ตอนที่ 47 เบาะแส

จักรพรรดิปรุงยาแห่งวิถีสวรรค์ ตอนที่ 47 เบาะแส

 

“ยอดเยี่ยม!” ลิ่วตงและอีกสามคนได้มีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง แต่หลีเฮากลับไม่สามารถทรงตัวได้ ปราณก่อเกิดของมันใกล้จะหมดเต็มที แท้จริงแล้วการโจมตีเมื่อครู่เป็นเพียงการปลดปล่อยความโกรธและสิ้นหวังของมัน มันไม่เคยคิดเลยว่าจะสามารถสร้างปราณกระบี่ได้ด้วยการโจมตีนั่น

 

แต่ตอนนี้มันไม่สามารถสู้ต่อไปได้แล้ว มือขวาของมันห้อยลงอย่างหมดแรง และกระบี่เกือบจะหลุดออกจากมือของมัน

 

“หัวหน้า เจ้าเด็กนี่สร้างปราณกระบี่ขึ้นมาได้ พวกเราจะให้มันรอดไปไม่ได้เด็ดขาด!” หนึ่งในศัตรูตะโกนขึ้นมาทันที

 

หัวหน้าของกลุ่มคนทั้งสี่นี้คือชายร่างใหญ่ คิ้วเข้ม และนิ้วมือซ้ายของมันหายไปสองนิ้ว มันพยักหน้าแล้วพูด “ในอนาคตเจ้าเด็กนี่ต้องกลายเป็นปัญหาใหญ่แน่ สังหารมันซะ ถึงจะรีดไถเงินได้น้อยกว่าเดิมนิดหน่อยก็ไม่เป็นไร”

 

“ฮี่ๆ แค่รีดไถเงินจากอีกสี่คนให้มากกว่าเดิมสักนิดหน่อย ก็พอจะทดแทนส่วนของหมอนี่ได้แล้ว”

 

“บางทีศพของมันอาจจะมีค่าอยู่หลายเหรียญก็ได้”

 

 

“พวกเจ้าหนีไป ข้าจะถ่วงเวลาให้เอง!” หลีเฮาพูดออกมา มันใช้พลังทั้งหมดยกกระบี่ขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว

 

“ฮ่ะๆๆ... พลังแห่งความรักช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก” หลิงฮัน หัวเราะชมเชย ตั้งแต่ที่พบกันครั้งก่อน เขารู้แล้วว่าหลีเฮาชอบจูเซว่อวี่ เหตุผลที่มันสามารถสร้างปราณกระบี่ได้เมื่อสักครู่... น่าจะเป็นเพราะมันกังวลว่าคนที่มันชอบจะบาดเจ็บและเป็นอันตราย

 

“แล้วตอนนี้เจ้าจะลงมือได้รึยัง?” หลิวอู๋ตงกรอกตาอีกครั้ง นางรู้สึกมาตลอดว่าการกระทำของหลิงฮันเป็นผู้ใหญ่เกินไป ไม่คล้ายกับเด็กหนุ่มอายุสิบหกปีสักนิด

 

หลิงฮันผิวปากเสียงดังและกระโจนออกไป

 

“หลิงฮัน!” เมื่อลิ่วตงและกลุ่มของมันเห็นเขา สีหน้าของพวกมันในตอนแรกเต็มไปด้วยความรู้สึกดีใจ แต่ก็ได้เปลี่ยนเป็นความท้อแท้อย่างรวดเร็ว ในการพบกันครั้งก่อน หลิงอยู่มีพลังอยู่ในระดับหลอมกายาขั้นเจ็ด จากตอนนี้มาจนถึงตอนนี้ เวลาผ่านไปเพียงสองเดือน หลิงฮันกลับสามารถทะลวงผ่านมายังระดับรวมธาตุได้

 

พวกมันมองไปรอบๆอีกครั้ง หวังลึกๆในใจว่าจะพบคนอีกคนหนึ่ง... หลิวอู๋ตงคือจอมยุทธที่อยู่ในระดับรวมธาตุขั้นเก้า ถ้านางอยู่ที่นี่พวกมันจะต้องรอดแน่นอน

 

“เฮ้อ!” หลิงฮันจงใจถอนหายใจออกมาและพูด “ท่าทางของพวกเจ้าทำให้ข้ารู้สึกเสียใจจริงๆ!”

 

“เจ้าหนู เจ้าเป็นใครกัน?” หัวหน้าศัตรูตะโกนมายังหลิงฮัน สายตาของมันวอกแวกเนื่องจากมันไม่รู้ว่าหลิงฮันแข็งแกร่งขนาดไหน แต่ดูจากที่ว่าหลิงฮันน่าจะอายุประมาณสิบหกสิบเจ็ดปี คงจะไม่แข็งแกร่งอะไรมากสินะ?

