บุตรอสูรบรรพกาล ตอนที่ 2 เจ้ามาบ่อยไปแล้ว

ตอนที่ 2

เจ้ามาบ่อยไปแล้ว

 

ตึงๆๆๆๆ เสียงเท้าของอสูรแมงมุมทำเอาพยัคฆ์อัสนีผู้เป็นดั่งราชาของเหล่าอสูรในป่าเมฆาอัสนีแห่งนี้ปวดหัวขึ้นมาทันที

“เจ้าพอจะรู้ไหมว่ามนุษย์กินเนื้อของสัตว์อสูรได้หรือไม่”คำถามของอสูรแมงมุมทำให้หน้าผากของพยัคฆ์อัสนีปรากฏเส้นเลือดปุดโปนออกมา

“เจ้าไม่รู้หรือไงว่าในเนื้อของอสูรมีพิษ หากมันทนพิษไม่ได้ก็กินไม่ได้ไม่ใช่หรือไง”พยัคฆ์อัสนีพูดพลางถอนหายใจออกมา คำถามแต่ละครั้งของนางทำเอาสายฟ้ารอบๆตัวมันแทบจะดับสลายไปจนหมด แต่พอนางได้รับคำตอบนางก็จะหันหลังกลับไปอย่างง่ายดาย

ตึงๆๆๆ ในเช้าวันต่อมา ขาแมงมุมทั้ง 8 ข้างก็กลับมาอีกรอบ ทำเอาเส้นเลือดที่ปูดโปนของพยัคฆ์อัสนียิ่งเด่นชัดขึ้น

“เจ้าพอมีวิธีทำให้มนุษย์ทนพิษของอสูรได้ไหม”คำถามของอสูรแมงมุมเล่นเอาพยัคฆ์อัสนีแทบอยากจะเป็นลม หากไม่ใช่นางแข็งแกร่งกว่า มันคงปาดอัสนีใส่ไปแล้ว

“เรื่องนี้ข้าไม่รู้”พยัคฆ์อัสนีตอบพลางหมอบลงกับพื้นเพื่อนอนต่อ

“ถ้าอย่างนั้นใครละที่รู้”อสูรแมงมุมถามพลางมองไปรอบๆ และเป้าหมายของนางก็ไม่พ้นคนอื่น นั่นคือเจ้าอสูรเต่าที่อยู่ไม่ไกลนั่นเอง

“เจ้าละ รู้หรือไม่”ได้ยินเช่นนั้นใบหน้าของอสูรเต่าก็ซีดเผือด ตัวมันอ่อนแอกว่าท่านราชาอัสนีมากมายนัก ยิ่งเป็นอสูรแมงมุมละก็นางคงสามารถฆ่ามันได้ด้วยการเอาขาสักข้างทุบใส่กระดองของมันเป็นแน่

“ข้าไม่ทราบ”อสูรเต่าพูดพลางหดหัวเข้ากระดอง แม้จะรู้ว่ากระดองของมันป้องกันอะไรไม่ได้มันก็อุ่นใจกว่าหากอยู่ภายใน

“เหรอ...”อสูรแมงมุมพูดจบก็ก้าวขาทั้ง 8 ของนางหายไปอีกทาง ความจริงนางเอาผลไม้ให้เด็กน้อยกินไปแล้ว แต่นางดันได้ยินมาว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่กินทั้งพืชและเนื้อ นางเลยกังวลว่าหากไม่ให้เจ้าเด็กน้อยได้กินเนื้อบ้างจะไม่แข็งแรง แต่สัตว์ธรรมดาไม่อาจอยู่ในดินแดนอสูรแห่งนี้ได้ เนื้อที่นางหาได้ล้วนเป็นเนื้ออสูรทั้งสิ้น

ตึงๆๆๆ อสูรแมงมุมเดินทางมาถึงสุดเขตป่าเมฆาอัสนี หากไปต่อละก็จะเป็นเขตของป่าวัฒนะที่เต็มไปด้วยพืชพันธุ์มากมาย

