ตอนที่ 234 ฑูตแห่งดาบ (FREE)

มันเป็นตำแหน่งที่ไม่เคยมีมาก่อน ...

เจ้าหน้าที่ทั้งหมดต่างมีปฏิกริยา บ้างอิจฉา บ้างหัวเราะเบาๆ บ้างดูถูก...

"ขอบคุณองค์จักรพรรดิ แต่คนธรรมดาอย่างข้าขอถามคำสักเล็กน้อย?"  ฟาง เจิ้งจือ กังวล

ถ้าตำแหน่งนี้มีข้อห้ามมากไป เขาจะลาออกได้ไหม?

"ตอนนี้เจ้าเป็นฑูตแห่งดาบแล้ว ต้องเรียกตัวเองว่าเจ้าหน้าที่!" องค์จักรพรรดิดูไม่ค่อยพอใจเท่าไร

"รับทราบแล้วฝ่าบาท ข้าถามคำถามสัก 2-3 ข้อได้หรือไม่?"

"เชิญ"

"ฑูตแห่งดาบต้องทำอะไร?"

"เพิ่มความยิ่งใหญ่ของอาณาจักร เจ้ามีหน้าที่ต้องดูแลดาบนี้แทนในนามของข้า" องค์จักรพรรดิหยุดไปชั่วคราวจากนั้นเขาก็กล่าวต่อว่า

"นอกจากนี้เจ้ามีอิสระที่จะเข้าออกจากพระราชวัง รวมถึงโถงบัลลังก์ รวมถึงสามารถแสดงความคิดเห็นต่อหน้าข้าได้เสมอ!"

ฟาง เจิ้งจือ เข้าใจความสำคัญของมัน

เขามีหน้าที่แค่ดูแลดาบ มีอิสระในการเข้าออกวังแลกมากับการเป็นเป้าของนักฆ่าตลอดเวลา?

มันเป็นงานที่สมบูรณ์แบบต่อ ฟาง เจิ้งจือ เขาเป็นเจ้าหน้าที่โดยไม่ต้องทำอะไร...เดี๋ยวก่อนนะ เขาลืมถามว่าฑูตแห่งดาบนั้นเป็นเจ้าหน้าที่ระดับอะไร

"เจ้าหน้าที่ยังมีข้อสงสัยอีก"

"เชิญ"

"ฑูตแห่งดาบนั้นอยู่ระดับอะไร?" ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้คาดหวังสูง แค่เป็นผู้ดูแลดาบ อาจจะระดับ 7 หรือต่ำกว่านั้น

องค์จักรพรรดิเงียบไปทันทีเมื่อได้ยินคำถาม

เจ้าหน้าที่แต่ละคนมองหน้ากัน พวกเขาทั้งหมดรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะตอบ

มันเป็นตำแหน่งที่ไม่เคยมีมาก่อน  แสดงว่ามันไม่ได้อยู่ภายใต้อำนาจของใคร รวมถึงสภาทั้ง 6 ดังนั้นจึงไม่น่าจะก่อให้เกิดความขัดแย้งในเวลาอันใกล้

อย่างไรก็ตามการพิจารณาถึงระดับนั้นค่อนข้างยาก

ถ้าต่ำเกินไปก็หมายถึงไม่เคารพ เมิ่ง เทียน ถ้าสูงเกินไปก็ไม่เหมาะกับบทบาทของ ฟาง เจิ้งจือ

คนธรรมดาจะได้เป็นเจ้าหน้าที่ระดับ 1หรือ2? ช่างน่าขัน!

"ระดับ4!" องค์จักรพรรดิกันฟันพูด

"ระดับ4? ขอบคุณองค์จักรพรรดิ! " ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้คาดหวังระดับนี้แม้แต่น้อย

เจ้าหน้าที่ทุกคนต่างอ้าปากค้าง

ระดับ4....

นั่นเป็นอันดับที่สูงมากในที่ประชุม ผู้สำเร็จราชกาลในมณฑลต่างๆระดับเพียง 5 เท่านั้น สำหรับเมืองใหญ่ๆ เช่นเมืองเกล็ดทอง ก็เพียงระดับ 4

ระดับ 4 อาจจะต่ำไปเล็กน้อยสำหรับดาบของ เมิ่ง เทียน แต่สำหรับคนธรรมดา ...

มันเป็นเรื่องที่ใครคาดเดาไม่ได้แม้แต่น้อย

ระดับ 4 จากการก้าวเท้าครั้งเดียวบางคนใช้เวลาหลายปีกว่าจะมาถึง พวกเขาจะไม่ตกใจได้อย่างไร?

"ขอแสดงความยินดีกับน้องชายฟาง ที่ได้รับการแต่งตั้ง!" ซิง ฉิงซุย ยินดีและโค้งให้ ฟาง เจิ้งจือ เล็กน้อย

"ขอขอบคุณเจ้ามาก!" ฟาง เจิ้งจือ โค้งกับ

เป็นเรื่องยากที่ ฟาง เจิ้งจือ จะขอบคุณใคร  แต่ ซิง ฉิงซุย มาที่นี่เพื่อช่วย ฟาง เจิ้งจือ ทั้งๆที่บาดเจ็บสาหัส ทำให้ ฟาง เจิ้งจือ แปลกใจมาก

หนานกง มู่ และ เหยียน ซิว ก็ร่วมยินดีด้วยเช่นกัน

ไม่นานเจ้าหน้าที่คนอื่นๆก็มาร่วมแสดงความยินดี

พวกเขาไม่ได้พยายามประจบ ฟาง เจิ้งจือ เพราะระดับต่ำสุดของพวกเขาในนี้ก็ระดับ 4 เช่นกันอย่างไรก็ตามนี่เป็นมารยาทที่ต้องทำ

นอกจากนี้ ฟาง เจิ้งจือ ไม่ใช่สามัญชนอีกต่อไป เขาได้กลายเป็นเจ้าหน้าที่

ที่สำคัญกว่า ไม่มีใครคาดเดาความคิดจริงๆของ องค์จักรพรรดิได้

ราชาต้วนกำหมัดแน่น ดวงตาเป็นประกาย องค์รัชทายาทมีท่าทีเคร่งขรึม

ส่วนท่าทีของ ยู่ ยี่ปิง ท่าทีของเขาไม่เปลี่ยนไป เขาเดินไปหา ฟาง เจิ้งจือ และกล่าวยกย่อง

มันทำให้หลายคนประหลาดใจ บรรดาผู้ที่คุ้นเคยกับ ยู่ ยี่ปิง ต่างรู้ดีว่า เขาพร้อมที่จะจัดการคนที่มาขวางทางเขาเสมอ

"ฮึ่ม ช่างคุ้มค่า เขาได้เป็นถึงเจ้าหน้าที่ระดับ 4 ... " ปิง หยาง เงยหน้าขึ้นมอง อย่างไรก็ตามดวงตาของนางส่องประกายอันแหลมคมออกมา ...

...

ลมพายุที่รุนแรงได้หยุดลง แสงส่องลงมาที่เมืองหลวง ราวกับเรื่องร้ายได้ผ่านไป

ยังไงก็ตาม ...

ตอนเหนือของทางเมืองหลวง ได้มีพายุลูกใหม่เกิดขึ้น

ภูเขาคังหลิงเป็นภูเขาลูกใหญ่บนดินแดนเหนือมันอาจจะไม่ใช่พื้นที่ที่ดีนัก แต่ก็มีประชากรแน่นหนา

ชาวบ้านแต่ละคนล้วนทำงานหนัก

ส่วนมากไม่เคยเดินทางออกจากหมู่บ้าน ทำงานไปเรื่อยๆทุกวัน ความปรารถนาเพียงอย่างเดียวของพวกเขาคือต้องการมีชีวิตรอด ทางอาณาจักรไม่ได้มองว่าพวกเขามีคุณค่าเท่าไรนัก

กองทหารติดอาวุธได้เดินทางมาถึงหมู่บ้านเหล่านี้ พวกเขาถือหอกหอกและสวมชุดเกราะ แสดงให้เห็นว่าเป็นทหารของอาณาจักร

"ปิดภูเขาเดี๋ยวนี้!"

