ตอนที่ 6 จะปกป้องให้ได้
เช้าวันใหม่
ก็เหมือนอย่างเคย เซจิจะออกไปวิ่งในตอนเช้าและกลับมาหลังจากที่ออกกำลังกายจนได้เหงื่อแล้ว
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาก็เตรียมตัวที่กำลังจะทำอาหารเช้า ความจริง เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่อาหารเช้าไม่ได้ถูกจัดให้เขาทุกๆเช้าโดยสาวสวย
ขณะที่เขาคิดอย่างนี้ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
"คุณอุเอะฮาระ?"
เมื่อสาวสวยผมเปียคนนั้นได้ยินคำนั้นก็เบะปากเล็กน้อย
"เออ... มิกะ?"
ในที่สุดเธอก็แสดงรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจออกมา
"นี้ของนาย!" เธอยืนข้าวกล่องในมือให้ออกมาให้
"โอ้ แต่นี่... "
"พะ... เพราะเธอเคยชินกับการทำให้พวกนี้ให้ดังนั้นเธอจึงเผลอทำให้มาเพิ่มให้อีกหนึ่งที่นะ... นะ... นี้เป็นสิ่งที่แม่บอกมาเมื่อตอนเช้านะ!" มิกะมองมาที่ผมและแสดงถึงความเขินอายออกมา "วันนี้มีอาหารเช้าสำหรับนายด้วยเหมือนกัน และในอนาคต ... อืมม... บางทีเราอาจจะทำอาหารเช้าให้นายบ้างเป็นครั้งบางคราว"
"ขอบคุณมากครับ แต่นี้จะไม่เป็นปัญหามากเกินไป... "
"มันไม่มีปัญหาเลย มันก็แค่อาหารสำหรับคนพิเศษคนหนึ่งเท่านั้น พะ... เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ถ้ามีงานบางอย่างที่ต้องใช้แรงอยู่รอบๆ บ้านเรา นายก็ต้องมาช่วยนะ!" เธอมองเข้าไปในดวงตาของเขาแบบตรงๆ
เซจิรู้สึกประหลาดใจชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่รอยยิ้มที่อ่อนโยนจะแผ่กระจายไปทั่วบริเวณปากของเขา
"ขอบคุณ... ผมจะไปช่วยอย่างแน่นอน"
ด้วยรอยยิ้มของเขาได้ทำลายกฎในใจของเธอแตกละเอียดไปอย่างสิ้นเชิง ด้วยความแปลงประกายอันสดใสนี้ อ้าา! มิกะรู้สึกเหมือนหน้าของเธอกำลังร้อนขึ้นอีกครั้ง
หลังจากคุยกับแม่เมื่อคืนนี้และได้ยืนยันความรู้สึกของเธอ เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอไม่สามารถที่จะมองไปยังเซจิได้อีกต่อไป ทุกครั้งที่เธอทำอะไร เธอจะรู้สึกประหม่าและหัวใจของเธอเริ่มเต้นแรงขึ้นไปเรื่อยๆ!
เพียงแค่ได้ยินเสียงของเขาและเห็นรอยยิ้มนั้นก็ทำให้แก้มของเธอแดงขึ้น
อ้าาาาายยยย! อยู่ที่นี้ไม่ได้อีกแล้ว!
"ฉะ... ฉันไปโรงเรียนแล้วนะ!" เธอหันหลังกลับไปและรีบวิ่งออกไปโดยปล่อยให้เซจิได้ประทับความรู้สึกนั้นไว้ในใจ ผมเปียคู่นั้นก็สบัดไปมาในอากาศ
"ระวังตัวด้วยนะ!" เซจิกังวลเล็กน้อยในการเดินทางของเธอ
กลังจากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่อกินอาหารเช้า
เมื่อเขาเปิดข้าวกล่องขึ้น เซจิก็ตกใจชั่วขณะ เขาได้สังเกตเห็นว่าอาหารกล่องนี้นั้นแตกต่างจากที่เคยกินมาก่อน เหมือนข้าวกล่องใบนี้ดูเหมือนจะถูกทำขึ้นโดยคนที่ไม่มีประสบการณ์ในการทำอาหารมาก่อน
เขารู้ในทันทีว่าอาหารเช้าวันก่อนนี้โดยคุณเจ้าของบ้าน และนี้ก็คงทำโดยมิกะ!
