ตอนที่ 216 เจ็บปวดพันปี (FREE)
นี้เป็นกำปั้นที่ธรรมดามาก
นี่เป็นครั้งแรกที่ระยะห่างระหว่าง ฟาง เจิ้งจือ และ หยิง ซาน ใกล้กันแค่ไหล่ หรือจะพูดให้ถึงคือหัวของพวกเขาแทบจะชิดติดกัน
เร็วอะไรขนาดนี้!
ฟาง เจิ้งจือ อุทานขึ้น อย่างไรก็ตามการกระทำของเขาไม่ได้หยุดลง
นั่งยองลงไปฉับพลันก็เป็นความสามารถ
เรื่องของสกิลนี้จะไม่ง่ายนักหรอกเป็นความสามารถที่ไม่ง่ายนักหรอก
เมื่อใครก็ตามที่นั่งย่อลงไป นั่นหมายความว่าเหมือนเป็นการรวมพลัง ราวกับคันธนูที่ถูกดึงจนตึง
ดังนั้นหลังจาก ฟาง เจิ้งจือ นั่งย่อลงไปแล้ว เขาก็เตรียมตัวเคลื่อนไหวต่อ
เจ็บปวดพันปี!
ภายในสถานการณ์ปกติ ตำแหน่งที่ควรใช้ท่าเจ็บปวดพันปีใส่มากที่สุดคือที่หลัง อย่างไรก็ตาม ฟาง เจิ้งจือ เป็นคนที่ไม่ได้สนใจรายละเอียดมากนัก
การอยู่ด้านหลังมีประโยชน์ แต่อยู่ข้างหน้า ... มันก็มีข้อดีเช่นกัน
หอกฉีหลินและดาบเห็นไดัดว่าไม่เหมาะกับการเคลื่อนไหวตอนนี้ ดังนั้นเมื่อ ฟาง เจิ้งจือ ย่อเข่าลง เขาก็เก็บอาวุธทั้ง 2 ไว้ในกระจกป้องกันใจ
ดังนั้นเขาจึงเคลื่อนไหวได้อย่างไม่กังวลอะไร
นอกจากนี้
เขาสามารถใช้พลังทั้งหมดที่เขามีได้
"ฆ่า!"
ฟาง เจิ้งจือ ประสานฝ่ามือเข้าหากัน ใช้กำลังทั้งหมดที่มี ดันมือที่ประสานกันขึ้นไปด้านบน
มันจะโดนเป้าหมายหรือไม่?
ที่จริง จะโดนหรือไม่ นั่นสามารถรู้ได้จากความรู้สึกของมือทั้ง 2
"ตูมมม!"
เมื่อเทียบกับ หยิง ซาน แน่นอนว่า ฟาง เจิ้งจือ นั้นพลังน้อยกว่าอย่างเห็นได้ชัด อย่างไรก็ตามมันเป็นไปไม่ได้ที่จะหยุดพลังที่เกิดจากการรวมพลังทั้งหมดที่มี
นอกจากนั้นเป้าหมายในครั้งนี้เป็นจุดที่อ่อนไหวที่สุดในร่างกายมนุษย์
และนุ่มนวลมาก
หรือจะแข็งก็ได้...
อันที่จริง ผลลัพธ์นั้นสามารถคาดการณ์ได้อยู่แล้ว...
ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้ว่า หยิง ซาน จะรู้สึกเจ็บปวดหรือไม่
อย่างไรก็ตามเขาได้ยินเสียงอะไรบางอย่างราวกับมันแหลกละเอียด ที่สำคัญที่สุด เขารู้สึกว่าร่างกายของ หยิง ซาน สั่นสะเทือน มันเป็นการสั่นออกมาจากก้นเบื้องแห่งจิตใจ
"อ๊าก!!"
