ตอนที่ 106 หยุด
ตอนที่ 106 หยุด
เมื่อแน่ใจว่าพวกเขาทั้ง 2 ไม่ได้อยู่บริเวณใกล้เคียง หยางไค่กระโดดลงมาจากต้นไม้ และไล่ตามศิษย์ที่อ่อนแอที่สุดไปในทันที
ศิษย์น้องหวู่อยู่ในเขตแดนก่อกำเนิดลมปราณขั้นที่ 9 ซึ่งถือว่าเป็นผู้ฝึกยุทธุ์ที่อยู่ในระดับที่ดี แต่เมื่อเขาถูกผนึกพลังความแข็งแกร่ง ทำให้เขาสามารถแสดงแสดงพลังความแข็งแกร่งไม่ถึง 4 ส่วนของพลังความแข็งแกร่งทั้งหมด ในตอนนี้ศิษย์น้องหวู่กำลังติดตามร่องรอยของหยางไค่ เขาไล่ตามร่องรอยเดิมเข้ามาอย่างต่อเนื่อง แต่น่าเสียดายที่ร่องรอยนั้นได้สิ้นสุดลง
หุบเขานี้เต็มไปด้วยต้นไม้ที่หนาแน่น การจะค้นหาคนคนหนึ่งเป็นเรื่องที่ยากลำบากอย่างมาก
ศิษย์น้องหวู่ไม่ละเลยตำแหน่งสถานที่ที่น่าสงสัยแม้แต่นิดเดียว มีบางครั้งที่เขายกศีรษะมองขึ้นไปที่ต้นไม้ แต่เพราะแสงสว่างในบริเวณนี้น้อยเกินไป ทำให้การค้นหานั้นเต็มไปด้วยความยากลำบาก
ข้าไม่ควรให้ศิษย์พี่ทั้ง 2 ได้รับชัยชนะก่อน !! หากว่าพวกเขาพบเจอหยางไค่ก่อน ถ้าเช่นนั้นเขาจะไม่รับส่วนแบ่งจากสมบัติวิเศษแม้แต่น้อย
สมบัติวิเศษ !! แค่คิดถึงเรื่องนี้ก็ทำให้จิตใจของศิษย์น้องเดือดพล่าน หากเขาได้รับสมบัติวิเศษชิ้นนั้น อำนาจที่อยู่ในนิกายโลหิตจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อพึ่งพาสมบัติวิเศษชิ้นนี้ การจะเอาชนะยอดฝีมือที่อยู่ในเขตแดนผสานลมปราณก็มิใช่เรื่องที่ยากอีกต่อไป
ในขณะที่เขากำลังค้นหาร่องรอยของหยางไค่ ทันใดนั้นเสียงการเคลื่อนไหวดังมาจากด้านหลังของเขา
ศิษย์น้องหวู่หันกลับไปด้วยความตกใจและกล่าวตะโกน : ใคร !!
และเขายังจ้องมองไปรอบบริเวณทุกทิศทาง กำกระบี่ที่อยู่ในมืออย่างระมัดระวัง แต่เขาไม่พบเห็นสิ่งที่ผิดปกติ แต่ในขณะเดียวกันเขาได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง แต่เมื่อเขามองไปรอบๆ อีกครั้ง และพบว่ามันเป็นเสียงลมวายุที่พัดผ่านต้นไม้ที่อยู่บริเวณนั้น
เหมือนว่าเขากำลังปฏิบัติต่อต้นไม้ว่าเป็นศัตรูของเขา !! ทันใดนั้นศิษย์น้องหวู่จึงหัวเราะเยาะเย้นตนเอง ในหุบเขา นอกจากเขาและกลุ่มคนแห่งนิกายโลหิต เหลือเพียงหยางไค่และหญิงสาวนางนั้นเท่านั้น พวกเขาทั้ง 2 ในตอนนี้แม้แต่จะคุ้มครองความปลอดภัยของตนเองก็มิอาจที่จะทำได้ แล้วพวกเขาจะวิ่งมาหาความตายได้อย่างไร ?