เสียงสะท้อนดังกังวานไปทั่วหมู่บ้าน

มีครอบครัวมากมายหลาย 100 ครัวเรือนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ

ฟาง เฮ่าเตอ และ ฉิน ซูเหลียน ที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน ชาวบ้านต่างยอมแพ้เพราะหมดหนทางแล้ว

"ท่านผู้นำ ถ้าท่านปิดภูเขาและพวกเราจะอยู่ยังไง? " จาง หยางปิง กล่าว

"เจ้าเป็นหัวหน้าหมู่บ้านของหมู่บ้านภูเขาทางเหนือรึ?" ผู้นำมองไปที่เขา

"ใช่ขอรับ ท่านผู้นำ พวกเราต่างหาเลี้ยงชีพทุกวันบนภูเขานั้น ถ้าท่านปิดภูเขาเราก็จะไม่สามารถล่าสัตว์ได้ ครัวเรือนกว่า 100 แห่งจะอยู่ต่อไปไม่ได้ "

"ข้าได้ยินว่าพวกเจ้ามีหอแห่งเต๋าอยู่ที่หมู่บ้านรึ?" ผู้นำละเลยคำร้องและถามกลับไป

"ใช่ขอรับ หอแห่งเต๋าที่ถูกย้ายมาจากภูเขาทางใต้ เป็นคำสั่งของคุณหนูที่อยู่ในกองตรวจการศักดิ์สิทธิ์ ถ้าผู้นำไม่เชื่อลองไปถามอาจารย์ในหอแห่งเต๋าได้" จาง หยางปิง รู้สึกมีความหวัง

"ฮึ่ม เส้นทางจากที่นี้ไปถึงเมืองฮวายอันถูกปิดแล้ว ถ้าเจ้าจะไปที่นั่นเจ้าต้องใช้ทางฉุกเฉิน ตามเส้นทางบนภูเขา แต่อย่างไรก็ตามมีสัตว์ร้ายมากมายบนเส้นทางพวกนั้น จงแสดงเหรียญนี้ เมื่อทหารบนภูเขาได้เห็นสิ่งนี้พวกเขาก็จะให้เจ้าผ่านไปได้ " ผู้นำเอาเหรียญวางไว้บนมือของ จาง หยางปิง

"ท่านผู้นำ ท่านจะยังปิดภูเขาอยู่หรือไม่?" จาง หยางปิง ถามด้วยความหวัง

"การปิดภูเขาเป็นคำสั่งทางทหาร!"

"เกี่ยวกับเรื่องนั้น ...การปิดภูเขา ...แต่ว่า ...ผู้นำ ...ท่านผู้นำได้โปรด คนของหมู่บ้านเราได้เข้าร่วมการทดสอบในปีนี้ด้วยเช่นกัน เขาผ่านการทดสอบระดับมณฑล ... "

"ข้ารู้แล้ว หลี่ เจี้ยนไต จากเมืองฮวายอันได้บอกข้าแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่เจ้าทั้งหมดจะเดินทางไปยังเมืองฮวายอัน! " ผู้นำโบกมือให้กับ จาง หยางปิง

"ท่านผู้นำ ..."

"เอาล่ะพอแล้ว ข้าเดินทางมาหลายคืนแล้ว ทหารทั้งหมดของข้าต่างหนื่อยล้า มีที่ให้เราพักผ่อนบ้างไหม? "

"ข้าเตรียมไว้แล้ว"

"ดี ทหารและข้าจะตั้งค่ายขึ้นที่นี้ แม้ว่าเราจะลำบากกันเสียหน่อย แต่เราก็ให้สิทธิ์กับพวกเจ้ามากมาย หมู่บานอื่นๆไม่มีหรอกนะ งั้นเตรียมเหล้าชั้นเยี่ยมและอาหารเลิศรสให้พวกเราหน่อย เจ้าเข้าใจไหม?" ผู้บัญชาการร้องขอ

"ได้ขอรับ โปรดวางใจข้าเถิด!" จาง หยางปิง อยากจะพูดอะไรเพิ่มแต่ก็ได้แต่กลืนน้ำลายกลับไป เขาต้องกล้ำกลืนความภาคภูมิใจของเขาเพื่อความปลอดภัยของครอบครัวกว่า 100 ครัวเรือนในหมู่บ้าน

