ตอนที่ 7 พบปะ
ตอนที่ 7 พบปะ
มิกะ อุเอะฮาระในตอนนี้นั้นไม่ควรจะเจอกับเรื่องอันตรายแล้ว
ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าเรื่องน่ากลัวภายใต้รอยยิ้มที่สดใส มันเกือบจะสมบูรณ์แบบแล้ว ด้วยวิธีนี้
หลังจากที่เขาพามามิกะไปโรงเรียนอีกครั้ง เซจิก็คุยเรื่องต่างๆ ระหว่างเดินทาง
ดีแล้วที่เรื่องไม่ดีนี้จบลงด้วยความล้มเหลว
อย่างไรก็ตามมันก็มีผลพวงตามมา อย่างแรกก็คือเหมือนว่าเขาจะต้องรักษาสัญญาที่จะไปส่งที่ไปโรงเรียนของมิกะ
อย่างที่สอง คะแนนความชื่นชอบของ มิกะ อุเอะฮาระ ต่อเขานั้น สูงกว่า 90 แล้ว ระบบของเขาบอกกับเขาว่าเธอจะตอบตกลงทันทีที่จะเป็นแฟนของเขาหรือแม้กระทั่งมีมีเซ็กซ์กับเขาก็ตามทันที ถ้าเขาถาม!
ไม่เพียงแค่นั้นแม้คุณเจ้าของบ้าน โนโซมิ อุเอะฮาระ มีคะแนนความชื่นชอบต่อเขามากกว่า 80 และถ้าเขาขอให้เธอมีอะไรกับเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะคิดเรื่องนี้หนักกับเรื่องนี้พอสมควร...
"ฮ่าฮ่า นี่แหล่ะเป็นบทสรุปที่สมบูรณ์แบบที่สุด... เฮ้ นี่ไม่ใช่เวลาที่ผมจะทำตัวเหมือนเป็นพระเจ้าซะหน่อย" เซจิควบคุมตัวเองด้วยความยากลำบาก
เขาไม่ได้มีความสามารถที่มีประโยชน์ใดๆ เหมือนพระเจ้าที่สามารถทำให้เป้าหมายของเขาสูญเสียความทรงจำได้
ความจริง เพราะความรู้สึกลึกๆของมิกะ อุเอะฮาระที่เกี่ยวกับตัวเขา ทำให้เขาทำตัวลำบากเล็กน้อย
เขาชอบมิกะ แต่นั้นก็เป็นเพียงความรู้สึกที่ผู้ใหญ่ที่มีต่อเด็กเท่านั้น มันไม่ได้เป็นถึงความรัก แค่คิดเกี่ยวกับการจัดการกับความรู้สึกที่แท้จริงของเธอก็เป็นสิ่งที่ทำให้เขาปวดหัวแล้ว
เฮอ... ลืมมันซะเถอะ ถึงแม้เขาจะใช้สิ่งต่างๆที่เขามี แต่เป็นเขาก็นีทที่อายุสามสิบ ในชีวิตก่อนที่ผ่านมาของเขา เขาไม่รู้ว่าจะจัดการกับความรักของเด็กสาวม.ปลายนี้ยังไงดี...
...
"นายต้องการเปลี่ยนงานอย่างงั้นเหรอ?" ดวงตาของผู้จัดการร้านขายขนมหวาน ริกะ อามามิ แสดงให้เห็นถึงความประหลาดใจ
"ครับ ผมต้องการเงินเดือนที่สูงขึ้น" เซจิจิกระพริบตาของเขา หลังจากที่ทั้งหมดบอกผู้จัดการร้านโดยตรงว่าเขาต้องการเปลี่ยนงาน แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงผู้จัดการของเขาก็ทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจ
"ผมรู้สึกขอบคุณมากครับ ผู้จัดการ เพราะช่วยดูแลผมผมในช่วงเวลาที่ลำบากที่สุดครั้งหนึ่ง แต่ผมต้องการหาเงินได้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดังนั้นแล้ว... "
"ตกลง นายสามารถทำงานภายในร้านได้โดยเงินเดือนของนายจะเพิ่มขึ้น 50% และถ้านายทำงานดีและทำงานล่วงเวลาบ่อยๆ " ริกะ อามามิกล่าวอย่างร่าเริง
"เอ๋... แต่นี้... " เซจิไม่ได้คาดหวังจะให้เธอตอบตกลงด้วยวิธีนี้
"แล้วนายยังคิดว่ายังไง?"
