ประกาศิตรัก : ตอนที่ 17-18 : ความลับสามข้อของเขา (7-8)

ตอนที่ 17  – ความลับสามข้อของเขา (7)

ความลับข้อที่สองของเขานั้น เป็นพลังเหนือธรรมชาติที่จัดอยู่ในประเภทเดียวกับความลับข้อที่หนึ่ง แต่ค่อนข้างน่ากลัวกว่าและใช้ประโยชน์ได้มากกว่า เพราะมันทำให้เขาสามารถควบคุมจิตใจผู้อื่นให้ทำอะไร หรือพูดอะไรก็ได้ตามที่เขาต้องการ

แต่ช่วงเวลาที่สามารถควบคุมได้นั้นไม่นานมาก เพียงแค่หนึ่งนาทีเท่านั้น และหลังจากเป็นอิสระจากการควบคุมของเขา คนผู้นั้นจะมีอาการความจำเสื่อมชั่วคราว พูดง่ายๆก็คือว่า คนผู้นั้นจะไม่รู้และจำอะไรไม่ได้ ว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงหนึ่งนาทีนั้น

ตั้งแต่นาทีที่เขารู้ตัวว่ามีพลังเหนือธรรมชาตินี้ เขาได้ใช้มันอย่างระมัดระวังที่สุด ความจริงคือตั้งแต่รู้ตัวจนถึงตอนนี้ เขาใช้มันไปยังไม่ถึงสิบครั้ง เพราะในช่วงเวลาที่เขาควบคุมผู้อื่นอยู่นั้น หากคนผู้นั้นมีอาการบาดเจ็บตามร่างกาย ร่างกายของเขาก็จะได้รับบาดเจ็บเช่นเดียวกับคนผู้นั้นไปด้วย และที่สำคัญ เขาไม่สามารถควบคุมคนให้ไปทำร้ายผู้อื่นได้ หากคนที่เขาควบคุมด้วยพลังเหนือธรรมชาตินี้ ไปทำร้ายผู้อื่น ตัวเขาเองก็จะต้องได้รับความเจ็บปวดและบาดเจ็บเช่นเดียวกันกับผู้ที่ถูกทำร้าย

ส่วนความลับข้อที่สามของเขานั้น.. ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพลังเหนือธรรมชาติ แต่เกี่ยวข้องกับคน และคนคนนั้นก็คือ...

จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทำให้ความคิดที่ยาวเป็นขบวนรถไฟของเขาต้องหยุดลง ซูซินเหยินขมวดคิ้ว และปลุกตัวเองให้หลุดออกจากภวังค์ เขาเหลือบมองชื่อของสายที่เข้ามา ควบคุมอารมณ์ให้ปกติก่อนจะตอบปลายสายไป..

“CEO ซูคะ.. CEO ลู่ นายลู่ เจียนหนาน จากบริษัท หวันอิง เอนเตอร์เทนเมนท์ มาถึงแล้ว และกำลังรอท่านอยู่ที่บรษัทค่ะ”

“ผมทราบแล้ว..” ซูซินเหยินตอบอย่างอ่อนโยนแล้วจึงวางสายไป เขายังไม่สตาร์ทรถในทันที แต่ยังคงนั่งมองซ่งจิงเฉินผ่านกระจกรถ เธอยังคงอยู่ในตู้โทรศัพท์บนถนนอีกฝั่ง หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็หยุดมองและขับรถออกไป

......

หลังจากประชุมเสร็จ ร้านกาแฟที่อยู่ชั้นล่างของบริษัทก็ใกล้จะปิดพอดี ผู้คนค่อยๆทยอยออก เหลือเพียงซูซินเหยินกับถังยั่วเท่านั้น

ซูซินเหยินที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถังยั่ว กำลังจดจ่อกับการอ่านเอกสารในมือ เขาพักสายตาจากการอ่าน โดยการจิบกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะ

“เธอมาที่นี่อีกแล้ว..” ถังยั่วพึมพำหลังจากเรียกพนักงานเสริฟมาเติมกาแฟ ซูแม้สายตาของเขาจะยังคงจดจ่ออยู่กับเอกสาร ซินเหยินก็รู้ว่าเขากำลังพูดถึงใคร สีหน้าท่าทางของเขายังคงเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

“นี่เธอคงตั้งแคมป์อยู่แถวนั้น.. อาทิตย์นี้ฉันเจอเธอสามครั้งแล้ว.. จำได้ว่า มีอยู่คืนหนึ่ง หลังจากที่ฉันเลิกงานกะดึก ฉันก็ยังเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้น วันนั้นฉันไม่ได้ขับรถมา หลังจากที่ฉันเรียกแท๊กซี่กลับไปแล้ว เธอก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนไปใหน”

ซูซินเหยินทำราวกับว่า คนที่ถังยั่วพูดถึงนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา และเขายังคงเปิดเอกสารอ่านอย่างไม่สนใจ บางทีหากถังยั่วเห็นซูซินเหยินไม่สนใจ ก็คงจะเบื่อไปเอง ถังยั่วเงียบไปจริงๆ แต่สักพัก.. เขาก็ทำท่าทางตกใจ.. “หิมะกำลังตก..”

นิ้วของซูซินเหยินที่กำลังเปิดเอกสารกระตุกเล็กน้อย แต่สายตายังคงจดจ้องอยู่ที่เอกสาร ก่อนหน้านี้เขาใช้เวลาอ่านเอกสารหนึ่งหน้าเพียงหนึ่งนาที แต่ครั้งนี้เขาจ้องเอกสารมาสิบนาทีแล้วแต่กลับจับใจความอะไรไม่ได้เลย เขาจึงเงยหน้าขึ้นเหลือบมองไปที่กระจกอย่างไม่ได้ตั้งใจ

หิมะตกหนัก.. เพียงเวลาไม่กี่นาทีถนนก็เต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน

ซ่งจิงเฉินคงจะหาที่หลบหิมะไม่ได้ เธอก็เลยยืนอยู่ท่ามกลางหิมะที่กำลังตกแบบนั้น

ตอนที่ 18  – ความลับสามข้อของเขา (8)

เธอยังคงใช้มือปัดหิมะที่ตกลงมาบนตัวเธอ แต่หิมะก็ตกหนักจนเกาะเต็มตัวเธออย่างรวดเร็ว จนเธอไม่สามารถปัดออกได้หมด เธอจึงล้มเลิก.. เธอดึงแขนเสื้อโค้ตลงมาปิดแขน และปล่อยให้หิมะตกลงบนตัวเธอ เพียงเดี๋ยวเดียวทั้งผมและไหล่ของเธอก็ขาวโพลนไปด้วยหิมะ

คิ้วของซูซินเหยินขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว สายตาท่าทางที่เหมือนว่ากำลังจดจ่ออยู่กับเอกสารนั้น เหลือบไปมองที่หน้าต่างเป็นครั้งคราว

ซ่งจิงเฉินเปลี่ยนท่ายืนเพราะรู้สึกล้ากับการยืนในท่าเดิมนานๆ ในขณะที่กำลังขยับตัว สายตาของเธอก็เหลือบมองไปที่หน้าต่างบานใหญ่ของร้านกาแฟฝั่งตรงข้าม แล้วก็สะดุดเข้ากับรูปร่างที่คุ้นตาอยู่ด้านใน

ซ่งจิงเฉินอึ้งไป.. ความคิดแรกที่ผุดขึ้นในหัวของเธอก็คือ นี่เธอเจอเขาแล้วจริงๆเหรอ ตั้งแต่แยกกันที่เอลโดราโด เธอก็มานั่งเฝ้ารอพบเขาอยู่ที่ทางเข้าบริษัท และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบเขา..

