Golden Time - ตอนที่ 7 [อ่านฟรี]
ตอนที่ 7
ซูฮยอคไม่ได้ยากจนถึงกับขนาดต้องอดมื้อกินมื้อ แม้ว่าเขาจะมีชีวิตที่ยากลำบากก็ตาม แต่เขาก็ยังใช้ชีวิตได้ปกติในสังคมโดยห้ามใจความอยากที่จะกินอาหารที่ดี ๆแพง ๆและเขาสามารถเข้าถึงสังคมได้โดยไม่ได้แต่งกายดี หรูหรากว่าคนอื่นเขาอย่างไรก็ตามคนที่คลั่งไคล้ในการแต่งตัวคงมองว่าเขาประหลาดและคงไม่มีวันที่จะเข้าใจถึงชีวิตแบบนั้นเท่าไร
เขาไม่อยากจะใช้ชีวิตหรูหราบ้างหรอ? เขาเข้าหาคนเหล่านั้นจากครอบครัวที่ร่ำรวยด้วยข้ออ้างที่ว่าไปเป็นติวเตอร์และบังคับพวกเขาด้วยความถือดี การสอนหนังสือ? การสอนหนังสือเป็นเพียงเรื่องรองจุดประสงค์หลักคือสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่ในหัวต่างหาก
แม้จะมีบ้างที่ซูฮยอคได้รับของมากมายจากพ่อแม่ของพวกเขา เช่นเสื้อผ้า โทรศัพท์มือถือ และนาฬิกาเป็นรางวัลสำหรับการสอน ถ้าเขาเลือกเกิดได้เขาอยากจะมีพ่อแม่แบบนี้บ้าง มันไม่ยุติธรรมเอาซะเลย
ทำไมเราถึงไม่เกิดในครอบครัวที่ร่ำรวยบ้าง?
เขารู้สึกถึงความหงุดหงิดและความน่ารำคาญก่อเกิดขึ้นภายในตัวเขาเมื่อมองไปที่พ่อและแม่ใบหน้าของพวกเขาสะท้อนให้เห็นถึงเวลาที่มันไร้ค่า
‘ต้องขอบคุณพ่อแม่พวกที่มีฐานะร่ำรวยที่ทำให้เด็กจน ๆคนหนึ่งได้มีเงินใช้โดยไม่ต้องทำงานหนักเพื่อแลกกับเงินอันน้อยนิด แล้วฉันล่ะ? ทำไมฉันต้องทนทุกข์ทรมานอย่างนี้กับพ่อแม่ที่ไม่ได้เรื่องด้วย?
เมื่อเขาเปรียบเทียบชีวิตตัวเองผู้คนเหล่านั้นในหัวของเขาก็ปวดขึ้นมาอย่างรุนแรงและตามมาด้วยความเครียดเรื่องเกรดของเขาซึ่งถูกเก็บไว้ลึกอยู่ในใจ ราวกับว่าพวกเขาไม่อยากพลาดโอกาสนี้พวกเขาต้องไล่ตามซูฮยอคอย่างใกล้ชิด
‘พวกแกกล้าดียังไงมาไล่ตามฉัน?’
เขาไม่ต้องการที่จะเอาชนะพวกนั้นสักเท่าไร เขาได้ยาทุกประเภทที่สามารถทำลายสมาธิของพวกนั้นได้; ยาถ่าย, ยานอนหลับและอื่น ๆ... เขามักจะล่อหลอกให้พวกนั้นได้กินยาเหล่านี้เข้าไปโดยที่ไม่รู้ตัวเลย พอมารู้ตัวอีกทีก็กินยาเหล่านั้นเข้าไปแล้ว
ซูฮยอครบเร้าพ่อแม่ของเขาเพื่อที่จะให้จ้างครูสอนพิเศษที่แพง ๆและในที่สุดเขาก็ได้จ้างมาคนหนึ่ง แต่ว่าเกรดของเขายังคงเหมือนเดิม
‘พวกแกมันบ้า’ ซูฮยอคพึมพำมองตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจก
ตอนนี้เขาเข้าใจถึงจุดประสงค์ที่ไปรวมกลุ่มกันเรียนที่บ้านอินซู เหนือสิ่งอื่นใดรวมถึงเจตนาที่แท้จริงของการรวมกลุ่มด้วย
‘นี่นายอิจฉาพวกนั้นงั้นหรอ?’