"เปล่าครับ มันดีมาก" เซจิเกาที่มุมปากของเขา "ผมแค่คิดว่า ผู้จัดการจะโกรธ... "
"ปกติแล้วนี้มันเป็นเรื่องปกติที่นายต้องการเงินเดือนที่สูงขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่นายดูดีขึ้นมาก ฉันคิดว่านายจะต้องใส่ชุดคอสเพลย์ไม่ช้าก็เร็ว" ริกะทำหน้าตาเหมือนเธอรู้ดี
เหมือนกับกับคู่แม่ลูกอุเอะฮาระ ผู้จัดการร้านนี้ก็เป็นพยานที่เห็นถึงปาฏิหาริย์นี้
จากหมูอ้วนได้กลายเป็นหนุ่มหล่อในช่วงสั้นๆแบบนี้ ในหนึ่งสัปดาห์ เธอเองก็รู้สึกลำบากเช่นกัน โชคดีที่เธอไม่รู้จักชีวิตเดิมๆแบบโอตาคุแบบเดิมของเซจิ ฮารุตะ ดังนั้นความเด่นชัดนี้จึงไม่เป็นที่ประจักษ์แก่เธอ
ริกะทำได้เพียงแค่ถอนหายใจด้วยความอิจฉา เมื่อคิดถึงวิธีที่จะลดน้ำหนักได้ยากเย็นและเชื่องช้า แต่เด็กคนนี้ที่อยู่ข้างหน้าของเธอ ทำให้เธอแทบจะไม่สามารถจำได้ว่าเป็นคนเดียวกันเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว
แต่นี้เป็นช่วงเวลาที่ดี การทำจะให้ธุรกิจของร้านดีขึ้น เธอเองก็ต้องการจ้างคนมากขึ้นเช่นกัน เธอไม่ยอมปล่อยให้ผู้ชายคนที่ดูสุภาพเรียบร้อยและหน้าตาดีแบบนี้ไปเด็ดขาด!
"ผมเองก็ไม่ได้หล่อขนาดนั้นหรอกครับ... ถึงอย่างงั้นก็ขอบคุณผู้จัดการร้านด้วยครับ ผมจะทำงานอย่าเต็มที่เลยครับ"
จากนั้นเขาก็เดินไปใส่ชุดคอสเพลย์และไปทำงานข้างในร้าน
หลังจากใส่เครื่องแบบของร้านนี้แล้ว มีพนักงานใหม่ที่ดูสดใสและมีชีวิตชีวามากขึ้นทำให้มีลูกค้ามาเข้าใหม่อย่างรวดเร็ว และดึงดูดสายตาของลูกค้าผู้หญิงจำนวนมากภายในร้าน
ดวงตาของริกะเองก็ก็เป็นประกายเช่นกัน แม้ว่าเธอคาดหวังไว้ แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเครื่องแบบของร้านจะดูเหมาะกับเซจิ ฮารุตะมาก ด้วยรูปลักษณ์และรูปร่างที่ดีของเขาเขาไม่ต้องสงสัยเลยที่ได้ถูกจัดว่าได้ว่าเป็นหนึ่งในพนักงานของร้านนี้!
แม้ว่าจะมีพนักงานเพียงแค่สี่คน...
แม้พนักงานคนอื่นๆ จะมีความหล่อต่ำกว่าค่าเฉลี่ย เซจิที่เดินออกมาท่ามกลางฝูงชน และไม่ว่าเขาจะเดินไปที่ไหนก็มีรอยยิ้มที่อบอุ่นอยู่บนใบหน้า นั้นคือจุดที่ใช้เน้นของความสนใจของผู้หญิง
‘นี้มันร้านมีไอดอลเข้ามาเหรอ... ไม่สิ หรือเขาจะเป็นพนักงานร้านนี้กัน! ’
เมื่อเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่พวกเขากำลังทำงานกันอย่างยุ่งวุ่นวายอยู่
หลังจากตอนเย็นของวันนี้เซจิก็ได้รับโทรศัพท์จากมิกะ
มิกะ: "เออ... เซจิตอนนี้นายว่างหรือเปล่า?"