เขาจินตนาการว่าหญิงสาวผมเปียคู่นั้น ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพื่อมาทำอาหารที่ดูเก้ๆกังๆพวกนี้ ตามคำแนะนำของแม่ของเธอ
ไข่นี้เหมือนจะไหม้เล็กน้อย ปลาหมึกถูกหันแบบบิดๆเบี้ยวๆเป็นรูปแปลกๆ แล้วแตงกวานี้อีก... ทำไมเธอถึงผ่ามันลงไปเหมือนว่ามันเป็นส่วนผสมของพวกมนตร์ดำเลยล่ะ?
เซจิถอนหายใจอย่างหนัก
เขาไม่มีคิดว่าเขาจะกินอาหารพวกนี้ได้อย่างใจเย็น
ตอนนี้มิกะกำลังเดินไปบนถนนที่มีแสงแดดเจิดจ้า
"ตอนนี้เขาคงอาจจะกำลังกินอาหารเช้าพวกนี้อยู่สินะ... ฉันสงสัยจริงๆว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ "ขณะที่เธอกำลังคิดแบบนี้เธอก็รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา
"อ่า -แม่... เธอบังคับให้ฉันทำอาหารให้เขาเอง แต่ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกมาละก็... น่าอายสุดๆเลยยย!" เธอกำลังเอามือสัมผัสกับแก้มของตัวเองอยู่และพบว่ามันกำลังร้อนขึ้น
"ฉะ... ฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันชอบเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ...แต่ ฮืมมม นี้มันเป็นความผิดของแม่!"
ขณะนั้นเองจู่ๆโนโซมิ อุเอะฮาระก็จามออกมา ขณะที่เธอกำลังล้างจานอยู่ที่บ้าน
ไม่ว่าเธอจะอายยังไง เธอก็ทำอาหารเช้าพวกนั้นไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถทำอะไรได้อีก
'หวังว่าเขาคงจะชอบมันนะ... '
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอที่เธอทำอาหารให้เด็กผู้ชาย หืม....
ขณะที่เธอถอนหายใจอยู่ในความคิดของเธอ ก็มีร่างที่ก็พุ่งออกมาจากทางแยกใกล้ๆ
คนๆนี้ใส่เสื้อผ้าสกปรกและผมสีบลอนด์ที่ดูยุ่งเหยิงและตาที่บวมเป่ง
"ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะแก ยัยร่าน!*" ชายผมบลอนด์กำลังมองไปที่เด็กผู้หญิงตรงหน้าของเขาอย่างโง่เขลา เขารู้สึกตัวเองกำลังตกลงไปในนรกเพราะครอบครัวของเขาต้องล้มละลายและทำให้เขาสูญเสียเหตุผลทั้งหมดไป
เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะ ยัย**** ที่อยู่หน้าเขา เขาจึงต้องสูญเสียทุกอย่างไป!
ฉันจะแก้แค้นที่แกทำไว้!
ฉันจะข่มขืนยัยร่านนี้ให้ได้!
และฉันก็จะฆ่าเธอทิ้งซะ!
มิกะ อุเอะฮาระรู้สึกหวาดกลัวเพราะคำพูดที่โหดร้ายที่ออกมาจากชายผมบลอนด์นี้ ตอนนี้จิตใจของเธอเต็มไปด้วยความกลัวอย่างถึงที่สุด อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่นานมา สัญชาตญาณของเธอก็ได้บอกเธอให้หันหลังกลับไป พร้อมตะโกนเพื่อขอความช่วยเหลือ
"ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย... "
"ไม่ต้องวิ่งหรอก ยัยผู้หญิงตัวเมีย!"
