EG บทที่ 173 นี่แหละนักออกแบบผู้เชี่ยวชาญตัวจริง! (อ่านฟรี)
ไมเคิล หลิวถึงกับอึ้ง เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีคนในเมืองปิงที่ตั้งอยู่ห่างไกลในชนบทรู้จักรถจักรยานยนต์ชอปเปอร์ของอเมริกาด้วย เขาคิดว่างานนี้เป็นงานง่ายๆ สำหรับเขาและเขาอาจจะใช้ประโยชน์จากโครงการนี้เพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือของบริษัทเขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าทั้งตัวเขาและบริษัทเขาจะหมดหนทางแล้ว
สำหรับบริษัทใหม่ หากมีการตัดสินใจผิดพลาดในการทำธุรกิจครั้งแรก แถมยังมีข่าวว่ามีการขโมยความคิดของคนอื่นมาอีก เท่ากับว่าชื่อเสียงตอนนี้ป่นปี้ไปหมดแล้ว
“คุณเฝิง ผมว่าผมคงเข้าใจคอนเซ็ปต์ของการออกแบบผิดไป ขอให้ผมได้ลองใหม่อีกครั้งนะครับ ผมสัญญาว่าคราวนี้การออกแบบจะต่างออกไปจากเดิม ซึ่งคุณจะต้องพอใจมากแน่นอน”
ไมเคิล หลิวรู้ทันทีว่าเฝิงหยู่คือคนเดียวที่มีอำนาจสูงสุดในการตัดสินเรื่องการออกแบบ
“ได้ ถ้างั้นผมจะบอกประเด็นหลักสองอย่าง และดูซิว่าคุณจะแก้ไขงานออกแบบอย่างไร แล้วก็ช่วยแก้งสยออกแบบต่อหน้าผมเลยตรงนี้ คุณทำได้มั้ย?” เฝิงหยู่จ้องหน้าไมเคิล หลิวและยิ้ม
“ไม่มีปัญหาเลยครับ ผมมั่นใจในความสามารถของผม กรุณาแจ้งมาเลยครับว่าคุณต้องการอะไรบ้าง” ไมเคิล หลิวพูดอย่างสุภาพกับเฝิงหยู่ซึ่งมีอายุน้อยกว่าเขาเยอะมาก
“ประเด็นแรกคือ คุณจะทำอย่างไรให้คนรู้สึกสบายมากขึ้นในการขับขี่รถจักรยานยนต์คันนี้? ประเด็นที่สองก็คือ คุณจะทำอย่างไรให้รถจักรยานยนต์คันนี้เหมาะกับวิถีชีวิตสำหรับคนของเรา? ด้านหลังของรถจักรยานยนต์ต้องมีที่สำหรับบรรทุกสิ่งของได้ด้วย”
ทุกคนเข้าใจประเด็นแรก แต่หลี่หมิงเต๋อกลับไม่เข้าใจในประเด็นที่สอง นี่มันรถจักรยานยนต์นะไม่ใช่รถกระบะ ทำไมจะต้องบรรทุกสิ่งของด้วย?
แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร ไมเคิล หลิวก็ก้มหน้าและเริ่มร่างแบบวาดด้วยดินสอลงบนกระดาษ ดูเหมือนว่าเขาได้รับแรงบันดาลใจจากสิ่งที่เฝิงหยู่พูดเมื่อกี้
เฝิงหยู่นั่งไขว่ห้าง “ผู้จัดการหลี่ ผมมานั่งในห้องทำงานคุณสักพักแล้วนะ ทำไมยังไม่มีใครเอาชาสักแก้วมาให้ผมดื่มเลยล่ะ?”
เลขาของผู้จัดการหลี่รีบออกไปชามาให้ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ตอนที่เฝิงซิ่งไท่มาที่นี่ เขายังไม่เคยต้องเสิร์ฟชาให้เลย แล้วเจ้าเด็กเจ้าปัญหาคนนี้อยากจะให้เขาเสิร์ฟชาให้งั้นหรอ? เขาคิดว่าการที่ตัวเองนำเข้าเทคโนโลยีและเครื่องจักรจากสหภาพโซเวียตจะทำให้ตัวเองพิเศษเหนือกว่าคนอื่นงั้นหรอ? ในบริษัทแห่งนี้ ผู้จัดการทั่วไปหลี่คือคนที่มีอำนาจตัดสินสูงสุด!
