DND.13 - ทหารที่ดี
ซือหยูไม่ได้รู้สึกถึงความสำเร็จอะไร เขาเพียงหยิบป้ายรหัสของคู่ต่อสู้ขึ้นมาอย่างไร้อารมณ์ เขาได้พลังยุทธมาเล็กน้อยและป้ายรหัสศิษย์ของเขาสีสว่างขึ้นเล็กน้อย
หลายการประลองผ่านไป…
“ฉุนเฟย ประลองกับ ซือหยู!”
“ข้าขอยอมแพ้!”
ฉุนเฟยขบริมฝีปากตัวเองและมองป้ายรหัสศิษย์ที่ถูกดูดซับพลังไปอย่างเจ็บปวด นางมีพลังเพียงระดับสองขั้นต้น การผ่านประเมินไม่ใช่เรื่องยาก แต่การต้องมาเจอกับซือหยูนับเป็นโชคร้ายของนาง
ขนาดระดับสองขั้นสูงยังแพ้ในกระบวนท่าเดียว นางจะหาเรื่องทรมานตัวเองเพื่อสิ่งใดกัน? เก็บแรงไว้ใช้ประลองรอบอื่นดูจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า
ต่อไปเป็นการต่อสู้ของซือหยู
“ข้ายอมแพ้!”
“ข้าไม่สู้ ขอยอมแพ้!”
“เหอะ! ขอข้าลองหน่อยแล้วกัน!”
“ลูกเตะหยกต่อเนื่อง!”
“อ๊ากกกกกกก-”
ซือหยูชนะสี่ครั้งอย่างต่อเนื่อง! อีกการต่อสู้เดียวเขาจะผ่านการประเมินแล้ว ผู้ตัดสินประกาศและแอบยิ้ม
“ซือหยู ประลองกับ หลีหมิงไห่”
“ดูนั่น! เทพสองคนกำลังจะสู้กันแล้ว!”
ซือหยูกับหลีหมิงไห่เป็นสองคนที่แกร่งที่สุดในกลุ่ม เขาทั้งสองชนะสี่ครั้งติดต่อกันโดยไม่แพ้แม้แต่ครั้งเดียว หลีหมิงไห่คือศิษย์เก่าที่มีชื่อเสียงตั้งแต่ยังไม่เข้าสำนัก เขาคือลำดับที่ 30 ของระดับเงิน ส่วนซือหยูคือดาวรุ่งที่ชนะศัตรูด้วยวิชาขาธรรมดา ชื่อของเขาเป็นที่รู้จักอย่างรวดเร็วราวกับไฟป่า
“อะไรกัน ซือหยูที่คุกเข่าอ้อนวอนเจียงซื่อฉิงแล้วฆ่าตัวตายในแม่น้ำน่ะหรือ? นั่นเป็นคนเดียวกันเรอะ?”
“เป็นไปไม่ได้!? ข้าได้ยินว่าซือหยูมีพลังระดับหนึ่งเท่านั้น เขาแข็งแกร่งขนาดนั้นได้ยังไง?”
“โห- แค่สองเดือนเขาก็เปลี่ยนไปขนาดนี้เชียวหรือ? เจียงซื่อฉิงจะคิดยังไงเมื่อเห็นเขานะ!”
เมื่อได้ยินผู้ตัดสินประกาศ พวกเขาทั้งสองก็กระโดดขึ้นลานประลอง
หลีหมิงไห่ยืนประสานมือ เขายิ้มอย่างน่ากลัว
“ไม่เลวนี่ แต่โชคร้ายหน่อยนะที่ต้องมาสู้กับข้า เจ้าเก็บพลังยุทธมาเยอะทีเดียว มันต้องเป็นของข้าแล้วล่ะ”
ซือหยูมองป้ายรหัสศิษย์ของหลีหมิงไห่ มันยังคงเป็นสีเงินสว่างแต่ยังสว่างไม่มาก เขาแข็งแกร่งกว่าซือหยูมาก หากเขาได้พลังยุทธของซือหยูไป ป้ายรหัสศิษย์ของเขาอาจจะเปลี่ยนสีก็ได้
“ไม่ลองไม่รู้”
ซือหยูกำลังคิดว่าตอนสู้กับเขาจะต้องออมแรงไว้บ้าง
เขาจะสวนกลับด้วยวิชาขาธรรมดาเพื่อเลี่ยงการถูกจำได้
หลีหมิงไห่หัวเราะอย่างเย็นชา
“เจ้าคิดว่าข้าเป็นเหมือนเจ้าที่ฝึกได้แต่วิชาชั้นต่ำงั้นรึ?”
