย่างมาก!
กษัตริย์ผู้นั้นและผู้สืบสายเลือดทุกคนถูกสังหารโดยไม่มีใครเหลือรอดแม้แต่คนเดียว!
คนตระกูลราชวงศ์ล้วนเป็นลูกหลานของราชันย์ศักดิ์สิทธิ์ แต่ด้วยกฎอันเข้มงวดทำให้ราชันย์ศักดิ์สิทธิ์ต้องเข่นฆ่าลูกหลานของตนโดยไม่ลังเล นับแต่นั้นก็ไม่มีใครที่กล้าจะลงมือกับอัจฉริยะที่เข้าร่วมงานประชุมศักดิ์สิทธิ์
ตามคาด องค์ชายลำดับหนึ่งที่โกรธจัดและหวังจะฆ่าซือหยูได้ถูกหยุดด้วยคำว่า “ศักดิ์สิทธิ์” บนเหรียญนั้น เขาตัวแข็งทื่อและไม่กล้าจะก้าวขาด้วยซ้ำ!
หากเขาเจอซือหยูในที่รกร้างคงจะไม่ต้องลังเล แต่ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับสำนักล้วนเห็นการต่อสู้นี้ หากเขาสังหารซือหยูนั่นจะหมายความว่าเขากำลังต่อกรกับราชันย์ศักดิ์สิทธิ์!
เมื่อหลายปีก่อนกษัตริย์ได้ถูกสังหาร เทียบกับแค่องค์ชายไม่ได้เลย!
องค์ชายที่ตื่นกลัวหันไปตะโกนใส่ดยุคเซี่ยนหยูด้วยความโกรธ
“เจ้า! เหรียญนี่ให้กับผู้เข้าร่วมงานประชุมศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น เจ้าให้มันได้ยังไง!”
ดยุคเซี่ยนหยูหัวเราะเสียงดัง
“หยูเอ๋อคือลูกเขยข้า เขาตั้งใจทิ้งชีวิตปกป้องลูกสาวข้า แล้วจะอะไรกันกับแค่เหรียญ?”
ตั้งแต่แรก ดยุคเซี่ยนหยูกังขากับซือหยูเล็กน้อย เขากังวลว่าซือหยูจะไม่ซื่อสัตย์ต่อลูกสาวของเขา เขาจึงไม่ได้ให้เหรียญซือหยู
แต่ซือหยูนั้นตั้งใจจะสละชีวิตเพื่อปกป้องลูกสาวของเขา นี่ทำให้ดยุคเซี่ยนหยูไว้ใจเขาอย่างเต็มประตู ดยุคเซี่ยนหยูจึงให้เหรียญนี้เป็นของขวัญแก่เขา
ตราบที่ซือหยูมีเหรียญ องค์ชายลำดับหนึ่งจะสัมผัสซือหยูไม่ได้! และเหรียญนั่นยังมีพลังลึกลับที่ช่วยรักษาแผลของซือหยูด้วย
“ฮื่ม! ถึงข้าจะฆ่ามันไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะฆ่าลูกสาวเจ้าไม่ได้!”
องค์ชายลำดับหนึ่งแผ่จิตสังหารและพุ่งตรงไปยังเซี่ยนเอ๋อ!
ทันใดนั้นก็เกิดเสียงดังแทรกเข้ามา
องค์ชายลำดับหนึ่งกระอักเลือดและกระเด็นลอยไปด้านหลัง! ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกลัว เพียงเสียงนั่นก็ทำให้เขาบาดเจ็บรุนแรง คนที่โจมตีเข้ามาแข็งแกร่งแค่ไหนกัน?
ชายแก่เดินออกมาราวกับภูติผี เขายืนมือไพล่หลังปรากฏตัวต่อหน้าเซี่ยนเอ๋อ
ดวงตาเขาเย็นชาไร้จิตใจ
“ฆ่านางงั้นรึ? เจ้ามิคู่ควร!”
“พลังระดับเจ็ด!”
ไป่ชี่เซียงอ้าปากค้างและสั่นกลัว
ติชมให้กำลังใจ กดไลค์แฟนเพจมาคุยกันได้เลยจ้าาา