ตอนที่ 225 คำสั่งศักดิสิทธิ์ (FREE)
"แม้ว่า ฟาง เจิ้งจือ จะได้รับดาบมา แต่โลกแห่งเซียนเป็นของรัฐบาลหลวง ดังนั้นเจ้าของดาบคือรัฐบาล!" เจ้าหน้าที่คนหนึ่งตะโกนขึ้นอย่างรวดเร็ว
"ท่านว่าน ข้าเห็นด้วย!"
"ใช่ๆ!"
"ถึงแม้ ฟาง เจิ้งจือ จะมีพรสวรรค์ แต่เขาก็อยู่เพียงระดับสะท้อนสวรรค์ ถ้าเกิดปีศาจมาชิงดาบไปจากเขาละก็ เมื่อถึงเวลาไม่เพียงแค่ดาบ แต่ชีวิตของเขาก็คงรักษาไว้ไม่ได้ ข้าหวังว่าองค์จักรพรรดิจะสั่งให้ ฟาง เจิ้งจือ คืนดาบมาให้เร็วที่สุด!"
"ท่านหลี่ ชาญฉลาดมาก พวกเราไม่ควรให้สมบัติล้ำค่าตกอยู่ในมือคนธรรมดา ถ้าข่าวของว่า ฟาง เจิ้งจือ มีดาบอยู่ในมือ แพร่ไปละก็ ชีวิตของเขาต้องตกอยู่ในอันตราย!"
"ข้าเห็นด้วย!"
เจ้าหน้าที่แต่ละคนเริ่มพูดออกมา พวกเขาทำราวกับทุกอย่างนั้นไม่ได้เพื่อตัวเอง แต่เพื่อตัว ฟาง เจิ้งจือ?
อย่างไรก็ตามในใจของพวกเขา ฟาง เจิ้งจือ เป็นเพียงคนธรรมดา ไม่ใช่คนของรัฐ รวมกับชาติกำเนิดที่ต่ำต้อย พวกเขาจะยอมให้ ฟาง เจิ้งจือ เอาดาบไปได้ยังไง? ยิ่งไปกว่านั้นต่อให้ ฟาง เจิ้งจือ ผ่านการทดสอบในครั้งนี้ แต่ระดับของเขาก็อยู่แค่ 7 ถ้าองค์จักรพรรดิเมตตาก็อาจจะเป็น 5
ในทางกลับกัน…
เหล่าเจ้าหน้าที่ถกเถียงกันอยู่ในโถงบัลลังค์ แม้แต่ผู้ที่ยืนอยู่ไกลที่สุดก็เป็นเพียงระดับ คนอื่นๆเช่น เจ้าหน้าที่ระดับ 1, 2 ก็มีอยู่ ใครจะสนใจ ฟาง เจิ้งจือ กัน?
"ท่านพ่อข้าขอแสดงความคิดเห็น!" ทันใดนั้นราชาต้วนก็ยืนขึ้นมา ทั้งที่จริงแล้วการเสนอความคิดเห็นของเขาจริงๆแล้วนั้นทำได้หลังจาก องค์รัชทายาทเสนอก่อน
แต่นี่เป็นข้อได้เปรียบของการเคลื่อนไหวก่อน
เมื่อ องค์รัชทายาท หลิน เทียนหลง เห็นราชาต้วนออกมา ท่าทีของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปนัก แต่เท้าที่กำลังก้าวออกมากลับหยุดกลางอากาศ
"ว่ามา" องค์จักรพรรดิพูดด้วยท่าทีอันสงบ
"การต่อสู้ของเทพเซียนสงคราม เมิ่ง เทียน นั้นราวกับผู้ยิ่งใหญ่ของอาณาจักรเซี่ย มันแสดงให้เห็นถึงหัวใจอันยิ่งใหญ่ของกองทัพ ตอนนี้ดาบได้ปรากฎตัวออกมา นี่เป็นการเหมาะสมในการเพิ่มพลังให้กองทัพของพวกเราข้าจึงจะขอดาบนั้นชั่วคราวเพื่อเสริมสร้างขวัญกำลังใจและพลังให้กับกองทัพของพวกเรา! " ราชาต้วนพูดออกมาทันที
" ดาบหมายถึงหัวใจและจิตวิญญาณของกองทัพ ด้วยดาบเล่มนี้กองทัพของเราต้องรู้สึกราวกับได้รับการอวยชัยจากเทพเซียนสงครามเมิ่งเทียน แน่นอน เมื่อเผชิญหน้ากับเหล่าปีศาจพวกเขาจะไร้ซึ่งความหวาดกลัว! "
"ข้าเห็นด้วย ควรมอบดาบเล่มนั้นให้กองทัพ!"
