บทที่ 45 - ฉันยังต้องเลื่อนอาชีพไปขั้นสอง (8) [อ่านฟรีวันที่ 15/09/61]

บทที่ 45 - ฉันยังต้องเลื่อนอาชีพไปขั้นสอง (8)

 

ขนาดของมันตัวล็กกว่าโทรลล์ที่ยูอิลฮาน มันสูงราวๆ 2.5 เมตรสินะ? นอกไปจากนี้มันยังมีร่างกายผอมแปลกๆจนดูเหมือนแค่หายใจใส่มันก็ปลิวไปแล้ว ยังไงก็ตามความแข็งแกร่งของมันคือของจริง

ร่างกายของมันถูกชุดคลุมสีดำซ่อนเอาไว้มีพลังมหาศาลมากพอที่จะทำให้โทรลล์แห่งที่ราบสูงต้องคุกเข่าได้ง่ายๆ และเคียวสีดำของมันที่เหวี่ยงใส่ยูอิลฮานก่อนหน้านี้ก็ดูจะสามารถตัดคอของหัวหน้าโทรลล์แห่งที่ราบสูงได้ในทันที

ถ้าหากว่าการโจมตีแรกมันเล็งมาที่ยูอิลฮาน แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังยากเลยที่จะหลบมันไป แน่นอนว่าในตอนที่มันโจมตีเอิลต้าเขาก็ไม่ได้เห็นเช่นกัน

[มันเป็นการกลายพันธ์ที่ไม่มีอยู่ในบันทึก มันคือมอนสเตอร์ที่วิวัฒนาการขึ้นมาจากการกินมอนสเตอร์อื่น! แต่ยังโชคดีที่ดูเหมือนมันยังไม่ได้โตเต็มที่ แต่มันก็ยังมีรูปแบบที่เราคาดเดาไม่ได้อยู่ดี ระวังตัวเอาไว้ด้วย]

"เข้าใจแล้ว"

ยูอิลฮานได้ตอบสั้นๆและเริ่มเคลื่อนไหว นิสัยติดเล่นได้หายไปจากตัวเขาแล้วนี่มันหมายความว่าในสถานการณ์แบบนี้มันไม่น่าสบายใจเลย

อาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดอย่าง pile bunker ก็ได้พังลงไปแล้ว และอาวุธที่ลองลงมาเขาก็มีเพียงแค่หอกทมิฬของยมทูต

เกราะของขเามีความสามารถพิเศษแต่ว่าความสามารถนั้นจะต้องใช้ในการโจมตีโดยที่ไม่ตั้งตัวทำให้สกิลนี้หายไปแล้ว มันไม่มีข้อได้เปรียบอะไรอีกแล้วนอกจากพลังป้องกันที่แข็งแกร่ง ถึงแม้ว่าเวลาของการเกิดหายนะครั้งยิ่งใหญ่มันจะเกิดขึ้นกับโลกไม่นานนัก แต่ว่านี่เป็นวิกฤตที่ใหญ่ที่สุดที่เขาเคยเจอมากแล้ว

[บันทึก!]

บันทึกบ้าอะไรล่ะ! บางทีมันอาจจะรู้แค่คำนี่ก็ได้ ในทันทีที่มันตะโกนออกมาจบยูอิลฮานก็ได้หลบเคียวที่มันเหวี่ยงออกมาโดยไม่ต้องคิดทันที

ในเมื่อเขาได้เห็นผลของการโจมตีที่น่ากลัวแล้วทำให้เขารู้ถึงพลังของมันได้เป็นอย่างดี ยูอิลฮานไม่มีทางจะใช้กำลังตรงๆเอาชนะมันได้แน่ ต่อให้เขาใช้งานพลังเหนือมนุษย์ก็ตาม

ยังไงก็ตามถ้าหากจะบอกว่าเขาเอาชนะมันไม่ได้ เขาก็คงจะหัวเราะออกมาแน่ สิ่งที่ยูอิลฮานได้ฝึกมาเป็นพับปีมันคือเทคนิคศิลปะการต่อสู้ ไม่ใช่สกิล เลเวล หรือพละกำลังซักหน่อยนี่