เขาเป็นน้องชายของหลีหมิงห่าวและยังเป็นผู้ติดตามขององค์หญิงเซี่ยนหยู เขาจะไม่เก่งได้อย่างไร?
“หมัดพยัคฆ์!”
หลีหมิงไห่ตะโกน
วิชาหมัดของเขารุนแรงและสง่าผ่าเผย ซือหยูรู้สึกราวกับถูกหมอกทมิฬกดดันตัวเขาให้หายใจอย่างยากลำบาก
ที่เทือกเขารัตติกาล หลีหมิงไห่บาดเจ็บรุนแรงและเพิ่งได้สติ หมัดพยัคฆ์ในตอนนั้นของเขายังรุนแรงไม่ถึงครึ่งส่วนของตอนนี้เลย
หากหลีหมิงไห่มีพลังสูงสุด ซือหยูในวันนั้นคงหนีไม่รอด แต่ซือหยูก็ไม่ใช่คนเดิมในวันนั้นอีกแล้ว แปดวันที่ผ่านมาพลังของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมาก!
“ลูกเตะหยกต่อเนื่อง!”
ซือหยูยังคงไร้ซึ่งความกลัว เขาใช้ขาซ้ายยืนอย่างมั่นคงและใช้ขาขวาเตะอย่างต่อเนื่อง
ลูกเตะของเขาเร็วจนเห็นเป็นเงาและความรุนแรงของมันทำให้เกิดเสียงลมดังมาก เขาเตะไปที่กรามของหลีหมิงไห่ แต่หมัดพยัคฆ์ของหลีหมิงไห่ป้องกันลูกเตะไว้ได้
ตู้ม-
หลีหมิงไห่ใช้โอกาสกลับมายืนบนพื้น สีหน้าเขาเปลี่ยนเล็กน้อย ในใจเขาตกใจอย่างมาก แรงปะทะที่เกิดขึ้นมันรุนแรงมาก! หากไม่ฝึกมาหลายปีคงมาถึงระดับนี้ไม่ได้
หลีหมิงไห่ที่เจ็บแขนพูดด้วยความโกรธ
“เจ้ารนหาที่ตายซะแล้ว...”
แต่หลีหมิงไห่ต้องเปลี่่ยนสีหน้าอีกครั้งเพราะศัตรูของเขาไม่หยุดพักหลังจากเตะเมื่อสักครู่!
ด้วยการเคลื่อนไหวของข้อเท้าและข้อเข่า ซือหยูได้เปลี่ยนมาใช้ขาซ้ายทันที!
เขาดึงขาขวากลับมาราวกับแส้และเตะต่อเนื่อง! หลีหมิงไห่โกรธมากแต่ทำได้เพียงใช้แขนป้องกันลูกเตะ
คนดูใต้ลานประลองต่างตกตะลึง
หลีหมิงไห่ตอบโต้ซือหยูไม่ได้แล้วหรือไงกัน? หลีหมิงไห่มีชื่อเสียงอย่างยาวนานและมีพลังอันน่ากลัวถึงกับโต้กลับไม่ได้! ซือหยูน่ากลัวเกินไปแล้ว!
ปั้ง-
ซือหยูโจมตีหลีหมิงไห่จนถอยร่นไปถึงขอบลานประลอง จากนั้นเขาก็เตะหลีหมิงไห่จนตกลานประลอง
“อ๊ากก! เจ้าบ้า ข้าจะไม่มีวันลืมเจ้า!”
วิชาระดับกลางที่เขาฝึกได้พ่ายแพ้ให้กับวิชาขาธรรมดา ช่างน่าอับอายนัก!
หลีหมิงห่าวมองซือหยูอย่างเย็นชา จากนั้นก็ตวาดใส่หลีหมิงไห่
“ใช้ไม่ได้! ไปแพ้หน้าใหม่นิรนามได้อย่างไรกัน!”
“เป็นเพราะมันโกงต่างหาก!”
หลีหมิงไห่เริ่มไม่มั่นใจ
“โกงงั้นหรือ? ถึงเขาจะใช้วิชาธรรมดา เขาก็ฝึกมันจนบรรลุขั้นสูงสุด ถึงเจ้าระใช้วิชาระดับกลางก็บรรลุเพียงระดับหนึ่ง มันยังใช้ไม่ได้ เขาขอบเขตพลังเท่าเจ้า เจ้าจะแพ้ก็ไม่แปลกไม่ใช่รึ?”
“สิ่งสำคัญของทหารคือสติปัญญา เขาเข้าใจมันมากกว่าเจ้าซะอีก!”