 

“ข้าคือหลิงฮัน บุตรของผู้นำตระกูลหลิงจากเมืองหมอกเมฆา” หลิงฮันแนะนำตัวเอง

 

“หัวหน้า พวกเราได้ถุงเงินมาอีกหนึ่งแล้ว!” หนึ่งในลูกน้องของมันพูด

 

หัวหน้าของพวกมันหัวเราะอย่างชั่วร้าย ในความคิดของมัน หลิงฮันจะต้องเป็นนายน้อยที่ถูกตามใจและเอาแต่อวดอำนาจของตัวเอง โดยไม่รู้ถึงอันตรายที่แท้จริงของโลกภายนอก! เมื่อคิดแบบนี้แล้ว มันจึงไม่เอาหลิงฮันมาใส่ใจนักและพูดออกไป “เจ้าหนู เจ้ามาเพื่อทำให้พวกเราร่ำรวยจริงๆ! ทำไมไม่รีบมาตรงนี้และยอมจำนนเสียแต่โดยดีล่ะ?”

 

“ฮ่าๆๆๆๆ!” กลุ่มของพวกมันทั้งสี่หัวเราะดังขึ้นมา

 

หลิงฮันยิ้มและพูด “ข้าไม่คิดว่าพวกเจ้าทั้งสี่จะเป็นคนดีหรอกนะ ทำไมไม่ยื่นคอของพวกเจ้ามาให้ข้าฟันทิ้งเสียแต่โดยดีล่ะ?”

 

“ช่างเป็นเด็กที่อวดดีเสียจริง นายน้อยที่ถูกตามใจมาอย่างเจ้านี่ล่ะที่ข้าเกลียดที่สุด!” หนึ่งในศัตรูพุ่งเข้าใส่และเหวี่ยงขวานเล่มใหญ่ไปทางหัวของหลิงฮัน

 

“เฒ่าสี่ อย่าวู่วามเกินไป เจ้านั่นมันคือถุงเงินนะ!” หัวหน้ากลุ่มศัตรูพูดเตือน

 

“ฮ่าๆ ข้าเพียงแค่จะตัดแขนเจ้าหนูนี่ทิ้งเท่านั้นเอง” เฒ่าสี่พูด และง้างขวานเล่มใหญ่ลงไปที่แขนของหลิงฮัน

 

หลิงฮันชักดาบและฟันออกไป ขวานใหญ่ในมือเฒ่าสี่กระเด็นขึ้นฟ้าและตัวมันถูกคลื่นกระแทกทำให้กระเด็นลอยกลับไป พร้อมกับหัวที่หลุดออกจากคอและมีเลือดกระฉูดออกมา

 

“อะไรกัน!”

 

เห็นเหตุการณ์นี้เข้าไป ทั้งโจรอีกสามคนและกลุ่มของลิ่วตงต่างก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออก

 

นี่ใช่หลิงฮันจริงๆรึ?

 

เมื่อสองเดือนก่อน หมอนี่ยังอยู่ในระดับหลอมกายาขั้นเจ็ดอยู่เลย แล้วตอนนี้ล่ะ? เจ้าเฒ่าสี่คนนั้นอย่างน้อยก็อยู่ในระดับรวมธาตุขั้นสองหรือสามและพลังของเฒ่าสี่ทำให้พวกมันพ่ายแพ้อย่างง่ายดาย แต่คนที่จัดการพวกมันได้อย่างง่ายดายกลับถูกหลิงฮันสังหารภายในการโจมตีเดียว... ความแต่งต่างขนาดนี้มันอะไรกัน?

 

เมื่อหลิงฮันชักดาบออกมาแล้ว ไม่มีทางเลยที่เขาจะปรานี ร่างของเขาเคลื่อนไหวอย่างเฉียบขาด และพุ่งไปทางหัวหน้าโจรกับลูกน้องที่เหลือ

 

“เฒ่าสี่จะต้องประมาทเกินไปแน่ๆ!”

 

“ใช่แล้ว เจ้านั่นก็เป็นแค่เด็ก จะแข็งแกร่งได้ขนาดไหนเชียว!”

 

“ฆ่ามันเพื่อแก้แค้นให้เฒ่าสี่!”

 

ทั้งสามคนพุ่งเข้าหาหลิงฮันพร้อมกับกวัดแกว่งอาวุธในมือ ใบมีดของพวกมันที่สะบัดไปมาทำให้เกิดความสับสนอย่างมาก

 

แต่โชคร้ายที่เมื่ออยู่ต่อหน้าหลิงฮัน พวกมันทุกคนล้วนแต่อ่อนแอเกินไป

 

 

กลุ่มโจรทั้งสามคน นอกจากหัวหน้าที่อยู่ในระดับรวมธาตุขั้นสามแล้ว อีกสองคนอยู่ในระดับรวมธาตุขั้นสอง ต่อหน้าหลิงฮันที่มีพลังเทียบได้กับจอมยุทธในระดับรวมธาตุขั้นห้าแล้ว พวกมันจะทำอะไรได้?

 

หลิงฮันไม่จำเป็นต้องใช้ทั้งปราณดาบและเพลงดาบอสนีบาตฟาดฟัน ก็สังหารพวกมันทิ้งได้ในทันทีด้วยการฟันหนึ่งครั้งต่อหนึ่งคน หัวหน้าโจรไม่มีโอกาสแม้แต่จะร้องขอความเมตตา กลุ่มโจรทั้งกลุ่มก็ถูกลบล้างโดยหลิงฮันไปเรียบร้อยแล้ว

 

ลิ่วตงและกลุ่มของมันรู้สึกราวกับกำลังฝันอยู่

 

พวกมันใช้ทุกอย่างที่มีและสามารถรอดชีวิตมาได้ถึงครึ่งวัน ซึ่งที่รอดมาได้เป็นเพราะพวกโจรต้องการจับเป็นพวกมันและรีดไถทรัพย์! แล้วหลิงฮันล่ะ? เขาสังหารพวกมันทิ้งหมดด้วยการฟันหนึ่งครั้งต่อหนึ่งคน ทำราวกับว่าเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

 

ก่อนหน้านี้ พลังต่อสู้ของเขากับพวกมันก็ต่างกันอยู่แล้ว แต่ความต่างนั่นกลับเพิ่มมากขึ้นขนาดนี้ได้อย่างไร?

 

“หลิงฮัน...ไม่สิ พี่ชายหลิงฮัน ขอขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง!”

 

“ต้องของคุณเจ้ามาก ไม่เช่นนั้นพวกเราคงตกอยู่ในปัญหาใหญ่แน่”

 

พวกมันชะงักเล็กน้อยก่อนที่จะรีบมาห้อมล้อมหลิงฮันเพื่อขอบคุณ

 

หลิงฮันยิ้ม หลังจากที่พูดหยอกล้อกับพวกลิ่วตงไปสักพัก หลิวอู๋ตงก็เดินออกมาจากหลังพุ่มไม้ และบรรยากาศได้เปลี่ยนเป็นครึกครื้นอย่างรวดเร็ว

 

“ทำไมพวกเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่?” หลิงฮันถาม หุบเขาเจ็ดวายุเป็นสถานที่ที่อันตรายเป็นอย่างมาก ถ้าไม่ใช่เพราะมีหญ้ามังกรปฐพีกับมังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดอยู่ที่นี่ เขาคงจะไม่คิดมาที่นี่เป็นอันขาด เพราะอย่างไรใครจะรับประกันได้ล่ะว่าสัตว์อสูรในระดับห้วงจิตวิญญาณจะไม่ออกมาเดินเล่นในพื้นที่ของสัตว์อสูรที่อ่อนแอ?

 

“การประลองต้าหยวนใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว พวกเราต้องการจะเพิ่มพลังของตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ พวกเรามาที่นี่เผื่อว่าจะมีโชคและพบกับสมุนไพรบางอย่างที่เติบโตขึ้นที่บริเวณนี้” เชินเพิงจวีพูดออกมา

 

หลิงฮันหัวเราะและพูดออกไป “หรือว่าการที่พวกเจ้าค้นพบผลจิตวิญญาณบริสุทธิ์ที่ภูเขาแห่งสมดุลทำให้พวกเจ้าคิดว่าได้รับการโปรดปรานจากสวรรค์ และหากมาที่นี่ก็จะพบเจอกับโชคครั้งใหญ่อีกครั้ง?”

 

ลิ่วตงและคนอื่นๆรู้สึกเขินอายทันที จูเซว่อวี่บุ้ยปากและพูด “อย่าซ้ำเติมกันสิ ครั้งนี้พวกเราโชคไม่ดีจริงๆ ไม่ใช่เพียงแค่ไม่เจอสมุนไพรแต่ยังบังเอิญตกไปยังถ้ำที่มีปราณหยินหนาแน่นมาก ที่นั่นมีทั้งกระดูกที่มีรูปเหมือนกับมนุษย์และสัตว์กระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด”

 

หลิงฮันชะงักไปชั่วขณะ คงไม่ใช่ว่าทั้งห้าคนนี้บังเอิญตกไปยังถ้ำที่อยู่ของมังกรอสรพิษเกล็ดสีชาดหรอกนะ?

 

ถ้าใช่ล่ะก็ โชคของพวกมันคงจะดีจนผิดปกติไปแล้ว!

 

*ติดตามข่าวสารได้ที่ เพจ*