ไมเคิล หลิวร่างแบบเสร็จภายในเวลา 10 นาที เขาตรวจสอบเพื่อให้แน่ใจว่างานออกแบบนี้จะตอบโจทย์ความต้องการของเฝิงหยู่
“ผู้จัดการเฝิงครับ ลองมาดูแบบร่างนี้ก่อนครับว่าเป็นไปตามแบบที่คุณต้องการหรือไม่?”
เฝิงหยู่หยิบแบบร่างจากเขามาดู ที่จับและที่นั่งถูกปรับระดับให้ต่ำลง ซึ่งจะทำให้ผู้ขับขี่รู้สึกสบายในการขี่มากขึ้น เขาได้ออกแบบตอบโจทย์ความต้องการประเด็นแรกเรียบร้อยแล้ว
แต่ด้านหลังของรถจักรยานยนต์มีตะแกรง และด้านหน้าก็มีตะกร้าขนาดเล็ก ซึ่งดูเหมือนรถจักรยานสำหรับผู้หญิงในชาติที่แล้วของเฝิงหยู่ ซึ่งการออกแบบนี้ก็ไม่มีอะไรผิดพลาด เพียงแต่ดูแล้วมันไม่น่าจะใช้งานได้ในทางปฏิบัติจริง ตะกร้าด้านหน้าจะบังไฟหน้า และตะแกรงด้านหลังก็มีขนาดใหญ่เกินไป รถจักรยานยนต์ไม่ควรจะมีลักษณะเหมือนรถกระบะ
การที่ไมเคิล หลิวสามารถร่างแบบให้เสร็จได้ภายใน 10 นาทีเป็นการพิสูจน์ว่าเขามีความสามารถจริงๆ เฝิงหยู่ไม่รู้ว่าคนอื่นสามารถทำได้เร็วแค่ไหน แต่ที่แน่ๆ นักออกแบบจากโรงงานการบิน โรงงานมอเตอร์ และบริษัทเครื่องจักรไม่สามารถทำได้เร็วขนาดนี้ ไอเดียการนำตะกร้ามาใส่ไว้ด้านหน้ารถจักรยานยนต์ทำให้เฝิงหยู่รู้ว่านักออกแบบคนนี้มีความคิดสร้างสรรค์เยอะมาก
“คุณเป็นคนอเมริกาหรือนาดาครับ?”
“ผมเป็นคนจีนครับ และก็ถือสัญชาติจีนด้วย แต่ผมมีบัตรกรีนการ์ดของอเมริกา” (บัตรประจำตัวที่รัฐบาลอเมริกันออกให้สำหรับบุคคลที่ได้รับการอนุญาตให้เข้ามาอยู่อาศัย รวมถึงทำงานอย่างถาวรในสหรัฐอเมริกาโดยสามารถเข้าออกอเมริกาได้โดยไม่ต้องขอวีซ่า) ไมเคิล หลิวมองหน้าเฝิงหยู่อย่างรู้สึกกังวล การออกแบบนี้จะตรงตามความต้องการของเขาหรือเปล่า? ทำไมเฝิงหยู่ไม่พูดอะไรสักคำเกี่ยวกับการออกแบบนี้เลย?
เฝิงหยู่พยักหน้า ก็ยังดี ยังไงก็เป็นคนจีนเหมือนกัน
“แล้วชื่อจริงของคุณคืออะไร?
“หลิว ไมเคิล”
“ผมถามชื่อภาษาจีน!” เฝิงหยู่โมโห เลิกทำตัวเป็นชาวต่างชาติสักที!
