ประกาศิตรัก : ตอนที่ 2 – อยู่ร่วมกับอาโดนิสเจ้าอารมณ์ (2)
เมื่อป้าซันนำกาแฟเข้ามาให้ที่ห้อง ซูซินเหยินก็อาบน้ำเสร็จพอดี เขาเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง และกำลังยืนมองไปที่หน้าต่างในห้องอย่างสงบ
ไอแห่งความเยือกเย็นที่ปกคลุมซูซินเหยินนั้น ทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้ แต่สีหน้าของเขาตอนนี้ดูสงบนิ่งราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนทำให้คิดว่าภาพรุนแรงป่าเถื่อนเมื่อครู่นี้ เป็นเพียงภาพลวงตา
“คุณซูคะ.. นี่กาแฟของคุณ” ป้าซันวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะกลมที่ระเบียง ซูซินเหยินนิ่งไม่โต้ตอบ ราวกับไม่ได้ยินในสิ่งที่ป้าซันพูด
ป้าซันยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่จึงพูดว่า “คุณซ่งมาถึงเมื่อช่วงเย็น แล้วเธอก็นั่งรออยู่เกือบเจ็ดชั่วโมง”
ซูซินเหยินยังคงนิ่งไม่โต้ตอบ ห้องทั้งห้องเต็มไปด้วยความเงียบ ป้าซันลังเลชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อว่า “คุณซูคะ.. คุณกับคุณซ่งมีเรื่องทะเลาะกันใช่ไม๊คะ?”
ซูซินเหยินยังคงทำเป็นไม่ได้ยินในสิ่งที่ป้าซันพูด
“คุณซูคะ.. คุณกับคุณซ่งก็อยู่กินกันมาพักหนึ่งแล้ว และก่อนหน้านี้พวกคุณทั้งคู่ก็มีสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แล้วทำไมวันนี้คุณถึงทำกับเธอราวกับว่าเธอเป็นเจ้ากรรมนายเวรของคุณ?” ก่อนที่ป้าซันจะทันได้พูดอะไรต่อ ซูซินเหยินที่กำลังจ้องมองไปตรงหน้าต่าง ก็หันมาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวกับไม่มีอะไรว่า “คุณอยากจะออกไปนั่งตากลมหนาวเล่นเหมือนเธอบ้างไม๊?”
ป้าซันเงียบไปด้วยความกลัว.. เธอก้มศรีษะเป็นการขอโทษ และรีบเดินออกจากห้องเขาไปอย่างรวดเร็ว แล้วห้องทั้งห้องก็กลับสู่ความเงียบอีกครั้ง ซูซินเหยินมองไปที่ไฟถนนด้านนอกหน้าต่าง
ซ่งจิงเฉินที่ยืนอยู่ใต้แสงไฟอ่อนๆนั้น กำลังวุ่นวายกับการทำร่างกายให้อุ่น เธอกุมมือไว้ที่ปากแล้วเป่าลมลงไป แล้วจึงโบกมือเรียกแท๊กซี่ เข้าไปนั่งในรถและจากไป
แม้รถแท๊กซี่ได้แล่นผ่านจนลับสายตาไป ซูซินเหยินก็ยังคงยืนอยู่ที่หน้าต่างไม่เคลื่อนไหวไปใหน จ้องมองไฟถนนที่อยู่ห่างออกไป
เขายังคงไม่เคลื่อนไหวจนกระทั่งกาแฟร้อนกลายเป็นกาแฟเย็น สายตาของซูซินเหยินดูเหนื่อยล้า และคำพูดของป้าซันก็ผลุดขึ้นในหัวของเขา
คุณซู.. คุณกับคุณซงก็อยู่กินกันมาได้พักหนึ่งแล้ว และก่อนหน้านี้พวกคุณทั้งคู่ก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แล้วทำไมวันนี้คุณถึงทำกับเธอ ราวกับว่าเธอเป็นเจ้ากรรมนายเวรของคุณ?”
จริงๆแล้ว.. ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นแขกของบ้านเธอ และในช่วงที่เธอยังวัยรุ่นอยู่นั้น เขาได้พรากสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของเธอไป จากนั้นเขาทั้งคู่ก็กลายเป็นเจ้ากรรมนายเวรของกันและกัน?
....
การปรากฏตัวของซ่งจิงเฉินไม่ได้มีอิทธิพลใดๆกับซูซินเหยิน เพราะเช้ามาเขาก็ตื่นนอน ทานอาหารเช้า แล้วก็ขับรถไปทำงานตามปกติ หลังจากเสร็จสิ้นการทำงานที่แสนจะวุ่นวายในตอนเช้า เขาและผู้จัดการอีกสองสามคน ก็กำลังจะไปทานอาหารกลางวันที่ร้านกาแฟตรงข้ามบริษัท
ซูซินเหยินกำลังเดินออกมาจากลิฟท์ส่วนตัว และผู้จัดการฝ่ายการเงินก็เดินเข้ามาขอให้เขาเซ็นเอกสาร
จากนั้น.. ผู้จัดการแผนกอื่นๆก็เข้ามารุมล้อมเข้าไว้ เขายืนอยู่หน้าลิฟท์อย่างใจเย็น ค่อยๆเซ็นเอกสารทั้งหมด เมื่อตรวจดูว่าเอกสารไม่มีปัญหาอะไร เขาก็รีบๆเซ็นแล้วรีบเดินไปที่ทางเข้าบริษัท ผู้จัดการใส่สูทผูกไทสองสามคนเดินตามหลังเขาไป
ตามทางที่ซูซินเหยินเดินผ่านไป ต่างก็มีเสียงทักทาย ‘สวัสดีตอนบ่ายท่าน CEO ซู’ ดังไปทั่ว และเมื่อเขาเดินไปถึงทางเข้า เขาก็พบกับเงาของคนที่คุ้นเคยยืนอยู่ตรงหน้าเขา
มันคือเงาของเธอ.. ซ่งจิงเฉิน คนที่เขาจับโยนออกจากบ้านเมื่อวานนี้
