ตอนที่ 16 วันที่ลมแรง
ตอนที่ 16 วันที่ลมแรง
ในห้องของผู้อำนวยการโรงเรียน ผู้อำนวยการเช็นนั่งกุมมือและสายตาจ้องไปที่จดหมายขู่บนโต๊ะของเขา “สถานการณ์เช่นนี้ตรวจสอบมาดีแล้วหรือ?”
“ใช่ค่ะ ผู้อำนวยการโรงเรียน ตราประทับขององค์กรเงาสายธารมีลักษณะไม่เหมือนใคร หลังจากผ่านการวิเคราะห์โดยทางตำรวจ พวกเขายืนยันว่ามันคือจดหมายขู่ขององค์กรเงาสายธารจริงๆ” หัวหน้าชิ ผู้ซึ่งรับหน้าที่ดูแลและรับมือต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในโรงเรียน ให้พูดตรงๆแล้วเธอไม่คิดว่าองค์กรเงาสายธารจะกล้าลงมือทั้งๆที่ซุนหรงอยู่ในโรงเรียนหรืออาจจะเป็นการแก้แค้นที่การลอบสังหารล้มเหลวเมื่อคราวก่อน
“กลับกลายเป็นว่าสถานการณ์เลวร้ายยิ่งกว่าเก่า” ผู้อำนวยการโรงเรียนจุดบุหรี่ (บุหรี่ไม่ดีต่อสุขภาพร่างกายนะครับ ผู้แปล)
“ถ้าองค์กรเงาสายธารส่งนักฆ่าฝีมือดีมา มันจะเป็นการยากสำหรับเราที่จะจับตาการเคลื่อนไหว...นักเรียนซุนหรงจะตกอยู่ในอันตราย”
“แล้วทางเบื้องบนมีคำสั่งอะไรบ้าง?”
“พวกเขาต้องการให้เราส่งซุนหรงออกจากโรงเรียน ต่อจากนั้นจึงให้สมาคม100โรงเรียน เพิ่มกำลังการป้องกันในช่วงระยะเวลานี้”
“แล้วหัวหน้าชิคิดว่า นานแค่ไหนกว่าเรื่องจะถึงสภาสมาคม100โรงเรียน?”
“ราวๆ1เดือน...”
“ในเมืองซ่งไห่มีทั้งหมด 12แขต 36โรงเรียน โรงเรียนของเราอยู่อันดับที่3ในเขตไป่หยวน”
“...” มันเป็นความไม่เท่าเทียมกันของระบบเพราะโรงเรียนของพวกเขาอยู่อันดับต่ำสุด
ผู้อำนวยการเช็นถอนหายใจ “ถ้าพวกเรายอมรับคำสั่งที่เบื้อบนสั่งลงมา มันก็เหมือนกับว่าผู้นำโรงเรียนไม่มีความสามารถ และถ้าหากโรงเรียนอันดับที่58และ59อยากจะซ้ำเติมพวกเรา พวกเขาคงใช้โอกาสนี้แหละ แล้วโอกาสที่โรงเรียนของเราจะกลายไปเป็นโรงเรียนชื่อดังก็ค่อยๆถอยห่างออกไป...”
“แล้ว...มันหมายความว่ายังไงหรอคะ ผู้อำนวยการ?”
“แม้ว่าโดยรวมแล้วพวกเราจะดูไม่แข็งแกร่ง แต่! พวกเราก็ยังมีบุคลากรที่แข็งแกร่งอยู่บ้าง!” ผู้อำนวยการเช็นหยุดคิด จากนั้นจึงดับบุหรี่ของเขา “ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าม่านน้ำฮวงโหหรือพวกตำรวจจะทำอะไรเมื่อเธออยู่ข้างนอก แต่พวกเราต้องรับผิดชอบถึงความปลอดภัยภายในโรงเรียนและต้องทำให้แน่ใจว่าเธอต้องปลอดภัยเมื่ออยู่ภายในโรงเรียนแห่งนี้”
“แล้ว...พวกเราควรจะทำอะไรก่อนดี?”
“ปฏิเสธคำสั่งของเบื้องบนที่ว่าจะให้ซุนหรงหนีออกไปจากโรงเรียน และแยกตัวซุนหรงไปอยู่ห้องเรียนแยก นั่นน่าจะพอแล้วที่จะให้คนคนนั้นป้องปกเธอ ไปบอกทางเบื้องบนเลยว่า ถ้าหากผมซุนหรงร่วงแม้แต่เพียงเส้นเดียว เอาหัวของฉันเป็นประกัน!”
ผู้อำนวยการเช็นพูดด้วยรอยยิ้มอันเยือกเย็น “องค์กรเงาสายธารมันก็เป็นแค่กลุ่มคนใส่ผ้าคลุมดำปิดหน้า ถ้าพวกมันกล้ามาพวกเราจะบดขยี้พวกมันเอง!”