เซจิ: "แน่นอน ว่าแต่มีอะไรงั้นเหรอ?"
มิกะ: "ก็ประธานรู้ว่ามีเกิดอะไรขึ้นเมื่อวานนี้ แล้วเธอก็เข้ามาถามฉันเกี่ยวกับรายละเอียด หลังจากที่พวกเขาได้ยิน ...เธอก็บอกว่าเธอต้องการที่จะเจอนายนะ"
เซจิ: "โอ้ ประธานนักเรียนคนนั้นอยากเจอผมเหรอ? แล้วจะมายังไงล่ะ?"
มิกะ: "เธอบอกว่าเธอรู้จักนายนะ ... "
เซจิ: "อะไร?"
มิกะ: "เธอบอกว่าเธอรู้จักนาย แต่นายอาจไม่รู้จักเธอ... ถึงอย่างงั้นเธอต้องการที่จะเจอและคุยกับนายนะ"
เซจิถูคางเล็กน้อยและค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น ว่าประธานนักเรียนคนนี้เป็นใครกันแน่?
เซจิ: "ตกลง แล้วเธอต้องการที่จะเจอกันเมื่อไหร่?"
มิกะ: "ถ้าไม่มีปัญหา เธอบอกว่าเธออยากพบกันตอนบ่ายวันพรุ่งนี้ ในย่านการค้าที่ร้านขายขนมหวานชื่อว่า 'ดีไวท์ เทซท'(Divine Taste)นะ"
ร้านขายขนมหวาน 'ดีไวท์ เทซท'เหรอ... นั่นเป็นที่ที่เขาทำงานอยู่! นี่เป็นแค่เรื่องบังเอิญงั้นเหรอ หรือว่า...
เซจิ: "ตกลง แต่เธอรู้ว่าผมต้องทำงานในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นจึงมีเวลาหลังจาก 17.00 น.เท่านั้น"
มิกะ: "อืม ฉันจะบอกให้เธอรู้"
หลังจากที่วางสายแล้ว เด็กหญิงผมหางเปียงามคู่นั้น ก็มีการแสดงออกที่ซับซ้อนบนใบหน้าของเธอ ขณะที่เธอกำลังนอนคว่ำบนเตียงของเธอ
นี้เป็นครั้งแรกที่เธอโทรหาเขาแล้วคุยเรื่องผู้หญิงคนอื่นอยู่... มิกะรู้สึกเหมือนลูกโป่งที่โดนเจาะเป็นรูรั่ว
นอกจากนี้เธอรู้สึกถึงอันตราย
ประธานนักเรียนบอกเธอว่ารู้จักกับเซจิ ฮารุตะ— มันเรื่องอะไรกัน?
เธอรู้สึกขอบคุณกับประธานนักเรียนที่มีความเยือกเย็น งดงามและอ่อนโยน รวมเข้าไว้ด้วยกัน เธอเกือบจะดูเหมือนเทพธิดา เธอเป็นเหมือนไอดอลของโรงเรียนเหมือนกับมิกะ และนั่นเป็นสาเหตุที่เธอกังวลเกี่ยวกับประธานนักเรียนที่กำลังจะติดต่อกับเซจิ... ก็เพราะว่าประธานนักเรียนนั้นมีความน่าดึงดูดก็อยู่ในระดับของแม่มดที่มีทรงเสน่ห์!
สรุปแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเซจิตกหลุมรักประธานนักเรียน? มันจะกลายเป็นอุปสรรคชิ้นใหญ่สำหรับความรักของเธอเลย!
กลิ้ง กลิ้ง กลิ้ง กลิ้ง กลิ้ง! เธอไม่แน่ใจขณะที่เธอม้วนกลิ้งอยู่บนเตียง
"อ้ากกกกกกกกก! แล้วฉันควรจะทำยังไงดี~~~~!?"
