ตอนที่ 364 กฏของโรงประมูลลับ

เสียงกริ่งดังขึ้นเมื่อหลิน ฮวงกินอาหารเช้าเสร็จ มันคือไทแรนด์ที่เปิดประตูเพราะหลิน ฮวงกำลังล้างจานในครัวอยู่

“เอิ่ม นี่ใช้บ้านของหลิน ฮวงไหมค่ะ?”เล้ง เยวี่ยซินสับสนเมื่อเธอเห็นไทแรนด์เปิดประตู คิดว่าเธอมาผิดบ้าน

“ขอรับ โปรดเข้ามาข้างในก่อน”ไทแรนด์ก้าวถอยหลัง ทำท่าให้เล้ง เยวี่ยซินเข้ามา ไทแรนด์ได้ยินจากหลิน ฮวงว่าพวกเขาจะมีแขก เมื่อมองมนุษย์หญิง เขาก็มั่นใจว่าเธอคือแขกที่หลิน ฮวงพูดถึง

เล้ง เยวี่ยซินตกตะลึงไปสักพักก่อนจะเดินเข้ามา

“รอเดี๋ยวนะ ฉันจะเสร็จแล้ว”หลิน ฮวงเกือบจะทำความสะอาดครัวเสร็จแล้วเมื่อได้ยินทั้งคู่คุยกัน เล้ง เยวี่ยซินเดินตรงไปในครัวเมื่อได้ยินเสียงเขา

“นายกำลังล้างจาน?”เล้ง เยวี่ยซินถามเมื่อเห็นหลิน ฮวงกำลังจัดเรียงจาน

“ใช่ เสร็จแล้ว นั่งก่อนสิ ขอฉันล้างมือแปป”หลิน ฮวงระบายน้ำในอ่างล้างจาน ล้างมือเขาด้วยสบู่และเช็ดมือเขาด้วยผ้าบนโต๊ะ

“เธออยากดื่มอะไรไหม?น้ำผลไม้หรือชา?”เขาถามด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นเล้ง เยี่วยซินยืนอยู่ข้างโต๊ะ

“ฉันขอน้ำผลไม้”เธอตอบโดยไม่คิดซ้ำสอง

“ได้สิ!”หลิน ฮวงพยักหน้าและหยิบเอาแก้วสีพาสเทลลายกระต่ายน่ารักมาจากตู้ จากนั้นเขาก็เทน้ำผลไม้คั้นสดใหม่จากตู้เย็นและส่งแก้วให้เธอ

เล้ง เยวี่ยซินรับแก้วมาและจ้องมันอยู่สักพัก จากนั้นเธอก็เหลือบมองเขา

“น้องสาวฉันซื้อแก้วนี้มานะ....”เมื่อสังเกตเห็นสายตาของเล้ง เยวี่ยซิน หลิน ฮวงอธิบายอย่างช่วยไม่ได้ นับตั้งแต่ที่จานและแก้วในบ้านเขาถูก7หางกินไป หลิน ซินจึงตั้งใจซื้อของใหม่แบบที่เธอชอบแต่เขาไม่คิดว่าของทั้งหมดจะเป็นสีพาสเทลน่ารักสดใสแบบเด็กผู้หญิง

“มัน...ใช้ได้”เล้ง เยวี่ยซินกล่าวด้วยคิ้วที่เลิกขึ้น จากนั้นก็จิบ ทั้งคู่กลับไปห้องนั่งเล่นและเธอก็เริ่มจ้องไทแรนด์อีกครั้ง เธอคิดว่ามีกลิ่นอายแปลกๆจากไทแรนด์ และในที่สุด เธอก็อดที่จะถามไม่ได้“ฉันขอถามได้ไหมว่านี่คือใคร?”

“เขาชื่อไทแรนด์ เป็นมอนสเตอร์อัญเชิญฉันเอง”หลิน ฮวงกล่าวแนะนำไทแรนด์

เล้ง เยวี่ยซินประหลาดใจกับคำตอบของหลิน ฮวง ในที่สุดเธอก็รู้ว่าทำไมไทแรนด์จึงมีกลิ่นอายแปลกๆ นอกจากขนาดที่ใหญ่เกินปกติ ไทแรนด์ก็ดูไม่แตกต่างจากมนุษย์ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเธอจึงไม่ตระหนักว่าเขาคือมอนสเตอร์

“สวัสดี”ไทแรนด์หัวเราะหึ

“สวัสดี!”เล้ง เยวี่ยซินเอ๋อไปสักพักก่อนจะตอบกลับ

“มอนสเตอร์รูปลักษณ์มนุษย์ระดับเพลิงขาวที่สามารถพูดได้ มันต้องกลายพันธ์อย่างน้อยสองครั้ง...”เล้ง เยวี่ยซินคิดกับตัวเอง

หลังจากที่คุยกันอยู่สักพัก เล้ง เยวี่ยซินก็อัญเชิญสมบัติมิติเธอขณะที่หลิน ฮวงพาไทแรนด์ไปด้วย เมื่อเดินผ่านประตูมิติไป ทั้งสามก็มาถึงด้านบนตึกระฟ้าสูง

“งั้น นี่ก็คือเมืองไห่เทียน?”พวกเขามองไกลออกไปที่มหาสมุทรสีฟ้าตรงหน้าพวกเขา เมืองไห่เทียนคือเมืองเกรดAที่ติดทะเล เหล่าคน  เหล่าคนที่อยู่ข้างมหาสมุทรจะสามารถเห็นทะเลงดงามที่ทอดยาวสุดหูลูกตาได้ นั่นทำให้เมืองนี้ถูกขนาดนามว่าเมืองไห่เทียน

“ใช่ สำนักงานใหญ่ของโรงประมูลลับคือที่นี่”เล้ง เยวี่ยซินยืนยัน

เมื่อพิจารณาว่าหลิน ฮวงไม่อาจบินได้ เล้ง เยวี่ยซินจึงล้มเลิกความคิดที่จะกระโดดจากตึกและลงลิฟต์แทน เมื่อพวกเขาออกจากตัวอาคาร หลิน ฮวงก็หันไปและตระหนักว่ามันคือห้างขนาดใหญ่

“โรงแรมที่ฉันจองอยู่ไม่ไกลจากที่นี่”เล้ง เยวี่ยซินเดินไประหว่างที่ทั้งคู่ออกจากตัวห้าง ประมาณ7-8นาทีต่อมา ทั้งสามก็มาถึงทางเข้าโรงแรมหรู

หลังจากที่เช็คอิน พวกเขาก็พาไทแรนด์ไปห้อง ทั้งสามก้าวออกจากลิฟต์เมื่อพวกเขามาถึงชั้น117 พวกเขาพักอยู่ในห้อง27และ28ที่อยู่ตรงข้ามกัน

“ไปพักในห้องนายก่อน ฉันจะมาหานายทีหลัง”เล้ง เยวี่ยซินเปิดประตูห้อง27และกล่าวกับหลิน ฮวงก่อนจะปิดประตู

หลิน ฮวงสแกนคีย์การ์ดเขาบนประตูและเข้าไปกับไทแรนด์ มันเป็นห้องสวีทขนาดใหญ่ หรูหรายิ่งกว่าโรงแรมที่เขาเคยพัก

“ดูเหมือนว่านายจะไม่ต้องนอนบนพรมแล้วละ”หลิน ฮวงล้อเลียนไทแรนด์ด้วยรอยยิ้มเมื่อเขาพบว่ามีหลายห้องนอนในห้องสวีท เมื่อไทแรนด์อยู่บ้าน เขามักจะนอนบนพื้นในห้องนั่งเล่นเพราะร่างขนาดใหญ่ของมันไม่อาจนอนบนโซฟาได้

“นี่เป็นพรมชั้นดี”ไทแรนด์ก้าวไปบนพรมและหัวเราะอย่างมีความสุข

“นายสามารถนอนในห้องนอนได้”หลิน ฮวงชี้ไปในห้องนอนที่สอง

“ข้าอยากนอนบนพื้น มันใหญ่กว่า”ไทแรนด์ส่ายหัวและปฏิเสธ

“แล้วแต่ละกัน..”เขาไม่รู้ว่าไทแรนด์จะชอบอย่างนี้

“7หางชอบกินแก้วและไทแรนด์ชอบนอนบนพื้น มอนสเตอร์ตัวอื่นจะมีความชอบที่แปลกๆงี้ไหมนะ?”หลิน ฮวงคิดกับตัวเขา เขาพอใจหลังจากที่พาไทแรนด์เดินเล่นรอบห้อง มีสามห้องนอน สองห้องน้ำและครัว ห้องมีขนาดใหญ่และมีขนาดเกือบ3พันตารางเมตร ห้องใหญ่สุดก็คือห้องนั่งเล่นซึ่งกินพื้นที่800ตารางเมตร  ห้องนอนใหญ่เองก็กว้างเช่นกัน มีระเบียงกว้างสามเมตรในทิศใต้และเชื่อมต่อกับห้องนั่งเล่น มีอ่างอาบน้ำยาวสามเมตรอยู่ในห้องน้ำ

“ฉันสามารถแช่ตัวเองในอ่างได้ทั้งคืน!”สิ่งที่หลิน ฮวงชอบที่สุดในห้องสวีทก็คืออ่างอาบน้ำ ในไม่ช้า เล้ง เยวี่ยซินก็เคาะประตูห้องเขา

“ที่นี่ไม่เลวเลย”เล้ง เยวี่ยซินมองไปรอบๆและแสดงความคิดเห็นขณะที่เข้ามา

“นั่งก่อนสิ”หลิน ฮวงส่งแก้วน้ำผลไม้ให้เธอ

เธอเหลือบมองไทแรนด์ที่กำลังนั่งอยู่บนพื้น

“เขาชอบนั่งบนพื้นนะ”หลิน ฮวงกลอกตา

ไทแรนด์พยักหน้าราวกับหลิน ฮวงกำลังชื่นชมเขา หลังจากที่โยนขวดน้ำผลไม้ให้ไทแรนด์ หลิน ฮวงก็หยิบให้ตัวเขาเช่นกันและนั่งบนโซฟาเดี่ยว หันหลังให้ระเบียง

เล้ง เยวี่ยซินจิบน้ำเล็กน้อยและวางแก้วลงบนโต๊ะ “มาคุยถึงสิ่งที่นายควรจะรู้ก่อนเข้าโรงประมูลลับ”

หลิน ฮวงจิบน้ำผลไม้เขาและวางมันลง

“โรงประมูลลับคือการประมูลเฉพาะสำหรับตระกูลราชวงศ์ พวกเขาจะส่งคำเชิญไปยังตระกูลราชวงศ์ประมาณสองเดือนก่อนการประมูลจะเริ่ม รวมถึงสิ่งของที่จะเข้าประมูลในคำเชิญ แต่ไม่รวมสิ่งผิดกฏหมาย ตระกูลราชวงศ์ที่ไม่ได้รับคำเชิญจะต้องขอเข้าด้วยตัวเอง ตระกูลราชวงศ์ระดับกลางส่วนใหญ่จะได้คำเชิญ อย่างไรก็ตาม พวกระดับต่ำจะต้องให้บางคนช่วยเหลือ ไม่อย่างนั้น พวกเขาจะไม่สามารถเข้าร่วมได้”

“ตระกูลเราถือเป็นตระกูลระดับสูงในเขต7และเราก็ได้รับคำเชิญในทุกปี หากใครคนใดในตระกูลต้องการอะไรจากการปะมูล เราสามารถเข้าร่วมได้ เหล่าคนที่ถือคำเชิญสามารถพาคนติดตามเข้าไปด้วยได้สามคน พวกนายทั้งคู่จะถือเป็นสองคนที่ฉันพาไปในปีนี้ อย่างไรก็ตาม  คนติดตามจะไม่มีสิทธิ์การเสนอราคา หากนายอยากเสนอราคา นายจะต้องทำผ่านฉัน ฉันจะเป็นคนเสนอราคา จ่ายเงินและรับของเอง ดังนั้น ก็แค่บอกฉันหากนายต้องการอะไร”

“เข้าใจแล้ว!”หลิน ฮวงพยักหน้า

“มีกฏอื่นที่นายควรจะทำตาม ไม่มีใครมีสิทธิ์ต่อสู้ในโรงประมูล แม้ว่านายจะพบคนที่ฆ่าพ่อแม่นายในโรงประมูล นายก็จะต้องจัดการมันข้างนอกไม่อย่างนั้น นายจะถูกลงโทษ หากมีใครขโมยของในการประมูล คนๆนั้นจะถูกฆ่าทันที แม้ว่าคนๆนั้นจะสามารถหลบหนีได้ เขาก็จะถูกตามล่าและฆ่า....”