“...” เหงื่อเย็นเฉียบไหลของหัวหน้าชิเมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้อำนวยการพูด...แต่ถ้าหากพวกเขาจะส่งคนผู้นั้นไปปกป้องซุนหรงมันจะเหมือนกับการใช้ค้อนยักษ์กะเทาะเปลือกถั่ว
.............
หลังจากนั้นไม่นานโรงเรียนก็เริ่มแผนเพิ่มความปลอดภัยภายในโรงเรียน โดยเริ่มจากการพาตัวซุนหรงไปยังห้องทำงานอาจารย์
ซุนหรงออกไปด้วยความไม่เต็มใจเนื่องจากเธอจะถูกแยกจากหวังลิ่ง
แต่ซุนหรงก็ไม่สามารถทนแรงกดดันจากทั้งโรงเรียนและม่านน้ำฮวงโหได้ เธอจึงยอมทำตาม
หลังจากการเดตที่ไม่ค่อยเป็นที่น่าพอใจ หวังลิ่งได้เขียนความทรงจำใหม่เข้าไปแทนที่มันควรจะลดความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขา แต่มันดันให้ผลตรงกันข้าม... จากที่ม่านน้ำฮวงโหวิเคราะห์ การลักพาตัวที่สวนตระกูลเสียว มันแทบที่จะเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะสามารถหนีออกมาได้ต่อให้ซุนหรงมีปีกก็ตาม แต่มันก็เป็นความโชคไม่ดีของฝั่งนั้นที่บังเอิญมีคนที่แข็งแกร่งคนหนึ่งเดินผ่านมาพอดี” (ยังกะDecade ผู้แปล)
ซุนหรงรู้สึกว่าเธอนั้นโชคดีมากที่มีหวังลิ่งไปด้วยเป็นเพราะหวังลิ่งเธอถึงสามารถหนีมาได้ – ซุนหรงนั้นคิดว่าหวังลิ่งเป็นเครื่องรางนำโชคของเธอ
.............................
วันศุกร์ของสัปดาห์ที่2 เป็นเวลาที่จดหมายขู่ระบุไว้
วันนี้ องค์กรเงาสายธารจะส่งนักฆ่าชั้นแนวหน้าเพื่อสังหารซุนหรงในโรงเรียน
นักเรียนทุกคนได้รับการดูแลอย่างแน่นหนา แม้แต่ตอนพวกเขาเข้าห้องน้ำ มีอาจารย์2คนขนาบข้าง หวังลิ่งสร้างร่างปลอมของเขาไว้ในห้องเรียน ส่วนตัวเขาใช้วิชาเคลื่อนย้ายไปที่ชั้นดาดฟ้าของโรงเรียนเพื่ออาบแดด (ว่างเนอะหวังลิ่ง ผู้แปล)
ว่าง อยู่นิ่งๆ เงียบสงบ... นี่เป็นชีวิตที่หวังลิ่งต้องการในรั้วโรงเรียน
เขาจ้องไปที่พื้นโรงเรียน – ในมุมนี้เขาสามารถมองเห็นรูปแกะสลักหินที่ทางเข้าหลัก ลมเอื่อยๆพัดผ่านใบของต้นปาล์ม ในวันนี้มันแตกต่างไปจากปกติ เขารับรู้ว่ามีคลื่นพลังวิญญาณแปลกๆในอากาศ
หวังลิ่งถอนหายใจเงียบๆภายในใจ ชีวิตภายในรั้วโรงเรียนมันไม่เรียบง่ายเหมือนที่เขาคิดไว้ ดั่งเช่นปัญหามากมายที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อน
แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่จำเป็นที่จะรับมือกับจดหมายขู่ฉบับนั้น
เหตุผลก็คือเรารู้สึกว่าโรงเรียนอันดับที่ 60 แห่งนี้ไม่ได้ดูอ่อนแออย่างที่เห็น
ในขณะที่ทุกคนเห็นว่ามันเป็นแค่โรงเรียนของนักเรียนระดับแรกเริ่มลมปราณ แต่มันก็มีคนที่แข็งแกร่งจริงๆหลบซ่อนตัวอยู่ในหมู่อาจารย์
มันเป็นสิ่งที่หวังลิ่งค้นพบล่าสุดเมื่อเข้าสู่โรงเรียน
และคนที่เขาพึ่งรู้จักมาไม่นานซึ่งมีพลังใกล้เคียงกับเขามากที่สุดคืออาจารย์หวังซูคัง อาจารย์วิชาประวัติศาสตร์นั่นเอง
แต่ทว่า...
อะไรกันวะเนี่ย? ทำไมพวกมันถึงมารวมตัวกันอยู่ข้างล่างเขา?
พวกมันไม่รู้หรือยังไงว่าเขายืนอยู่ตรงนี้?
บ้าบอ พวกมันคงตาบอดกันหมดกระมัง!
.................
เหล่านักฆ่าในชุดดำมารวมตัวอยู่บนดาดฟ้าโรงเรียนโบว์สีแดงบนแขนเสื้อให้เห็นว่าพวกเขาคือนักฆ่าชั้นยอดขององค์กรเงาสายธาร
“หัวหน้า วันนี้ลมช่างรุนแรง...”
