ตอนที่ 3 คุ้มกัน
ตอนที่ 3 คุ้มกัน
มิกะ อุเอะฮาระรู้สึกเหมือนต้องมีอะไรบางอย่างผิดปกติกับหัวของเธอแน่ๆ
ถึงแม้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ค่อนข้างน่ากลัว และเธอเองก็ต้องการให้ใครบางคนมาปลอบโยนเธอ
แล้วทำไมเธอ... ถึงได้ถามว่าจะเชิญเจ้าอ้วนนี้เข้าในบ้านของเธอได้ละ?
แม้ว่าเขาดูเหมือนจะเปลี่ยนตัวเองและเขาก็ได้ช่วยเธอไว้จริงๆ แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยังคงเป็นโอตาคุจอมอ้วนอยู่ดี...
ตอนนี้หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความกลัวและความสับสน
โชคดี ที่ความกังวลของเธอดูเหมือนจะไม่มีอะไรมาก
หลังจากที่เธอได้เชิญเซจิ ฮารุตะให้เข้ามาข้างในด้วยกัน ดูเหมือนว่าเขาจะทำตัวได้อย่างเหมาะสมและปราศจากคำพูดหยาบคาย- แม้กระทั่งจะพูดได้เลยว่าเขาดูสงบเสงี่ยมและนิ่งเลยก็ว่าได้
เธอเทน้ำชาให้เขาก่อนที่จะไปล้างหน้าและเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ เมื่อเธอกลับมาเธอเห็นว่าเขาไม่ได้ไปไหนและจิบชาอย่างเงียบๆ
‘ดูเหมือนว่า... เขาน่าจะเป็นคนดีอยู่บ้างสินะ’ เธอคิดถึงวิธีการที่เขาได้ช่วยเธอไว้ในช่วงก่อนหน้านี้ และรู้สึกอายที่สงสัยเขาก่อนหน้านี้ด้วย
"หน้าของเธอ... ดูเหมือนมันจะบวมนะ"
เซจิมองไปที่เธอก่อนที่จะถามขึ้น
"มีชุดปฐมพยาบาลอยู่ไหม? ผมจะได้ทำแผลให้คุณเอง"
มิกะส่งชุดปฐมพยาบาลของเธอให้เซจิ และเขาก็มองเข้าไปในนั้น จากนั้นเขาก็ใช้ผ้าและใส่ยาฆ่าเชื้อโรคลงไปและเช็ดใบหน้าเธออย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะใช้ทายาและใช้พลาสเตอร์ปิดแผลผ้าพันแผลช่วย
ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกันในระหว่างนี้
ความเงียบนี้ได้ทำให้หัวใจของมิกะสงบลง
"มันไม่ร้ายแรงมาก มันควรจะดีขึ้นหลังจากที่เข้านอนแล้ว" เซจิค่อยๆพูดกับเธอในขณะที่เขาปิดชุดปฐมพยาบาลลง
"ขอบคุณนะ…"
จากนั้นห้องได้เงียบลงอีกครั้ง
"ผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมชั้นของคุณจริงๆงั้นเหรอ?" เซจิได้พูดเพื่อทำลายความเงียบ
ใบหน้าของมิกะดูมืดลงในขณะที่เธอพยักหน้าหน้าตามความจริง
คนผมบลอนด์นั้นดูเหมือนจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเธอและเขายังเป็นลูกชายของ CEO คนสำคัญของ บริษัท ผู้บริจาคเงินเป็นจำนวนมากให้กับโรงเรียนซึ่งหมายความว่าไม่มีครูคนไหนใดสั่งสอนเขาได้
เหมือนว่าเขาเป็นคนชั่วจริงๆสินะ
จริงๆแล้วเธอพยายามจะโทรหาตำรวจและบอกเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แต่พอจำได้ถึงพื้นหลังของผู้ชายคนนี้ เธอและแม่ของเธอคงไม่มีกำลังพอ ทำให้เธอเกิดความลังเลใจ
"ฮารุตะคุง ฉะ... ฉันควรจะทำยังไงดี?" มิกะ อุเอะฮาระเป็นหญิงสาวม.ปลายธรรมดา และเธอไม่รู้ว่าจะจัดการกับสถานการณ์แบบนี้ยังไง
เซจิเองก็ยังไม่มีความคิดดีๆ หลังจากนี้ ถ้าที่โรงเรียนยังมีพวกนี้อยู่มันก็ไม่ง่ายที่จะจัดการกับพวกมัน
"ตอนนี้มีด้วยกันสามวิธี" เขาก็พูดขึ้นหลังจากที่ใคร่ครวญแล้ว
"อย่างแรกให้บทเรียนที่รุนแรงแก่เขาเพื่อที่จะไม่ให้เขาได้ลืมเรื่องนี้อีกเลย เพื่อให้เขากลัวคุณ อย่างที่สองหาใครบางคนในโรงเรียนที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเขาและขอความคุ้มครองจากเขา อย่างที่สาม ย้ายโรงเรียน"
มิกะ อุเอะฮาระ ยังคงนิ่งอยู่พักหนึ่ง
"มีแค่สามวิธีเท่านั้นเหรอ?"
