บทที่ 43 - ฉันยังต้องเลื่อนอาชีพไปขั้นสอง (6) [อ่านฟรีวันที่ 11/09/61]

บทที่ 43 - ฉันยังต้องเลื่อนอาชีพไปขั้นสอง (6)

 

กระสุน pile bunker ที่ได้พุ่งออกไปด้วยความเร็วแสงได้บดขยี้เนื้อและกระดูกของโทรลล์ก่อนที่จะเข้าไปทำลายสมองและมันก็ไม่ได้หยุดแค่นี้ มันได้ทำลงลงไปถึงกระดูกสันหลังลากยางลงไป

หลังจากที่มันได้บดขยี้ตั้งแต่หัวของโทรลล์ไปยันเป้าแล้ว กระสุนก็ได้ฝังลึกลงไปในดินโดยที่ไม่หยุดลงและเพราะผลของมันทำให้เกิดแผ่นดินไหมขนาดย่อมขึ้นจนทำให้ทุกๆคนต่างก็เสียสมดุลไป

"อึก"

"กรี๊ดดด"

[กี๊ซซซซซ]

ในเวลาเดียวกัน pile bunker ก็ได้พังลงไป อาวุธที่ทรงพลังที่ช่วยเขาในการสร้างความเสียหายในระยะสั้นๆได้พังลงไปโดยสมบูรณ์แล้ว เขาจะไม่สามารถสร้าง pile bunker ได้อีกจนกว่าที่เขาจะสามารถไปหาวัสดุที่จะทำมาทดแทนหนังยางยักษ์

และแน่นอนมันไม่มีโทรลล์ตัวไหนที่สมอง หัว กระดูกสันหลัง ร่างกาย และหัวใจถูกทำลายไปแล้วยังรอดอยู่ได้บนโลก

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ 7,854,557]

[คุณได้รับบันทึกหัวหน้าโทรลล์แห่งที่ราบสูงเลเวล 109]

[คุณได้รับฉายา 'ขอแค่ทีเดียว ไม่มีครั้งที่สองหรือครั้งที่สาม' ถ้าหากคุณฆ่าศัตรูในการโจมตีเพียงครั้งเดียวค่าประสบการณ์ที่ได้รับและโอกาสได้รับหินพลังเวทย์จะเพิ่มขึ้น 20%]

[คุณได้ฆ่ามอนสเตอร์คลาส 3 ในการโจมตีเพียงครั้งเดียวด้วยการโจมตีโดยไม่ตั้งตัว 1/1]

ยูอิลฮานก็ยังพบเห็นเศษ pile bunker ที่เหลืออยู่บนอากาศในขณะที่เขาลงไปถึงพื้นด้วยการใช้ศพโทรลล์เป็นที่หยั่งเท้าอย่างปลอดภัย เมื่อเขาได้มองย้อนกลับไปเขาก็เห็นมนุษย์สองคนและแมงป่องที่ยังไม่สามารถจะตั้งตัวกับคลื่นกระแทกที่เกิดขึ้นได้

ถ้าหากว่าจะมีจุดที่เหมือนกันระหว่างพวกนี้ก็คือ พวกนี้ต่างก็มองมาที่ยูอิลฮานเป็นจุดเดียวด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ ยูอิลฮานที่ไม่ค่อยได้รับความสนใจจากผู้อื่นบ่อยนักจึงพูดขึ้นอายๆ

"โอ้ ตอนนี้ก็เชิญทำสิ่งที่กำลังทำกันต่อเถอะ"

"ห่าอะไรเนี้ย!"

ชายคนนั้นได้ตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิน แต่ว่านักบวชก็ได้ใช้โอกาสนี้ตะโกนออกมาทันที

"ถ้าคุณช่วยเราฆ่าแมงป่องนั่น เราจะให้ทุกๆอย่างกับคุณนอกจากพิษ!!!"

"เฮ้ อย่าโง่น่า โว้ว!"