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่”เสียงคำรามของสิ่งมีชีวิตตนหนึ่งดังขึ้นพร้อมร่างกายที่เต็มไปด้วยหินและต้นไม้ที่กำลังลุกขึ้นยืน มันคือมังกรธรณีที่มีร่างกายใหญ่โตราวกับภูเขาทำเอาร่างของอสูรแมงมุมดูเล็กไปถนัดตา

“เจ้าคือเจ้าของที่นี่งั้นเหรอ”อสูรแมงมุมถามราวกับไม่ตกใจกับขนาดของมังกรธรณี นางเพียงเงยหน้ามองมังกรธรณีแล้วเอ่ยถามอย่างเรียบง่าย

“ถูกต้อง อสูรแมงมุมอย่างเจ้า....”อยู่ๆดวงตาของมังกรธรณีก็เบิกกว้าง มันสงสัยว่าทำไมอสูรต่างถิ่นอย่างนางถึงเข้ามาที่นี่ แต่พอสัมผัสพลังของอีกฝ่ายต้นไม้บนหลังของมันก็มีอาการสั่นทันที

“ข้าอยากได้วิธีทำให้มนุษย์สามารถทนพิษของเหล่าอสูรได้”นางตอบด้วยสีหน้ากังวล นางเลี้ยงเจ้าตัวเล็กมาหลายวันแล้ว สร้างความผูกพันให้นางไม่น้อย ไม่ทราบตั่งแต่เมื่อไหร่ที่นางเอาแต่ห่วงเรื่องเจ้าตัวเล็ก

“มนุษย์ ทำไมอสูรอย่างเจ้าถึงกังวลเรื่องมนุษย์”มังกรธรณีถามพลางขยับตัวช้าๆ ทำให้นกที่อยู่บนหลังบินหนีไปจนหมด

“ข้าเก็บเด็กผู้หนึ่งมาเลี้ยง ข้าอยากให้มันกินเนื้อของสัตว์อสูรได้”ได้ยินคำตอบของอสูรแมงมุม มังกรธรณีก็นิ่งเงียบไปพักหนึ่ง

“ข้าพอมีวิธี”มังกรธรณีพูดพลางขยับหัวที่ยืดยาวเหมือนเต่าไปที่หลังของตนเอง บนหลังของมังกรธรณีมีภูเขาอยู่ และต้นไม้ที่เติบโตบนหลังของมันต่างเป็นสมุนไพรที่ได้รับพลังจากร่างของมันทั้งสิ้น

“รับไป เอามันให้เด็กคนนั้นกินแล้วมันจะสามารถต้านทานพิษได้เกือบทุกสิ่งในโลก”มังกรธรณีว่าพลางโยนลูกแก้วสีเขียวให้อสูรแมงมุม มันไม่ทราบว่าทำไมอสูรแมงมุมถึงเลี้ยงดูเด็ก แต่หากนางโจมตีเขตของมันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ อสูรแมงมุมมีพลังมหาศาลจนมันยังไม่กล้าดูแคลน แถมเขตของมันมีแต่เหล่าอสูรรักสงบและอสูรกินพืชเท่านั้น ไม่เหมือนในเขตป่าเมฆาอัสนีที่มีสัตว์ดุร้ายมากมาย อย่างน้อยหากมอบของขวัญให้นางพอใจนางอาจจะไม่คิดทำอะไรแย่ๆก็ได้

“โอ้ ขอบคุณมาก”อสูรแมงมุมของคุณพลางหันหลังให้มังกรธรณีอย่างรวดเร็ว นางมักจะเป็นเช่นนี้เสมอ เมื่อได้สิ่งที่ต้องการนางก็จะไป นางไม่ได้เรียนรู้โลกมากพอจะรู้จักคำว่าบุญคุณ

“เจ้าเสือนั่นทำอะไรกันถึงปล่อยตัวอันตราบเช่นนี้มายังป่าของข้าได้”มังกรธรณีพูดพลางมองไปทางที่อสูรแมงมุมเดินจากไป ทางที่นางมาย่อมเป็นป่าเมฆาอัสนี การที่นางเดินฝ่ากลางป่ามาเช่นนี้เป็นไปไม่ได้ที่พยัคฆ์อัสนีจะไม่รู้เรื่อง

