Golden Time - ตอนที่ 16 [อ่านฟรี]
ตอนที่ 16
ยิ่งดงซูนั่งฟังสูตรคณิตศาสตร์ที่ซูฮยอคอธิบายก็ยิ่งเกาหัวแรงขึ้น แม้แต่ภาษาต่างดาวยังคงเข้าใจง่ายกว่าสูตรคณิตศาสตร์ของซูฮยยอค
“ฉันขอไปห้องน้ำหน่อยนะ”
“นายจะไปสูบบุหรี่หรอ?”
เขายิ้มแหะ ๆ พูดว่า “ก็นั่นแหละ ฉันเรียนมาตั้งชั่วโมงหนึ่งแล้วยังไม่ได้พักเลย ถึงเวลาที่ต้องไปฉี่...”
“ห้ามสูบบุหรี่ มันจะรบกวนสมาธิการเรียนของนาย”
ดงซูแสดงสีหน้าออกมาราวกับไม่แคร์กับสิ่งที่ซูฮยอคพูด
“สูบบุหรี่มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องเรียน? มันจะทำให้ฉันมีสมาธิเพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำถ้าได้สูบ” ดงซูพูด
ซูฮยอคตอบกลับว่า “งั้นฟังนะ การที่นายสูบหนึ่งครั้งนั่นหมายความว่าทุก ๆ 7 วินาทีจะมีสารนิโคตินวิ่งเข้าสู่สมอง แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาหรอก ปัญหาจริง ๆคือ มันจะมีผลกระทบต่อสมองนาย นิโคตินจะกั้นความสามารถการส่งผ่านข้อมูลระหว่างเซลล์ประสาท หรืออีกคำพูดที่คนส่วนใหญ่เข้าใจผิดกัน ว่ามันจะไม่มีผลใด ๆถ้าเกิดสูบบุหรี่ช้าลง เหล่าคนสูบบุหรี่บอกว่าเนื่องจากจำนวนข้อมูลรับรู้มีขนาดเล็กดังนั้นความเครียดจะถูกเป่าออกทางปาก นั่นเรียกว่าการเสพติดไม่ได้เรียกว่าความเข้าใจ และผลร้ายนี้ก็จะส่งผลกระทบเช่นเดียวกันกับคนที่สูดควันเข้าไปแม้ตัวเองจะไม่ได้สูบก็ตาม”
ดงซูประหลาดใจกับคำพูดของซูฮยอค เขาไม่เพียงแค่ฉลาดแต่ยังรอบรู้อีกด้วย แน่นอนว่านอกจากดงซูแล้ว ซูฮยอคเป็นเด็กชายคนแรกในชั้นเรียนที่เขารู้สึกว่ามีอะไรแตกต่างออกไปจริง ๆ
“จากนี้ไปนายควรเลิกสูบบุหรี่ได้แล้ว” ซูฮยอคพูดกับเขาด้วยความเด็ดขาด
‘ยิ่งทำให้ดงซูรู้สึกกดดันมากขึ้น นี่เป็นโอกาสอันดีของเราที่จะสลัดดงซูออกไปได้’
ดงซูลูบหัวตัวเองตรงนู้นทีตรงนี้ทีพร้อมถอนหายใจยาว
ดวงตาทั้งคู่ของซูฮยอคเปล่งประกายออกมา เหมือนกับว่าเขากำลังรอดูว่าดงซูจะมีพฤติกรรมโต้ตอบกลับมาอย่างไร ‘เอาเลยพวก แค่บอกฉันว่านายจะไม่เรียนแล้วและกลับบ้านไปก็จบกัน’ เมื่อรอยยิ้มที่น่าพอใจของเขาปรากฏขึ้นบนใบหน้า ดงซูก็เปิดปากพูดขึ้นว่า
“จะให้ฉันเลิกสูบหรี่ตอนนี้เลยน่ะหรอ?”
ดงซูก้มมองซองบุหรี่ที่มือตัวเองเงียบ ๆครู่หนึ่ง และจากนั้นเขาก็ขยำซองบุหรี่ที่อยู่ในมือ
“โอเค เลิกก็เลิก แล้วไงต่อ? งั้นฉันไปห้องน้ำนะ”
ซูฮยอคที่รู้สึกอับอายตอนนี้ทำได้แค่เพียงมองด้วยความว่างเปล่าจากด้านหลังของดงซูที่กำลังเดินไปห้องน้ำ
………...………...………...………...………...………...………...………...………...……
6 วันผ่านไป...
หลังจากที่เสร็จการสอนหนังสือในห้องอ่านหนังสือในวันนี้ ซูฮยอคก็ออกไปพร้อมกับดงซู
เขาบิดคอไปมาซ้ายทีขวาทีเพราะเมื่อยล้า แล้วดงซูก็เปิดปากพูดขึ้น
“ในสายตานาย นายคิดว่าฉันตามสิ่งที่นายสอนทันมั้ย?”
ซูฮยอคพยักหน้า
ใช่ เขาเอาใจใส่จริง ๆ แต่ช่วงแรก ๆคงเป็นเรื่องที่ยากสำหรับเขา เพราะเขาขาดพื้นฐานคณิตศาสตร์ที่ดี แต่ตอนนี้เขาสามารถแก้โจทย์ทั่วไปด้วยตัวเองได้บ้างแล้ว
มันเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ โดยความตั้งใจจริงของซูฮยอคแล้วอยากจะสอนเขาแบบเข้มข้นให้เหมือนกับนักรบสปาตันแต่สุดท้ายความตั้งใจนั้นก็ค่อย ๆจางหายไป
‘ฉันบอกเขาได้มั้ยว่าต้องการจะหยุดการสอนเอาไว้เท่านี้’
ซูฮยอคส่ายหน้าตัวเอง
พฤติกรรมแบบนั้นมันค่อนข้างจะเหมือน ลี ซูฮยอค คนเก่าไปหน่อย กล่าวคือ การทำอะไรก็ตามที่ทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง และเป็นคนที่ชอบรับปากไปเรื่อยแต่ทำตามสัญญาไม่ได้
เขาตัดสินใจว่าจะไม่มีทางกลับไปเป็นตัวเองในอดีตอีก
“ทำไมอยู่ ๆนายถึงอยากจะเรียนขึ้นมากะทันหันงี้ล่ะ” ซูฮยอคถาม
ดงซูลูบหัวไปมาหลังได้ยินคำถามนั้น “ฉันแค่อยากจะทำตามคำขอของแม่”
แม่ของเขาต้องทำงานหนักในร้านอาหารทั้ง ๆที่ต้องทนกับอาการเจ็บหัวเข่า
ทุกครั้งที่ดงซูสร้างปัญหา แม่ของเขาก็จะพูดอย่างเดิมซ้ำ ๆว่า “ได้โปรด เลิกทำตัวเหลวไหวและตั้งใจเรียนได้แล้ว!” นั่นคือคำขอของแม่เขา
“คำขอ?” ซูฮยอคถาม
“ใช่ แม่บอกว่าแม่อยากจะเห็นฉันตั้งใจเรียน”
ดงซูส่ายหน้าราวกับว่าเขาภูมิใจในตัวเอง ซูฮยอคหยุดเดินแล้วมองที่เขา
“นายอยากจะเรียนให้เก่งกว่านี้มั้ยล่ะ?” ซูฮยอคถาม
ดวงตาทั้งคู่ของดงซูเป็นประกายขึ้นมา
“เรามานั่งเรียนกันทั้งคืนเลยมั้ย?”
เขาแสดงความตั้งใจอย่างแรงกล้าออกมาจริง ๆ ซูฮยอครู้สึกว่าเขาคงไม่สามารถเขี่ยดงซูทิ้งไปได้จริง ๆ
‘โอเค ไหน ๆก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันจะพาเขาไปให้ถึงฝั่งละกัน’
“พรุ่งนี้เราจะเปลี่ยนที่เรียน”
“ทำไมล่ะ? ที่ไหน?”
“เมื่อถึงพรุ่งนี้นายจะรู้เอง”
จากนั้นพวกเขาก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
………...………...………...………...………...………...………...………...………...……
วันต่อมา
หลังจากเลิกเรียน ซูฮยอคกับดงซูกำลังยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า
รถนอกนำเข้าสุดหรูก็ตรงมาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว
เมื่อลงจากรถ คนขับรถก็มองไปที่ดงซูพร้อมกับยิ้มให้
“นายเป็นเพื่อนของซูฮยอคนี่ ฉันได้ยินเรื่องนายมาบ้าง”
“สวัสดีครับ” ดงซูพูด พร้อมกับโค้งตัวเคารพและเกาหัวไปตัวอย่างงุ่มง่าม
“ไป เข้าไปกันเถอะ”
คนขับรถขับออกจากโรงเรียนพร้อมกับทั้งคู่ และก็มาถึงที่หมายบ้านของ คิม ฮยอนอู ตรงเวลา
โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!
ดงซูผงะกับสุนัขสิงโตที่กำลังเห่าอยู่ มันเป็นบ้านเดี่ยวที่ใหญ่มากเหมือนกับที่เคยเห็นในละครทีวี ดงซูแทบจะไม่เชื่อว่าเขาจะได้มาบ้านที่หลังใหญ่เช่นนี้ เขารู้สึกขี้ขลาดขึ้นมาทันที
“ตอนนี้เจ้านายของคุณอยู่บ้านมั้ย?” ดงซูถามด้วยความสงสัยว่าเจ้านายของเขาทำงานรึเปล่า
คนขับรถพยักหน้าและหัวเราะด้วย
ประตูบ้านเปิดออกแล้วทั้งคู่ก็เข้าไป
อย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด เขากำลังเล่นเกมและสูบบุหรี่อยู่
“อ้าวมาแล้วหรอ?” รอสักครู่นะ
“อ๊าาา...ฉันตายอีกแล้ว”
เขาลุกจากที่นั่งและตรงมาหาพวกเขาทั้งคู่
และเข้าก็มองไปที่ดงซู เขาได้ยินจากที่ซูฮยอคคุยโทรศัพท์เมื่อวานว่าเขาจะพาเพื่อนมาด้วย
ไม่ว่าเขาจะพาเพื่อนมา 2 หรือ 3 คน นั่นก็ไม่ได้สำคัญกับ คิม ฮยอนอู
“นายคือเพื่อนของซูฮยอคใช่มั้ย? ยินดีที่ได้รู้จัก”
“สวัสดีครับท่าน” ดงซูโค้งตัวเกือบสุด
เขาดูเป็นคนดีขึ้นมาทันที ถึงแม้การแต่งตัวจะทำให้เขาดูเหมือนคนตกงานก็ตาม
“มันดูเหมือนขีปนาวุธเลยเนอะ”
ตอนนั้นเอง พวกเขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงมาจากด้านในห้อง
“คุณนาย ไม่! ได้โปรดมาทางนี้ด้วยครับ”
“ฉันป่วย ฉันจะไปหาหมอ!”
แล้วก็มีผู้หญิงวัยกลางคนปรากฏตัวขึ้น ณ ตรงนั้น ไม่ใช่ใครที่ไหนแม่ของ คิม ฮยอนอู นั่นเอง
ซูฮยอคยิ้มกว้างให้เธอ และบอกดงซูว่า “ป่ะ ไปเล่นกันเถอะ”