มันดูเหมือนว่านักบวชนายูนาจะมั่นใจแล้วว่าชายคนนี้ไม่สามารถจะฆ่าแมงป่องได้ด้วยตัวนี้ นี่จะพูดว่าเธอขาดความเชื่อใจในพรรคพวกเธอก็ได้ แต่ว่าก็ยังพูดได้อีกว่าเธอมีความสามารถในการตัดสินใจในสถานการณ์ได้อย่างเฉียบแหลมซึ่งขัดไปจากเอกลักษณ์ที่ซุ่มซ่ามของเธอ

ชายคนนนี้ได้หยุดเถียงกับหญิงสาวทันทีเพราะแมงป่องได้ตั้งตัวได้ก่อนแล้วและกำลังแทงเหล็กในมาที่เขา ในขณะเดียวกันยูอิลฮานได้คิดถึงของเสนอของเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยักหน้า

"โอเค"

"จริงนะ! เห็นไหมล่ะพี่!? ฉันบอกแล้วว่าเขาเป็นคนดี"

"อ่า เวรเอ้ย ฉันไม่รู้อะไรด้วยแล้ว!!"

คังฮาจินได้ตอบกลับมาอย่างเจ็บใจนิดๆ แต่ว่าเขาก็ยอมให้ความร่วมือกับหญิงสาว

"อย่างที่ยูนาพูดนั่นแหละ ถ้านายช่วยเรา พวกเราก็จะให้ทุกๆอย่างกับนายนอกจากพิษ!"

"โอเค"

ความสัมพันธ์ของคู่นี่มันน่าสนใจทีเดียวเลยนะ ยูอิลฮานได้หยิบเอาหอกออกมาในขณะที่คิดเรื่องไร้สาระ จากนั้นในเวลาเดียวกับที่แมงป่องเข้ามาโจมตีชายคนนั้นเขาก็พุ่งตัวออกไปแล้ว

โชคดีที่ว่าพลังจากสกิลพลังเหนือมนุษย์ยังคงอยู่ เขาจะต้องจัดการแมงป่องนี่ในระหว่างเวลานี้

"ฮึบห์!"

ในเวลาเดียวกันที่ยูอิลฮานลอยตัวออกไป แมงป่องก็ได้เหวี่ยงหางมันลงบนพื้น คังฮาจินได้กระโดดหลบไปข้างหลัง แต่ว่ายูอิลฮานได้พุ่งไปด้านหน้าโดยไม่สนซักนิด

"ฮ่าห์!"

[ก๊าซซซซซซ]

"โว้ว!"

"เขาทำแบบนั้นได้ยังไง...!"

ถ้านายมีเวลามาอุทาน ตอนนี้นายก็น่าจะเข้าไปโจมตีมันหนักๆซักทีนะ

ยูอิลฮานได้แต่คิดแบบนี้ จากนั้นหอกของเขาก็ยังคงพุ่งต่อไปโดยที่ไม่เสียพลังจากการตัดหางหนาๆของแมงป่องซะนิด และหอกก็ได้ฟาดเข้าไปที่หัวของแมงป่อง

"พี่ โจมตี"

"อะ โอเค! ฟู่! พุ่งจู่โจม!"

สกิลนี่! น่าอิจฉาแหะ!

ยูอิลฮานได้คิดแบบนี้แต่ว่าพลังของคังฮาจินที่โดนเข้ากับอกของแมงป่องนั้นอ่อนแอยิ่งกว่าการโจมตีปกติของยูอิลฮานซะอีก ความคาดหวังในมานาของยูอิลฮานได้เกิดรอยร้าวขึ้นทันที จากนั้นเขาก็ถามเอิลต้าเบาๆ

"สกิลทั้งหมดมันคงไม่ใช่แบบนี้ใช่ไหม?"

[มนุษย์ทั้งหมดไม่ได้เป็นเหมือนกับคุณ]

ยังไงก็ตามคังฮาจินก็ทำหน้าที่ของเขาได้พอแล้ว เพราะสกิลของเขาแมงป่องเดธสตอล์คเกอร์ที่ถูกโจมตีติดๆกันตกอยู่ในอาการมึนงง และยูอิลฮานที่ไม่มีทางจะพลาดโอกาสนี้ได้โจมตีต่อที่บนหัวมันทันที

"ฮึบบบบห์!"