หลังจากราชาต้วนพูดจบ มีชายวัยกลางคนสองคนยืนขึ้น พวกเขาเป็นแม่ทัพที่เป็นที่เคารพในรัฐบาล
"คำพูดของพี่6 สมเหตุสมผล แต่ว่า...มันดูตื้นเขินไปหน่อย เมิ่ง เทียน นั้นอาจจะมาจากกองทัพ อย่างไรก็ตามเขาเป็นตัวแทนทั้งอาณาจักรเซี่ย เขาเป็นวีรบุรุษของอาณาจักรเรา ขี่ม้าคนเดียวนับพันไมล์เพื่อไปฆ่าจักรพรรดิปีศาจ! ความมุ่งมั่นของเขาเป็นสิ่งที่ทุกคนเลื่อมใส ข้าขอให้ท่านพ่อมอบดาบให้ข้า เพื่อสร้างความมั่นคงให้กับการปกครอง "
หลังจากองค์รัชทายาท ได้ยินราชาต้วนพูด เขาลุกขึ้นและพูดอย่างดังก้องทันที
"องค์รัชทายาทช่างชาญฉลาดยิ่งนัก การใช้ดาบเพื่อส่งข้อความถึงประชาชนทุกคน ส่งจิตวิญญานของ เมิ่ง เทียน ให้ทุกคนรับรู้ มันเหมือนเป็นการอวยพรทั้งอาณาจักร!"
"ข้าด้วย!"
"ข้าด้วย!"
"ข้า... "
"..."
เมื่อ องค์รัชทายาทพูดจบ เจ้าหน้าที่จำนวนมากวิ่งไปก้มหัวแนบพื้นให้เขาทันที
ในรัฐบาลหลวง องค์รัชทายาท หลิน เทียนหลง ควบคุมด้านการปกครอง ดังนั้นอำนาจของเขาจึงเห็นได้ชัดเจนจากฉากที่เกิดขึ้น
"นับตั้งแต่ที่ข้าได้ติดตามองค์จักรพรรดิมา ข้าเชื่อว่าท่านทรงมีความเมตตา ถ้าองค์รัชทายาทได้ดาบไป เขาจะต้องใช้ดาบเพื่อประชาชนอย่างแน่นอน!"ยู่ ยี่ปิง กล่าวออกมาสมทบ เป็นคนสุดท้าย
ราชาต้วนมองไปยังเจ้าหน้าที่รอบๆที่ก้มหัวอยู่ที่พื้น เขากัดฟันแน่นและเลียริมฝีปาก เขาเตรียมจะพูดอีกครั้ง แต่เมื่อเห็นองค์จักรพรรดิส่ายหัว เขาจึงกลืนคำพูดไปทันที
"ราชาต้วน องค์รัชทายาท พวกเจ้าทั้งคู่มีเป้าหมายที่ดี แต่เรื่องนี้ค่อยว่ากันพรุ่งนี้ สั่งให้ ฟาง เจิ้งจือ เข้าไปในวังเพื่อพูดคุยเรื่องดาบต่อ วันนี้พอแค่นี้! "องค์จักรพรรดิโบกมือและจากไป
"ทรงพระเจริญ องค์จักรพรรดิ"
...