ขณะที่กำลังสาปแช่งอยู่ ชายผมบลอน์ก็หยิบเอามีดสั้นขึ้นมาและไล่ตามเธอ
เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและสามารถเข้าประชิดตัวเธอได้อย่างรวดเร็ว
มิกะรู้สึกสิ้นหวังเมื่อเธอรู้สึกว่าชายผมบลอนด์ไล่ตามเธอมาจนมาถึงด้านหลัง แต่แล้วร่างคุ้นเคยก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหน้าของเธอทันที
"ฮารุตะคุง... เซจิ!"
เซจิที่กำลังข้ามถนน ได้เบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจขณะที่เห็นฉากนี้ ก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าไปช่วยอย่างรวดเร็ว
"มิกะ!!!"
เขาต้องไปถึงที่นั่นให้ทันเวลาให้ได้!
แต่แล้วมันก็สายเกินไป
ชายผมบลอนด์ได้เข้าถึงตัวมิกะทันที ที่ห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว ก่อนที่เซจิจะได้ทำอะไร เขาก็ได้แทงมีดในมือไปที่ด้านหลังของเธออย่างรวดเร็ว
* ฉึก! *
เลือดสีแดงไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน
ท่าทางของมิกะราวกับถูกแช่แข็งไปในทันที ขณะที่เซจิรู้สึกถึงความว่างเปล่าจากส่วนลึกของหัวใจ ตามด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด
"ไอ้สวะเอ้ยยยยย!" เขาตะโกนออกไปและเตะเข้าไปที่คนผมบลอนด์ด้วยความโกรธอย่างสุดขีด
*ตุบ!*
คนผมบลอนด์ล้มลงพื้นอย่างเจ็บปวด และทำให้มีดสั้นในมือเล่มนั้นกระเด็นออกไป
แต่มันก็สายเกินไป
เซจิโอบมิกะที่กำลังล้มลงและเห็นเลือดของเธอที่กำลังไหลออกอย่างรวดเร็วจากด้านหลังของเธอ
ในอ้อมแขนของเขา เธอเปิดตาและมองไปที่ใบหน้าของเขา
อ่า! ร่างกายของเธอรู้สึกหนาวเย็นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
มิกะ อุเอะฮาระรู้สึกเหมือนเธอได้เห็นหลายสิ่งหลายอย่างผ่านมา และกลับไม่มีอะไรเลย สิ่งสุดท้ายที่เธอเห็นคือความกังวลใจอย่างมากของชายหนุ่มคนนี้
เขาได้ก้าวข้ามปัญหาทั้งหมดและกลายเป็นหนุ่มหล่อ แล้วทำไมตอนนี้ใบหนาของเขาถึงดูแย่นักละ?
เธอต้องการจะยิ้มให้เขา แต่เธอไม่สามารถทำได้ แล้วก็มีบางสิ่งที่กำลังไหลออกจากดวงตาของเธอ
ใบหน้าของเขาในตอนนี้มันดูแย่มากเลย และเต็มไปด้วยความเสียใจและความเจ็บปวดอยู่แบบไม่รู้จบ
นี้ไม่ได้เป็นความผิดของนายหรอก... ดั้งนั้นแล้วอย่าทำหน้าแบบนั้นเลยนะ ฮารุตะคุง… ไม่สิ เซจิ
ขอบคุณมากนะที่มาช่วยฉัน
เธอพยายามที่จะพูดประโยคนั้นออกมาจากปากของเธอ พยายามที่จะพูดคำถามที่เธอต้องการมากที่สุด
"อาหารเช้า... อร่อยหรือเปล่า?"
แล้วเธอก็มองไม่เห็นอะไรนอกจากความมืดมิด
"อะ....อืม มันห่วยสุดๆเลย"
เซจิกอดหญิงสาวที่เปื้อนเลือดตรงหน้านี้ พร้อมส่งเสียงร้องคำรามออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน
อีกแค่ไม่กี่ก้าว อีกแค่ไม่ถึงห้าวิด้วยซ้ำ!
