ตอนที่15 แมรี่ มารีน

ตอนที่15 แมรี่ มารีน

หลังจากที่เรียกไปประมาณร้อยกว่าคนแล้วก็ถึงหมายเลขที่.........

“หมายเลขที่ 203 แมรี่ มารีน จากตระกูลมาร์ควิส มารีน”

“ค่ะ” แล้วก็มีผู้หญิงตาสีฟ้าแกมเขียวอ่อนๆ ผมสีฟ้าใส่ยาวสลวย หน้าตาสวยงามให้ความสดใส่เหมือนอยู่ท่ามกลางชายหาดและมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ใส่ชุดแขนยาวสีขาวทับด้วยเสื้อโค้ตสีน้ำเงิน กระโปรงยาวถึงเข่าสีฟ้าอย่างสวยงาม ลักษณะท่าทางดูสดใส เพียงเสียงขานรับสั้นๆเมื่อกี้ก็กังวานสดใสมีสเนห์ ทำให้เหล่าเด็กชายทั้งหลายเคลิบเคลิ้มเลยทีเดียว

“ว้าวสวยจัง” เซียล์และหลายๆคนคิดในใจ

จากนั้นเธอก็เดินไปบนเวทีและวางมือบนลูกแก้ว

“ติ๊ง” ทันใดนั้นก็ปรากฏภาพนางเงือกแสนสวยขึ้นกำลังร้องเพลงแสนไพเราะอยู่ภายในลูกแก้วจิตวิญญาณ

“ชื่อ แมรี่ มารีน

จิตวิญญาณที่ครอบครอง “โอเชี่ยน ซิงเกอร์”

ประเภท พิเศษ วิญญาณมีสติปัญญา ธาตุ/รักษา/เอนชานท์

ความแข็งแกร่ง ราชัน

ความสามารถในการเจริญเติบโต ปานกลาง

คุณสมบัติ

- สามารถควบคุมธาตุน้ำได้

- มีความสามารถเอนชานท์และสร้างยาทั่วๆไป

(ถ้าเป็นคุณสมบัติน้ำเพิ่มประสิทธิภาพ 75 เปอร์เซ็นต์)

- คุณสมบัติพิเศษโอเชี่ยนเมโลดี (ocean melody)

สามารถร่ายเป็นวงกว้างได้ เพลงจิตวิญญาณแห่งท้องทะเล สามารถทำให้พันธมิตรที่อยู่ในอาณาเขตจะได้รับการรักษาบาดแผลและทำให้โจมตีทางด้านจิตใจของศัตรูไร้ผล (ความแรงขึ้นอยู่กับพลังของผู้ร่าย) และ ผู้ร่ายจะได้รับความสามารถในการควบคุมน้ำเพิ่ม 2 เท่า

พรจากสวรรค์

เทพธิดาแห่งท้องทะเล

- พลังโจมตีและพลังป้องกันเมื่อใช้ธาตุน้ำเพิ่ม 2 เท่า

- โอกาสเอนชานท์และปรุงยาสำเร็จเพิ่ม 50 เปอร์เซ็นต์

(เมื่อเป็นคุณสมบัติน้ำ)

- เมื่อใช้โอเชี่ยนเมโลดี ความสามารถในการรักษาเพิ่ม 2 เท่า และ

เพิ่มพลังโจมตีธาตุน้ำ 50 เปอร์เซ็นต์

“........................................”

กลับไม่มีเสียงโหร้องหรือเสียงแสดงความยินดีแต่อย่างใดเพราะทุกคนกำลังอึ้งไป 3 วินาทีถึงจะเรียกคืนสติกลับมาได้

“โหหหหหหหห”

“สุดยอดเกินไปแล้ววววววว”

“รอบ 20 ปี จิตวิญญาณราชันในรอบ 20 ปี!!!!”

“นี้ๆ มาซีเอล สนใจรับลูกเขยบ้างไหม” ขุนนางหลายๆคนถาม

“–ไม่ –มี –ทาง” คนที่ตอบเป็นขุนนางชั้นสูงที่มีผมสีทองตาสีเขียว

มาซีเอล มารีน พ่อของ แมรี่ มารีน นั้นเอง

ครั้งนี้ กราเซฟ ไฮด์ เวอร์มิลเลี่ยน ไม่ได้พูดอะไร แต่เขายิ้มและดูจากท่างแล้ว......อึ่มคงดีใจน่าดู ก็คิดดูเซประเทศตัวเองได้จิตวิญญาณราชันเพิ่มมาเลยนะ

แต่จะว่าไป

“พ่อครับปกติเวลาปลุกจิตวิญญาณส่วนใหญ่ไม่มีจิตวิญญาณระดับราชันหรอครับ” ลูกของขุนนางคนหนึ่งถาม

“ใช้ลูกปกติทุกๆปีส่วนใหญ่ จะมีคนได้ จิตวิญญาณหายาก 2-3 คน จิตวิญญาณโบราน 1-2 คน ส่วนราชันนี้รอบ 20 ปีเลยลูก”

“ดูท่าอัตราการตื่นของจิตวิญญาณปีนี้จะสูงกว่าทุกปีนะ” ซิกซ์พูด

“นั้นสิดูท่าวันนี้จะมีอะไรสนุกของจริง” เรียวมะพูดพร้อมกับแสยะยิ้มเล็ก

“ดูท่างาน สุดยอดราชันในอีก 5 ปีข้างหน้าจะเป็นยุครุ่งเรื่องของเราหละนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” มอนดะพูดเสริม

...............................................................................................................

หลังจากนั้นแมรี่ จะเดินลงจากเวที ในขณะที่เซียล์กำลังมองเธออยู่เมื่อเขาก็เห็น

“เบลลีน่า!”  เซียล์คิดแล้วก็คิดต่อ

“ไหนๆ ก็เจอเธอซะทีไปหาหน่อยดีกว่า” จากนั้นเซียล์ก็ลุกขึ้นแล้วก็เดินไปหาเบลลีน่าในขณะที่พ่อ เพื่อนๆ และ เหล่าลุงๆ ของเขาไม่สังเกตเห็น

“สวัสดีครับ” ผมยิ้มและทักทายให้เบลลีน่า

“คุณงั้นหรอคะ มีอะไรหรอ”

“เสียงช่างสดใส” เซียล์คิดในใจ (Tl. เซียล์ใจเย็นๆตื่นได้แล้ว ตื่นๆ)

“จะว่าไปคุยเรื่องอะไรดีวะ” เซียล์คิดในใจ

.

.

.

“ชิบหายคิดไม่ออก” ทันใดนั้นเอง

“นี้ เบลจังฉันเป็นไงบ้างอะ” แมรี่เดินเข้าไปหาเบลลีน่า

“ก็ดีหนิ ยินดีด้วยนะ” เบลลีน่ายิ้มแล้วตอบ

“ฉันว่าตอนเธอขึ้นไปปลุกจิตวิญญาณก็ไม่น่าจะแย่ไปกว่าฉันนะ”

จากนั้นเหมือนแมรี่จะสังเกตเห็นเซียล์

“เซียล์คุงงงงงงง”

“ครับ?”

“เดี๋ยวๆทำไมเธอรู้จักเราวะ” เซียล์คิดในใจ

“โถ่ เซียล์คุงทำเป็นจำบู้ว” แมรี่พูดขณะขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วก็ทำแก้มป่องๆทำให้ดูน่ารักยิ่งขึ้นไปอีก

“ขอโทษนะครับ แต่ว่าเราเคยรู้จักกันหรอครับ” ผมถามไปตรงๆ

“บะ โถ่ เซียล์คุงจำฉันไปได้หรอเนี่ย ตอนเด็กๆช่วงที่ไปเที่ยวเมืองน้ำพุร้อนนึกดีๆซิ”

“เอ ตอนเด็กๆ” เซียล์กำลังนึก

“เอ๊ะหรือว่า”

- 2ปีก่อน –

ตอนนั้นผมที่อายุ 10 ปีได้ไปเที่ยวที่เมืองน้ำพุร้อน เมืองน้ำพุร้อนเป็นเมืองที่อยู่ทางใต้ของประเทศปีกสีชาดและอยู่ติดกับทางเหนือของเขตการปกครองของพ่อผม

ตอนนั้นในขณะที่ผมขอพ่อแม่ออกมาซื้อขนมนอกที่พัก แต่ความจริงนั้นผมแอบไปป่าฟอนเซ่เพื่อจะฝึกซ้อม(Tl. ถ้าใครจำไม่ได้ป่าฟอนเซ่จะยาวตั้งแต่เหนือจรดใต้ของประเทศและครอบคลุมพื้นที่หลายๆทวีปนะครับมันจะติดกันหลายๆเมือง)

แน่นอนว่าไปแค่รอบนอกเท่านั้นในขณะที่ผมกำลังจะไปผมจะต้องผ่านทะเลสาบที่อยู่รอบนอกป่าอีกที ในขณะนั้นผมเห็นเด็กผู้หญิงน่ารักๆคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้อยู่ที่ริมทะเลสาบผมเลยเดินเขาไปถาม

“นี่ๆ เป็นอะไรหรอ”

“หนะ- หนูทำสร้อยคอที่คุณแม่หล่นลงไป” เด็กผู้หญิงร้องไห้สะอึกสะอื้นพลางชี้นิ้วไปที่ทะเลสาบ

“งั้นเดี๋ยวผมไปหาให้ก็ได้น่ะ” นั้นผมก็ไปดำน้ำและสามารถหาสร้อยคอของเด็กหญิงเจอ

“ขะ ขอบคุณมากเลยนะคะ” เธอรับสร้อยคอแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างร่าเริง

“ดูท่าวันนี้เราคงไม่ได้ซ้อมแล้วสิ” ผมคิดในใจ

จากนั้นผมก็คุยกับเธอและรู้ว่าเธอชอบแอบพ่อมาเล่นที่ทะเลสาบคนเดียวและผมจะแอบมาที่ทะเลสาบนี้เพื่อเล่นกับเธอทุกวันประมาณ 1 อาทิตย์ แล้วผมก็ต้องกลับบ้านในวันสุดท้ายเธอได้ถามผมว่า

“เราจะได้เจอกันอีกไหมคะ” เธอถาม

“คิดว่าซักวันนึงคงจะได้เจอกันอีกแน่ครับ” ผมตอบ

“จะว่าไปคุณชื่อว่าอะไรหรอคะ” เธอถาม

“จริงด้วยสินะครับ เล่นกันตั้งนานแล้วแต่ดันลืมแนะนำตัวกันซะได้

ผมชื่อว่า เซียล์ อินากามิ ครับมาจากเมืองการูบ้าอยู่ทางใต้ของเมืองนี้”

“ดิฉัน แมรี่ มารีน ค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะและสดใสพร้อมกับแก้มอมชมพูน่ารักๆเช่นเคย

“สัญญาหน่อยสิคะว่าซักวันเราจะได้เจอกันอีก”

“ครับ ซักวันนึงเราคงจะได้เจอกันอีก” แล้วผมก็เดินทางกลับบ้าน

..........................................................................................................

 

“เธออออออ” เซียล์พูด

“ในที่สุดจำได้ซักทีนะคะ วันนี้มาถึงตั้ง 2 ปีแล้วคิดถึงจังเลยนะคะ” เธอตอบด้วนน้ำเสียงอันกังวาลและไพรเราะ

“ยินดีเช่นกันครับ” ผมตอบ “น่ารักจัง ก็ดีใจอะนะ แต่...ทำไมเหมือนรู้สึกมีสายตาอำมหิตจ้องมองมาที่เราวะ”

 

 

ขอตัดพาร์ทแต่เพียงเท่านี้ ฮ่าๆๆๆๆ

ตอนนี้กลุ่มลับถึงตอนที่16แล้วนะครับสามารถติดตามข่าวสารและรายละเอียดได้ที่เพจเฟสบุ๊ก Rebirth of Dragon spirit