ตึงๆๆๆๆ ในเช้าวันต่อมาอสูรแมงมุมก็เดินทางมายังป่าเมฆาอัสนีเช่นเดิม ทำเอาพยัคฆ์อัสนีปวดหัวอย่างรุนแรง

“เจ้าพอจะรู้ไหมว่าเนื้ออสูรชนิดใดอร่อยที่สุด”ได้ยินคำถาม พยัคฆ์อัสนีก็อยากจะเป็นลมมันตรงนั้น ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่ทุกวัน แล้วเหตุไดเจ้าไม่ถามคำถามทั้งหมดทีเดียวไปเลยเล่า นางรู้เรื่องหนึ่งก็จากไปและกลับมาเพื่อถามคำถามต่อจากเรื่องเมื่อวานทันที หลายวันที่ผ่านมานางเดินไปกลับจนป่าของเขาปรากฏรอยเดินของนางเป็นทางยาวไปแล้วนะ

“ข้าไม่รู้”พยัคฆ์อัสนีตอบด้วยท่าทีรำคาน มันสะบัดหัวไปมาพลางนอนลงที่เดิม

“แล้ว...”เมื่อพยัคฆ์อัสนีไม่ตอบ คนที่นางจะเค้นคำตอบเป็นคนถัดไปก็ย่อมต้องเป็นอสูรเต่า...

“ข้าเป็นสัตว์กินพืช ไม่รู้หรอก”อสูรเต่าว่าพลางหดหัวลงกระดอง ความจริงมันเป็นอสูรจากป่าวัฒนะ แต่มันก็ล่องน้ำมายังป่าแห่งนี้จนสนิทสนมคุ้นเคยกับอสูรในป่าไปนานแล้ว

ตึง.... ตึง... ขณะกำลังจะมุ่งหน้าไปถามอสูรตนอื่น ร่างมหึมาของมังกรธรณีก็ปรากฏขึ้นด้านหลังของพยัคฆ์อัสนี

“ทำไมช่วงนี้มีแต่ผู้ล้ำถิ่นกัน นี่เขตแดนของข้ามันไร้ความหมายไปตั้งแต่เมื่อไหร่”เมื่อเห็นผู้มาอีกคนเป็นเจ้าของเขตแดนข้างๆ พยัคฆ์อัสนีก็แผ่รังสีดุร้ายออกมาทันที มันสู้อสูรแมงมุมไม่ได้ แต่หากเป็นมังกรธรณีละก็ไม่แน่

“ข้ามาดูให้แน่ใจเท่านั้นว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่”ได้ยินคำตอบของมังกรธรณี พยัคฆ์อัสนีก็ลดท่าทีดุร้ายลง

“เมื่อวานมีอสูรแมงมุม....”เมื่อเห็นว่าตรงหน้าพยัคฆ์อัสนีปรากฏร่างของอสูรที่ตนกำลังจะพูดถึงก็ทำให้คำพูดต่อจากนั้นของมังกรธรณีหายลงคอไป แต่พอไตร่ตรองดูแล้วว่านางคงไม่ว่าอะไรมันจึงพูดต่อ

“อสูรแมงมุมตนนั้นเดินทางมาที่ป่าของข้า ข้าเลยนึกว่าเจ้าโดนอสูรแมงมุมฆ่าตายไปแล้วเสียอีก”มังกรธรณีว่าพลางมองพยัคฆ์อัสนีที่นอนอยู่บนพื้นด้วยท่าทีขี้เกียจ

“ฆ่า..ทำไมข้าต้องฆ่ามันด้วยละ”อยู่ๆอสูรแมงมุมก็ถามออกมาเล่นเอาพยัคฆ์อัสนีขนลุกซู่ แค่เพียงคำว่าฆ่าของนางก็ทำเอามันรู้สึกเย็นสันหลังแล้ว แม้จะรู้ว่านางไม่ทำจริงก็ตาม