ในตอนนี้มันถึงเวลาที่เขาจะได้แสดงพลังที่แท้จริงของมันแล้ว

[เจ้าเร็ว ส่งมันมาให้ข้า]

"ฟู่"

ยูอิลฮานไม่ได้รีบโจมตี ถ้าหากว่าเป็นในสถานการณ์ที่เขาเหนือการถ้างั้นการโจมตีก็คือสิ่งทีดีที่สุดในการสกัดกั้นพละกำลัง แต่ว่าเจ้าตัวที่เขาเผชิญหน้ามันทั้งแข็งแกร่ง ทนทานและยิ่งไปกว่านั้นคือมันเป็นศัตรูที่คาดเดาไม่ได้ เขาจะต้องอ่านศัตรูให้ออกก่อนเป็นอย่างแรก

[เจ้าาาาา!]

"เข้ามาสิ นั้นแหละเข้ามา"

ยูอิลฮานได้ยั่วมันและขยับตัววอีกครั้ง ร่างกายของมันและพื้นที่ในการเคลื่อนไหว รัศมีการโจมตี พลังที่ซ่อนอยู่ของมัน และความเป็นไปได้ที่จะเปลื่ยนแปลงไป - เขาได้ดูออกทั้งหมด

เคียวของมันได้เหวี่ยงออกไปหลายๆครั้งนี้ได้สะท้อนถึงความคลุ้มคลั่งของมัน แต่ว่ามันก็ไม่สามารถจะทันยูอิลฮานได้ ยูอิลฮานได้เปิดตากว้างพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อดูมันให้ออก

ในตอนนี้เองเอิลต้าได้ตะโกนออกมา

[ยูอิลฮาน เวทมนตร์!]

"ชิ"

ถ้าหากว่ามันต่อสู้ด้วยพลังทางกายอย่างภาพอย่างเดียวจะเป็นการดีที่สุด แต่ว่าความจริงมันไม่ได้ง่ายแบบนั้น นี่มันเป็นการต่อสู้ที่มีเวทมนตร์มาร่วมด้วย เวทมนตร์ที่ยูอิลฮานไม่ได้รู้จักเลย

[ด้านล่าง!]

"ฮึบ!"

ยูอิลฮานได้กระโดดขึ้นไปในทันทีที่ตะโกนออกมา การเคลื่อนนี้ของเขามันไม่ได้มากเกินไปและหากมีอะไรเกิดขึ้นแปลกๆเขาก็ยังถอยกลับไปได้ตลอดเวลา และมันเป็นไปตามที่เขาคิดในทันทีที่เขาออกมาจากพื้นหนามที่เต็มไปด้วยออร่าสีดำได้พุ่งขึ้นมาจากพื้นและตแกแขนงออกไปในอากาศ ในเวลาเดียวกันนี้มอนสเตอร์นั่นก็ยังเข้ามาทำร้ายยูอิลฮาน

"เยี่ยม มันมีการโจมตีที่มีรูปแบบชัดเจน"

โชคดีที่ความเชี่ยวชาญของมันต่ำมากกว่าที่คิดเอาไว้ - ยูอิลฮษนได้คิดแบบนี้อย่างยินดีในตอนที่ก้าวบนพื้นเบาๆเพื่อที่จะหลบเคียวยมทูต แต่ว่าหนามสีดำก็ยังโดนเข้ามาที่เกราะของเขา แต่โชคดีที่เกราะของเขาสามารถป้องกันการโจมตีนี้ได้อย่างหมดจด

[บันทึกกกกกกก!]

มอนสเตอร์นี่ได้เหวี่ยงเคียวเข้าใส่เขาจากทุกๆด้านอย่างบ้าคลั่ง ยูอิลฮานได้มองตามการเคลื่อนไหวนี้ทันและขยับหลบไป ถ้าไม่ใช่ว่าเขาตั้งใจรับการโจมตีจากหนาม หนามนั่นก็ไม่มีทางจะโดนเขา

"กินนี่ไปซะ!"

หลังจากที่มันได้เหวี่ยงเคียวทะแยงมุมมาทางขวา ยูอิลฮานได้แทงหอกออกไปทั้งๆที่วิ่งอยู่ การโจมตีของเจ้ามอนสเตอร์แหลมคมเกินไปดังนั้นเขาจำเป็นที่จะต้องจำกัดการเคลื่อนไหวด้วยการโจมตี

ความต่างของเลเวลของยูอิลฮานกับยมทูตมันต่างกันเกือบ 100 เลเวล หอกของเขาที่ซึ่งไม่น่าจะสร้างความเสียหายกับมันไม่ได้เลยแม้แต่นิด แต่ว่าด้วยเทคนิคและการใช้อาวุธที่อยู่ในจุดที่เรียกว่าน่าอัศจรรย์ได้เข้าไปสร้างร่างกายให้กับมอนสเตอร์ที่หลบอยู่หลังฮูดสีดำอย่างสมบูรณ์ด้วยการเฉือนผ่านไป

[ติดคริติคอล!]

[ก๊าซซซซซซ!]

"มันติดคริติคอล แต่มันกลับได้แค่นี้?"

เขาได้เดาะลิ้นขึ้น ยังไงก็ตมเขาก็ได้บรรลุความสำเร็จเล็กๆแล้ว คมมีดลมของมันได้หยุดลงไปหลังจากถูกโจมตีและมึนไปเล็กน้อย

ยูอิลฮานได้ขยับถอยในทันทีและตั้งท่าใหม่ เขาได้สะบัดหอกให้ร่องรอยสีดำแปลกๆที่ติดอยู่บนปลายหอกร่วงลงไปและเตรียมตัวรับการโจมตีต่อไป

[อ่อนแอ เจ้ามั่นอ่อนแอ เจ้าอ่อนแอแต่ว่าแข็งแกร่ง ส่งบันทึกของเจ้ามาให้ข้า]

"รู้แล้วน่า"

หนามได้พุ่งขึ้นมาจากพื้นและเคียวก็ไม่ได้จบแค่การเหวี่ยงออกมาเท่านั้นแต่มันได้ส่งใบมีดลมออกมา ยูอิลฮานรู้สึกได้เหมือนกับตัวเขาได้เล่นเกมยิงปืนที่เขาเคยเล่นมาครั้งหนึ่ง แต่ว่าในคราวนี้มันคือความจริง

แถมในคราวนี้หากเขาทำพลาดร่างของเขาได้กลายเป็นชิ้นๆไปแน่นอน

"รับการโจมตีนี้ไปซะ"

[อ๊าาาาา!]

ยูอิลฮานได้ขยับตัวรอดผ่านการโจมตีที่อันตรายและโจมตีเข้าใส่ยมทูตอีกครั้งหนึ่ง และหลังจากยืนยันแล้วว่าเขาได้สร้างความเสียหายบางส่วนให้กับมันได้เขาก็ถอยหลังกลับมา

เขาไม่สนใจในหนามที่โจมตีเกราะของเขาและหลบเพียงแต่ใบมีดลมและคมเคียวที่พุ่งเข้าใส่เขา

ถ้าหากเกิดการโจมตีคริติคอลมันจะทำให้เขามีโอกาสที่จะโจมตีอีกครั้งหนึ่ง แต่ว่าถ้าเขาทำไม่ได้เขาก็จะถอยไปอย่างไม่เสียใจเลย การเคลื่อนไหวทั้งหมดนี้ได้ถูกทำซ้ำขึ้นกับยมทูตเรื่อยๆ

ทีละเล็กทีละน้อยแต่แน่นอน เขาสามารถจะเห็นได้เลยว่ามีความเสียหายสะสมอยู่กับตัวยมทูต ชุดคลุมที่มันใส่อยู่ได้ขาดยับและบาดแผลบนร่างของมันได้ปล่อยออร่าสีดำออกมา

ยูอิลฮานได้มองทะลุถึงรูปแบบการโจมตีและวิถีการโจมตีทั้งหมดของมันได้แล้ว

[น่าทึ่งมาก]

เอิลต้าก็ยังเผลอพึมพัมออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่จากนั้นเธอก็รีบปิดปากลงเพราะกลัวว่าตัวเธอจะไปรบกวนสมาธิของยูอิลฮาน

การรวบรวมสกิลกับการนำมาใช้ในชีวิตจริงมันต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง มันก็เหมือนๆกันกับข้อสอบเข้ามหาลัย? บางคนอาจจะทำสำเร็จได้มากกว่าคนปกติ ในขณะที่บางคนก็ได้รับผลลัพธ์ที่น่าเศร้าเพราะความกังวล

แต่ยูอิลฮานไม่ใช่แบบนั้นเลย เขาได้แก้ไขในสิ่งที่เขาเรียนรู้และเขาก็ได้รู้มันจริงๆ

[อ๊ากกก เจ็บ ร่างกายข้ากำลังใหม้ เจ้าอ่อนแอแต่แข็งแกร่งได้ยังไง? ส่งบันทึกของเจ้ามาให้ข้า ทำให้ข้าได้รู้ ข้าอยากจะรู้ ข้าอยากได้บันทึก บันทีก บันทึกๆๆๆๆๆ]

"เห๋!"

เมื่อจำนวนบาดแผลในร่างกายของมันมากขึ้นความเร็วในการเหวี่ยงเคียวก็ได้น้อยลงไปแต่มันแทนมากด้วยความเร็วและพลังการทำลายที่มากขึ้น คมมีดลมก็ยังไม่ได้หายไปและมันถึงวนกลับมาอีกครั้งเมื่อผ่านไปได้ระยะหนึ่ง หลามที่อยู่บนพื้นก็ยังหนาและเพิ่มจำนวนมากขึ้นอีกด้วย

ไม่ว่ายูอิลฮานจะอ่านมอนสเตอร์ตัวนี้ได้สมบูรณ์ยังไงเขาก็ไม่มีทางจะป้องกันการโจมตีทั้งหมดได้แน่ รอยบนเกราะขชองเขาได้เพิ่มมากขึ้นและแม้แต่หน้ากากของเขาก็ยังมีรอยขีดข่วนขึ้นมา ถ้าหากว่าอุปกรณ์ที่เขาใส่อยู่พังลงไปงั้นเขาก็จะทนได้ไม่นานแน่

ยูอิลฮานได้รู้ซึ้งแล้วถึงพลังของมานา

"เวรเอ้ย ฉันจะต้องใช้มานาให้ได้แน่นอน"

[บันทึกกกกกก!]

 

เขาจะแพ้แบบนี้ไม่ได้ เขาต้องยอมรับการโจมตีสักครั้งเพื่อที่จะได้มีโอกาสเปลื่ยนสถานการณ์นี้ต่อให้เขาจะต้องเป็นอันตรายก็ตาม

ยูอิลฮานได้พุ่งตัวออกไปโดยไม่สนหนาม หลบเลี่ยงใบมีดลม และปัดป้องการโจมตีจากเคียวและแทงหอกของเขาเข้าไปที่ใบหน้าขวาของมัน

[ติดคริติคอล]

[อ๊ากกกกกก!]

ในตอนนี้ได้มีหนามขนาดใหญ่พุ่งออกมาจากภายในชุดคลุม นี่คือการโจมตีที่พึ่งมามีเอาตอนนี้ดังนั้นมันจึงไม่ได้อยู่ในการคาดการณ์ของเขา นอกไปจากนี้เป้าหมายของมันยังเป็นเอิลต้าที่อยู่บนหัวยูอิลฮษน

น่ากลัวมาก ยูอิลฮานได้ขยับร่างกายของเขาทันที ในระหว่างตอนนี้แขนเขาได้จับหนามเอาไว้และเกราะของเขาก็ยังถูกฉีกทิ้งเหมือนกับกระดาษ

"เจ็บบบบ!"

[คุณโอเคนะ?]

"ฉันโอเค!"

ฉันรับความเจ็บนี้ไหว มันไม่เป็นไร - ยูอิลฮานได้พึมพัมกับตัวเองราวกับว่าเขาจะสะกดจิตตัวเองและถอยกลับไป

จากบาดแผลของเขาได้มีเลือดสีแดงไหลย้อมออกมา สิ่งที่น่าห่วงมากกว่าก็คือแผลส่วนนั้นของเขาได้กลายเป็นสีดำมากขึ้น

[แม้แต่การต้านพิษระดับสูง.... ไม่สิ มันคือคำสาป มันเป็นการโจมตีด้วยคำสาปที่ทรงพลัง!]

"ถ้าเรารอดเธอจะทำอะไรซักอย่างกับมันใช่ไหม?"

[แน่นอน ฉันรู้สึกว่าตัวฉันที่อยู่ที่นี่ช่วยนายไม่ได้เลย]

"...เธอไม่เป็นไรนะ?"

มอนสเตอร์ได้สนใจเอิลต้ามากกว่ายูอิลฮานด้วยเหตุผลบางอย่าง เอิลต้าก็ยังรู้ดีว่าเป้าหมายของการโจมตีคือตัวเธอเอง

ถ้าหากว่ายูอิลฮานบาดเจ็บเพราะการช่วยเธออีก เธอก็คงจะทนไม่ได้แน่

ยังไงก็ตามกลับกันเลยยูอิลฮานกังวลว่าเธอจะจากไป เพราะด้วยเหตุผลบางอย่างมันทำให้เธอไม่สามารถใช้พลังของทูตสวรรค์ที่ถูกจำกัดไว้ได้

ลักษณะพิเศษของดันเจี้ยนมันกำลังทำร้ายเธอ เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไรและจะหลีกเลี่ยงได้ยังไง ความไร้เหตุผลที่รุนแรงนี้กำลังทำร้ายเธอ

[ฉันคือสิ่งมีชีวิตชั้นสูง ฉันไม่ต้องกังวลอะไร]

เมื่อเห็นความกังวลของยูอิลฮานทำให้เอิลต้าได้พูดออกมาอย่างกล้าหาญก่อนจะแยกไปจากตัวเขา ในตอนนี้เองเคียวของยมทูตก็ได้เล็งมาที่เธอ แต่ว่าทั้งยูอิลฮานและเอิลต้าต่างก็คิดเอาไว้แล้ว

ในตอนนี้เธอได้หลบมันได้ หอกของยูอิลฮานก็แทงเข้าไปที่ไหล่ของมัน มันเป็นการโจมตีที่ทรงพลังมากพอที่จะดึงความสนใจไปจากเธอได้

[ติดคริติคอล!]

[ก๊าซซซซซซ!]

"เธอน่าจะรู้นะว่ามันตายใช่ไหม? ไปเดินเล่นก่อนไป"

[ยูอิลฮานอย่าตายนะ]

เมื่อพูดแบบนี้แล้วเอิลต้าก็บินออกไปเหมือนกับลูกธนู ยูอิลฮานหลังจากที่เห็นเธอบินไปแบบนั้นก็มั่นใจถึงเป้าหมายของเธอได้ชัดเจน ไม่ใช่ว่าที่เธอไปก็แค่เพื่อลดภาระของยูอิลฮานหรอกหรอ

หลังจากเธอจากไปแล้วยูอิลฮานหันหน้ามาเผชิญกับยมทูต ความจริงแล้วความรู้สึกของคำสาปที่อยู่บนแขนที่กำลังหายไปทำให้เขากังวล มันไม่แปลกเลบที่ยูอิลฮานจะกลัว

ทำไมล่ะ? เขาได้ถามกับตัวเอง และตระหนักได้ เหตุผลก็ง่ายมาก

"ใช่แล้ว เจ้าตัวการในเงามันยังไม่เกิดขึ้น!"

เขายังเล่นอยู่ นี่มันหมายความว่าสถานการณ์ยังพอไปต่อได้

ยูอิลฮานได้กลืนความเจ็บปวดและกังวลไปด้วยรอยยิ้มและหันไปเผชิญหน้ากับยมทูตที่ดูบ้ายิ่งกว่าเดิมหลังจากที่เอิลต้าจากไป

จากนั้นเขาก็ได้พุ่งตัวไปทางพายุมานาที่ซึ่งความตายอาศัยอยู่