เมื่อถูกดุด่า ความโกรธของหลีหมิงไห่ก็กระเจิงไป เขารู้สึกผิดขึ้นมาทันที
“ท่านพี่ หยุดตวาดข้าซักที ข้าเข้าใจแล้ว โปรดช่วยข้าล้างแค้นได้หรือไม่?”
เมื่อมองซือหยูหลีหมิงห่าวก็ส่ายหัว
“เขาอ่อนแอเกินไป ไม่คู่ควรกับข้า ข้าจะให้ฉวนหลีเฟยสอนบทเรียนกับมันเอง”
ฉวนหลีเฟย? หลีหมิงไห่ดีใจ! ฉวนหลีไฟพยายามเอาใจพี่ชายของเขาอยู่ และนี่ก็เป็นโอกาสของนาง
ฉวนหลีเฟยดังมากในหมู่ศิษย์ระดับเงิน ความงามของนางเป็นรองแค่เจียงซื่อฉิงเท่านั้น นางมีชื่อเสียงเพราะใบหน้าหวานช้อยน่าเอ็นดู และตัวเล็กแต่มีรูปร่างเช่นผู้ใหญ่
แต่นางมีเล่ห์เหลี่ยมมาก นางไม่เคยเสียเปรียบชายใด และนั่นทำให้พวกเจ้าชู้ต้องปวดหัวเพราะนาง
พลังของฉวนหลีเฟยเป็นรองราชาระดับเงินเท่านั้น หากนางสู้กับซือหยูมันก็ไม่ยากที่นางจะมอบบทเรียนอันเจ็บปวดให้เขา
“ซือหยู ชนะต่อเนื่องห้าครั้ง! ผ่านการประเมิน!”
ผู้ตัดสินประกาศด้วยรอยยิ้ม ศิษย์คนแรกที่ชนะห้าครั้งปรากฏตัวขึ้นแล้ว!
การชนะหลีหมิงไห่ในกระบวนท่าเดียวทำให้ชื่อเสียงของซือหยูดังกระฉ่อน
คนกลุ่มอื่นต่างให้ความสนใจและสงสัยว่าใครกันที่มีพลังอันน่ากลัวนี้ ในอีกกลุ่มที่ไกลออกไป เจียงซื่อฉิงกำลังมองมาที่ซือหยู
“ไม่คิดว่าเขาจะเติบโตมาถึงขึ้นนี้!”
มีความตกใจในดวงตาของเจียงซื่อฉิง แต่เพียงครู่เดียวนางก็กลับมาใจเย็น
“เจ้ายังคงไม่เพียงพอกับข้าหรอก เจียงซื่อฉิงผู้นี้ถูกลิขิตให้มีชีวิตอันยอดเยี่ยม เจ้า...ซือหยู...เจ้าไม่มีวันเป็นคนคนนั้นได้หรอก!”
เจียงซื่อฉิงส่ายหัว และกลับมาไร้อารมณ์ตามเดิม
การคัดศิษย์ออกจากสำนักของงานประเมินกำลังจะถึงจุดสิ้นสุดแล้ว
คนที่โชคดีพอและผ่านกำลังโห่ร้องด้วยความยินดี ผู้อับโชคที่ต้องออกจากสำนักต่างร้องไห้เสียงดัง เสียงดีใจและร้องไห้ดังปนกันไปในใจซือหยู
“โลกนี้ช่างแปลก”
ซือหยูนั่งลงเงียบๆใต้ลานประลองและลืมตาอย่างช้าๆ
เขามองเหล่าศิษย์ที่พ่ายแพ้ พวกเขากำลังกลับหอเพื่อเก็บข้าวของและกลับบ้านด้วยตัวคนเดียว หากไม่ใช่เพราะหม้อเก้ามังกรเขาก็อาจจะเป็นหนึ่งในคนกลุ่มนั้นเช่นกัน
ซือหยูกำหมัดแน่นและคร่ำครวญกับพลังของตนที่อ่อนแอเกินไป! หากเขาหยุดพัฒนา วันที่เขาแพ้ในลานประลองคงจะมาถึงในไม่ช้า
ซือหยูหลับตาพัก
หนึ่งชั่วโมงถัดมา มีเพียงสองร้อยคนที่เหลืออยู่ พวกเขาเป็นผู้ชนะทั้งหมดและมีป้ายรหัสที่สว่างสดใส ซือหยูชนะติดต่อกันห้าครั้งทำให้สีของป้ายรหัสเขาเปลี่ยนจากสีเงินหม่นเป็นสีเงินสว่างแล้ว
ต่อไปจะเป็นตอนสำคัญของการประเมิน...การจัดอันดับศิษย์ระดับเงิน! นี่เป็นการจัดลำดับว่าใครกันแน่ที่แข็งแกร่งที่สุด