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ควรที่จะเหมือนจบไปแล้ว และนำไปสู่ฉากจบที่น่ากลัว!
ในเป็นความเป็นจริงแล้วนี้ควรเป็นเกมส์ที่เลวร้ายที่สุดแล้วเท่าที่มี!
แต่ถึงอย่างงั้น...
โชคดีที่เขายังคงเซฟเกมส์ไว้อยู่
งั้นก็ โหลด !!
...
ตอนนี้โลกรอบตัวกลายเป็นสีดำก่อนจะส่องสว่างขึ้นอีกครั้ง
เซจิที่นอนอยู่บนเตียงของเขาเองในห้อง
นี้คือเมื่อเช้าของวันนี้ ที่เขาตื่นขึ้นมา
ในกรณีที่เกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินขึ้น เซจิจะเซฟไฟล์ใหม่เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาตื่นขึ้นมา
คราวนี้เขาไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นซ้ำแน่
เขาไม่ได้ออกกำลังกายในตอนเช้าตามปกติ เขาได้นั่งรออย่างเงียบๆ ในห้องของเขา
ในเวลาเดียวกันที่เขาจำ ก็ได้มีเสียงเคาะประตูขึ้น
เมื่อเขาเปิดประตูออกไป เขาเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังถือกล่องอาหารนำมาให้เขา
ไม่มีมีด ไม่รอยเลือด และเธอเองก็ยังคงปลอดภัยอยู่
"ฮารุตะคุง... ตาของนายดูแดงนิดหน่อยนะ เป็นอะไรหรือเปล่า?" มิกะ อุเอะฮาระพูดอย่างดูกำลังกังวลเรื่องของเขา
"ไม่มีอะไรหรอก แค่ฝุ่นมันเข้าตาผมนะ" เซจิยิ้มและกระพริบตา "แล้วเธอล่ะ มีเรื่องอะไรบ้างหรือเปล่า?"
...
ในระหว่างทางไปโรงเรียน มิกะอดไม่ได้ที่จะแอบเหลือบไปมองชายหนุ่มข้างกายคนนี้ได้
เธออยากไปโรงเรียนหลังที่ให้อาหารเขาแล้ว แต่หลังจากที่เธอให้ไป เขาก็ยืนกรานว่าจะรักษาคำสัญญาที่ว่าจะปกป้องเธอขณะที่ไปโรงเรียน
เธอไม่สามารถที่จะโน้มน้าวเขาได้ ฉะนั้นมันจึงจบลงแบบนี้
การที่เขาบอกเกี่ยวกับการที่จะไปส่งเธอหลังจากได้รับอาหารเช้าแล้ว ไม่ใช่เขาบอกแบบอ้อมๆเหรอว่าเขาไม่ต้องการที่จะติดหนี้บุญคุณเธอ? เมื่อคิดอย่างนี้มิกะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
ทันใดนั้นก็มีร่างหนึ่งวิ่งออกมาทางข้างหน้าเธอ
คนๆนี้ใสเสื้อผ้าสกปรกและผมสีบลอนด์ที่ดูยุ่งเหยิงและตาดูที่บวมเป่ง
"ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะแก ยัยร่าน!"
มิกะ อุเอะฮาระรู้สึกหวาดกลัวเพราะคำพูดที่โหดร้ายที่ออกมาจากคนผมบลอนด์นี้ ตอนนี้จิตใจของเธอเต็มไปด้วยความกลัวอย่างถึงที่สุด แต่ทันใดนั้นร่างเงาขนาดใหญ่ก็ได้เข้ามาปกป้องเธอจากด้านหน้า
เขาคือเซจิ ฮารุตะ
เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอเหมือนกำแพงที่แข็งแกร่ง
เขากำลังรอไอ้สารเลวนี้อยู่
"มิกะ หลบข้างหลังผมไว้แล้วโทรหาตำรวจซะ" เขากระซิบบอกกับหญิงสาว "ปล่อยให้ผู้ชายคนนี้เป็นหน้าที่ของผมเอง ผมจะปกป้องเธอเอง"
เขานึกถึงภาพของเธอที่กำลังนอนอยู่บนกองเลือด และเขาสาบานไว้ว่าเขาจะไม่ยอมให้สิ่งนี้ เกิดขึ้นซ้ำอีกกับตัวเอง!