อย่างไรก็ตามเรื่องนี้เป็นคำสั่งทางทหาร มันไม่มีข้อแม้ใดๆ

แม้ว่าชาวบ้านจะรู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ ได้ผ่านการทดสอบระดับมณฑลและพวกเขายังไม่รู้ว่าเขาผ่านการทดสอบระดับจักรพรรดิหรือไม่ พวกเขาไม่ต้องการให้ ฟาง เจิ้งจือ มีศัตรูเป็นทหารพวกนี้เพราะเหตุดังกล่าว

นี่เป็นวิธีเดียวที่จะปกป้อง ฟาง เจิ้งจือ ในฐานะผู้อาวุโสได้ เขายอมลำบากถ้ามันจะทำให้เหล่าลูกหลานได้มีอนาคตที่สดใส

"โอ๊ะ ได้โปรด เขาผ่านการทดสอบระดับมณฑล ผลการทดสอบระดับจักรพรรดิก็ยังไม่ประกาศ พวกชาวบ้านจะกล้าต่อต้านทหารอย่างเรางั้นเหรอ? " ผู้นำตอบอยางหยาบคายเมื่อนึกถึงสีหน้าของ จาง หยางปิง จากนั้นเขาก็หันไปหาทหารของเขา "กินและดื่มด่ำกับค่ำคืนนี้ให้เต็มที่! พรุ่งนี้ข้าอยากให้ทุกคนกระฉับกระเฉงกันหน่อย! นี่เป็นการเดินทางครั้งใหญ่ จะเกิดอะไรขึ้นบ้างไม่มีทางรู้ได้! "

"รับทราบ!" ทหารตอบอย่างพร้อมเพรียง

ผู้บัญชาการพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นก็ขมวดคิ้วและมองไปที่หมู่บ้านภูเขาทางเหนือ

"หลี่ เจี้ยนไต บอกข้าสิว่าเด็กนั่นชื่อ ฟาง อะไรสักอย่าง? ข้าลืมเพราะมัวแต่รีบ ช่างเถอะหมู้บ่านอย่างนี้คงไม่มีทางผลิตคนสำคัญได้หรอก การทดสอบระดับจักรพรรดิไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะผ่าน นอกจากนี้ข้ามาที่นี่ด้วยคำสั่งทางทหารแม้แต่เจ้ามณฑลก็อยู่ต่ำกว่าข้า! "

จาง หยางปิง ขมวดคิ้ว หลังจากเห็นท่านผู้นำเดินจากไป เขาไม่พูดอะไรออกมา ได้แต่เงยหน้ามองท้องฟ้า

ฟาง เฮ่าเตอ เดินไปข้างๆทันที

"พี่หยางปิง เกิดอะไรขึ้น?"

"การปิดภูเขาเป็นคำสั่งทางทหาร ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ถ้าไม่ใช่เพราะ หลี่ เจียนไต ช่วยพูดแทนแล้วละก็ พวกเราคงไม่แม้แต่สามารถออกจากหมู่บ้าน" จาง หยางปิง พูดด้วยความซาบซึ้ง

"อย่างนั้นพวกเราก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่มีอะไรที่พวกเราต้องกังวล ต้องมีปัญหาเกิดขึ้นบนภูเขาและคงแก้ได้ในไม่ช้า ตอนที่ เจิ้งจือ จากไป เขาได้ทิ้งตั๋วแลกเงินไว้ให้ ข้าจะให้ ซูเหลียน นำมาให้ที่หลัง มันคงจะช่วยเหลือพวกเราได้สักพัก " ฟาง เฮ่าเตอ ปลอบโยน

"อา ... ข้าได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยไวๆ"จาง หยางปิง ถอนหายใจอีกครั้ง

...

ณ แม่น้ำที่เชื่อมจากเมืองหลวงไปยังมณฑลฮวายอัน

เรือลำหนึ่งกำลังแล่นไปด้วยความรวดเร็ว อินทรีตัวหนึ่งบินลงมาเกาะบนเสาเรือ

หญิงนางหนึ่งวิ่งออกมาและแกะกระบอกไม้ไผ่ออกมาจากกรงเล็บนก ข้างในนั้นมีจดหมายอยู่

"นายน้อย มีจดหมายจากเมืองหลวง!"