และเซจิก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ที่มาจากชั้นล่าง
เซจิไม่มีคิดอะไรอย่างที่มิกะคิดไว้ เขาสนใจเรื่องตัวตนที่แท้จริงของประธานนักเรียนมากว่า
ด้วยการที่เธอบอกว่าเธอรู้จักเขา แน่นอน นั้นหมายความว่าเธอรู้จักกับเซจิคนก่อนเหรอ ถึงอย่างงั้นเซจิคนก่อน... ก็ไม่ทิ้งอะไรไว้เลยนอกจากการกระทำที่ไม่ดีไว้เบื้องหลัง
เพราะถ้าเธอได้รู้จักกับเซจิคนเดิมและบุคลิกที่แท้จริงของเขา เธอจึงรู้สึกอยากรู้อยากเห็นหลังจากที่ได้รู้ถึงการกระทำของเขาที่ช่วยมิกะ และเธอต้องการจะเจอเขาและยืนยันเรื่องการเปลี่ยนแปลงตัวเองของเขา มันเป็นเพียงเรื่องธรรมดาที่เธอจะคิดแบบนี้
เซจิส่ายหัว เขาไม่อยากจะคิดอะไรมากเกินไป ถึงอย่างนั้นเขาจะเข้าใจทุกอย่างหลังจากการเจอกันครั้งนี้เอง
...
วันต่อมา
เซจิทำงานตามกะปกติจนกระทั่งตอนบ่าย หลังจากที่เขาได้เปลี่ยนกะแล้ว เขาได้เปลี่ยนชุดเครื่องแบบร้านก่อนที่จะเดินออกจากทางด้านหลังร้านและเดินกลับเข้าไปทางประตูหน้า
"ฮารุตะ ทำไมนายถึงยังไม่ออกไปละ?" เพื่อนร่วมงานชายของเขาประหลาดใจ
"ผมมารอพบคนที่นี่นะครับ"
"ฮ่าๆ รู้แล้วๆ มันเป็นวันนี้ใช่มั้ยล่ะ?" เพื่อนร่วมงานของเซจิได้แสดงออกถึงความลึกลับบนใบหน้าของเขา "ขนมของร้านของเราค่อนข้างดี... แต่กลับกันฉันคิดว่านายน่าจะให้เธอได้เห็นนายทำงานอย่างหนักมากกว่า พวกผู้หญิงนะชอบอะไรพวกนี้และนายเองในชุดนั้นก็ดูดีซะด้วยขนาดที่ฉันยังไม่อยากจะยอมรับมันเลย ฮ่าฮ่าฮ่า"
"เธอไม่ใช่แฟนของผมซักหน่อยครับ รุ่นพี่ทานากะ" เซจิยิ้มแห้งๆออกมา
รุ่นพี่ทานากะเป็นเหมือนกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ทุกคนเป็นคนที่ดี แต่พวกเขาเองก็ชอบที่จะล้อเล่นมากเกินไป
"โอ้ เธออาจจะเป็นแฟนของนายในอนาคตนี้ก็ได้ ผ่อนคลายไว้ ไม่ต้องห่วงพวกเราทุกคนจะช่วยนายเอง ได้ถ้านายต้องการบริการพิเศษ แค่เรียกก็พอ!" ทานากะกะพริบตาให้กับเขาก่อนที่เขาจะไปหาลูกค้าคนอื่นๆ
เซจิยิ้มอย่างหมดหนทาง จากนั้นเขาก็เดินไปที่โต๊ะและนั่งลงที่ที่นั่งริมหน้าต่าง และวางมือบนคางของเขา
"เฮ้ ... ดูสิผู้ชายคนนั้นค่อนข้างหล่อเลย"
"โอ้ จริงด้วยเขาดูเหมือนพวกไอดอลเลย"
"เขาต้องมาคอยแฟนของเขาแน่ น่ารักจังชั้นเองก็มีแฟนอย่างนั้นบ้าง... "
ลูกค้าคนใหม่สองคนคุยกันขณะที่พวกเธอเดินเข้ามา และเซจิ ฮารุตะก็ได้ยินพวกเขากระซิบกระซาบเกี่ยวกับตัวเขาเนื่องจากประสาทสัมผัสที่ยอดเยี่ยมในการได้ยินของเขา
ด้วยความสามารถทางกายภาพที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง เซจิได้พบว่าการมองเห็นการได้ยินและความรู้สึกอื่นๆ ทั้งหมดดูเหมือนจะทวีคูณมากยิ่งขึ้น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสายตา เหมือนตอนโอตาคุสายตาของเขาค่อนข้างจะสั้นมากมาก่อน ถึงอย่างงั้นด้วยความช่วยเหลือของระบบ ตัวเลือกการออกกำลังกาย ทำให้สายตาของเขาดีขึ้นอย่างมาก จนถึงจุดที่เขาไม่ต้องการแว่นตาอีกต่อไป
นี้มันไม่ได้อยู่ในขอบเขตของ "การออกกำลังกาย"แล้ว นี่เหมือนกับการ "บ่มเพาะพลัง"!