"ไอ้เวรนี้ หลีกทางกูสิซะ!" คนผมบลอนด์ที่กำลังเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่เขาพุ่งไปหาเซจิด้วยมีดสั้นเล่มนั้นทีเปล่งประกายอยู่
เซจิไม่กลัวที่จะโดนทำร้าย เขาได้ใช้มือทั้งสองข้างจับที่ข้อมือของคนผมบลอนด์ที่กำลังถือมีดสั้นอยู่ เท้าขวาของเขามุ่งเป้าไปที่ตรงเป้าของคนผมบลอนด์นั้น และเตะออกไปด้วยแรงเต็มที่!
* ตูม! * ขณะที่ขาของเขาชนกับมันก็ได้ยินเสียงอะไรซักอย่างแตก
ชายผมบลอนด์นั้นดูเจ็บปวดอย่างบ้าคลั่งทันที
จากนั้นเขาก็กรีดร้องราวกับว่ากำลังจะตาย
ฉันไม่ได้บอกแกสักหน่อยนะ ว่าฉันจะทำสำเร็จในครั้งแรกที่ฉันโหลด
ฉันไม่มีวันบอกแกอีกหรอกนะว่า เพื่อที่จะเอาชนะแกโดยไม่ได้รับบาดเจ็บฉันต้องโหลดอีกตั้งสองครั้ง
ฉันไม่มีวันบอกแกว่าเพื่อที่จะใช้ประโยชน์จากโอกาสที่สมบูรณ์แบบนี้ในการอ้างสิทธิ์ในการป้องกันตัวเองและทำให้แกไม่มีทางที่จะใช้ไอ้นั้นได้ไปตลอดชีวิตของแก ฉันจึงต้องโหลดอีกถึงสามครั้ง
และฉันกลับมาที่ฉากนี้จากการโหลดทั้งหมดหกครั้ง!
เซจิเตะอย่างโหดเหี้ยมไปที่สิ่งนั้นขณะที่คนผมบลอนด์ที่กำลังร้องและทำกำลังทรมานอยู่!
มิกะ อุเอะฮาระที่กำลังดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดเธอตกใจจนอ้าปากค้าง
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายคนนี้ ที่เป็นแค่โอตาคุที่อ่อนแอเมื่อไม่นานมานี้สามารถที่จะต่อสู้กับคนร้ายได้อย่างไม่เกรงกลัวได้
และไม่มีทางที่เธอจะเข้าใจว่าทำไมการเคลื่อนไหวของเขานั้นถูกต้องพอที่เขาจะไม่แพ้ให้แก่ชายผมบลอนด์
สิ่งเดียวที่เธอได้เห็นคือเงาที่ใหญ่และคำพูดของเขาที่กังวานไม่หยุดหย่อนในหูของเธอ
"อยู่ข้างหลังผมไว้มิกะ ผมจะปกป้องคุณเอง"
มีบางสิ่งที่กำลังพรั่งพรูออกมาจากหัวใจของเธอ หัวใจที่กำลังเต้นแรงอยู่นี้ ทำให้ร่างกายของเธอร้อนขึ้นเรื่อยๆ และแทบจะทำให้เธอตะโกนออกมาดังๆ
เธอไม่ควรจะมีความรู้สึกนี้สิ เธอควรจะสงบใจและสังเกตสถานการณ์ และกำลังกังวลว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บหรือไม่
แต่เธอได้อยู่ที่นี้ในตอนนี้แล้ว และรู้สึกว่าเธอโชคดีมาก
ขาของเธอเริ่มสั่นและมีบางสิ่งที่อบอุ่นไหลออกมาจากตา
อ่า!! นี้เธอคงไม่สามารถจะปฏิเสธมันได้อีกต่อไปแล้ว
ในขณะนี้มิกะ อุเอะฮาระก็มั่นใจว่าเธอได้ตกหลุมรักเด็กหนุ่มที่ชื่อว่า เซจิ ฮารุตะคนนี้เข้าแล้ว
...
หลังจากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นไปตามคาด
กล้องวงจรปิดบนถนนได้บันทึกทุกอย่างไว้แล้ว ชายผมบลอนด์คือคนที่ตั้งใจจะทำร้ายใครสักคนและเซจิก็ได้ป้องกันตัวเองจริงๆ
ในสถานการณ์เช่นนั้นสำหรับเด็กที่ไม่ค่อยมีความรู้เรื่องศิลปะการต่อสู้ บังเอิญพบคนร้ายและทำให้คนร้ายได้รับบาดเจ็บแบบตลอดชีวิต ก็เป็นที่เข้าใจได้
ในความเป็นจริงแล้วเขาสามารถที่ใจเย็นและจะหยุดการก่ออาชญากรรมนี้ได้อย่างถูกต้องแล้ว
และดังนั้นเซจิ ฮารุตะได้ถูกตัดสินว่าไม่กระทำความผิด ดังนั้นผู้ปกครองของเขาก็ไม่จำเป็นต้องมารับให้เขาออกจากสถานีตำรวจ อย่างไรก็ตามชายผมบลอนด์ได้ถูกตั้งข้อหาพยายามฆ่า
และด้วยเหตุนี้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงมาถึงบทสรุป
......
เช้าวันใหม่ที่สดใส
มิกะ อุเอะฮาระ ได้ถือข้าวกล่องไว้และกำลังจะเคาะประตู
แต่เธอลังเลที่จึงวางข้าวกล่องไว้แล้วหยิบมือกระจกขึ้นมาเพื่อสำรวจตัวเองก่อนอีกครั้ง
ถ้าแม่ของเธอได้เห็นเธอ เธอคงก็จะยิ้มแห้งๆออกมาและพูดว่า "เด็กคนนี้นิ ลูกได้เช็คตัวเองหลายรอบแล้วนะก่อนที่จะออกจอกบ้านนะ"
เอาล่ะ สมบูรณ์แบบ
เธอเอามือสัมผัสหน้าอกของเธอ และพยายามที่จะทำให้หัวใจของเธอเต้นเบาลงก่อนที่จะยกมือขึ้นเคาะประตู
ในขณะนั้นเอง ประตูก็ได้เปิดออก
"ผมรู้สึกเหมือน เธออาจยืนอยู่ข้างนอกนะ" เขายิ้มให้กับหญิงสาวที่ตอนนี้ที่กำลังแข็งค้าง
"อะ... อ่าาา อย่าทำให้ฉันตกใจสิ!"
"ฮ่าๆๆ โทษทีๆ" เซจิมองไปที่หน้าของที่งดงามของเธอก่อนที่จะรู้สึกโล่งอกในใจ "สวัสดีตอนเช้านะ มิกะ"
ตอนนี้มีสีแดงจางๆ บนแก้มของเธอขณะที่เธอมองไปเขาและรู้สึกราวกับว่าเขารู้สึกแบบเดียวกัน รอยยิ้มที่สดใสและน่ามีเสน่ห์ที่ไม่มีใครเทียบได้ค่อยๆ แผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าของเธอ
"สะ... สวัสดีตอนเช้า!"
เด็กผู้หญิงยิ้มแย้มออกมาอย่างสดใสภายใต้แสงแดดยามเช้า ทำให้ดูเหมือนกับว่าเธอสามารถทำให้โลกใบนี้ดูสดใสขึ้นมาได้ทันที