การโจมตีของเขาได้เจาะเข้าไปในแผลเดิมที่อยู่บนหัวของมัน แมงป่องตัวนี้ได้แต่ยกก้ามของมันขึ้นมาจับหัวเหมือนกับจะจับแผลไว้ด้วยความเจ็บปวด

"ว้าว น่ารักจัง!"

"อ่า เวรเอ้ย ฉันไม่รู้อะไรแล้ว!"

นายูนาได้พูดในคำที่ไม่ได้เข้ากับสถานการณ์เลย และคังฮาคินที่ได้รับบัพจากนายูนามาอีกครั้งก็ได้พุ่งตรงเข้าไปอัดแมงป่องเหมือนกับยูอิลฮาน

[กี๊ซซซ ก๊ซซซซซซ]

ด้วยการโจมตีเต็มกำลังอย่างต่อเนื่องของยูอิลฮาน แถมยูอิลฮานก็ยังได้รับบัฟเพิ่มพลังโจมตีขึ้นมาอีกด้วยถึงเขาจะไม่รู้ก็ตาม แมงป่องมันได้ล้มลงไปเนื่องจากทนบาดแผลไม่ไหว

แต่ว่ายูอิลฮานก็ไม่ได้หยุดแทงหอกลงจนกว่าเขาจะมั่นใจว่าแมงป่องตัวนี้มันตายไปจริงๆแล้ว

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ 2,479,989]

[คุณได้รับบันทึกแมงป่องเดธสตอล์คเกอร์ยักษ์เลเวล 95]

ยูอิลฮานได้รับค่าประสบการณ์เพียงคนเดียวเนื่องจ่าว่าเขายังไม่ได้ปาร์ตี้กัน คังฮาจินก็เพิ่งจะรู้ว่าแมงป่องตายก็คือในตอนที่ยูอิลฮานหยุดการโจมตีลง เขาได้ทำท่าขมขื่นหลังจากรู้ตัวว่าพวกเขายังไม่ได้ปาณร์ตี้กัน

"ถึงยังไงมันก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว แค่ฆ่าเจ้านี่ได้อย่างปลอดภัยก็คุ้มแล้ว"

"นายแข็งแกร่งมากๆเลย! นี้เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันได้เห็นคนที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าพี่!"

"อึก!"

ความภูมิใจของคังฮาจินก็ดูจะพังลงไปหลังจากที่ได้ยินคำพูดที่ไร้เดียงสาของนายูนา แน่นอนว่าต่อให้ความภูมิใจของคังฮาจินจะพังไปยังไงยูอิลฮานก็ไม่ได้สนอยู่แล้ว เขาได้เริ่มการชำแหละแมงป่องในทันทีที่มันตายลงไปและเขาได้เริ่มดึงส่วนที่เป็นพิษออกมาก่อน

"เอ้านี่ ฉันจะเอาส่วนที่เหลือไปนะ"

"ว้าว สะอาดมาก"

"ขอบคุณ"

คังฮาจินได้แสดงท่าทางที่เชื่อฟังมาเมื่อเขาได้รับเข็มพิษกับถุงพิษไป ตรงกันข้ามกับยูอิลฮาน เขาได้เริ่มการจัดการส่วนที่เหลือในทันทีที่ส่งของเสร็จ

ถึงแม้ว่าแมงป่องตัวนี้มันจะไม่มีหินพลังเวทย์แต่ผิวหนังของมันก็แข็งมากๆและเนื้อของมันแค่มองก็น่าอร่อยแล้ว

ยูอิลฮานได้ฮัมเพลงไปในขณะที่ชำแหละจนจบลงและเขาก็ได้ไปเริ่มชำแหละหัวหน้าโทรลล์แห่งที่ราบสูงต่อ ในตอนนี้นายูนากับคังฮาจินก็ได้มองมาทางเขาอย่างไม่ตั้งใจ ส่วนเอิลต้าตอนนี้ก็กำลังทำการสอบสวนเฟย์ต้า

[เธอตั้งใจทำให้พวกเขาถูกยูอิลฮานช่วยตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม?]

