ตอนที่ 226 ความท้าทาย (FREE)
เมื่อเหล่าทหารได้ยินเช่นนั้นต่างก็พากันคุกเข่าลงทันที มันไม่ได้หมายความว่าพวเขาไม่รู้ถึงความรุนแรงของสถานการณ์ แต่พวกเขารู้ถึงสถานการณ์นี้ดีเกินไป
เพราะว่าคนที่วิ่งหนีออกมาคือ ฟาง เจิ้งจือ
เสียงกรีดร้องของ ปิง หยาง เองก็ดังลั่น เห็นได้ชัดว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่นอน ถ้าเป็นคนทั่วไปพวกเขาคงไม่มาล้อมราวกับจะฆ่าให้ตายแบบนี้
อย่างไรก็ตาม นี้เป็น ฟาง เจิ้งจือ...
มันเป็นเรื่องธรรมดา
ทหารในบ้านพัก ปิง หยาง ต่างไม่รู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ กับ ปิง หยาง นั้นได้สาบานที่จะเป็นศัตรูกัน? อย่างไรก็ตามไม่ว่าพวกเขาจะจงเกลียดจงชังกันมากแค่ไหนก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเข้าไปยุ่งได้
ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจคุกเข่าลงในทันที
ในตอนแรกแววตาของ ฟาง เจิ้งจือ นั้นสิ้นหวัง แล้วจู่ๆกลับเปล่งประกายขึ้นมาทันที เหล่าทหารที่ปิดกั้นเส้นทางต่างคุกเข่าลง? เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ตอนนี้เป็นโอกาสหนีแล้ว
เขาวิ่งออกไป
"นะ...นายน้อยฟาง ...คำสั่งศักดิ์สิทธิ์!" ขณะที่ขุนนางกำลังจะประกาศคำสั่งศักดิ์สิทธิ์นั้น ฟาง เจิ้งจือ ก็วิ่งหนีไปแล้ว
มีคำสั่งศักดิ์สิทธิ์ แล้วทำไมจู่ๆชายคนนี้ถึงวิ่งหนีไปล่ะ?
พวกเขาไม่เข้าใจ อย่างไรก็ตามการที่จะตามหาตัว ฟาง เจิ้งจือ ให้พบภายในบ้านพัก ปิง หยาง แห่งนี้นั้นเป็นเรื่องยากทีเดียว ถ้าเขาหนีไปล่ะก็ จะไปหาเขาพบได้ที่ไหนกัน?
"รีบจับเขาไว้เร็ว!" เมื่อ ปิง หยาง เห็นว่า ฟาง เจิ้งจือ กำลังจะหลบหนี นางไม่ได้สนใจในคำสั่งศักดิ์สิทธิ์อีกต่อไป นางออกคำสั่งกับทหาร
ทหารที่ตอนแรกคุกเข่าลงบนพื้นดินก็ลุกขึ้นยืน อย่างไรก็ตามทุกคนต่างเข้าใจ นางพูดว่าจับ ไม่ใช่ฆ่า ดังนั้นก็เป็นเรื่องง่ายๆ
มีทหาร 2-3 คนกระโดดไปขวางหน้า ฟาง เจิ้งจือ เอาไว้ ทหารที่วิ่งตามก็ขนาบซ้ายขวา
ฟาง เจิ้งจือ ที่น่าสงสาร วิ่งไปได้ไม่ถึง 50 เมตร ก็ถูกล้อมไว้อีกเสียแล้ว เรื่องนี้ทำให้เขารู้สึกอึดอัดมาก ไม่ว่ายังไงก็ตาม เขาเองก็เป็นถึงคนที่สอบผ่านระดับจักรพรรดิ?
สะท้อนสวรรค์! จะถูกจับอยู่ในบ้านพักของ ปิง หยาง งั้นหรือ?