เขาหัวเราะด้วยเสียงที่แผ่วเบา หันหลังกลับไป เพื่อทำการค้นหาร่องรอยของหยางไค่ต่อไป
แต่ทันใดนั้นความรู้สึกที่ร้อนระอุปรากฏเหนือศีรษะของเขาอย่างกะทันหัน ร่างกายของศิษย์น้องหวู่เกรงตัวอย่างรุนแรง และยังมีกลิ่นอายแห่งความต้องการฆ่าพุ่งมาจากด้านบน
เขางุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นและเงยหน้ามอง ดวงตาของศิษย์น้องหวู่เบิกกว้าง เขาตะโกนด้วยเสียงที่ตื่นตกใจ : หยางไค่................
ทันทีที่สิ้นสุดคำพูด หยางไค่กระโดดลงมาถึงพื้นพอดี การเคลื่อนไหวของเขาเสมือนอินทรีที่กำลังพ่งุตะครุบเหยื่อ และพุ่งโจมตีไปยังศัตรูของตนเอง ฝ่ามือที่จุดประกายด้วยแสงสีแดงพุ่งปะทะไปที่หน้าผากของศิษย์น้องหวู่ทันที
เพราะเหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้ศิษย์น้องหวู่ไม่ทันที่จะตอบสนองด้วยกระบี่ที่กุมไว้ในมือ การโจมตีของหยางไค่ก็ไปถึงตัวเขา
ท่ามกลางความวุ่นวาย ศีรษะของศิษย์น้องหวู่เอนไปด้านข้าง หลบการโจมตีในจุดที่สำคัญ
ปัง ฝ่ามือของหยางไคประทับลงบนไหล่ของเขา ตามมาด้วยเสียงแตกละเอียด ทันใดนั้นแขนของศิษย์น้องหวู่ถูกโจมตีจนเอนลง และมันได้แตกเป็นเสี่ยงๆในทันที
อ้า !! ความร้อนระอุแห่งพลังลมปราณหยางแทรกซึมเข้าไปร่างกาย ศิษย์น้องหวู่ส่งเสียงร้องที่โหยหวน กระบี่ที่อยู่ในมือสั่นสะเทือน และพุ่งไปที่ลำคอของหยางไค่
หยางไค่รีบกระโดดม้วนไปด้านหลัง ทำให้หลบเลี่ยงกระโจมตีจากกระบี่ เมื่อฝ่าเท้าเหยียบย่ำลงพื้นดิน ท่าทางของหยางไค่เปรียบเสมือนอสรพิษที่ออกมาจากถ้ำ ผลักดันฝ่าเท้าที่เหยียบย่ำอยู่บนพื้นดินกระโจนพุ่งโจมตีตีไปที่ทรวงอกของศิษย์น้องหวู่ ฝ่ามือทั้ง 2 เปรียบเสมือนผีเสื้อที่ยึดติดกับกระบี่ของศิษย์น้องหวู่และผลักดันกระบี่ไปข้างหน้าและผลักดันไปด้านหลังเพื่อทำลายความสมดุลของศิษย์น้องหวู่ จากนั้นหยางไค่กระโดดม้วนตัวไปด้านหลังและดึงร่างกายของศิษย์น้องหวู่ด้วยพละกำลังที่เหลือจนร่างกายของศิษย์น้องหวู่ม้วนกระแทกไปด้านหลัง
การกระทำเหล่านี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว คนที่เฝ้าดูคงไม่สามารถมองเห็นมันได้อย่างชัดเจน มันรวดเร็วดั่งเช่นสายน้ำที่ไหลทะลักออกมาอย่างแท้จริง
เมื่อร่างกายของศิษย์น้องหวู่กระแทกล้มลงที่พท้น เขากระอักเลือดสีแดงออกมา หยางไค่รีบใช้เข่าทั้ง 2 ของเขากดทับร่างกายของเขาและประทับฝ่ามือไปที่แขนขวาของศิษย์น้องหวู่อย่างรุนแรง
คากฉาก..............ขวามือของศิษย์น้องหวู่อถูกหักออกไปในทันที
เสียงกรีดร้องด้วยความทรมาณดังสนั่น เพียงพริบตาแขนทั้ง 2 ของเขาถูกทำลาย ร่างกายของเขาถูกหยางไค่เหยียบย่ำด้วยฝ่าเท้าอย่างโหดเหี้ยม
หยางไค่จ้องมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา ใบหน้าของเขาไร้การแสดงออก เขากระแทกฝ่าเท้าจนทำให้กระบี่ที่อยู่มือของศิษย์น้องหวู่ลอยกระเด็นขึ้นา จากนั้นจึงชี้ไปที่หน้าอกของเขาและแทงลงไปอย่างรุนแรง
เจ้า .เจ้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร ... ปากของศิษย์น้องหวูเต็มไปด้วยเลือดที่กระอักออกมา เขาจ้องมองหยางไค่ด้วยสายตาที่ไม่เชื่อ
เจ้ายังมีพละกำลังในการต่อสู้ได้อย่างไร ? เจ้าเป็นเพียงผู้ฝึกยุทธุ์ที่อยู่ในเขตแดนลมปราณแรกเริ่ม ร่างกายของเจ้าควรจะอ่อนล้าและไร้ซึ่งเรี่ยวแรงในการต่อสู้ !!
ศิษย์พี่หยวน ข้าขอสาปแช่งเจ้า เจ้าเป็นคนขูดหลุมฝังศพให้เข้า !! ความคิดของศิษย์น้องหวู่หวนคิดเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่สายตาของเขาจะเริ่มพร่ามัวและทุกสิ่งทุกอย่างได้จางหายไปในที่สุด
หลังจากที่ฆ่าศิษย์น้องหวู่ หยางไค่หอบหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อย บาดแผลที่อยู่ในร่างกายเริ่มปริออกอีกครั้ง เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกมาอีกครั้งเช่นเดียวกัน
หยางไค่ไม่กล้าที่จะรอช้า หยางไค่เริ่มค้นหาสิ่งต่างในร่างกายของศิษย์น้องหวู่อย่างละเอียด หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเขาก็สามารถค้นพบยาแห่งบุพผาสุริยันของเขา
ร่างกายของศิษย์น้องหวู่ยังมีของบางสิ่งบางอย่างที่มีค่า ขวดยาฟื้นฟูพลังลมปราณครึ่งขวด เงินตราต่างๆล้วนถูกหยางไค่ริบครองทั้งหมด
เขายกซากศพของศิษย์น้องหวู่ และกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ใกล้ๆ และซ่อนซากศพไว้บนกิ่งไม้ จากนั้นจึงกระโดดลงมา และวิ่งค้นไปในทิศทางอื่นๆ
เวลามีจำกัด ยังเหลือเวลาประมาณ 2 ชั่วโมงดวงอาทิต์จะขึ้นจากขอบฟ้าอีกครั้ง นอกจากนั้นศัตรูที่เขาต้องฆ่ายังเหลือทั้งหมด 4 คน และ 1 ในนั้นยังมียอดฝีมือที่อยู่ในเขตแดนลมปราณแท้จริง มันช่างเป็นภาระที่หนักหน่วงสำหรับเขา
จากพลังความแข็งแกร่งที่เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ต้นกำเนิดพลังหยางที่อยู่บนหน้าอกเริ่มรับรู้พลังงานในรัศมีบริเวณที่กว้างขึ้น ระยะทางประมาณ 200 จ้าง ที่หยางไค่สามารถสัมผัสถึงพลังงานหยางที่ครุกกรุ่น
200 จ้าง มันเป็นระยะทางที่ห่างไกลอย่างมาก ในช่วงเวลาปกติ ยอดฝีมือที่อยู่ในเขตแดนผสานลมปราณจะสามารถตรวจจับความเคลื่อนไหวจากพลังจิตวิญญาน ดังนั้นการเคลื่อนไหวที่อยู่ในรัศมี 200 จ้างจึงไม่สามารถปิดกั้นการมองเห็นและการได้ยินของพวกเขา และในตอนนี้ หยางไค่เองก็กำลังเป็นจักรพรรดิ์ที่ครอบครองรัศมีบริเวณ 200 จ้างอย่างแท้จริง
เขาวิ่งออกไปได้สักครู่ ทันใดนั้นหยางไค่หยุดวิ่งอย่างกะทันหัน เขารู้สึกว่ามีการดำรงอยู่ของบุคคลอื่น
แต่ว่าบุคคลนี้ยืนนิ่งอยู่กับที่โดยไม่เคลื่อนไหว และไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไร แม้กระทั่งหลังจากที่หยางไค่รอได้สักครู่ เขาก็ยังไม่มีการเคลือนไหว