เซจิกระหายและคาดหวังในสิ่งที่เขาจะต้องกลายเป็นหลังจากที่ค่าสถานะเขาเพิ่มขึ้น นอกจากนี้เขาได้บดขยี้กฎต่างๆเกี่ยวกับร่างกายด้วนค่าสถานะของเขา และมันก็มีผลเช่นกัน จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาพัฒนาให้ดีกว่าคนอื่นได้?
ริมฝีปากของเขายกขึ้นขณะที่เขานึกถึงความสามารถในอนาคตของเขา
"ดูสิ ดูสิเขายิ้มด้วยละ!"
"เขาต้องคิดถึงแฟนสาวของเขาแน่ๆเลย... อ่า... น่ารักจริงๆ เขาต้องรักเธอจริงๆแน่เลย เธอคนนั้นโชคดีจริงๆเลย!"
*แฉะ!*
'เฮ้เฮ้เฮ้! เสียงมันเสียงกล้องถ่ายรูปใช่มั้ย? ใช่แน่! นั้นมันก็ดีนะ แต่อย่ามาถ่ายรูปโดยไม่ได้รับอนุญาตเซ่! ฮืมมม ฉันควรจะฟ้องคนๆนั้นที่ละเมิดสิทธิ์ความเป็นส่วนตัวของฉันดีไหม!'ใบหน้าของเซจิดูหม่องลง
"นายบอกเองว่านายไม่ได้รอให้แฟนของนายนิน่า แต่เมื่อกี้นายแค่นั่งอยู่แล้วยิ้มแบบนั้น นี้มันจะไม่มีอะไรจริงๆงั้นเหรอ" ทานากะนำเมนูมาให้เขา
"ขอน้ำส้มแก้วหนึ่งให้ผมด้วยครับ"
"ทุกคนเขาอยากรู้นะว่า นายกำลังรอใครอยู่ แล้วทำไมนายถึงบอกพวกเราไม่ได้ล่ะ โอ้ ผู้จัดการร้านบอกด้วยนะว่าถ้านายยินดีที่จะบอกให้พวกเรารู้ เธอจะให้ทิรามิสซูเค้กฟรีด้วยนะ"
ใบหน้าของเซจิคล้ำยิ่งกว่าเก่า
"แน่นอนผมจะไม่ทำอย่างนั้น นอกจากนี้คุณจะไม่มีทางรู้ได้นอกจากจะรอเท่านั้น?"
"ฮืมมม ขี้งก"
'ขี้งก? นี้เอาจริงดิ? ' ขณะที่เซจิกำลังสงสัยกับตัวเอง ก็มีคนที่คุ้นเคยเดินเข้ามาในร้าน
คนๆนั้นคือ มิกะ อุเอะฮาระ
เธอยังคงอยู่ในชุดนักเรียนของเธอและเปล่งประกายไปด้วยความไร้เดียงสาและน่ารัก ด้วยรูปแบบการพัฒนาที่ดีของเธอ เต็มไปด้วยความเซ็กซี่สมกับวัยของเธอ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอสวยกว่าผู้หญิงสวยๆทั่วไปอย่างเห็นได้ชัด
แต่ความเปล่งประกายของเธอถูกขโมยไปโดยคนที่ตามมาข้างหลัง
ผู้หญิงคนต่อมาสวมชุดนักเรียนแบบเดียวกันและมีผมสีดำยาวถึงเอวของเธอ เธอมีผิวที่ขาวผุดผ่อง นัยน์ตาและริมฝีปากเป็นสีแดง และทรวงอกที่เต็งตึงที่ดูเหมือนจะระเบิดออกจากชุดนักเรียนนั้น ก้นที่งอนงามของเธอและโดดเด่นนั้นเต็มไปด้วยความน่าตกตะลึง เมื่อใส่ร่วมกับกระโปรงที่สั้นและถุงน่องสีดำแล้ว ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอแล้วมันคือจุดสูงสุดของความเซ็กซี่!