"นายน้อยฟาง นายน้อยฟาง หยุดวิ่งก่อน! คำสั่งศักดิ์สิทธิ์! " ขุนนางคนนี้ไม่ทันได้สังเกตุท่าทีของ ฟาง เจิ้งจือ เมื่อเขาเห็น ฟาง เจิ้งจือ ถูกหยุดเอาไว้ เขาจึงรีบวิ่งเข้าไปทันที
"ถึงข้า?" ฟาง เจิ้งจือ เริ่มสับสน
เขาคิดว่านี้เป็นคำสั่งศักดิ์สิทธิ์ถึง ปิง หยาง เขาไม่คิดว่าจะเป็นสั่งถึงเขาคำสั่งศักดิ์สิทธิ์? คำสั่งอะไรกัน? อย่าบอกนะว่าข้าได้เป็นเลื่อนเจ้าหน้าที่?
มันเร็วเกินไป
ข้าพึ่งจะผ่านการทดสอบระดับจักรพรรดิ ยังไม่มีการจัดอันดับเลยด้วยซ้ำ ข้าจะได้รับคำสั่งศักดิ์สิทธิ์ได้ยังไง? แต่ข้าก็ไม่ได้เตรียมพร้อมกับเรื่องนี้
ในตอนนั้นเอง ปิง หยาง ก็เดินมาถึง ฟาง เจิ้งจือ หลังจากได้ยินคำจากขุนนางคนนั้น ดูเหมือนนางจะเข้าใจ นางสามารถเดาได้เลยว่ามันเป็นเรื่องอะไร อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ทำให้นางต้องสงสัย
นางเชื่อว่า ฟาง เจิ้งจือ จะมาขอความช่วยเหลือจากนางในวันนี้
ดังนั้นนางจึงแสร้งป่วย อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่า ฟาง เจิ้งจือ จะยังไม่ได้รับคำสั่งศักดิ์สิทธิ์? แล้วเขามาที่นี่ทำไม?
"องค์จักรพรรดิเชิญให้ ฟาง เจิ้งจือ นำดาบไปที่โถงบัลลงค์ในเช้าวันพรุ่งนี้!" ขุนนางไม่สนว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่าง ฟาง เจิ้งจือ และ ปิง หยาง เขารีบประกาศคำสั่ง
เมื่อเขากล่าวจบก็หายไปจากสายตาในทันที
นี่คือบ้านพัก ปิง หยาง ...
มีสถานที่นึงในเมืองเหยียน ที่ขุนนางไม่อยากจะก้าวเข้ามาแม้แต่น้อย ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาคงไม่มีทางก้าวเท้าเข้ามาแม้แต่นิดเดียว
นอกจากนี้ สถานการณ์ดูไม่สู้ดีเท่าไร
เขาจะยืนอยู่ให้โง่ทำไม?
ขุนนางคนนั้นรีบหนีไปทันที ทิ้ง ฟาง เจิ้งจือ ให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว
นำดาบไปที่โถงบัลลังค์?
ฟาง เจิ้งจือ ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องง่ายๆอย่างการพกดาบไปด้วย เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการยึดเอาไปชัดๆ?
ความจริงแล้ว ฟาง เจิ้งจือ คิดว่าดาบในมือของเขานั้นจะทำให้ผู้คนอิจฉา
แต่เขาคือคนที่ได้มันมา มันเป็นของเขา
มันเป็นเรื่องธรรมดาในโลกเก่าของเขา
....ออกไปล่ามอนเตอร์ แข็งแกร่งขึ้น ได้รับชัยชนะ ได้รับสมบัติ ...
เขาฆ่ามอนสเตอร์และแข็งแกร่งขึ้น ดังนั้นสมบัติที่ได้มาจึงต้องเป็นของเขา มันเป็นสิ่งที่สมเหตุสมผล อย่างไรก็ตามในความเป็นจริงของโลกนี้ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น
ภายใต้การปกครองของจักรพรรดิสมบัติทั้งหมดในโลกเป็นของราชวงศ์
"ดูเหมือนความคิดของข้าจะไร้เดียงสา!" ฟาง เจิ้งจือ ยิ้มออกมา ปกติ ฟาง เจิ้งจือ ไม่ใช่คนที่ฝักใฝ่ในอำนาจ
มันเป็นนิสัยของเขา เขาไม่ชอบทำตามคนอื่น เส้นทางสู่รัฐบาลหลวง หรือการเข้าสู่กองทัพดูเหมือนจะมีข้อจำกัดมากเกินไป นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาตามหา
"ฟาง เจิ้งจือ นี่เป็นของเจ้าหรือเปล่า?" เสียงของ ปิง หยาง แทรกขึ้นมา
"ฮะ? ทำไมปิ่นเขียวหยกของข้าถึงไปอยู่กับเจ้า ไม่เป็นไร ข้าตั้งใจจะเอามาให้เจ้าแต่แรกแล้ว เจ้ารับไว้เถอะ ข้ามีบางอย่างที่สำคัญต้องไปจัดการก่อน! " เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ พูดจบ เขาก็เตรียมจะออกไปทันที
"เจ้าจะออกไป จากที่นี้รึ??" ปิง หยาง มองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ อย่างไม่เชื่อ
ก่อนหน้านี้ ฉือ กูเหยียน ใช้เรื่อง ปิ่นเพื่อเบนความสนใจเท่านั้น
ซึ่ง ฟาง เจิ้งจือ ก็ได้รับปากไว้ แต่ว่า....
คนไร้ยางอายอย่างเขารักษาคำพูดเป็นด้วยงั้นหรือ?
นี่เป็นสิ่งแรกที่ ปิง หยาง คิด อย่างที่สองคือ ฟาง เจิ้งจือ ต้องมอบให้นางเพราะมีเจนาบางอย่างแน่
แต่ตอนนี้…
นางรู้สึกว่านางคิดผิด เรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นแสดงให้เห็นว่า ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้ถึงคำสั่งศักดิ์สิทธิ์ ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ ฟาง เจิ้งจือ รู้เรื่องนี้แล้วแต่ทำไมยังคิดที่จะออกไปอยู่อีก?
เขาไม่รู้หรือไงว่าข้าเป็นองค์หญิงที่ยอดเยี่ยมแค่ไหน? หรือเขาไม่เคยเห็นว่าข้าเป็นองค์หญิงกัน?!
"อย่าบอกนะว่าเจ้าจะข่มขู่ข้า ปิ่นหยกเขียวมีราคากว่า 200 เหรียญเงิน มันแพงมากนะ! " ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้ว่า ปิง หยาง คิดอะไร หรือนางจะไม่พอใจ
แต่เขาได้ใช้เงินไป 200 เหรียญกับเรื่องนี้ มันก็เจ็บปวดมากพอแล้ว
อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับที่ ปิง หยาง มารับการโจมตีแทนเขานั้นมันยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ ถ้านางไม่พอใจ งั้นเขาเพิ่มเงินแล้วไปซื้อพวกไข่มุกแทนดีไหม
"ฮึ่ม! 200 เหรียญเงินรึ ... " เมื่อนางได้ยิน ฟาง เจิ้งจือ อธิบายนางก็รู้ทันทีว่า ฟาง เจิ้งจือ เข้าใจผิดไปไกล "เจ้าจะไม่ติดให้ข้าหน่อยงั้นหรือ?"
"ข้าต้องติดให้เจ้าด้วยรึ? วุ่นวายอะไรแบบนี้ ... " ฟาง เจิ้งจือ พูดออกมา อย่างไรก็ตามเพื่อที่จะได้หนีออกไปโดยเร็วเขาจึงรับคำ
ดังนั้นเขาจึงเดินไปข้างหน้า ปิง หยาง และสอดใส่ปิ่นหยกเขียวลงไปในเส้นผมที่เงางามของนาง
"อืม ...ไม่เลวนี่!" ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกว่าเขาเลือกได้เฉียบคมมาก
"หือ ... ไม่เลวหรอ? เห็นได้ชัดว่าสวยงามมากเลยล่ะ? " ปิง หยาง พูดออกมาอย่างหยิ่งทะนง
แต่ฉากอันดูโรแมนติกตรงหน้าไม่เข้ากับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย
ทหารแต่ละคนจ้องมองไปที่ ปิง หยาง และ ฟาง เจิ้งจือ โดยไม่รู้ตัว ถ้าอีกฝ่ายเป็น ฟาง เจิ้งจือ ไม่มีทางที่องค์หญิงจะไม่ร้องออกมา ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่
แต่เกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งสองคนในห้องกัน?
...
เช้าวันที่ 2 ท้องฟ้าในเมืองเหยียนมืดลงราวกับว่าจะมีลมพายุ มันค่อนข้างหนาวเล็กน้อย ในทางตรงกันข้าม ในโถงบัลลังค์ ณ พระราชวังหลวง บรรยากาศนั้นเยือกเย็นมากกว่าเป็น 100 เท่า
ในสถานที่ประชุมของอาณาจักรเซี่ย สีแดงสว่างส่องประกายไร้ที่ติ ภายในโถงมีเสาสีทองขนาดใหญ่ตั้งตระหง่าน ที่ยอดของเสามีมังกรทองคำอยู่ มังกรทั้ง 8 เลื้อยพันรอบเสาลงมาถึงตีนเสา รูปร่างของมังกรทั้ง 8 ล้วนต่างกัน
เสาสีทองก็มีมังกรทองแกะสลักไว้ นี่เป็นสัญลักษณ์แห่งอำนาจของจักรพรรดิ
ดังนั้นคนที่มายืนอยู่ในห้องนี้ได้จะมีสถานะธรรมดาทั่วไปงั้นหรือ
พวกเขาคือเหล่าผู้ที่มีอำนาจสูงสุด
แต่วันนี้…
ผู้มีอำนาจเหล่านี้ดูเหมือนจะต้องเผชิญกับความท้าทาย เป็นความท้าทายที่ไม่เคยเจอมาก่อน พวกเขากำลังรอคอย คอยคนๆหนึ่ง บุคคลที่ไม่เป็นแม้แต่เจ้าหน้าที่ ไม่มีตำแหน่ง หรือมาจากครอบครัวอันทรงเกียรติใดๆ
เจ้าหน้าที่ทั้งหมดยืนเงียบ ๆ ภายในโถงบัลลังก์ อย่างไรก็ตามมีอากาศเย็น ๆ พัดผ่านใบหน้าของพวกเขา พวกเขาไม่เข้าใจจริงๆว่าพลเมืองเบื้องล่างคนใดที่กล้าให้พวกเขามารอแบบนี้ได้?
อย่าบอกนะว่าเขาไม่รู้ถึงคำสั่งศักดิ์สิทธิ์
ผู้ที่ได้รับเชิญมาในห้องนี้ เขาควรจะนั่งคุกเข่ารออยู่นอกห้องและรอที่จะได้เข้าพบกับองค์จักรพรรดิ
แต่วันนี้…
เวลาของการประชุมนั้นล่วงเลยมากว่า 30 นาทีแล้ว สิ่งที่จะกล่าวพูดและถกเถียงกันทั้งหมดนั้นไม่สามารถเริ่มได้
เพราะชายคนนั้นยังไม่โผลหัวมา?
ยิ่งไปกว่านั้นมีข่าวว่าเขานอนตื่นสาย และพึ่งไปกินข้าวเช้าที่ภัตตาคารในเมืองเหยียน ก่อนหน้านี้ไม่นาน...
เพจหลัก : Double gate TH