นอกจากนั้นหยางไค่ยังรู้สึกว่า บุคคลคนนั้นหยุดลงอย่างแปลกประหลาด เสมือนว่าพลังหยินที่อยู่ในหุบเขากำลังมาบรรจบกันอยู่ที่นั้น
หยางไค่ขมวดคิ้ว และค่อยๆเดินย่องเข้าไป
หลังจากนั้น หยางไค่เข้าใกล้บุคคลลึกลับคนนั้นประมาร 30 จ้าง เขาหลบอยู่หลังต้นไม้ ค่อยๆสังเกตุสิ่งที่เกิดขึ้น
ระยะทาง 30 จ้าง ร่างเงาที่เลือนรางของบุคคลหนึ่งยืนนิ่งอยู่ที่นั้น และจากด้านหน้าที่ไม่ไกลจากเขามาก มีหิมะสีขาวกลุ่มหน่งที่กำลังส่องประกายแวววาวอย่างงดงาม
สิ่งของสิ่งนี้เสมือนดวงอาทิตย์เล็กๆ มันสองประกายสิ่งที่อยู่รอบข้างจนมองเห็นทุกอย่างอย่างแจ่มชัด มันมีรูปทรงที่ไม่ใหญ่มาก มีขนาดเท่าไข่นกพิราบ แต่จากภายในของมัน กลับมีความหนาวเยือกเย็นที่ทิ่มแทางร่างกายภายในแพร่กระจายออกมาอย่างต่อเนื่อง
มันเป็นความเยือกเย็นที่สามารถตรึงแช่ทุกสิ่งอย่างให้กลายเป็นหิมะในทันที
ในตอนนี้ สิ่งของชิ้นนี้หมุนวนไปเรื่อยๆอย่างต่อเนื่อง จากการเคลื่อนไหวของมัน พลังหยินที่อยู่ในหุบเขาถูกดูดซับจากมันทั้งหมด
ผลึกน้ำแข็งนพเก้า!
ทันใดนั้นหยางไค่เข้าใจว่าสิ่งที่อยู่ตรงนั้นคืออะไร
แม้ว่าหยางไค่จะไม่เคยพบเห็นมัน แต่หยางไค่รับรู้อย่างชัดเจนว่ามันคือสิ่งใด เหตุผลที่เซี่ยหนิงฉางพาเขามาที่นี้เพราะต้องการปรุงกลั่นผลึกน้ำแข็งนพเก้าที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า
ผลึกน้ำแข็งนพเก้ามีลักษณะเช่นนี้ !! เดิมทีหยางไค่คิดว่ามันเป็นมีลักษณะเช่นน้ำค้าง แต่สิ่งที่เขามองเห็นในตอนนี้ สิ่งของชิ้นนี้เต็มไปด้วยพลังจิตวิญญานที่เข้มข้น และเขายังแน่ใจว่ามันคือสมบัติวิเศษที่กำลังดูกลืนพลงแห่งฟ้าดินอย่างแท้จริง
ในขณะที่หยางไค่กำลังเฝ้าสังเกตุจากระยะห่าง ในที่สุดเงาร่างของนที่อยู่ห่างจากเขา 30 จ้างเริ่มมีความเคลื่อนไหว
บุคคลนี้คือศิษย์พี่เย่ว ในขณะที่เขากำลังไล่ล่าหยางไค่ เขาไม่คิดว่าเขาจะพบเจอกับผลึกน้ำแข็งนพเก้า จากประสบการณืและความรู้ของเขาแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าสิ่งของชิ้นนี้วิเศษเพียงใด แต่เขารู้ว่ามันเป็นสิ่งที่มีค่าอย่างยิ่ง
หลังจากที่แอบสังเกตุสักพัก ในที่สุดเขาตัดสินใจที่จะลงมือโดยที่ไม่อาจห้ามปรามตนเองได้