“หัวหน้า ฉันคิดว่าบอสคงทำมากเกินไป นั่นมันก็แค่เด็กนักเรียนผู้หญิง มันจำเป็นขนาดนั้นเลยหรอที่ต้องให้พวกเราลงมือ?”
“เป้าหมายในวันนี้คือหลานสาวของม่านน้ำฮวงโหกรุ๊ป จากข้อมูลของเรา มีความเป็นไปได้สูงที่จะมีคนมีฝีมือคอยคุ้มกันเธอ ไม่เช่นนั้นภารกิจที่สวนตระกูลเสี่ยวคงไม่ล้มเหลว” หัวหน้าที่พวกเขาพูดถึงนั้นมีโบว์สีแดงขลิบทอง และแน่นอนเขาเป็นหัวหน้าของปฏิบัติการครั้งนี้
“คนผู้นั้นแขงแกร่งขนาดไหน?”
“พวกเรายังไม่ได้สืบเรื่องนี้อย่างจริงจัง” หัวหน้านักฆ่าพูดขึ้น
“นักฆ่าระดับโบว์ดำที่ส่งไปก่อนหน้ามีสถิติภารกิจสำเร็จ100เปอเซ็น ถ้าหากพวกเขาทำภารกิจนั้นสำเร็จก็คงได้เลื่อนขั้นมาระดับโบว์แดง ถึงอย่างนั้นพวกเราก็ไม่สามารถหาศพพวกเขาเจอ ราวกับว่าศพของพวกเขาโดนทำลายไปพร้อมกับแก่นพลังวิญญาณ”
“...” อะไรกัน นั่นมันไม่เหลือเบาะแสอะไรทิ้งไว้ให้พวกเขาเลย?!
นักฆ่าระดับโบว์แดงทั้ง2ถึงกับหลั่งเหงื่อเย็นเฉียบออกมา
“ดังนั้น อย่าประมาทในภารกิจครั้งนี้และจำไว้ว่า ซุนหรงคือเป้าหมายหลัก เมื่อพบเป้าหมายให้รีบกำจัดและหนีออกมา อย่าพยายามสร้างปัญหาโดยไม่จำเป็น”
*ฟุบ!* เมื่อหัวหน้านักฆ่าโบกมือไล่ นักฆ่าชุดดำทุกคนก็พลันหายตัวในทันที
.......................
หัวหน้านักฆ่าของปฏิบัติการครั้งนี้เป็นถึงนักฆ่าอันดับ 13 จาก 20 อันดับโลก
เขารับภารกิจทุกภารกิจที่น่ากลัวจากเงาสายธารได้รับมอบหมาย กว่าที่เขาจะมาถึงจุดจุดนี้เขาได้ผ่านอันตรายและศพนับไม่ถ้วน เขาไม่คิดว่างานสุดท้ายที่จะทำให้เขาเลื่อนระดับจะเป็นงานง่ายๆแบบนี้
“ตราบใดที่ฉันทำงานชิ้นนี้สำเร็จ ฉันก็จะสามารถเลื่อนขั้นเป็นระดับโบว์ทองได้”
ชิวหยิงยืนอยู่บนขอบของดาดฟ้ากำลังมองโรงเรียนและส่งเสียงหัวเราะในลำคอ [มันเป็นแค่โรงเรียนธรรมดาที่ไม่มีแม้แต่พลังวิญญาณ เหล่าอาจารย์และหน่วยรักษาความปลอดภัยที่นี่ก็ไม่แข็งแกร่งพอที่จะต่อกรกับนักฆ่าชั้นยอดที่ถูกส่งมาหรอก]
ชิวหยิงยิ้มเยาะเย้ยจากนั้นจึงค่อยๆสวมหน้ากากของเขา... นี่จะเป็นภารกิจสุดท้ายที่เขาจะได้รับ
แม้ว่านี่จะเป็นงานชิ้นสุดท้ายแต่มันก็ไม่รู้สึกท้าทายเขาเลย ชิวหยิงตั้งใจที่จะฆ่าซุนหรงอย่างประณีตที่สุด
“วันนี้ลมช่างรุนแรงจริงๆ...”
ทันใดนั้นเอง มีเสียงบ่นพร้อมกับเสียงถอนหายใจดังขึ้นมาเหนือหัวของเขา
ชิวหยิงตกใจ ตาของเขาเบิกกว้าง เขาหันหลังกลับไปดูก็เห็นเด็กนักเรียนชายผมส้นสวมชุดนักเรียนโรงเรียนแห่งนี้กำลังนั่งอาบแดดอยู่บนทางขึ้นดาดฟ้า
ก่อนที่พวกเขาจะมาบนดาดฟ้า ชิวหยิงตรวจเช็คโดยรอบแล้วว่าไม่มีใครอยู่!
คำถามก็คือ...
ไอเด็กคนนี้มันมาจากไหน?