ณ ที่พัก ปิง หยาง ที่สวมชุดสีแดง กำลังนั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้ มองของเล่นทำจากหยกที่อยู่ในมือ ทันใดนั้นเสียงเคาะที่นอกประตูก็ดังขึ้น
"องค์หญิง นายน้อยฟาง ขอเข้าพบ"
"นายน้อยฟาง? นายน้อยคนไหนกัน? คงไม่ใช่ ฟาง เจิ้งจือ ใช่ไหม? " ปิง หยาง เต็มไปด้วยความสงสัย นางไม่เชื่อว่า ฟาง เจิ้งจือ จะมาถึงนี่เพื่อเยี่ยมนาง
"ท่านเข้าใจถูกแล้ว"
"ฮะ? เจ้าไร้ยางอายนั่นมาหาข้าจริงๆงั้นหรือ? ข้าพนันเลยว่าเขาต้องการบางอย่างจากข้าแน่นอน หึ ... ข้าเชื่อว่าเขาต้องมาขอให้ข้าช่วยขอให้ท่านพอมอบดาบให้เป็นของเขาแน่ๆ"
ดวงตาของ ปิง หยาง สว่างวาบทันที หลังจากคาดเดาเจตนาของ ฟาง เจิ้งจือ จากนั้นรอยยิ้มก็ปรากฎขึ้นบนปากนาง
"ปล่อยเขาเข้ามา!"
"รับทราบ!"
...
ไม่นาน ฟาง เจิ้งจือ ก็ถูกพาไปยังส่วนที่พัก
"เชิญ นายน้อยฟาง!"
"โอ้ขอบคุณ อะนี่ของเจ้า!" ฟาง เจิ้งจือ โยนเหรียญทองแดงให้คนใช้ ก่อนเดินเข้าไปในห้อง
คนรับใช้ยืนตัวแข็งอยู่ที่เดิม
"100 ทองแดง?"
...
ฟาง เจิ้งจือ คิดว่า ปิง หยาง คงฟื้นตัวจากการบาดเจ็บไม่มากก็น้อย อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเดินเข้าไปในห้อง เขาก็เห็น ปิง หยาง นอนอยู่
ดูเหมือนนางจะตัวสั่นเล็กน้อย อาการบาดเจ็บคงดูรุนแรงมาก
"เจ้า ... มี ... อะไรกับข้างั้นหรือ?" ปิง หยาง นอนอยู่บนเตียง เสียงดูเจ็บปวดมาก หยาดเหงื่อไหลออกมาจากหน้าผาก
เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ เห็นเช็นนี้ เขาเต็มไปด้วยความสงสัยทันที
ปิง หยาง ได้ป้องกันการโจมตีให้เขา อย่างไรก็ตามตอนนั้นนางสวมเกราะเปลวเพลิงอยู่ เขาไม่เชื่อว่านางจะได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง
ยิ่งไปกว่านั้นถ้าอาการของนางสาหัสขนาดนี้ ทำไมไม่มีคนใช้คอยดูแลนางอยู่เลยล่ะ?
ฟาง เจิ้งจือ มองไปรอบๆ ห้อง
เจ้าคิดว่าจะหลอกข้าได้งั้นรึ?
ฟาง เจิ้งจือ ยิ้มเล็กน้อย อย่างไรก็ตามใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยและรีบเดินไปที่เตียง
"เจ้าได้รับบาดเจ็บที่ส่วนไหนกัน? ยังเจ็บอยู่รึ? ให้ข้าดูหน่อย!"