ขณะที่มองตัวเองเงียบ ๆ ซูฮยอคก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรวดเร็วเพื่อทำบางอย่าง
(สวัสดี)
เสียงของ คิม อินซู ผ่านทางโทรศัพท์
‘ฉันอยากเจอนายตอนนี้’ ซูฮยอคพูด
‘ว่าไงนะ? นี่มันดึกแล้วนะ ทำไมเราไม่เจอกันพรุ่งนี้ล่ะ?’
‘ให้ฉันไปเจอนายที่บ้านตอนนี้’ นี่มันแค่ 3 ทุ่ม
เมื่อเขาวางโทรศัพท์ ซูฮยอคก็รีบไปที่ลานจอดรถอพาร์ทเมนท์ของอินซูทันที
‘นายมีคำถามอะไรหรอ? คุยกับผ่านโทรศัพท์ก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องรีบร้อนมาหาฉันถึงที่นี่เลย’
‘ฉันขอโทษ’
ซูฮยอคพูดเสียงแผ่ว ๆออกมา อินซูมองดูเขา จากนั้นเขาก็หลุดขำขึ้นมาแล้วถามว่า ‘นายของโทษเรื่องอะไรกัน?’
‘ไอ้เวรนั่น...ไม่สิ มันคือฉันเอง ฉันขอโทษนะกับสิ่งที่ฉันเคยทำกับนายไป’ ซูฮยอคพูด
อินซูพึมพำ เขาวาดริมฝีปากราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
‘อะไรนะ? นายจำทุกอย่างได้แล้วงั้นหรอ?’ อินซูถาม
‘ใช่’ ซูฮยอคตอบ
‘อืม...ถ้านายรู้สึกเช่นนั้น ฉันเกรงว่ามันจะไม่ใช่เรื่องตลกอีกต่อไปแล้ว’ อินซูพูด
ทั้งสองคนยืนเงียบเป็นเวลานาน ไม่มีใครพูดอะไร ลมแห้ง ๆเย็น ๆพัดผ่านทั้งคู่ อินซูก็เริ่มเปิดปากพูดขึ้น
‘มันหนาวนะเรากลับกันเถอะ’
อินซูเริ่มเดินกลับบ้าน
‘ฉันขอโทษ’ ซูฮยอคพูด
คำขอโทษซ้ำ ๆ ของเขาทำให้อินซูหยุดเดิน
อินซูหยุดและหันกลับมาขยับหัวเล็กน้อย
‘นายคิดว่าพวกเราไม่รู้ถึงจุดเริ่มต้นของความเลวร้ายของนายหรอ?’ อินซูถาม รอยยิ้มที่แสดงออกมาเริ่มแปลกขึ้นเรื่อย ๆ อินซูจ้องมองเขาเหมือนกับว่าเจ้าแมวอ้วนที่กำลังจ้องมองหนู
ซูฮยอคพูดไม่ออก ‘คนที่เหลื่อรู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรกไหม? แต่พวกเขาก็แกล้งทำเป็นไม่รู้มาตลอดน่ะหรอ?’
‘ดีใจนะที่ได้รู้ว่าความทรงจำในอดีตของนายกลับมาแล้วและก็ขอโทษกับสิ่งที่เคยเกิดขึ้น แต่นายจำเป็นต้องรู้สิ่งหนึ่งก่อนเหตุผลที่ว่าทำไมเกรดของนายถึงลดลงนายรู้ไหมว่าทำไม?’ อินซูถาม
ซูฮยอคเข้าใจคำพูดที่ไม่ปะติดปะต่อของเขาได้ทันที อันที่จริงอินซูหมายความว่านั่นคือสิ่งที่พวกเขาต้องชดใช้กับสิ่งที่ ซูฮยอคทำกับพวกเขาตั้งแต่แรก พวกเขารู้ว่าต้องมีบางปัจจัยที่ทำให้เกรดของพวกเขาแย่ลงไม่ว่าจะเป็นยานั่นหรืออะไรก็ตาม
ซูฮยอคยังคงอยู่ในรั้วอพาร์ทเมนท์และอินซูมองซูฮยอคราวกับกำลังเฝ้าดูลิงที่สวนสัตว์
“นายควรจะเช็คศัตรูของนายก่อนจะมากล้าดีกับเรานะ นายรู้ไหมว่าบุคคลชั้นที่ 3 อย่างนายน่ะ มันหมายความว่าอะไร? ยังไงนายก็หนีไม่พ้นเงื้อมือของเราไปได้ถึงแม้ว่านายจะหาหนทางหนีแค่ไหนก็ตาม นายรู้ใช่ไหมว่าฉันหมายถึงอะไร? ชนชั้นที่ 3 จะต้องถูกโชคชะตาทอดทิ้งทิ้งให้ใช้ชีวิตจมปลักอยู่อย่างนี้ตลอดไป”
ซูฮยอคประสานมือของตัวเองเข้าด้วยกันด้วยความสลดใจ คิม อินซู ที่ยืนมองดูพฤติกรรมของซูฮยอคอยู่ก็หัวเราะ
‘ถ้ามันเกิดจากความเขลาบวกกับความกล้าของนาย ฉันก็ยินดีด้วย เกรดของพวกเราจะเพิ่มขึ้นฉันจะรู้สึกขอบใจมากเลย’ อินซูกลับบ้านไปหลังจากพูดคำนั้นเสร็จ
ทิ้งให้ซูฮยอคอยู่คนเดียวที่บริเวณอพาร์ทเม้นท์ เขากำมือตัวเองแน่นขึ้น
ลี ซูฮยอคเคยทำอะไรกับพวกเขาไว้ในอดีต ใช่ ชัดว่าเขาได้ทำมัน เขายอมรับมัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ผิดพลาดหรือตั้งใจก็ตามฉันก็ยินดีที่จะรับมัน ตอนนี้จะมีอะไรที่สำคัญไปกว่าการก้าวต่อไปข้างหน้า หึ ชนชั้นที่ 3 ที่ชีวิตต้องจมปลักงั้นหรอ?