“ชื่อจีนของผมก็คือหลิว ไมเคิล จริงๆ ครับ ชื่อนี้ตั้งตามแม่ของผมครับ ถ้าคุณไม่เชื่อผม ผมจะหยิบบัตรประชาชนให้ดู” หลิว ไมเคิลรีบหยิบเอาบัตรประชาชนออกมา แต่เขาแค่ทำท่าทางเหมือนจะหยิบออกมาเท่านั้น ไม่ได้คิดจะหยิบให้เฝิงหยู่ดูจริงๆ
แต่เฝิงหยู่กลับคว้าบัตรประชาชนของเขาไปจากมือและก้มดู หลิว ไมเคิล ไมเคิล หลิว ให้ตายสิ พ่อแม่เขาช่างเข้าใจตั้งชื่อให้ลูกจริงๆ ท่าทางจะเป็นพวกที่ชื่นชอบชาวต่างชาติแน่ๆ
“แล้วบริษัทคุณมีพนักงานกี่คน? ผมหมายถึงพวกนักออกแบบเหมือนคุณนะ”
“มีทั้งหมดสามคน รวมผมด้วย อีกสองคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นของผมครับ เราเรียนการออกแบบที่สหรัฐอเมริกามาด้วยกัน” ไมเคิล หลิวไม่เข้าใจว่าเฝิงหยู่ถามถึงบริษัทของเขาทำไม หรือว่าเฝิงหยู่อยากให้พวกเขาทั้งสามคนมาร่วมงานออกแบบด้วย?
“แล้วพวกเขามีความสามารถเหมือนคุณมั้ย?”
“แน่นอนครับ บางทีพวกเขาอาจจะดีกว่าผมนิดนึง”
“เฝิงหยู่ พวกคุณสองคนกำลังคุยเรื่องอะไรกัน? คุณคิดยังไงกับการออกแบบนี้? ผมว่ามันโอเคนะ” หลี่หมิงเต๋อพูดขัดจังหวะเฝิงหยู่และไมเคิล หลิว ฉันเป็นหัวหน้าใหญ่ที่นี่ ทำไมทำตัวเหมือนฉันไม่มีตัวตนอยู่ที่นี่ด้วยเลย?
มีเพียงผู้อำนวยการโรงงานการบิน โฮวไฮ่ถาว ที่นั่งเงียบอยู่ที่โซฟา เขากำลังดื่มชาและสูบบุหรี่ เขารู้ว่าเฝิงหยู่สนใจในตัวนักออกแบบคนนี้โดยดูจากลักษณะที่เฝิงหยู่จ้องมองเขา
เฝิงหยู่ยิ้ม “ใช่แล้ว กลับมาคุยเรื่องงานออกแบบกันก่อน งานนี้ถือว่าน่าพึงพอใจ แต่ผมยังต้องการอีกหลายอย่าง คุณต้องคิดออกแบบงานที่ตรงกับความคาดหวังของผมภายโดยเร็วที่สุด มีปัญหาอะไรมั้ยครับ?”
“ไม่มีปัญหาครับ!” ไมเคิล หลิวรู้สึกดีใจมาก เด็กเจ้าปัญหาคนนี้ชื่นชอบความสามารถของเขาหรอ?
“ดีครับ! ถ้างั้นผมจะบอกสิ่งที่ผมต้องการ และคุณก็บอกผมมาว่าส่วนไหนที่คุณไม่สามารถทำให้ผมได้ ประเด็นแรกคือส่วนนี้ยังสูงเกินไปนิดหน่อย คุณต้องลองนึกว่าถ้าคนตัวไม่สูงมากมาขี่ จะรู้สึกสบายมั้ย? คุณลองอ้างอิงจากส่วนสูง 170 ซม. ก็ได้ ประเด็นที่สองคือถังน้ำมันใหญ่เกินไป ไม่จำเป็นต้องใหญ่ขนาด 15 ลิตรก็ได้ 10 ลิตรก็พอแล้ว ไม่มีใครในประเทศที่ใช้รถจักรยานยนต์ขับเดินทางระยะไกลหรอก ขับได้แค่ 300 กม.ก็เพียงพอแล้ว ประเด็นที่สามคือ ด้านหลังต้องมีที่นั่งเหมือนรถจักรยานด้วย แต่ไม่ใช่สำหรับผู้โดยสารนะ เราจะเอาไว้ใช้บรรทุกของ ความกว้างต้องไม่เกินขนาดความกว้างของที่นั่ง เพราะไม่งั้นจะดูน่าเกลียดเกินไป ซึ่งต้องใช้โลหะและมีความแข็งแกร่ง ต้องสามารถบรรทุกข้าวสารได้อย่างน้อย 5 กระสอบ ประเด็นที่สี่ก็คือ....”