"ตัดสินจากบุคลิกของเขา ผมไม่คิดว่าเขาจะให้โอกาสนี้เกิดขึ้นกับคุณอีกแน่และถ้ามีอันตรายเกิดขึ้นอีกครั้ง มันก็คงจะสายเกินไปสำหรับคุณที่จะเรียกตำรวจ ดังนั้นมีแค่เพียงสามวิธีนี้เท่านั้น" เมื่อคิดถึงการกระทำต่อคนผมบลอนด์นั้นแล้ว เซจิรู้สึกว่าเขาเป็นเดนมนุษย์จริงๆ
มิกะ อุเอะฮาระยังคงเงียบอยู่
เธอไม่รู้ว่าสถานการณ์นี้มันรุนแรงมากแค่ไหนจนกระทั่ง เซจิบอกทางให้เธอ ตอนนี้เธอได้ตระหนักว่าเธอถูกบังคับให้อยู่ในกรอบนั้นแล้ว
ตัวเลือกแรกไม่ใช่สิ่งที่เธอสามารถทำได้ อันที่สามมันจะเป็นภาระมากเกินไป ไม่เหมาะกับแม่ของเธอ อันที่สองเป็นทางออกที่เป็นไปได้เพียงอย่างเดียวสำหรับเธอ...
"ฉันรู้ว่าในโรงเรียนเขาดูเหมือนกลัวประธานนักเรียน... แต่ฉันไม่เคยแม้แต่จะพูดกับประธานนักเรียนมาก่อนเลย"
"ถ้าประธานนักเรียนของคุณเป็นที่น่าเชื่อถือแล้วก็ลองขอความช่วยเหลือจากเขาดู คุณควรจะบอกเขาถึงสถานการณ์ที่ยากลำบากที่คุณเผชิญอยู่ และลองขอความช่วยเหลือจากเขาดู" เซจิให้คำแนะนำแก่เธออย่างจริงจังว่า "การก้มหัวของคุณให้คนอื่นในบ้างครั้ง ก็ยังดีกว่ามีการเกิดอะไรที่ไม่ดีขึ้นกับคุณนะ"
ทุกคนนั้นมีความภาคภูมิใจของตัวเองและต้องการมีชีวิตอยู่โดยไม่ต้องพึ่งพาคนอื่น แต่ในความเป็นจริงมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ทุกคนจะมีเวลาที่ต้องขอความช่วยเหลือจากผู้อื่นอยู่เสมอ
มิกะ อุเอะฮาระ ยังคงเงียบอีกครั้งเป็นเวลานานก่อนที่เธอจะพยักหน้าในตัวเลือกนี้
"ดี งั้นฉันจะฃองไปหาเพื่อคุยกับประธานในวันพรุ่งนี้ดู"
ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจกับแผนการนี้
"ขอบคุณนะ ฮารุตะคุง ถ้าไม่ได้นายแล้ว ฉันอาจจะ... " มิกะ อุเอะฮาระ แสดงขอบคุณเขาด้วยความจริงใจ
เธอได้พบว่าเจ้าอ้วนที่เธอเคยเกลียดก่อนหน้านี้ได้กลายเป็นคนที่ดูน่ารักขึ้นแล้วในตอนนี้
เจ้าอ้วนในตอนนี้นั้น มีรอยยิ้มที่เรียบง่ายและจริงใจในขณะที่เขาเกาแก้มของเขาในขณะที่ยิ้ม เหมือนจะอึดอัดใจอยู่
"มันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกครับ ผมกำลังเดินผ่านไปพอดี"
แล้วพวกเขาก็นั่งแล้วพูดคุยกันอีกยาว แต่ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นและอำลา
หลังจากที่เขาออกไปเขาก็เหลือบไปที่ระบบของเขาและพบว่าคะแนนความชื่นชอบของ มิกะ อุเอะฮาระ ที่มีต่อเขาได้ยิงได้ถึง 50 คะแนน! มันเกือบจะเพียงพอที่จะผ่านระดับของ "เพื่อนปกติ" ซึ่งหมายความว่าเธอเกือบจะเป็น "เพื่อนที่ดี" กับเขาแล้ว
ตามที่คาดไว้การช่วยชีวิตหญิงสาวในยามที่ทุกข์เป็นวิธีการแบบดั้งเดิมในการเพิ่มคะแนนความน่าเชื่อถือ
เมื่อเขากลับมาที่ห้องของเขา เซจิก็หันมาใช้คอมพิวเตอร์เป็นนิสัย
เซจิคนก่อนได้ใช้เงินเป็นจำนวนมากสำหรับคอมพิวเตอร์ที่มีคุณสเปคที่สูงดังนั้นคอมพิวเตอร์เครื่องนี้จึงมีความสามารถหลายอย่าง สัปดาห์นี้นอกเหนือจากการเล่นเกมแล้วเซจิยังกำลังทดลองเกี่ยวกับอินเทอร์เน็ตดู
และผลลัพธ์ก็เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ สิ่งต่างๆจากโลกก่อนหน้าของเขานี้เช่นเรื่องการ์ตูน มังงะ อนิเมะและภาพยนตร์ไม่อยู่ในโลกนี้
ตั้งแต่ที่เขาถูกส่งมายังอีกโลกหนึ่ง เขาควรจะนำวัฒนธรรมบางอย่างในโลกเก่าของเขามาด้วย!