"ว่ามา" เสียงเบาๆดังมาจากห้องในเรือ

"รองหัวหน้าดินแดน เสียชีวิตในการทดสอบต่อสู้ เขาถูกฆ่าโดย ฟาง เจิ้งจือ และ ... "

"พูดต่อ"

"และ... ฟาง เจิ้งจือ ได้รับดาบของ เมิ่ง เทียน ยิ่งไปกว่านั้นยังได้รับการแต่งตั้งเป็นฑูตแห่งดาบซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ระดับ 4 "

"เอาล่ะ อีกนานเท่าไรจะถึงมณฑลฮวายอัน?"

"อย่างน้อยอีก 17 วัน"

"ไปให้ถึงใน 15 วัน"

"รับทราบ!"

หญิงสาวในชุดเขียวจากไป

ภายในห้องโดยสาร หยุน ชิงวู สวมชุดกระโปรงขาวธรรมดา ใบหน้าปกคลุมด้วยผ้า ขณะที่มือจับปากกาอยู่

มีโต๊ะสีแดงเข้มและกระดาษกองอยู่ข้างหน้านาง มีจุดและเส้นมากมายบนกระดาษ มันซับซ้อนอย่างไม่น่าเชื่อ

หยุน ชิงวู ขมวดคิ้วและเริ่มเขียน นางต้องพิจารณาถึงการลากเส้นในแต่ละครั้ง

หลังจากเวลาผ่านไปนางเขียนได้เพียง 5 เส้น

นางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้านนอก ก่อนจะค่อยๆวางปากกาในมือลง

"เขายังสามารถผ่านมันไปได้ ทั้งๆที่รองหัวหน้าดินแดนได้สละชีวิต? เป็นเจ้าหน้าที่ระดับ 4... ตามปกติเขาน่าจะเดินทางกลับหมู่บ้านอยู่? ถ้าเป็นความตั้งใจของสวรรค์ เจ้าคิดว่าจะหลบหนีจากแผนการของข้าพ้นงั้นหรือ? "

...

ที่ประตูเมืองหลวง ฟาง เจิ้งจือ กำลังร่ำลา เหยียน ซิว

ตามประเพณีของอาณาจักร เขาควรเดินทางกลับหมู่บ้านเพื่อเยี่ยมเยียนครอบครัว และเฉลิมฉลองที่ได้รับการแต่งตั้ง

ฟาง เจิ้งจือ ไม่ใช่คนที่ทำตามประเพณีเท่าไร แต่อีกนานกว่าจะมีการจัดสอบต่อสู้ใหม่ นอกจากนี้วันเกิดของเขากำลังจะมาถึง

วันเกิดอายุ 16 ปีเป็นสัญลักษณ์ของการบรรลุนิติภาวะ

หลังจากต้องอยู่ไกลจากบ้านหลายเดือน เขาเริ่มรู้สึกคิดถึงบ้าน

ยิ่งไปกว่านั้น เหยียน ซิว ก็ได้รับจาดหมายจากดินแดนเหลียงตะวันตกว่าให้เดินทางกลับ การอยู่ในเมืองหลวงนั้นน่าเบื่ออย่างไม่น่าเชื่อ

เขาตัดสินใจจะเดินทางกลับ เขาจะพาดาบไร้ร่องรอยไปเที่ยวสักหน่อย!

อยู่ในเมืองมาทั้งชีวิต...

คงน่าเบื่อมาก

โลกนั้นกว้างใหญ่! ควรจะออกไปดูมันบ้าง!

"เมื่อเราพบกันที่การทดสอบต่อสู้อีกครั้ง ข้าต้องจัดการเจ้าให้ได้!" เหยียน ซิว โบกพัดในมือด้วยความมั่นใจ

"ฮ่าฮ่า ... อย่ามาทำอวดดี ตอนนี้ข้าค่อนข้างแข็งแกร่งนะ! "ฟาง เจิ้งจือ หัวเราะและส่ายหัวด้วยความไม่เชื่อ

เพจหลัก : Double gate TH