[มะ ไม่เลย]

[ฉันจะยกโทษให้เธอถ้าเธอพูดความจริง]

[จริงๆแล้ว ฉันตั้งใจแบบนั้นแหละ]

[เธอโดนแน่!]

[เธอหลอกฉัน กรี๊ดดดด!]

"มีอยู่"

ในตอนนี้จู่ๆยูอิลฮานก็ตะโกนออกมา

[รับนี่ไปซะ เดี๋ยวนะ อะไรนะ!?]

[หินพลังเวทย์คลาส 3 ปรากฏออกมาอีกแล้ว!? กรี๊ดดดด!]

ตอนนี้คือโอกาสที่จะได้วิวัฒนาการสกิลพักผ่อนของเขาแล้ว นี่มันสมบูรณ์แบบมาก หินพลังเวทย์ที่ได้มาจากโทรลล์ที่มีสกิลพักผ่อนมันสมบูรณ์แบบสุดๆ

ถึงแม้ว่าข้อกำหนดมันจะไม่ได้มีข้อแตกต่างของชนิดหินพลังเวทย์คลาส 3 ว่ามาจากมอนสเตอร์ตัวไหน แต่ว่าการใช้หินพลังเวทย์ของโทรลล์มันก็น่าจะมีความเกี่ยวข้องกันที่มากกว่าจากของเสือดาวเงา

ยังไงก็ตามเขายังไม่อยากจะทำให้สองคนนั้นได้รู้ว่ายูอิลฮานได้พัฒนาสกิลของเขาทำให้ยูอิลฮานได้ทำความสะอาดหินพลังเวทย์และเก็บมันลงไปในกระเป๋าก่อนที่จะชำแหละโทรลล์ต่อไปโดยไม่สนนายูนาและคังฮาจินที่กำลังจ้องมองการปรากฏของหินพลังเวทย์อย่างตกตะลึง

เมื่อผ่านไปพักหนึ่งระยะเวลาขจองสกิลเหนือมนุษย์ก็ได้หมดลงไปทำให้เขารู้สึกล้ามากๆ แต่ยูอิลฮานก็ไม่ได้หยุดชำแหละ เทคนิคของเขามันเยี่ยมจนถึงในจุดที่ต่อให้เขาไม่ต้องใช้แรงมากกับมันแล้ว

สิ่งที่น่าทึ่งยิ่งกว่าก็คือจู่ๆนายูนาที่มองดูอยู่ก็ใช้สกิลของเธอ

"ทำให้คนนนั้นแข็งแกร่ง ย่าห์!"

"หืม?"

ยูอิลฮานได้พูดออกมาอย่างประหลาดใจ เมื่อแสงสีชมพูอ่อนที่ยืดยาวออกมาจากมือของเธอได้เชื่อมต่อเข้ากับตัวยูอิลฮานความเมื่อยล้าที่เดิมทีอยู่บนร่างของเขาก็ได้ถูกลบไปเล็กน้อย

เขาได้คิดว่าพลังรักษามันเป็นพลังที่สมกับนักบวชอยู่แล้ว แต่ว่ามันสิ่งที่ทำให้เขาตกใจมันไม่ใช่สิ่งที่แสดงออกมาด้านนอก เธอก็ดูเหมือนจะมีบางอย่างที่ผิดปกติอยู่ในร่างของเช่นกัน

"เธอตาถึงนี่"

"อะแฮ่ม!"