“จริงสิ ข้าอยากรู้ว่าเนื้ออสูรตนไหนอร่อยที่สุด เจ้าพอจะรู้หรือไม่”ได้ยินคำถามของอสูรแมงมุม มังกรธรณีก็เข้าใจในทันทีเพราะตนพึ่งให้วิธีทำให้เด็กน้อยของนางกินเนื้อสูรได้

“เรื่องนั้นย่อมเป็นเนื้อของพยัคฆ์อัสนี”มังกรธรณียิ้มพลางมองไปทางพยัคฆ์อัสนี เล่นเอาราชาแห่งป่าเมฆาอัสนีสดุ้งโหยง

“เจ้า..อย่าได้เชื่อมัน เฮ้ย”อยู่ๆแขนข้างหนึ่งของอสูรแมงมุมก็หวดใส่ร่างของพยัคฆ์อัสนี แต่ก็ไม่เสียแรงที่มีคำว่าอัสนีในชื่อ มันหลบหลิกได้อย่างรวดเร็ว แต่มันก็อับอายกับเหตุการณ์ตรงหน้าไม่น้อย มันกัดฟันพลางหันไปหามังกรธรณี

“จริงๆแล้วเนื้อสูรที่เลิศรสที่สุดย่อมเป็นมังกรธรณี”ได้ยินเช่นนั้น มังกรธรณีก็สะดุ้งโหยง ร่างกายของมันใหญ่โตไม่สามารถหลบได้อย่างพยัคฆ์อัสนีเป็นแน่

“ไหนเมื่อครู่เจ้าบอกว่าไม่รู้ไง”อสูรแมงมุมถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยียบ เล่นเอาพยัคฆ์อัสนีหน้าซีดเผือด เมื่อครู่มันบอกไปเช่นนั้นจริงๆ

“ข้าล้อเล่น เจ้าอย่าได้ถือเป็นจริงเป็นจังไป อุ๊บ...”มันพูดไม่ทันจบ ใยแมงมุมของอสูรแมงมุมก็รัดขามันเอาไว้ไม่ให้มันหนี ก่อนที่นางจะดึงใยของนางกลับอย่างรวดเร็วทำเอาร่างของพยัคฆ์อัสนีกระแทกพื้น ดวงตาทั้ง 8 ของอสูรแมงมุมอ่านการเคลื่อนไหวของพยัคฆ์อัสนีได้อย่างง่ายดาย ก่อนที่นางจะยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมาเพื่อฆ่ามัน

“เดี๋ยว!! เนื้อสัตว์อสูรที่อร่อยที่สุดเป็นเนื้อของแกะทองคำ”พยัคฆ์อัสนีพูดเพื่อห้ามขาของนางเอาไว้

“แกะทองคำ.. มันอยู่ที่ไหน”ได้ผล คำพูดของพยัคฆ์อัสนีทำให้ขาหน้าของนางชะงักลงได้สำเร็จ

“มันอยู่ในเขตสันเขาทองคำ”พยัคฆ์อัสนีตอบ ก่อนจะลุกขึ้นยืน อสูรแมงมุมแข็งแกร่งเกินไปมันไม่คิดเลยว่าจะสู้ไม่ได้ขนาดนี้ ใยของนางรวดเร็วและเหนียวอย่างมาก แม้แต่อัสนีของมันยังทำอะไรไม่ได้ และทันทีที่โดนจับมันก็ไม่ต่างจากหมูในอวยเลย

“สันเขาทองคำ...”อสูรแมงมุมพูดจบก็หันหลังเดินจากไป สันเขาทองคำเป็นเขตของไก่ฟ้าหงอนทอง หวังว่ามันจะไม่พบชะตากรรมเดียวกับพวกมัน 2 ตนหรอกนะ

ตึงๆๆๆ ในเช้าวันต่อมาร่างของอสูรแมงมุมก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของพยัคฆ์อัสนีอีกครั้ง ทำเอาเหงื่อบนหลังของมันแอบซึมออกมาทันที

“เจ้าพอรู้หรือไม่ว่าไก่ฟ้าหงอนทองต้องปรุงเช่นไร”

“หะ!!” นี่เจ้าจับราชาแห่งสันเขาทองคำมากินเลยงั้นเรอะ!!