บทที่ 5 : ซื้อขายสำเร็จ
บทที่5 : ซื้อขายสำเร็จ
ผู้แปล : แปลนิยายกากๆ
ปรับสำนวน : ไม่ได้ปรับ
ตรวจคำผิด : ไม่ได้ตรวจ
กุมภาพันธ์เดือนแรกของอากาศหนาว ในตอนเช้าอันดับแรกที่ฮันส์และหลี่ หู่ทำคือขึ้นรถเมล์ไปบริษัทสมิธสโตร์
การประมูลจะเริ่มขึ้นประมาณ 9 โมงเช้า แต่ฮันส์ต้องการไปที่นั่นเพื่อดูคู่แข่งก่อน เพราะนี่เป็นการประมูลครั้งแรกของหลี่ หู่ ฮันส์เลยอธิบายให้เขาฟังว่า "ถ้าเราไปถึงเป็นคนแรกๆ เราจะมีเวลาสังเกตคู่แข่ง เราจำเป็นต้องทำความเข้าใจกับคู่แข่ง เพื่อจะสามารถปรับกลยุทธ์และเสนอราคาได้ถูก ... "
ผู้ประมูลส่วนใหญ่ดูเหมือนจะมากันตั้งแต่แปดโมงสามสิบ หลี่ หู่ คาดว่ามีคนอยู่ที่นี่ไม่ต่ำกว่าห้าสิบคน
เขารู้สึกกดดันเล็กน้อย "มีคนเยอะมาก แต่โกดังเก็บของมีแค่ 8 อันเองนิ"
"พวกเขาทั้งหมดที่อยู่ที่นี่รู้เรื่องเก้าอี้นวด แต่ไม่ต้องห่วง ครึ่งหนึ่งของคนพวกนี้จะไม่เสนอราคาจนกว่าพวกเขาจะรู้สึกมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ ส่วนคนที่เหลือพวกเขามาเพื่อหวังว่าจะชื้อโกดังได้ในราคาต่ำ เราอยู่ที่นี่เพื่อประมูลโกดังแห่งเดียวเท่านั้นและฉันก็มีเงินพอสำหรับงานนี้ "
"นายไปเอาเงินมาจากไหน?" หลี่หู่ถามด้วยความสับสน
"วันนี้เรามาที่นี่ยังไง?" ฮันส์ถาม
"ขึ้นรถเมล์ ... อย่าบอกน่ะว่านายขายรถตัวเอง?" หลี่หู่อุทานขึ้น
"ไม่...ฉันเอามันไปจำนองสามวัน ถ้าฉันไม่ไปจ่ายเงินคืน ฉันก็จะเสียรถ ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับนายแล้ว นายรู้จริงๆ ใช่ไหมว่าโกดังเก็บของอันไหนมีเก้าอี้นวด"
"ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ แต่ถ้าการประมูลเริ่มแล้ว ฉันขอเวลาสักหน่อย แล้วฉันจะหามันให้นายเอง"
สิบนาทีต่อมา ก็มีชายชราคนหนึ่งที่สวมหมวกคาวบอยเดินออกมาจากฝูงชนและประกาศ "เอาล่ะทุกๆ คน เราจะ – เริ่มการประมูล- ผมจะให้ทุกคนเข้าไป –ที่โกงดัง เพราะฉะนั้นใครที่อยากรู้ว่ามีของอะไรอยู่บ้าง แค่เข้าไปดูมัน ..."
หลี่ หู่คิดว่าภาษาอังกฤษของเขาดีมาก แต่ตอนนี้เขาได้ตระหนักว่าเขามั่นใจมากเกินไป
เมื่อประตูโกดังเปิดขึ้น ทุกคนต่างเข้าไปในโกดัง ทุกคนมีไฟฉายและได้รับอนุญาตให้เข้าไปดูสินค้าภายในโกดังได้1นาที ชายชราที่สวมหมวกคาวบอยยืนจับเวลารออยู่นอก เขาต้องแน่ใจว่าทุกคนเข้าไปข้างในตามเวลาที่กำหนด
หนึ่งนาทีผ่านไป..
โกดัง 202 ไม่ได้มีสิ่งของที่มีมูลค่าสูง สิ่งของที่มีค่ามากที่สุดคือเครื่องมือเครื่องใช้ในครัวเรือนและเครื่องใช้ไฟฟ้าเก่าๆ แต่ของพวกนี้ก้ไม่ได้ต่างจากขยะ
นักล่าการประมูลไม่ได้สนใจขยะ พวกเขาจะซื้อโกดังเก็บของที่พวกเขาคิดว่าจะได้เงินเท่านั้น ถ้าพวกเขาไม่แน่ใจเกี่ยวกับการทำกำไร พวกเขาก็อาจจะไม่เสนอราคา
เมื่อถึงคราวที่ฮันส์และหลี่ หู่เข้าไปข้างใน ขณะที่ฮันส์กวาดไฟฉายไปรอบๆ เขาก็อธิบายว่า "ก่อนอื่นเราต้องหาสิ่งที่ดูมีมูลค่าและมันต้องใช้ประสบการณ์' ดูนี่สิ; มีฉลาก "ระวังแตก" พิมพ์อยู่ด้านข้าง ฉันเดิมพันได้เลยว่าภายในกล่องนี้ต้องเป็นจานและเครื่องแก้ว ... "
หลี่หู่พยักหน้าเห็นด้วย คำพูดของฮันส์ถูกต้อง เมื่อตอนหลี่ หู่ให้แมลงตัวเล็กมาตรวจสอบโกดังนี้ ข้างในกล่องตรงหน้าเป็นเครื่องปั้นดินเผา
ช่วงเวลาหนึ่งนาทีของพวกเขาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่ทั้งสองเดินออกมาจากโกดัง ฮันส์ก็พูดขึ้นอย่างเงียบ ๆ "สิ่งของข้างในมีมูลค่าประมาณห้าร้อยเหรียญหรืออาจะมากกว่านั้น ฉันคิดว่าจะมีคนเต็มใจประมูลมันประมาณสามร้อยเหรียญ"
เมื่อช่วงเวลาสำรวจโกดังสิ้นสุดลง การประมูลก็เริ่มต้นขึ้น คาวบอยแก่ยกมือขึ้น "หนึ่งร้อยดอลลาร์เป็นราคาเริ่มต้น มีคนอยากประมูลมันขึ้นไปที่หนึ่งร้อยห้าสิบเหรียญหรือป่าว ... "
มีคนพยักหน้ามาทันที คาวบอยแก่ชี้ไปที่ชายคนนั้นก่อนจะประมูลต่อ "ตอนนี้มันมีราคาอยู่ที่หนึ่งร้อยห้าสิบเหรียญ มีใครยินดีเสนอราคาสองร้อยเหรียญ... "
"ฉัน!" บางคนตะโกนขึ้น
คาวบอยแก่ชี้ไปที่ผู้ประมูลรายใหม่ "ดีมาก ตอนนี้มันอยู่ที่สองร้อยดอลลาร์ มีใครให้สามร้อยเหรียญรึเปล่า?"
การประมูลเป็นอย่างนี้เสมอ ผู้ประมูลจะขอราคา ในขณะที่ผู้ซื้อจะเสนอราคา เมื่อชายแก่ขึ้นราคามาถึงร้อยดอลลาร์ ฝูงชนก็เงียบลง ไม่ใช่ว่าสินค้าข้างในไม่คุ้มกับราคา แต่คาวบอยแก่ได้ดีดราคาขึ้นเยอะเกินไป
ฮันยกมือขึ้น "สองร้อยยี่สิบเหรียญ!"
"นายอยากได้โกดังนี้? แต่เก้าอี้นวดไม่ได้อยู่ที่นี่" หลี่ หู่พูดด้วยเสียงต่ำ
"ไม่ต้องกังวล ของข้างในโกดังนี้มีมูลค่ามากกว่า 200 เหรียญ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องมีคนอื่น ๆ มาเสนอราคาสูงกว่านี้แน่ๆ ฉันทำอย่างนี้เพื่อให้นายเห็นว่าการประมูลมันเป็นยังไง" ฮันส์อธิบาย "เมื่อราคาที่ผู้ประมูลเสนอมาสูงเกินไป ผู้เสนอราคาสามารถเสนอราคาของตนเองได้ ตราบเท่าที่ราคามันสูงกว่าราคาของคนก่อน "
"สองร้อยยี่สิบเหรียญเป็นราคาปัจจุบัน มีใครเสนอราคาสองร้อยห้าสิบเหรียญหรือเปล่า?"