ยูอิลฮานทำแค่พูดออกมาอย่างไม่พอใจ นายูน่าก็ได้ยอมรับคำชมของเขาอย่างเชื่อฟังและยืดเอวของเธอ

หน้าอกของเธอได้เด้งขึ้นอีกแล้วทำให้ยูอิลฮานต้องหันสายตาหลบอย่างอายๆ คังฮาจินก็ได้แสดงท่าทางแปลกๆออกมาราวกับว่าเขาเข้าใจยูอิลฮาน

"เสร็จแล้ว"

ทั้งตัวของหัวหน้าโทรลล์แห่งที่ราบสูงไม่ได้เสียเปล่าเลย การโจมตีจัดการมันในครั้งเดียวทำให้มันไม่ใช่แค่เหลือหินพลังเวทย์เอาไว้เท่านั้น แต่ว่ามันยังเหนือหนังหนาๆ กระดูกแข็งๆ กล้ามเนื้อและเส้นเอ็นที่ดูเหมือนจะเอาไปแปรรูปเป็นหนังยางยักษ์ได้อีกด้วย และอย่างสุดท้ายเลือดของมันที่ดูจะขุ่นกว่าของโทรลล์ตัวอื่นๆ! นอกจากนี้เนื้อของมันก็ยังเอาไปกินได้อีกด้วย มันไม่มีอะไรให้แยกไปทิ้งเลยจริงๆ

"พวกเราจะกลับกันแล้ว คุณสนใจจะกลับไปกับเราไหม?"

ในขณะที่ยูอิลฮานกำลังมีความสุขกับการเก็บเกี่ยวของเขาก็ได้มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังของเขา เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของนายูนาแต่กลับเป็นเสียงของคังฮาจินที่ระวังในตอนแรก

"นายก็น่าจะรู้ได้ตั้งแต่ตอนที่รับนามบัตรของยูนากับนามบัตรของฉันไปแล้วว่าพวกเขาเป็นคนในตระกูลชั้นสูงของเกาหลี พูดตรงๆเลยนะสกิลในการต่อสู้ของนายมันสุดยอดจนฉันต้องอิจฉา มันมากจนถึงจุดที่ฉันต้องการจะให้นายเข้ามาเป็นสมาชิกในตระกูลของเรา"

"ว้าว นี่มันเยี่ยมไปเลย! มิเรย์ก็จะต้องชอบแน่ๆ!"

เมื่อนายูนาได้ยินข้อเสนอนี้เธอได้กระโดดปรบมืออย่างยินดี ทูตสวรรค์เอิลต้าก็ยังสดใสขึ้นมา

[ใช่แล้ว การร่วมมือกันมันเยี่ยมมาก! นี่มันเป็นข้อได้เปรียบของเขาเผ่าพันธ์มนุษย์ที่จะเติมเต็มในสิ่งที่กันและกันขาดไป!]

และยูอิลฮานก็ยิ้มอย่างยินดีและตอบกลับไป

"ฉันไม่อยากเข้าอะ"

"ถึงแม้ว่าฉันจะรู้อยู่แล้วว่านายจะตอบแบบนั้น แต่นายดูมั่นใจมากเลยนี่"

ยูอิลฮานทำเพียงแค่ยิ้มออกมาเมื่อได้ยินแบบนี้ แน่นอนว่าจิตใต้สำนึกผู้โดดเดี่ยวของเขากำลังลุกโชนขึ้น

มันไม่มีใครที่จะก้าวก่ายเข้ามาในดินแดนผู้โดดเดี่ยวได้ มนุษย์เป็นสัตว์สังคมก็จริงแต่ว่าสำหรับผู้โดดเดี่ยวแล้วเป็นข้อยกเว้น

เติมเต็มในสิ่งที่กันและกันขาดงั้นหรอ? นั่นมันเป็นข้อได้เปรียบของการอยู่เป็นกลุ่ม แต่ยังไงก็ตามยูอิลฮานไม่เคยได้รับประโยชน์อะไรจากสิ่งนี้เลยเพราะไม่เคยมีใครสนใจเขาจนกระทั่งตอนนี้

ถ้าหากว่ามีสิ่งที่เขาขาดไปยูอิลฮานก็จะอดทนมันจนกระทั่งตอนนี้ นายคิดว่าฉันจะไปอยู่ข้างนายในตอนที่นายต้องการฉันเพราะว่าสกิลและความพิเศษของฉันงั้นหรอ? การจะดูถูกผู้โดดเดี่ยวมันก็มีขีดจำกัดนะ

มันไม่มีทางเลยที่คังฮาจินจะได้รู้ถึงเส้นทางและประสบการณ์ชีวิตที่ยูอิลฮานได้ผ่านมาจนกระทั่งถึงตอนนี้ แต่ก็อาจจะเป็นไปได้ว่าคังฮาจินต้องการที่จะเป็นเพื่อนร่วมงานกับเขาต้องการที่จะเกี่ยวโยงกับเขาจริงๆก็ได้ แต่ยังไงก็ตามยูอิลฮานก็ไม่มีทางยอมรับข้อเสนอนี้ต่อให้คังฮาจินไม่ได้มีเจตนาร้ายเลยก็ตาม บุคลิกที่บิดเบี้ยวนี้ของตัวยูอิลฮานมันแก้ไม่ได้แล้ว เขาคิดว่าในอนาคตมันก็จะเป็นแบบนี้ต่อไป

เว้นเสียแต่ว่ามันจะเกิดสถานการณ์ที่ยิ่งใหญ่ขึ้นจนทำให้เขาต้องเปลื่ยนไปเกิดขึ้นมา

"ฮิ้ ฉันอยากจะล่าด้วยกันอะ มันดูน่าสนุกนะ"

"เขาไม่ชอบมัน เขาแข็งแกร่งมากอยู่แล้วดังนั้นพวกเราก็จะต้องได้เจอกันอีกแน่ในอนาคต ไว้ค่อยลองชวนเขาอีกทีล่ะกัน"

"อูวว.. โอเค"

เมื่อพูดกับนายูนาจบคังฮาจินก็ได้หันหน้ามาและก้มหัวให้กับเขาด้วยรอยยิ้ม

"นายช่วยเราเอาไว้อีกแล้ว ถ้าหากว่านายติดต่อมาหาเราพวกเราก็จะมอบการชดเชยให้กับคุณสองหรือสามเท่าแน่นอน ถ้างั้นตอนนี้พวกเราไปก่อนนะ"

"ลาก่อน"

"ไว้เจอกันใหม่นะ!"

[ฟูววว... มนุษย์คนนี้ใจแข็งเป็นบ้าเลย]

[อย่าได้เจอกันอีกนะเฟย์ต้า]

คังฮาจินที่พูดจบแล้วก็ได้จากไปพร้อมกับนายูนาที่ติดสอยห้อยตามเขาไป ยูอิลฮานได้มองดูสองคนนี้หายไปลับสุดขอบสายตา เมื่อถึงจุดนี้เขาก็มั่นใจว่าสกิลปกปิดตัวตนแบบติดตัวของเขามันใช้งานขึ้นอีกครั้งแล้ว

และเมื่อเขามั่นใจในสิ่งนี้เขาก็พูดขึ้นอย่างยินดี

"ถ้าฉันตอนนี้ฉันควรวิวัฒนาการสกิลพักผ่อนเลยปะ!?"

[คุณนี่มัน...!]

มันดูเหมือนว่าในบทสนทนากับสองคนในก่อนหน้านี้จะไม่ได้ส่งผลอะไรหรือเข้าหัวยูอิลฮานเลยสักนิด เอิลต้าได้แต่ทึ่งกับกระบวนการความคิดนี้ของเขา ยูอิลฮานนั้นจะทำในสิ่งที่คิดและคิดในสิ่งที่เขาจะทำ

ยังไงก็ตามบางทีก็เพราะเป็นแบบนี้เลยทำให้ยูอิลฮานทนมาได้ถึง 1000 ปีเต็มก็ได้ เอิลต้าได้ยินขึ้นในขณะที่คิดแบบนี้และเฝ้ามองดูเขาต่อไป