แม้ว่านี้จะเป็นสิ่งที่เขาคิดตอนแรก แต่เขาก็รู้ตัวว่าเขาไม่มีความทรงจำที่โกงเหมือนกัน เขาก็ไม่มีทางที่จะทำให้มันเกิดขึ้นได้
เซจิถอนหายใจ ทำไมเขาถึงเป็นแค่แฟนตัวยงแทนที่จะเป็นผู้เชี่ยวชาญที่บ้าคลั่งกันนะ...
เนื่องจากเขาไม่มีความสามารถในการทำมันพวกมันได้ เซจิจึงตัดสินใจที่จะยอมแพ้และสนุกกับของของโลกนี้แทน
ปัจจุบันเขากำลังดูวิดีโอ 3 มิติยอดนิยมในเกาะซากุระแห่งนี้ที่เขาอาศัยอยู่
ในทัศนียภาพที่สวยงามเหมือนฝัน สาวสวยที่มีผมสีดำยาวเหยียดตรง สวมชุดแฟนตาซีสไตล์ตะวันออก เต้นไปมาและร้องเพลงอันไพเราะอยู่ การกระทำทุกอย่างของเธอต่างมีรอยยิ้มด้วยทุกครั้ง แค่นี้ก็สามารถชักจูงผู้ชมหัวใจของพวกผู้ชมได้แล้ว และเธอก็มีเสน่ห์ที่น่ามหัศจรรย์ที่สามารถล่อลวงจิตวิญญาณของผู้คนได้
นับตั้งแต่ค้นพบวิดีโอนี้เซจิเองก็ดูอยู่หลายวัน วันละหลายครั้งไม่รู้จบ และรู้สึกว่าเขาจะขาดอะไรไปถ้าไม่ดูพวกนี้อย่างน้อยสามหรือสี่ครั้งต่อวัน! เขารู้สึกถึงความปรารถนาที่จะดูให้มันซ้ำไม่รู้จบ!
.............
หลังจากที่เขาดูวิดีโอเสร็จแล้วขณะที่เขากำลังจะทำอาหารบางอย่างให้ตัวเอง ก็มีเสียงเคาะเบาๆที่ประตู
ขณะที่เขาเปิดประตูออก เขาก็ได้เห็นหญิงสาวแสนสวยที่ผูกผมเปียอยู่
"แม่ของฉันทำอาหารพวกนี้มานะ- แต่มันมากเกินไปสำหรับฉัน และฉันเองก็คงกินได้ไม่หมด ดังนั้นแล้ว... นายต้องการมันไหม?" มิกะ อุเอะฮาระที่กำลังถือกล่องที่กำลังดูเขินเล็กน้อยเมื่อเธอพูดแบบนี้
เอาล่ะยังมีเวลาอีกพอที่จะคุยแบบเปิดใจกับสาวสวยคนนี้ได้อีกหน่อยล่ะนะ
...