ขณะที่ซ่งจิงเฉินกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น จู่ๆซูซินเหยินก็เงยหน้าขึ้นมา ค่อยๆเหลือบมองเธอ แล้วสายตาของทั้งคู่สบกันเข้าโดยบังเอิญ

แม้ว่าจะมีกระจกกั้น.. ซ่งจิงเฉินก็สัมผัสได้ถึงความเย็นชาในดวงตาของเขา ทำให้เธอรีบเบนสายตาลงต่ำเพื่อหลบสายตาคู่นั้นโดยไม่รู้ตัว และเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบซูซินเหยินกำลังก้มหน้าอ่านเอกสารต่อ เขากดกระดิ่งที่อยู่ข้างโต๊ะเรียกพนักงานเสริฟ

พนักงานเสริฟเดินเข้ามาหาเขาพร้อมรอยยิ้มเพื่อรับคำสั่งอย่างรวดเร็ว ซูซินเหยินยังคงไม่ละสายตาจากเอกสาร ซ่งจิงเฉินมองผ่านกระจกเห็นปากของเขาขยับไปมา พนักงานเสริฟพยักหน้ารับพร้อมยิ้มให้เขา แล้วก็เดินผ่านหน้าโซฟาที่ซูซินเหยินนั่งอยู่ตรงไปที่หน้าต่าง พนักงานเสริฟจัดการดึงม่านลงมาปิด ทำให้เธอไม่สามารถมองเห็นเขาอีก

เขาเคยบอกว่าเขาไม่ต้องการเห็นเธออีก.. แม้ว่าเขาจะอยู่ด้านใน ส่วนเธออยู่ด้านนอก และไม่ได้อยู่ในพื้นที่เดียวกัน เขาก็ยังให้พนักงานเสริฟเดินมาปิดม่านเพื่อไม่ให้เห็นเธอ เขาขีดเส้นกั้นความสัมพันธ์ของเขาและเธออย่างชัดเจน

.....

ผ้าม่านผืนมหึมาปกคลุมหน้าต่างบานใหญ่ไว้มิดชิด; ทำให้ไม่สามารถมองเห็นภายในร้านได้จากด้านนอก

ถังยั่วครุ่นคิด.. เมื่อสังเกตุเห็นว่าซูซินเหยินและซ่งจิงเฉินต่างก็จ้องมองกัน เขาคิดว่าซูซินเหยินคงจะเดินไปหาซ่งจิงเฉินหลังจากที่ทั้งคู่สบตากัน แต่ซูซินเหยินกลับหันหน้าหนีอย่างไม่แยแส และยังสั่งให้พนักงานเสริฟไปดึงผ้าม่านลง แล้วเขาก็กลับไปนั่งอ่านเอกสารราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ถังยั่วทนนิ่งเฉยต่อไปไม่ได้ ในที่สุดเขาก็ถามขึ้นมาว่า.. “นายไม่ออกไปดูเธอหน่อยเหรอ? ใจคอนายจะให้เธอยืนหนาวอยู่ตรงนั้นเหรอ?”

ซูซินเหยินแกล้งทำหูทวนลม.. ถังยั่วยักไหล่ไม่สนใจแล้วนิ่งเงียบไม่แสดงความเห็นอะไรอีก จากนั้นเขาก็หยิบคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คขึ้นมาทำงานต่อ

ผ่านไปร่วมชั่วโมง.. ถังยั่วก็ทำงานเสร็จ เขาพักสายตามานวดไหล่ที่เมื่อยล้า และเมื่อเขากำลังจะเรียกพนักงานเสริฟให้มาเติมกาแฟ เขาก็มองเห็นซูซินเหยินที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จ้องมองโคมไฟบนโต๊ะราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่างอยู่

ถังยั่วขมวดคิ้ว.. “มีอะไรหรือเปล่า?”

ซูซินเหยินเงียบไม่ตอบอะไร.. ดูเหมือนเขากำลังสนใจเรื่องอื่นอยู่

“นี่นายเป็นอะไรหรือเปล่า?” ถังยั่วโบกมือตรงหน้าซูซินเหยินเพื่อเรียกความสนใจจากเขา