บทที่ 7 บทสรุป
บทที่ 7 บทสรุป
ฉับพลันหลังจากที่กล่าวจบ อาเธอร์ก็ยกดาบไม้ขึ้นเหนือหัว การเคลื่อนไหวที่เหนือชั้นนี้ เอ็ดควรจะหลบมัน
เอ็ดตระหนักดีและม้วนตัวหลบไปด้านข้าง แม้ว่าการเคลื่อนไหวนั้นมันไม่ธรรมดาอย่างเห็นได้ชัด แต่เมื่อเอ็ดลุกขึ้น เขาก็มองไปด้านข้างและพบว่ามีรอยพื้นแตกเป็นเส้นตรงจากการดาบที่พ่อเขาฟันลงมา 'นี่เขาพยายามจะฆ่าข้ารึไง ... 'เอ็ดยิ้มเจื่อนๆ
"ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเจ้าเลย" อาร์เธอร์พูดออกมา ซึ่งทำให้เอ็ดรู้สึกหนาวเหน็บเหมือนชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย เพราะงั้นเขาจึงตัดสินใจจะใช้ “เนตรวงแหวน” แม้ว่าจะมีปัญหาตามมาก็ตาม
แม้ว่าเอ็ดจะใช้เนตรวงแหวน แต่เขาก็ยังจับได้แต่ภาพเบลอๆของพ่อที่โจมตีมาจากด้านซ้าย ซึ่งทำให้เขาสามารถป้องกันดาบได้ทันควัน
* ป้าง * เสียงลอยผ่านหูไป แล้วเอ็ดก็ยกเท้าขึ้นและเคลื่อนไหวด้วยย่างก้าวเงา สมดุลของเขาดีขึ้นเป็นอย่างมาก เขาสามารถขยับเท้าได้อย่างรวดเร็ว
แต่เอ็ดก็ถูกพ่อของเขาจู่โจมมาจากด้านบน เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาจึงใช้ดาบทั้งสองเล่มมาต้านไว้เป็นรูปกากบาทอย่างเหนี่ยวแน่น เพื่อปกป้องชีวิตน้อยๆของเขา เขาหยุดดาบพ่อสำเร็จแต่มันก็ใช้แรงของเขาไปไม่น้อย
ในขณะนั้นเอ็ดก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้น เขาใช้ดาบมุราซาเมะดันดาบของพ่อไปด้านข้าง ด้วยการเคลื่อนไหวที่เงียบเชียบ เขาใช้ดาบอีกเล่มฟันไปที่พ่อของเขา
อาร์เธอร์ช่วยไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา แต่ในไม่ช้ารอยยิ้มที่กลายเป็นดุดัน และตามมาด้วยเสียงคำรามที่อาจทำให้สิงโตหวาดกลัวได้
"ฮ๊าาาาาาา !!"
เอ็ดรู้สึกเหมือนถูกซัดด้วยคลื่นกระแทกบางอย่าง ส่งผลให้เขาปลิวไปที่ด้านหลัง
[โฮสต์, เสียงคำรามนี้มีผลกระทบกับอารมณ์ ทำให้ลมปราณของโฮสต์อาจได้รับความกระทบกระทือนจากความสับสนและยังมีอาการอัมพาตเนื่องจากความกลัว]
เอ็ดไม่ได้รำคาญในสิ่งที่ระบบบอก เขาในตอนนี้กำลังอยู่ในภาวะสับสน แต่พ่อของเขาก็ไม่ได้ฉวยโอกาสโจมตีเข้ามา เขารู้สึกแย่มากที่ใช้เสียงคำรามใส่ลูกชายเขาที่เพิ่งล้มป่วยมาเมื่อไม่นานมานี้ เขารอจนกระทั่งเอ็ดกลับคืนสู่สภาพปกติ
"เจ้ายังสู้ต่อไปได้หรือเปล่า?" อาร์เธอร์ถามด้วยความห่วงใย
"ใช่ ข้ายังสามารถสู้ได้" พูดจบเอ็ดก็คว้าดาบ 2 เล่มมาไว้ในมือ แม้ว่าเอ็ดจะไม่เคยต่อสู้เช่นนี้มาก่อน แต่เขาก็เริ่มสนุกกับมันและไม่อยากให้มันจบลงอย่างง่ายดายนัก เขาลืมไปว่าตนได้เปิดใช้งานเนตรวงแหวนซึ่งกำลังเผาผลาญความแข็งแกร่งของเขาออกไป
'เราคงจะฝืนได้ไม่นานนัก ... เราต้องเปลี่ยนแผน' เอ็ดรู้ว่าการโจมตีซึ่งๆหน้าไม่สามารถทำอะไรพ่อของเขาได้ดังนั้นเขาจึงต้องเปลี่ยนกลยุทธ์
เขาตัดสินใจตรวจดูช่องเก็บของ เผื่อมีสิ่งที่อาจจะใช้ได้และเขาก็เห็นว่าตนเองมี คุไน 2 อันและ ชูริเคน 1 อันจากนั้นเขาก็เริ่มคิดแผน
หลังจากที่เสร็จสิ้นแล้ว เขาก็เริ่มแผนในทันที เอ็ดคว้างมาซามูเนะไปที่พ่อของเขาอย่างกระทันหันและรวดเร็ว ทำให้พ่อของเขาคาดไม่ถึงต้องหลบไปทางขวา แต่ก็ไม่สามารถหนีเอ็ดที่ใช้เนตรวงแหวนได้ เขาพุ่งเข้าหาพ่อของเข้าและใช้ดาบอีกเล่มฟันออกไป
อย่างไรก็ตาม พ่อของเขายังคงรับการโจมตีและถอยหลังไป นี่คือสิ่งที่เอ็ดต้องการดังนั้นเขาจึงเขวี้ยงคุไนไปที่พ่อของเขาที่กำลังถอยไปข้างหลัง
อาร์เธอร์ชื่นชมกลยุทธ์ของลูกชาย แต่มันก็ยังยากที่จะโจมตีเขาได้ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนทิศทางไปทางซ้ายทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นเอ็ดดึงคุไนขึ้นมาอีกอัน แต่เอ็ดดันเขวี้ยงคุไนไปที่เดียวกับที่เขาโยนครั้งแรก อาร์เธอร์จึงคิดว่าลูกชายของเขาคงยังใช้ทักษะได้ไม่คล่องนัก
คุไนทั้ง 2 กระทบกันจึงทำให้พวกมันเปลี่ยนทิศทางไปยังจุดที่อาเธอร์อยู่
เอ็ดรู้ว่าพ่อของเขาจะไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากฟันมันทิ้ง เพราะเขาไม่มีที่จะหลบอีกเขาติดกำแพงสนามฝึกแล้ว จากนั้นเขาก็ฟันไปที่ด้านหน้าพ่อของเขาอีกครั้ง ขณะที่กำลังจะถึงตัวอาเธอร์ก็จับดาบที่ฟันมาด้วยมือซ้าย อาเธอร์อยู่ในท่าบิดตัวเพราะฟันคุไนทิ้งด้วยมือขวาของเขา
อย่างไรก็ตาม เอ็ดก้าวไปข้างหน้าพ่อของเขา ดาบมาซามูเนะที่คว้างไปก่อนหน้านี้มันได้เสียบติดกับกำแพงแล้วเอ็ดก็ดึงมันออกมาและกำลังจะแทง
"ดีมากเอ็ด ฮ่าฮ่าฮ่าๆ เอ็ดมันนานมากแล้วที่ข้าถูกต้อนจนมุมแบบนี้!" ได้ยินคำพูดของพ่อในขณะที่เขากำลังจะแทง เอ็ดรู้ว่ามีบางอย่างกำลังจะมาถึงและเขาก็ถูกจู่โจมด้วยลูกเตะที่รุนแรง
เอ็ดรู้ว่าขาของพ่อเขาเป็นอาวุธที่มีศักยภาพและตอนนี้เขาก็ใช้มันแล้ว การปะทะกันที่ผ่านมาและความเหนื่อยล้าที่สะสมเพราะเนตรวงแหวนที่เขาใช้ในการปะลอง ทำให้การรับรู้ของเขาหายไป แล้วก็เขาล้มลงกับพื้น
เอ็ดได้ยินเสียง 2 เสียง 1 เป็นของพ่อของเขา ในขณะที่อีกเสียงเป็นของระบบ อย่างไรก็ตามเอ็ดไม่ห่วงมัน เขาแค่อยากพักผ่อนสักที
ขณะที่เอ็ดกำลังหมดสติ 2 วันก็ผ่านไป หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมาก็ได้ยินเสียงรบกวนบางอย่างนั่นคือเบ็คกี้ ที่เคาะประตูและเข้าห้องมา
"ท่านตื่นขึ้นมาแล้วนายน้อย ข้าควรจะไปเรียนฝ่าบาทหรือไม่?"
"ไม่จำเป็น พ่อของข้าควรยุ่งอยู่ข้าจะไปหาเขา เมื่อเขาว่างแล้ว" เอ็ดต้องการตรวจสอบสถานะปัจจุบันของเขาก่อนที่จะทำอะไร
"ทราบแล้วค่ะนายน้อย ตอนนี้ข้าจะออกไปก่อน" เบ็คกี้ออกจากห้องไปในขณะที่บอกลา
"ระบบ มันผ่านไปนานเท่าไหร่หลังจากที่ผมหมดสติไป?"
[โฮสต์หมดสติไป 2 วัน]
'โอ้งั้นรึ ... '
"ระบบ แสดงสเตตัสของผม" เอ็ดคิดว่าเขาควรจะได้รับโบนัสบางอย่างมา
[เริ่มการสแกน]
ชื่อ: เอ็ดเวิร์ด Edward Avalon
ระดับ: 3
สเตตัส:
Str: 45
Agl: 36
Int: 32
Def: 32
Sta: 50
สกิล: สไตล์ดาบคู่, สมบัติผู้ดี, การต่อรอง, กลยุทธ์
ความสามารถ: เนตรวงแหวน, ย่างก้าวเงา
มอนสเตอร์: ไม่มี
การประเมินผล: หนทางข้างหน้าของคุณยังอีกยาวไกล
"ระบบ ผมเลเวลอัพได้ยังไง !!" ผมยังไม่ได้ฆ่าใครเลย เอ็ดรู้สึกงงงวยกับสเตตัสที่เพิ่มขึ้นในปัจจุบัน
[แม้ว่าจะเคยบอกไปก่อนหน้านี้ว่า การฆ่ามอนสเตอร์และทำเควสสำเร็จจะช่วยให้เลเวลของโฮสต์ขึ้น ซึ่งมันก็ไม่ได้มีแค่วิธีเดียวเท่านั้น โฮสต์ยังสามารถยกระดับได้ด้วยการแสดงบางอย่างที่โดดเด่น ถึงแม้ว่าวิธีนี้มันจะไม่ได้น่าเชื่อถือนัก เนื่องจากผลของมันยังไม่แน่นอนก็ตาม]