วันรุ่งขึ้นเมื่อเซจิลุกขึ้นและทำกิจวัตรประจำวันตอนเช้าของเขา ก็มีเสียงเคาะเบาๆ ที่ประตูอีกครั้ง
หลังจากที่เขาเปิดมัน มิกะ อุเอะฮาระที่เดินเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ของเขา เหมือนเธอกำลังถืออาหารเช้าที่ทำมาใหม่ๆอยู่
หลังจากคุยกันทั้งคืนเมื่อคืนที่ผ่านมาเธอพบว่า มันน่าแปลกจริงๆว่าเธอได้แบ่งปันและให้ความสนใจร่วมกันกับเจ้าอ้วนคนนี้ และตอนนี้เธอมองว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดีของเธอแล้ว
ถึงแม้เธอจะพบว่ามันไม่น่าเชื่อ แต่ความเป็นจริงก็คือเมื่อใดก็ตามที่แม่ของเธอไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอ เธอก็สามารถสัมผัสได้ถึงความปลอดภัยในขณะที่อยู่กับเจ้าอ้วนนี้ได้
และเซจิ ฮารุตะดูเหมือนจะเปลี่ยนเส้นทางชีวิตของเขาแล้วจริงๆ มันเหมือนกับว่าเขาเป็นคนที่แตกต่างจากโอตาคุจอมอ้วนที่น่ารังเกียจก่อนที่ย้ายมาอยู่ที่นี่!
ทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่นี่ละ? เธอถามเขาด้วยความอยากรู้ แต่เขาก็ยิ้มมาอย่างลึกลับ
"ไม่มีเหตุผลพิเศษหรอก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คุณจะหัวเราะมันถ้าคุณรู้"
แม้ว่าคำตอบประเภทนี้จะกระตุ้นความสนใจของเธอที่จะค้นหามัน ถ้าเขาไม่ต้องการบอกเธอเธอก็ไม่อาจบังคับเขาได้ อย่างไรก็ตามความสนใจของเธอในคนๆนี้เพิ่มขึ้นอย่างไม่สามารถอธิบายได้
เมื่อเช้าวานนี้เธอได้คิดที่จะกินอาหารเช้ากับเขาอย่างไม่น่าเชื่อ แต่นี่เป็นสิ่งที่เธอต้องการเมื่อคืนนี้
เธอจะทำอาหารเช้าให้เขาตราบเท่าที่เขาพาเธอไปโรงเรียน
เซจิเองไม่รู้สึกว่าเขาแข็งแรงพอที่จะปกป้องทุกคนได้ แต่เขามีความสามารถในการเซฟและโหลดได้ดังนั้นสิ่งที่เขาต้องทำคือเซฟก่อนและหากมีบางสิ่งเกิดขึ้นก็แค่โหลดมันใหม่ขึ้นมา
เมื่อเขาโกงได้ขนาดนี้แล้ว ทำให้เขารู้สึกกลัวอยู่หน่อยๆ!
หลังจากรับประทานอาหารเช้า พวกเขาก็ออกไปด้วยกันและเห็นว่ามิกะเองก็กำลังกระโดดไปกระโดดมาข้างหน้าเขา ภายในดวงตาของเซจิเหมือนจะเลื่อนลอย
"มีอะไรงั้นเหรอ?"
"ไม่มีอะไรหรอก... ผมก็จำได้ว่าเคยไปโรงเรียนแบบนี้กับพี่สาวและน้องสาวของผมนะครับ"
เมื่อคืนที่ผ่านมาเซจิบอกมิกะเกี่ยวกับข้อมูลเบื้องต้นตัวเขาเองคนก่อน อย่างทำไมเขาถึงไม่ได้ไปโรงเรียนและทำไมเขาถึงได้อยู่คนเดียว แม้ว่าจะไม่ได้ให้รายละเอียดมากนัก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ มิกะเข้าใจมากขึ้นเกี่ยวกับสถานการณ์ของเขา
"นายต้องการกลับไปหาพวกเขาไหม?”
"ครับ แต่คงไม่ใช่ตอนนี้หรอก ผมเพิ่งเริ่มเปลี่ยนตัวเองเอง" เซจิหัวเราะออกมาเบาๆ
"ผมต้องการที่จะปรับปรุงตัวให้ได้มากยิ่งขึ้น จากนั้น... ผมก็จะมีความกล้าในการเผชิญหน้ากับพวกเขาได้"
เมื่อเห็นนายอ้วนนี้หดหู่ ทำให้มิกะยิ้มเล็กน้อย
"นายทำมันได้แน่นอน! เพราะว่านายเปลี่ยนไปแล้วใช่ไหมล่ะ? ในฐานะเจ้าของบ้าน ฉันจะความมั่นใจแก่นายเอง!"
"เดี๋ยวสิครับ! เจ้าของบ้านมันแม่ของคุณไม่ใช่หรือไง"
"ฉันเป็นตัวแทนของเธอไง!"