ขณะนี้ แม้แต่ชายที่แข็งแกร่งอย่าง หยิง ซาน ยังตะโกนออกมาจากก้นเบื้องของวิญญาน จากนั้นเขาก็ถอยหลังกลับอย่างรวดเร็ว ตอนพุ่งมาเขาเร็วแล้ว แต่ตอนถอยนั้นกลับเร็วยิ่งกว่า
ทั้งโลกดูเหมือนจะเงียบไปสักพักหนึ่ง
ไม่มีใครเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเลย
มันเร็วมาก!
เร็วมากจนไม่มีใครสังเกตเห็นได้ชัดเจน
ทั้งหมดที่พวกเขาเห็นคือ หยิง ซ จากนั้นก็ปรากฎตัวหน้า ฟาง เจิ้งจือ และ ฟาง เจิ้งจือ ดูเหมือนจะย่อตัวลงไป จากนั้น ...
หยิง ซาน ก็ถอยกลับ
เขายังตะโกนออกมาอีกด้วยขณะถอยกลับ
มันเป็นเสียงที่ดูน่าหดหู่และแฝงไปด้วยความอัปยศ
ทุกคนจ้องมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ
บางคนจึงเห็นมือของ ฟาง เจิ้งจือ ก่อนที่เขากำลังจะดึงกลับ
พวกเขาไม่รู้ว่ามันเป็นวิชาอะไร เพราะไม่มีหนังสือเล่มใดหรืออาจารย์คนไหนสอนวิชานี้ อย่างไรก็ตาม พวกเขานั้นรู้เป้ามหายที่มือทั้งคู่พุ่งไปดี
จากนั้นพวกเขามองไปทาง หยิง ซาน
ทุกคนตระหนักว่าหน้าของ หยิง ซาน บิดเบี้ยว เขาไม่สามารถต้านทานให้ขาไม่สั่นได้ ก่อนที่ขาของเขาจะบิดไปมา
"อย่าบอกนะว่า... ?!"
"ดูเหมือนจะเป็น ตรงนั้น?"
"..."
เมื่อความคิดนี้เกิดขึ้นในใจของทุกคน สัญชาตญาณสั่งให้เอื้อมมือออกไปและใช้มันเพื่อปกปิดบางส่วนไว้
เจ็บปวด ...
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้โดนเอง แต่ก็สามารถคาดเดาความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นได้
หนานกง มู่ ก็จ้องมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความรู้สึกแปลกๆ เขาเชื่อว่าเขาได้อ่านหนังสือทั้งหมดในโลกนี้แล้ว แต่เขาไม่เคยเห็นวิชานี้มาก่อน
แม้ว่ามันจะเป็นวิชาที่ไม่ได้ถูกต้องตามหลักศีลธรรมก็ตาม
แต่สิ่งที่เขากังวลมากกว่า?
เพราะ…
การเคลื่อนไหวของ หยิง ซาน นั้นเร็วจนเกินไป มันเร็วซะจนไม่มีเวลาให้คิดแม้เสี้ยววินาที อย่างไรก็ตามปฏิกิริยาของ ฟาง เจิ้งจือ ก็เร็วอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่เพียงแต่เขาจะทำการนั่งยองเพื่อหลบการโจมตีของ หยิง ซาน ได้แล้ว เขายังสามารถทำมันได้อย่างต่อเนื่อง
เป็นไปไม่ได้เลยที่ ฟาง เจิ้งจือ จะคิดเรื่องนี้ได้ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้
นั้นอธิบายได้เพียงอย่างเดียงเท่านั้น ฟาง เจิ้งจือ มีวิชานี้อยู่แต่แรกแล้ว หรืออาจจะพูดได้ว่าเขาเคยใช้มันและเคยฝึกมันมาก่อน
แววตาที่สดใสของ ปิง หยาง ตอนนี้ตกอยู่ในความตะลึงงึงงัน อย่างไรก็ตาม ความตกใจของนาง ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นหน้าแดงจางๆ นางมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ และทำให้นางต้องโกรธ
"หน้าด้านมาก!"
เหยียน ซิว ไม่ว่า ฟาง เจิ้งจือ ไร้ยางอายเหมือน ปิง หยาง อย่างแน่นอน แต่เขามองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ แล้วประกบฝ่ามือเข้าด้วยกัน พยายามที่จะเลียนแบบการเคลื่อนไหวของ ฟาง เจิ้งจือ
ฟาง เจิ้งจือ ก็รู้สึกว่าทุกสายตากำลังจับจ้องมาที่เขา
เขาค่อนข้างสับสน
ทำไมทุกคนดูจะแปลกใจกับวิชาเจ็บปวดพันปีกันนัก? อย่าบอกนะว่าพวกเขาไม่รู้จักความงดงามของวิชานี้
ข้าทำให้ หยิง ซาน ต้องถอยไป? ทำไมไม่มีใครกล่าวชมข้าเลย?
อย่าบอกข้าว่าโลกนี้ ...
ไม่มีวิชาเช่นนี้?
เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ เริ่มคิดแบบนั้นก็ทำให้เขาเข้าใจมากขึ้น กับเรื่องนี้
ตอนแรกเขารู้สึกว่าการทำวิชานี้สำเร็จเป็นเพราะเขาทุ่มเทฝึกฝน อย่างไรก็ตาม เหตุผลที่แท้จริงดูเหมือนว่าจะเป็นเพราะวิชาไม่มีอยู่ในโลกนี้
เนื่องจากเป็นเช่นนั้น หยิง ซาน เลยไม่สามารถคาดเดาได้ว่า ฟาง เจิ้งจือ จะใช้วิชาเคลื่อนย้ายแบบนี้ออกมา
นั่นเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้ ฟาง เจิ้งจือ ประสบความสำเร็จ
จากนั้น ฟาง เจิ้งจือ ก็สัมผัสได้ถึงบางอย่างที่แปลกๆ เขารู้สึกได้ว่า หยิง ซาน นั้นฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว เพราะ หยิง ซาน เองก็อยู่ในระดับอภินิหาร
ถึงแม้รอบนี้เหมือนเขาจะได้รับบาดเจ็บรุนแรง แต่มันคงไม่ทำให้เขาถึงตาย
อย่างไรก็ตาม หยิง ซาน ดูเหมือนจะไม่นิ่งสงบเหมือนก่อนหน้า แต่เขากลับเลียริมฝีปาก ความเจ็บปวดนั้นทำให้เหงื่อไหลออกมาจากหน้าผากของเขา
"นี่มันเรื่องอะไรกัน?!" ฟาง เจิ้งจือ สับสนมาก
เมื่อ เหยียน ซิว ได้ยินคำพูดของ ฟาง เจิ้งจือ เขาหันไปมอง หยิง ซาน เขามีความตกใจเล็กน้อย แต่ทุกอย่างยังคงเหมือนอยู่ในการคาดการณ์ของเขา
"หยิง ซาน ได้ดูดซึมพลังจากดวงตาปีศาจเข้าไปในร่างอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นเขาจึงได้สูญเสียพลังระดับอภินิหารทั้งหมดไป อย่างไรก็ตาม หลัง และ ความเร็วของเขา ตอนนี้นั้นอยู่เหนือระดับอภินิหารขั้นกลางแล้ว " เหยียน ซิว อธิบาย
"เป็นไปได้ด้วยรึ?"
"สิ่งที่ต้องแลกคือหลังจาก 15 นาทีผ่านไป พลังของเขาจะหายไปอย่างสมบูรณ์"
"นั่นหมายความว่าพวกเราต้องถ่วงเวลาไปอีก 15 นาที?"
"ใช่"
ฟาง เจิ้งจือ เข้าใจ อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องง่าย ที่ หยิง ซาน ถอยไปเมื่อกี้นั้นเป็นเพราะโชค
อย่างไรก็ตาม โชคดีสำหรับคนคนหนึ่งแล้วนั้นไม่ได้มีตลอดเวลา
เพจหลัก : Double gate TH