สายตาซูฮยอคจ้องมองไปที่ตึกอพาร์ทเม้นท์ราคาแพงที่ส่องประกายวิบวับ
‘รถนอกสุดหรูกับอพาร์ทเมนท์งั้นหรอ? อย่าให้ฉันมีทั้งหมดนั่นบ้างแล้วกัน’
ซูฮยอคเดินตรงกลับบ้าน เขาก็พูดกับตัวเองว่า ‘ฉันจะต้องเข้าโรงเรียนแพทย์ให้ได้’
………………………………………………………………………………………………….
หลังจากกลับมาถึงบ้านซูฮยอคคุกเข่าลงต่อหน้าแม่กับพ่อของเขาเพื่อขอโทษสำหรับความผิดพลาดที่เขาเคยทำในอดีต แม่ของเขากอดซูฮยอคด้วยความอบอุ่นและพ่อของเขาหัวเราะเบา ๆ
………………………………………………………………………………………………….
ซูฮยอคกลายเป็นนักเรียนมัธยมปลายและเขาก็ทำงานพาร์ทไทม์โดยเริ่มจากส่งหนังสือพิมพ์ตามบ้านตอนเช้าตรู่ ในตอนแรกพ่อแม่ของเขาพยายามห้ามไม่ให้เขาทำงานนี้ด้วยเหตุผลหลายอย่างแต่ท้ายที่สุดก็ต้องยอม
พื้นฐานของการเรียนคือความแข็งแรงของร่างกาย หลังจากที่เขานอนตกอยู่ในสภาพผักเป็นเวลานานร่างกายของเขาก็อ่อนแอลงไปมาก กับการทำงานพาร์ทไทม์เหมือนกับยิงปืนนัดเดียวได้นก 2 ตัว พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ การส่งหนังสือพิมพ์เป็นโอกาสที่ดีที่เขาจะหาเงินไปเรียนที่โรงเรียนสอนพิเศษได้และอีกทางหนึ่งเขาก็ได้ฟื้นฟูร่างกายให้แข็งแรงขึ้นไปในตัวด้วย
ซูฮยอคที่ออกจากบ้านตั้งแต่รุ่งสางเพื่อไปส่งหนังสือพิมพ์ด้วยการปั่นจักรยาน เขาปั่นไปรอบ ๆ อพาร์ทเมนท์และบ้านเดี่ยวเพื่อส่งหนังสือพิมพ์ เขาทำงานอยู่อย่างนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมงหรือมากกว่านั้น
เขาปั่นจักรยานอีกครั้งเพื่อส่งหนังสือพิมพ์ฉบับสุดท้ายจากจำนวนที่รับมาสำหรับวันนี้
มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นซูฮยอคตกใจรีบหันหัวไปตามเสียงนั้น รถจักรยานยนต์ล้มลงอยู่กลางถนนแต่เครื่องยนต์ยังคงติดอยู่และมันส่งเสียงดังมากออกมา นอกจากนี้ชายคนหนึ่งยังถูกรถจักรยานยนต์ทับอยู่อีกด้วย เขากำลังดิ้นรนเพื่อออกไปจากตรงนั้น แต่ดูเหมือนจะไม่ง่าย เลือดสีแดงฉานไหลออกจากร่างกายช่วงล่างของชายคนนั้นโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลย
