Chapter 354: ฉันจะแบกเธอไว้เอง
Chapter 354: ฉันจะแบกเธอไว้เอง
นักสอดแนมที่อยู่ในหุบเขาลึกอันมืดคล้ำนั้นถูกฆ่ากันทีละคน ทีละคนและเลือดนั้นผสมเข้ากับหยาดฝน
เยาวชนที่ก้าวร้าวที่ชื่อเฉียวซานที่เป็นสมาชิกที่ทรงพลังที่สุดของทีมหมาป่าพิษ เขานั้นสามารถที่จะเปลี่ยนสีผิวตามสิ่งแวดล้อมที่เขาอยู่ได้ เหมือนกับกิ้งก่า ความสามารถของเขานั้นเหมาะสมในการลาดตระเวนและการลอบฆ่า
หลังจากการจัดการกับนักสอดแนมของศัตรูแล้ว เขาก็ส่งสัญญาณอย่างภาคภูมิใจให้กับฉี่ติงฟาที่ให้เริ่มดำเนินการต่อได้ ถึงแม้ว่าการแสดงออกของฉี่ติงฟานั้นจะยังคงเป็นเดิมก็ตามที ดวงตาของเขานั้นทรยศว่าเขานั้นภาคภูมิใจมากแค่ไหน เขานั้นคาดหวังว่าสมาชิกของเขานั้นสามารถที่จะมีประโยชน์ก่อนคนอื่น
เฉียวซานหันไปมองเจียงลู่ฉี แต่เขาก็พบว่าเจียงลู่ฉีนั้นกำลังคุยกับหญิงสาวคนอื่นและเมินเฉยกับเขา!
เจียงลู่ฉีนั้นแบ่งทีมของเขาเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกนั้นเป็นกลุ่มที่มีความสามารถในการต่อสู้ที่ดีอย่างเช่น เจียงจู้อิง ซุนคุน และจางไฮ่รวมทั้งตัวของเขาเอง ส่วนอีกกลุ่มนั้นมีหน้าที่ในการสนับสนุน อย่างเช่น หยิง หลันซิหยู่ หลี่ยู่ซินและหลิง
ถึงแม้ว่ารถมินิบัสจะสามารถขับมันด้วยตัวมันเองได้ เจียงลู่ฉีนั้นก็ไม่ได้มีความตั้งใจที่จะเปิดเผยความลับนี้กับคนอื่น
มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดที่หลันซิหยู่นั้นหญิงสาวที่ดื้อรั้น และเธอนั้นก็ยังคงยืนยันที่จะเข้าร่วมกลุ่มต่อสู้ เนื่องจากว่าภารกิจนี้มันเกี่ยวข้องภารกิจของน้องสาวเธอ เธอต้องการที่จะมีส่วนร่วมด้วย
เจียงลู่ฉีนั้นไม่รู้ว่าจะปฏิเสธคำขอของเธอได้อย่างไรดี ดังนั้นเขาจึงตกลง การเพิ่มหลันซิหยู่นั้นเพิ่มโอกาสที่ทั้งทีมนั้นมีความสำเร็จมากขึ้น จากความสามารถในการตรวจจับของเธอ
“เส้นทางด้านหน้านั้นยากลำบาก เธอจำเป็นที่จะต้องเก็บพลังงานไว้ ดังนั้นฉันจะแบกเธอไว้บนหลังเอง!”เจียงลู่ฉีพูด
ความอดทนของหลันซิหยู่นั้นเลวร้ายยิ่งกว่าเจียงจู้อิงเสียอีก
พวกเขานั้นเดินอยู่ท่ามกลางฝนตกหนักเป็นเวลาสามชั่วโมง พวกเขานั้นผ่านลำคลองที่เฉี่ยวกราก ภูเขาที่เต็มไปด้วยโคลน…
แม้กระทั่งเจียงลู่ฉีนั้นก็รู้สึกเหนื่อยล้า ไม่ต้องพูดถึงหลันซิหยู่เลย เธอนั้นก็เปียกชุ่มไปด้วยหยาดฝนพร้อมกับใบหน้าที่ซีดขาวของเธอ และร่างกายที่สั่นสะท้าน ในขณะที่เดินไปมา
“ไม่ ฉันสามารถที่จะทำมันได้”หลันซิหยู่ยิ้มและส่ายหัว และปฏิเสธ ความหวังดีของเจียงลู่ฉี เธอนั้นต้องการที่จะช่วยพวกเขา ดังนั้นเธอจะกลายเป็นภาระให้กับพวกเขาได้อย่างไรกัน?
‘บูม!’
เสียงของหนักนั้นกระแทกเข้ากับพื้นดังขึ้นในพายุอันมืดมิด ต้นไม้หักโค่นลงและถล่ม ภายใต้พายุฝนอันหนักหน่วง! ต้นไม้นั้นล้มลงมาทางทิศของเจียงลู่ฉี
ผู้มีพลังเหนือธรรมชาติหลายคนนั้นปัดกวาดเส้นทางและหลบต้นไม้ที่ล้มลง อย่างไรก็ตาม หลันซิหยู่นั้นตื่นตระหนก เธอนั้นลื่นและจะล้มลง ในขณะที่กรีดร้องออกมา มันอันตรายแล้ว!
“อย่าขยับ เธอนั้นเป็นผู้มีพลังเหนือธรรมชาติด้านพลังจิตคนเดียวในทีมของพวกเรา เธอไม่จำเป็นที่จะต้องกังวลเกี่ยวกับยามค่ำคืนหรือฝนตกหนัก เธอจะต้องรักษาพลังงานของเธอเอาไว้!”เจียงลู่ฉีพูด
หลันซิหยู่รู้สึกได้ว่าอัตราการเต้นของหัวใจเธอนั้นเต้นเร็วมากขึ้น
ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครนั้นสังเกตเห็นพวกเธอในความมืดก็ตามที หลันซิหยู่ก็ยังรู้สึกเขินอาย นอกจากพ่อของเธอแล้ว เจียงลู่ฉีนั้นเป็นชายเพียงผู้เดียวที่เธอได้สัมผัส แม้ว่าลมพายุและฝนนั้นจะตกเป็นอย่างมากก็ตามที หลังของเจียงลู่ฉีนั้นทำให้เธอรู้สึกอุ่นเป็นอย่างมาก
“พี่ชายคะ พี่ซิหยู่นั้นมีรูปร่างที่ดีนะ”เจียงจู้อิงพูดด้วยน้ำเสียงต่ำอย่างมีความสุข
เจียงลู่ฉีนั้นตัวแข็งทื่อ เขานั้นไม่มีประสบการณ์กับผู้หญิงเลย เขานั้นสามารถที่จะรู้สึกว่าเขานั้นขนลุกจากร่างกายอันอ่อนนุ่มของหลันซิหยู่ มือของเขาที่กุมหลันซิหยู่ที่นุ่มนิ่มไว้นั้นก็รัดแน่นมากยิ่งขึ้น
‘เจียงลู่ฉี นายกำลังคิดอะไรอยู่กัน!?”เมื่อเหตุผลนั้นทรงพลังมากกว่าฮอร์โมนของเขา และเขานั้นก็รีบหยุดความคิดลงไป มันไม่ใช่เวลาที่จะต้องคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ทุกคนควรที่จะระมัดระวังตัวให้มากขึ้น พวกเรานั้นกำลังปีนขึ้นอย่างต่อเนื่อง! บอสฉี่ คุณเคยมาที่นี่มาก่อน ดังนั้นคุณเป็นคนนำทางไป!”เซียงซัวไฮ่พูด
เธอนั้นก็เหนื่อยล้าด้วยเช่นกันและผมอันเปียกชุ่มของเธอนั้นก็พาดอยู่บนแก้มของเธอ อย่างไรก็ตาม เมื่อเปรียบเทียบกับความมุ่งมั่นในการฆ่าหยางเฟิงแล้ว มันก็ไม่ได้มีค่าอะไรเลย!
“พวกเราจำเป็นที่จะต้องปีนภูเขาไป”เจียงลู่ฉีกระซิบ หลันซิหยู่นั้นก็ตอบกลับมาอย่างนุ่มนวล
ครึ่งชั่วโมงต่อมา กลุ่มของเงามือก็ปรากฏขึ้นในความมืดและพายุอันหนักหน่วงในยอดภูเขาหวันซุย
เจียงลู่ฉีนั้นเหยียบลงไปบนพื้นอย่างหนักแน่น โชคดีที่เขานั้นไม่ได้รู้สึกเหนื่อย
พลังงานของเลือดในร่างของเขาที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยยีนส์นั้นทรงพลังและการไหลเวียนของเลือดอันรวดเร็วนั้นทำให้เขานั้นมีพละกำลังอันไม่มีหมดที่สามารถช่วยเขาในการปรับตัวกับสภาพแวดล้อมอันหนักหน่วงและการเคลื่อนที่อันต่อเนื่องเช่นนี้ได้
หลันซิหยู่ก็ลงมาจากหลังของเจียงลู่ฉีอย่างเงียบงันและเธอนั้นก็กินเนื้อกลายพันธุ์แห้งไปบางส่วน หลิงนั้นทำอาหารได้ดี และเธอนั้นก็ได้ทำเนื้อกลายพันธุ์พิเศษที่เหมาะกับสถานการณ์เช่นนี้ ตลอดทาง ทุกคนในทีมเจียงลู่ฉีนั้นสามารถที่จะฟื้นฟูพลังงานของพวกเขาได้ตลอดเวลา พวกเขานั้นก็ฟื้นพละกำลังของพวกเขาอย่างเงียบๆ และเตรียมพร้อมที่จะสู้กับการต่อสู้ที่กำลังจะมาถึง
เมื่อยืนอยู่บนยอดเขา พวกเขาก็สามารถที่จะเห็นตึกของกองทัพที่ซ่อนตัวอยู่ในต้นไม้อันหนาแน่นได้ มันคือเป้าหมายของพวกเขา!
“มันมีคนสามคน และน่าจะเป็นผู้มีพลังเหนือธรรมชาติด้านในตึกกองทัพ นอกจากนี้ ยังมีอีกสองคนที่อยู่ด้านนอก พวกเขาอยู่ในหอคอยเฝ้าระวัง”หลันซิหยู่พูด
ฝนยังคงตกอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่เสียงฟ้าร้องนั้นดังออกมาจากเมฆหมอกอันมืดคล้ำเป็นครั้งคราว งูตัวเล็กๆนั้นก็สามารถที่จะคลานผ่านความมืดอันหนาแน่นเข้าไปได้
ครึ่งทางของภูเขานั้น นอกจากตึกกองทัพแล้ว มันก็ยังมีหอคอยสูงที่ตั้งอยู่ด้านนอก
“ให้ฉันจัดการกับพวกยามนั่นเอง”เฉียวซานกำมีดอันแหลมคมไว้ในมือและอาสาตัวไป
“มันไม่ใช่ปัญหาแบบที่นายคิด มันจำเป็นต้องให้ฉันยิงแค่สองนัดก็พอ”เจียงลู่ฉีก็พูดโพล่งออกมา
เซียงซัวไฮ่นั้นประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อพิจารณาถึงพายุ ความมืด และความสูงนั้นก็เป็นเรื่องยากที่จะได้ยิงได้เช่นนั้น
เซียงซัวไฮ่นั้นครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนที่จะพูด “ลองดูละกัน!”
เป็นที่เด่นชัดว่าระหว่างเฉียวซานและเจียงลู่ฉีแล้ว เธอเชื่อในตัวของเจียงลู่ฉีมากกว่า ถ้าทหารบนหอคอยเฝ้าระวังนั้นสามารถที่จะถูกฆ่าในระยะไกลเช่นนี้ได้นั้น ความเสี่ยงก็จะลดลงไป ในส่วนลึกของดวงตาเธอนั้นก็เต็มไปด้วยความหวังต่อชายหนุ่ม
ใบหน้าของเฉียวซานนั้นเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบและเขาก็มองไปยังฉี่ติงฟาที่อยู่ด้านข้างเขา ใบหน้าของฉี่ติงฟานั้นก็เปลี่ยนเป็นมืดคล้ำด้วยเช่นกัน เขานั้นสงสัยว่าทำไมเซียงซัวไฮ่ถึงเชื่อในคนนอก
เจียงลู่ฉีนั้นใช้รอยแตกระหว่างเนินเขาและเอาปืนสไนเปอร์สีดำรุ่น AMR-2 ออกมาและเล็งไปที่หนึ่งในสองหอคอยเฝ้าระวัง
‘บูม!’
เสียงฟ้าร้องดังออกมาจากเมฆหมอกอันมืดคล้ำและมันเป็นช่วงเวลาเดียวกับแสงระหว่างฟากฟ้าและบนพื้นโลก
มันเป็นช่วงเวลาที่สำคัญ เจียงลู่ฉีก็ใช้งานโดเมนสมองของเขา และในเวลาเดียวกันนั้นเอง สายฟ้าก็สว่างวาบขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างก็ช้าลง เขานั้นเห็นถึงวิถีฝนที่หยดลงมา และหลังจากนั้นเขาก็เห็นยามเฝ้าระวังสองคนนั้นยืนอยู่บนหอคอยสูงร้อยเมตร! เขาเล็งไปที่พวกเขาในทันทีและหลังจากนั้นเสียงปืนก็ดังลั่นออกมาสองนัด! ไม่มีใครที่สามารถได้ยินมันได้ซึ่งต้องขอบคุณพายุอันหนักหน่วง
เขานั้นใจเย็นลงอย่างรวดเร็วและชักกระสุน และเจียงลู่ฉีก็หยิบปืนของเขาและออกมาจากจุดซุ่มยิง
“เสร็จแล้วงั้นเหรอ?”เซียงซัวไฮ่ถามอย่างสัย เธอนั้นตกตะลึง
“ใช่”เจียงลู่ฉีพยักหน้า
“ถ้างั้น…ไปกันเถอะ!”เซียงซัวไฮ่เรียกทุกคนที่อยู่ด้านหลังของเธอ
“บอสเซียง ได้โปรดรอก่อน”ฉี่ติงฟาเดินไปยังยอดเนินและมองไปยังหอคอย “พวกเราควรที่จะทำให้มั่นใจก่อนว่า ถ้าพวกเขานั้นยังไม่ตายกันละ? พวกเราจะทำยังไง? ชีวิตของพวกเรานั้นสำคัญ”
ในเวลานั้นเอง ประกายแสงของฟ้าแลบก็เกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
ทุกคนนั้นต่างมองเห็นมันอย่างชัดเจน ร่างสองร่างนั้นนอนอยู่ใต้หอคอย ใบหน้าของฉี่ติงฟานั้นบิดเบี้ยว ไม่มีใครกล้าที่จะพูดอะไรออกมา มันเป็นเทคนิคอันสุดยอด
“ไปกันเถอะ ตามฉันมา!”เซียงซัวไฮ่เรียกทุกคน หลังจากนั้นเธอก็มองไปยังเจียงลู่ฉีและพูดกับเขาว่า “กัปตันเจียง ได้โปรดอยู่บนยอดเขากับหลันซิหยู่ และใช้ปืนนั่นช่วยสนับสนุนพวกเรา ใครก็ตามที่ต้องการที่จะหลบหนีหรือเข้าไปในตึกนั่นสมควรที่จะตาย!”
ความแม่นปืนของเจียงลู่ฉีนั้นน่าหวาดกลัวเป็นอย่างมากและความสามารถนี้นั้นจะมีประสิทธิภาพในระยะอันห่างไกล นอกจากนี้แล้ว พลังของหลันซิหยู่นั้นก็แผ่กว้างไปได้สองกิโลเมตร เธอนั้นไม่จำเป็นที่จะต้องลอบเข้าไปด้านใน
“ไม่มีปัญหา!”
“เธอควรที่จะระวังตัวนะ ถ้ามันมีบางสิ่งผิดปกติแล้วละก็ เธอควรที่จะถอนตัวอย่างรวดเร็วเลย”เมื่อเจียงจู้อิงเดินผ่านเขาไป เจียงลู่ฉีก็พุดออกมาอย่างฉับพลัน ในหัวใจของเขา น้องสาวของเขานั้นเป็นคนที่สำคัญที่สุดบนโลกใบนี้
“ผ่อนคลายเถอะ พี่ชาย พี่ไม่รู้จักหนูงั้นเหรอ?”เจียงจู้อิงแสยะยิ้ม
“พี่ซิหยู่ รอหนูก่อน หนูจะไปหาข้อมูลที่พี่ต้องการให้เอง”เจียงจู้อิงพูดกับหลันซิหยู่
“เฮ้ บอสของพวกเรานั้นทรงพลัง ทุกสิ่งทุกอย่างจะโอเค!”จางไฮ่และซุนคุนพูดและก็รีบติดตามเซียงซัวไฮ่
หลันซิหยู่ก็เตรียมที่จะติดตามเจียงจู้อิงไปพร้อมกับพลังทางจิตของเธอ
เจียงลู่ฉีนั้นปีนขึ้นไปบนหินและสังเกตสถานการณ์รอบๆอย่างระมัดระวังผ่านกล้องสไนเปอร์ ถนนลับที่ถูกค้นพบโดยเซียงซัวไฮ่นั้นเป็นลำธารที่เกิดขึ้นมาจากน้ำท่วมฉับพลัน ถึงแม้ว่ามันจะมีกรวดจำนวนมาก มันก็เป็นเส้นทางลัดในการเข้าไปในตึกกองทัพด้านบนหุบเขา และคูน้ำนั้นก็ลึก
สิบห้านาทีได้ผ่านไป หลังจากที่เส้นลวดของรั้วลวดหนามนั้นได้ถูกตัดออกไป ทุกคนนั้นก็นอนราบอยู่บนอุโมงค์ที่เฉอะแฉะ ด้านในนั้นเป็นชายที่เมาเหล้าที่สวมชุดยูนิฟอร์มทหาร
‘โอ้!’
คนที่ซ่อนตัวอยู่ในหลุมนั้นก็รีบพุ่งเข้าหาชายที่เมาเหล้าคนนั้น
“เฉียวซาน?!”
เซียงซัวไฮ่นั้นกราดเกรี้ยวกับการกระทำของเฉียวซาน!