ขณะที่พูดจบเขาก็ดึงผ้าที่คลุมร่างของนางออกทันที เขาตัดสินใจทำแบบนี้เพื่อแสดงให้เห็นว่าการแสดงของนางนั้นช่างห่วยแตก
ทันทีทีผ้าคลุมลอยขึ้นไปกลางอากาศ
ปิง หยาง หันควับทันที ใบหน้าของนางกลายเป็นขาวซีดและมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ
ในทางตรงกันข้าม ฟาง เจิ้งจือ ได้ถอยหลังออกไป
เขาคาดเดาได้ถูกต้อง ปิง หยาง กำลังตบตาเขาอยู่ อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้เดาถูกเสียหมด ปิง หยาง มีท่าทีที่จริงจัง อย่างไรก็ตามตอนนี้นางไม่ได้สวมเสื้อผ้าอยู่
หรืออาจพูดได้ว่า ปิง หยาง สวมแค่ชุดชั้นในเท่านั้น
แน่นอนว่าขาขาวนวลของนางถูกเผยให้เห็น ที่ข้างๆมีเสื้อคลุมสีแดง
"กรี๊ด!!" ปิง หยาง กรีดร้อง
เสียงของนางดังลั่นไปทั่วบ้านพัก
...
ฟาง เจิ้งจือ รู้ชัดเลยว่ามีพลธนูจำนวนแค่ไหนอยู่รอบๆบ้านพัก ปิง หยาง และรู้อีกว่าเป็นความผิดแค่ไหนกับการกระทำครั้งนี้
การดูหมิ่นเจ้าหญิง!
ถ้าบอกว่า ไม่ได้ตั้งใจล่ะ
แม้แต่ ฟาง เจิ้งจือ เองก็ไม่เชื่อเรื่องแบบนั้นอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงรีบวิ่ง เขาพุ่งออกจากห้องด้วยความเร็วสูงสุด และวิ่งออกไปโดยไม่หันกลับมามอง
แววตาของ ปิง หยาง เต็มไปด้วยเพลิงแห่งความโกรธ นางหยิบเสื้อคลุมสีแดงมาปิดแล้วรีบวิ่งตามออกไป นางตัดสินใจแล้วว่าไม่ว่าจะเป็นมิตรภาพแบบไหน
ในวันนี้นางต้องฆ่าเจ้าไร้ยางอายนี้ให้ได้
อย่างไรก็ตามเมื่อนางไปถึงประตู นางก็หยุดลง เพราะเห็นปิ่นปักผมสีเขียวหยกตกอยู่ที่หน้าประตู
ปิง หยาง มั่นใจทันทีว่านี้ไม่ใช่ปิ่นของนาง เพราะนางไม่เคยใช้ของบ้านๆราวกับขยะเช่นนี้
"มันอาจจะเป็น?" ปิง หยาง ไม่อยากจะเชื่อ
อย่างไรก็ตามนางยังคงเดินหน้าต่อไป เพราะ ฟาง เจิ้งจือ หยุดลงแล้ว เขาถูกล้อมเอาไว้ด้วยเหล่าทหารและพลธนู
คิดจะหลบหนีไปจากบ้านพัก ปิง หยาง ได้รึ?
นี่เป็นเรื่องที่ตลกมาก ปิง หยาง ผู้ที่มีความสำคัญยิ่งต่ออาณาจักรเซี่ยแห่งนี้ คงไม่มีทางที่องค์จักรพรรดิจะไม่วางการป้องกันไว้ให้นาง
ไม่ต้องพูดถึง ฟาง เจิ้งจือ เลย แม้แต่ผู้ที่ทรงพลังอย่าง หยิง ซาน หรือจะเป็น ซิง เฮ่า แห่งกองตรวจการความมั่นคงก็ตาม ก็ไม่กล้าพูดได้เต็มปากว่าพวกเขาจะออกจากประตูนี้ไปได้อย่างปลอดภัย
"มีคำสั่งศักดิ์สิทธิ์!" ขณะที่ ปิง หยาง กำลังจะออกคำสั่งให้จับ ฟาง เจิ้งจือ จู่ๆก็มีเสียงเล็กๆดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน และขุนนางก็เดินมาที่ ฟาง เจิ้งจือ และ ปิง หยาง ทันที
เพจหลัก : Double gate TH