คนระดับพลังต่ำที่เข้ามาดูจะไม่ได้เข้าร่วม พวกเขามาเพื่อเป็นสักขีพยานการจัดอันดับด้วยตาตัวเอง
ถ้าจะพูดอย่างตรงไปตรงมา สำหรับศิษย์ระดับเงิน 200 คนแล้วพวกเขาเป็นเพียงขยะชิ้นใหญ่เท่านั้นเอง มีเพียงศิษย์ทองคำเท่านั้นที่เป็นของจริง
ในการจัดลำดับนี้จะยังคงแบ่งเป็น 10 กลุ่ม แต่ละกลุ่มจะมี 20 คน ครั้งนี้ซือหยูไม่รู้จักใครในกลุ่มเลย แต่คนในกลุ่มหลายคนรู้จักเขาแล้ว
“เทพซือหยูอยู่ในกลุ่มเราด้วยเหรอ? เขาแกร่งมาก พวกเราโชคไม่ดีซะแล้ว”
“แล้วมันยังไง? หากไม่มีซือหยูเราก็ไม่ได้อันดับสูงอยู่ดี เจ้าไม่เห็นเจียงฝานที่อยู่ในกลุ่มเราหรือ?”
คนที่พูดถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง
“แล้วดูผู้ตัดสินการประลองนี้สิ”
ศิษย์ระดับเงินอีกคนพูดเบาๆ
พวกเขาหันไปดูและเห็นอาจารย์สอนวิชาธนู อาจารย์เจียง! ใบหน้าของเขาจดจำได้ไม่รู้ลืม
“เจียงฝานเป็นลูกชายคนเดียวของเจียงซื่อฉี เขาต้องถูกดูแลและปกป้องเป็นอย่างดีแน่ ผู้ตัดสินสนามประลองนี้คือน้องชายของเจียงซื่อฉี อาจารย์เจียงจะเข้าข้างเขา ถึงใครจะมีพลังชนะเขาได้ ก็ไม่กล้าอยู่ดี!”
“ใช่แล้ว หากเจียงซื่อฉีมาล้างแค้นจะต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่”
เจียงฝานยืนอย่างภูมิใจ เขาหน้าตาดีแต่เดินเงยหน้า ทำให้หลายคนรู้สึกว่าเขากำลังถูกมองด้วยจมูก
แต่เขาก็ทำแบบนั้นได้เพราะอันดับสี่ของเขา พลังระดับสองขั้นสูงกับวิชาระดับกลางที่เจียงซื่อฉีเลือกให้ นั่นทำให้เขาเก่งกว่าหลีหมิงไห่มากทีเดียว
“รอบแรก เจียงฝาน ประลองกับ เว่ยเถา!”
สายตาทุกคนรอบๆดูกังวล รอบแรกเป็นของเจียงฝาน!
“เว่ยเถาเป็นอยู่ในสิบลำดับสูงสุด เขามาจากตระกูลเล็กกับวิชาระดับกลาง พลังของเขาแกร่งมากและทำให้เขามีชื่อในสำนักตั้งแต่ปีที่แล้ว”
เจียงฝานกระโดดขึ้นลานประลองราวกับเหยี่ยวที่กางปีก ดูบางเบาและสง่างาม
“เขาขยับตัวได้ดีจริงๆ!”
วิชาช่วยเคลื่อนไหวจะช่วยเพิ่มพลังได้ดีมาก หลายคนอยากจะฝึกแต่มันก็ยากมากที่จะเชี่ยวชาญวิชาเหล่านั้น
ปีกปักษาเป็นวิชาในห้องตำราที่มีคนฝึกมากมายแต่มีคนสำเร็จน้อยนิด มันยากเกินไปที่จะเข้าใจได้ แม้จะอ่านมันหลายวันก็อาจจะไม่ได้อะไรเลย
เช่นนั้นเอง ทำให้หลายคนที่เสียเวลากับมันล้มเลิกที่จะฝึก เพราะการเลิกฝึกวิชาหลักมาฝึกวิชารองนั้นไม่คุ้มค่า
แน่นอนว่ามีวิชาช่วยเคลื่อนไหวที่ง่ายกว่า แต่มันก็อ่อนแอ
เจียงฝานแสดงพลังที่ทำให้คนต้องอิจฉา อาจารย์เจียงพยักหน้าเบาๆ หลานของเขาเคยสู้กับเขาและไม่เคยทำให้ผิดหวังเลย