แต่หญิงสาวที่มีรูปร่างดั่งกล่าวมีใบหน้าอันงดงามและเปล่งไปด้วยนิสัยชอบธรรม ดวงตาของเธอจ้องเขม็งไปยังพวกเขาซึ่งทำให้ผู้ชายที่อยู่ใกล้ๆ ไม่กล้าคิดไม่ดี ราวกับว่าเธอมีรัศมีแห่งความบริสุทธิ์อยู่รอบๆตัวเธอ
แต่สิ่งที่เห็นได้ชัดที่สุดคือการที่หญิงสาวคนนี้ถือดาบสั้นไว้ข้างกายและมีปลอกหนังสีดำออกแดง ตามความทรงจำของเซจิแล้วมันเกี่ยวกับมังงะที่เรื่องที่เขาเคยอ่านผ่านมา ดาบเล่มนี้มีชื่อเรียกว่า โคดาชิ(Kodachi)!
'เฮ้ๆ ดาบพวกนี้ไม่ได้ถูกควบคุมโดยพวกกฎหมายควบคุมอาวุธเลยหรือไง' เซจิคิดอย่างเงียบๆ กับตัวเอง
งดงาม เยือกเย็น และมีคุณธรรม แต่... มีบางอย่างดูแปลกๆ เกี่ยวกับเธอ
นี่เป็นความประทับใจแรกที่เซจิ ฮารุตะมีต่อประธานนักเรียนที่มีชื่อเสียงคนนี้
มิกะ อุเอะฮาระมองไปรอบๆร้าน เพื่อหาเซจิและเมื่อเธอได้เจอ เธอก็ยิ้มให้เขาอย่างสดใสและเดินเข้าไป
ประธานนักเรียนยังพบการจ้องมองของเซจิและทำให้ดวงตาของเธอเบิกกว้างไปด้วยความประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด
"เซจิ นายรอนานไหม?"
"ไม่เลย ผมมารอแค่แป๊ปเดียวเองเท่านั้น"
ขณะที่เขายืนขึ้นเพื่อต้อนรับเด็กสาวสองคนและพาพวกเธอไปที่ที่นั่งของเขา เซจิก็สังเกตเห็นทันทีว่าโต๊ะของเขากลายเป็นศูนย์กลางความสนใจทั้งหมดของร้านนี้ไปแล้ว
ไม่เพียงแค่นั้น แต่มีลูกค้าจำนวนมากเท่านั้นที่กำลังมองมาด้วยความประหลาดใจและตะลึง แม้แต่ทานากะและพนักงานคนอื่นๆก็ยืนอึ้งอยู่ด้วยความประหลาดใจเหมือนกัน
นี้ต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง ก่อนที่จะกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
"ดูผู้หญิงคนนั้นดิ น่ารักโคตรๆ แต่... ทำไมเธอถือดาบละ?"
"ถึงแม้ว่าดาบนั้นดูจะเหมาะกับรูปลักษณ์ของเธอ แต่ก็มันยังแปลกๆอยู่ดี... "
"อีกคนหนึ่งก็น่ารักเหมือนกัน... ถึงอย่างงั้นแล้วใครเป็นแฟนมันฟ่ะ?"
ตอนนี้ทุกคนก็แอบกระวนกระวายใจเหมือนกัน
"เซจินี่เป็นประธานนักเรียนของโรงเรียนของฉัน เธอ... " มิกะ อุเอะฮาระเริ่มแนะนำเธอ
"ชั้นชื่อ นัทสึยะ โยรุฮานะค่ะ" ผู้หญิงผมดำพูดขัดจังหวะมิกะและมองตรงไปที่เซจิ แสงที่ดูริบหรี่ที่ไม่อาจบรรยายได้เกิดขึ้นในดวงตาของเธอ
"ชั้นเกือบจะกลายเป็นคู่หมั้นของคุณแล้ว เซจิ ฮารุตะ"
"ฮะ?"
---------------------