“ทางนี้!”
"สองร้อยห้าสิบเหรียญ มีใครอยากจะเสนอราคาสองเจ็ดสิบห้าเหรียญมั้ย?"
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเสนอราคาที่สูงกว่านี้อีก ผู้ดำเนินการประมูลก็ยกนิ้วข้างขวาขึ้น "สองร้อยห้าสิบเหรียญครั้งที่หนึ่ง สองร้อยห้าสิบสองครั้งที่สอง สองร้อยห้าสิบสองครั้งที่สาม จบการประมูล สุภาพบุรุษท่านนี้เปนผู้ชนะการประมูลในครั้งนี้ "
ชายชาวสเปนพยักหน้าและเดินเข้าไปหาผู้ประมูลเพื่อรับเอกสาร จากนั้นเขาก็เดินไปล็อคประตูโกดัง ภายใน 24 ชั่วโมงต่อจากนี้ โกดังและของทุกอย่างที่อยู่ในนั้นจะเป็นของเขา
และเช่นเดียวกับโกดัง 203 และ 204 ทั้งสองได้ถูกขายไป 203 ขายได้สามร้อยเหรียญ ในขณะที่ 204 ขายได้หนึ่งร้อยยี่สิบห้าเหรียญ
เมื่อถึงห้อง 205 แล้ว หลี่ หู่ก็สังเกตุเห็นกล่องที่มีเก้าอี้นวด เขาแกล้งทำเป็นมองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะหันไปหาฮันส์ "บิ๊กฟ็อกซ์มันอยู่นี้!"
ฮันส์ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "นายแน่ใจนะ?"
หลี่ หู่พยักหน้า "ฉันมั่นใจมากกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์"
"งั้นปล่อยให้ฉันจัดการเอง" ฮันส์ตอบอย่างตื่นเต้น
มันเป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว แต่ทั้งสองคนยังไม่ได้กินอะไรเลย พวกเขาดื่มน้ำไปเพียงเล็กน้อย แต่ทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็มีสภาพไม่ต่างกัน เป็นผลให้การแข่งขันสงบลงบ้าง
"หนึ่งร้อยดอลลาร์เป็นราคาเริ่มต้น มีใครจะเสนอราคาหนึ่งร้อยห้าสิบเหรียญ... "
ฮันส์ยกมือขึ้น ผู้ประมูลชี้มาที่เขา "หนึ่งร้อยห้าสิบเหรียญ มีใครให้ราคาสองร้อยเหรียญมั้ย?"
หลี่ หู่ พยายามอย่างมากเพื่อรักษาหน้าให้นิ่งเอาไว้ แต่หัวใจของเขาวุ่นวายไม่ต่างจากพายุทะเลทราบ เขาได้แต่อธิษฐานต่อพระเยซูคริสต์ว่าขอให้ไม่มีคู่แข่ง
แต่ดูเหมือนจะมีคนอื่นสังเกตเห็นของมีค่าที่อยู่ข้างใน "ฉัน!"
"เยี่ยม ตอนนี้อยู่ที่สองร้อยเหรียญ มีใครเต็มใจจะจ่ายสองร้อยห้าสิบเหรียญมั้ย?"
"ฉันตาม!" ฮันส์ยักไหล่ขณะที่ตอบ "วันนี้ฉันต้องได้อะไรกลับไปบ้างแหละ ฉันจะเดิมพันกับโกดังนี้"
"สองร้อยห้าสิบเหรียญ มีใครต้องการเสนอราคาสามร้อยเหรียญอีกมั้ย?" ผู้ทำการประมูลถาม
ไม่มีใครเสนอราคาสูงกว่านี้ จากสิ่งที่เห็นในโกดัง 205 มันมีมูลค่าน้อยกว่าโกดังก่อนหน้านี้ชะอีก เหมือนกับที่ฮันส์บอก การซื้อโกดังนี้ เป็นการเสี่ยงโชคของเขาเท่านั้น
หลังจากนับสาม ผู้ทำการประมูลก็ชี้ไปที่ฮันส์ "ตอนนี้โกดัง 205 เป็นของคุณแล้ว!"