นายอ้วนและสาวงามได้หัวเราะและพูดคุยกันในขณะที่พวกเขาได้เดินไปบนถนนที่เต็มไปด้วยแสงแดดอันอบอุ่น
ในที่สุดคนผมบลอนด์ก็ไม่ได้รากฎตัวขึ้น และเซจิก็พามามิกะไปโรงเรียน
ขณะที่เธอเดินเข้ามาใน ความกลัวและความวิตกกังวลเมื่อคืนที่ผ่านมามันเริ่มโผล่มาอีกครั้ง ในขณะที่เธอกลัวว่าเธอจะเห็นใบหน้าที่ชั่วร้ายของคนผมบลอนด์อีก โดยไม่รู้ตัว เธอมองย้อนกลับไปและเห็นมือขนาดใหญ่ของเซจิยังคงยืนอยู่ที่นั่นและยิ้มอย่างอบอุ่นขณะที่เขามองมาที่เธอ
"โชคดีนะ" เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอได้ยินเสียงให้กำลังใจจากเขา
ทันใดนั้นเธอรู้สึกมีความกล้าอย่างมาก
เธอมองไปข้างหน้าแล้วหันหน้าไปและเดินไปอย่างรวดเร็วที่อาคารคณิตศาสตร์
"ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับว่าเธอว่าจะมีการจัดการกับประธานนักเรียนยังไงล่ะนะ" เซจิคิดอย่างเงียบ ๆ ขณะเดินกลับเข้าไปในอพาร์ตเมนต์
ถ้าประธานนักเรียนยินดีที่จะปกป้องเธอ นั้นคงจะเป็นกรณีที่ดีที่สุด แต่ถ้าไม่ เซจิเองก็ไม่อาจคิดถึงความคิดอื่นนอกเหนือจากการย้ายโรงเรียนไปของมิกะได้
ตอนนี้เซจิยังคงอ่อนแอเกินไป แม้กระทั่งลูกชายของซีอีโอคนสำคัญของบริษัท ก็เป็นคนที่เขาไม่มีพลังพอที่จะต่อสู้ด้วยได้
เอาจริงๆ แม้ว่าเขาจะสามารถสั่งสอนหรือแม้กระทั่งฆ่าเขาได้ แต่แล้วไงล่ะ? เมื่อชายผมบลอนด์คนนั้นต้องการกลับมาแก้แค้นหรือเมื่อตำรวจมาจับเขา ถึงงั้นเขามีความสามารถในการโหลดเซฟก่อนหน้านี้ได้ และเริ่มต้นใหม่ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่เขาไม่ต้องการที่จะเห็นอนาคตซ้ำๆซากๆ
อืม... เซจิลองตรวจสอบค่าสถานะของตัวเองดู
[ความรู้ทั่วไป: 18 – ค่อนข้างต่ำ– คุณมีความรู้ระดับที่ชั้นประถมก็ไม่สามารถสู้ได้แล้ว ระดับของคุณอยู่ที่ระดับชั้นม.ต้นแบบทั่วไป]
[ความสามารถทางกายภาพ: 14 - ระดับต่ำ – อย่าน้อยก็ไม่หมดแรงหลังจากวิ่งได้2ก้าวล่ะนะ แต่ก็ถือว่ายังคงต่ำอยู่ดี]
[ศิลปะ: 12 - ระดับต่ำ - พอที่จะชื่นชมของลามกจากเน็ตได้ล่ะนะ]
[เพลง: 11 - ระดับต่ำ - คุณสามารถเข้าใจเพลงยอดนิยมได้ แต่คุณยังไม่ต่างจากคนงี่เง่าอยู่ดี]
[การสื่อสาร: 21 - ปานกลาง - ต่ำ – อยู่ระดับของเฉลี่ยของผู้ใหญ่ปกติ แต่ดูเป็นผู้ใหญ่แค่เล็กน้อย... แค่เล็กน้อยเท่านั้น!]
[ความสามารถพิเศษ: 15 - ระดับต่ำ - เป็นไอ้อ้วนที่มีลักษณะโดนเขม็งใส่]
...
ในสัปดาห์นี้ค่าสถานะของเขาเพิ่มขึ้นมาก ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด รวมกับการทดลองตอนเขาเกิดใหม่ ดูเหมือนว่าค่าสถานะของเขาจะไม่ใช่แค่ทางกายภาพเท่านั้น แต่พวกมันยังเพิ่มความสามารถของเขาด้วย
หลังจากตรวจสอบตัวเลือกทั้งหมดที่มีในการเพิ่มค่าสถานะแล้วเซจิเองก็ตัดสินใจ
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาจะพยายามอย่างหนักเพื่อเพิ่มค่าสถานะของเขาเองให้ดู!