ไมเคิล หลิว จดทุกอย่างที่เฝิงหยู่พูด และเขารู้สึกว่าทุกประเด็นที่เฝิงหยู่ร้องขอนั้นฟังดูมีเหตุผลมาก ทำไมเขาถึงนึกเรื่องพวกนี้ไม่ได้ตอนที่เขาออกแบบ? เขาคิดว่าเฝิงหยู่น่าจะมีประเด็นที่ต้องการอยู่เพียงหนึ่งหรือสองข้อเท่านั้น แต่สุดท้ายแล้วเฝิงหยู่มีถึง 8 ประเด็นที่เขาต้องการในการออกแบบ
“เฝิงหยู่ ผมจะไม่พูดถึงประเด็นอื่นๆ ที่คุณร้องขอนะ แต่ทำไมรถจักรยานยนต์ต้องมีอุปกรณ์กันล้มด้วย? คนสติดีที่ไหนจะขับรถจักรยานยนต์ไปชนต้นไม้?” หลี่หมิงเต๋อรู้สึกว่าอะไหล่ส่วนนี้สิ้นเปลืองเงินโดยใช่เหตุ และเป็นการเพิ่มต้นทุนอย่างมากในการผลิตรถจักรยานยนต์แต่ละคัน
“ความเร็วสูงสุดของรถจักรยานยนต์ของเราอยู่ที่เท่าไรครับ? เร็วพอๆ กับรถยนต์ขนาดเล็กเลยจริงมั้ยครับ? ถ้าขี่บนถนนลูกรังในหมู่บ้านชนบทโดยที่ไม่ระวัง ก็อาจชนเข้ากับกิ่งไม้ที่ขา ซึ่งอาจทำให้ขาหักได้ ไม่เป็นไรถ้ารถจักรยานยนต์รุ่นแรกอาจจะยังไม่มีอุปกรณ์กันล้ม แต่รุ่นที่สองจำเป็นต้องมีแน่นอน!” เฝิงหยู่ยืนกราน
“ตกลง รถจักรยานยนต์รุ่นแรกจะยังไม่มีอุปกรณ์กันล้ม ถังน้ำมันขนาดเล็กลง และก็มีตะแกรงสำหรับบรรทุกของ เราแก้ปัญหาด้วยการเพิ่มถังน้ำมันสำรองเข้าไปด้วย ก็เท่ากับว่าจะไม่มีปัญหาเรื่องน้ำมันหมดระหว่างการขับขี่ ดังนั้นคุณจะปล่อยให้นักออกแบบผู้เชี่ยวชาญ คุณไมเคิล หลิว ไปออกแบบรถจักรยานยนต์ของเราได้หรือยัง?”
ไมเคิล หลิวรีบยกมือและพูดว่า “ผู้จัดการหลี่ กรุณาอย่าเรียกผมว่านักออกแบบผู้เชี่ยวชาญเลยครับ ผมก็แค่นักออกแบบมือใหม่เท่านั้น ผู้เชี่ยวชาญตัวจริงคือคุณเฝิงหยู่ต่างหาก!”
เฝิงหยู่เหลือบมองหลี่หมิงเต๋อพร้อมกับรอยยิ้มเยาะและไม่พูดอะไรต่อ ท่าทีของเขาทำให้หลี่หมิงเต๋ออารมณ์เสียจนไม่อยากกินอะไรเลยในวันนั้น
ให้ตายสิ ฉันเป็นคนจ้างนักออกแบบคนนี้มานะ แล้วทำไมสุดท้ายเขาถึงทำตามคำสั่งของเฝิงหยู่ล่ะ? แล้วอุตส่าห์ไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนาเพื่ออะไรกัน? ไปเรียนจบเอกประจบสอพลอมาหรือยังไง?