SGS บทที่ 23 – ตัวเอกหลักดวงซวยอะไรกัน ฉันชอบที่สุดเลย!!
วู่หยานอารมณ์เสียมากที่ถูกขัดจังหวะตอนกำลังพิชิตใจสาวน้อย แต่เขาจะทำอะไรได้ละ? ให้อัดมัน? จริงๆก็ทำได้เขาไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่ตัวเอกหลักอายาซากิ ฮายาเตะ ตั้งแต่เกิดก็ถูกเทพเจ้าแห่งความโชคร้ายหมายหัวไว้และโดยเทคนิคแล้วก็ยังเป็นคนดีอีกด้วย ถึงแม้เขาจะมีเหตุผลให้ลงมือ แต่มันก็ไม่คูลที่จะไปทำมัน
แต่ถ้าไม่อัดมัน......เขาก็รู้สึกไม่ดีด้วยเนี่ยสิ....
สุดท้าย เขาก็ตัดสินใจทักทายก่อน และถ่วงเวลาตัดสินใจ ไปจนกว่าจะมีโอกาสดีๆ ยังไงซะเขาก็เป็นตัวเอกหลักของอนิเมะเรื่องนี้
มองดูฮายาเตะที่กำลังโดนลูกแมวข่วนกับฮินะงิคุที่ทำหน้าสงสาร วู่หยานก็ปั้นหน้ายิ้มก่อนจะทักทายฮายาเตะ
“สวัสดี ฉันชื่อวู่หยาน เป็นคนจีน ถึงแม้ฉันจะเป็นนักเรียนของฮาคุโอ แต่ก็เป็นพ่อบ้านด้วยเหมือนกัน ยินดีที่ได้รู้จัก!”
ได้ยินวู่หยาน ฮินะงิคุก็รู้สึกตัว พูดด้วยรอยยิ้ม “สวัสดี ฉันชื่อ คัตสึระ ฮินะงิคุ”
จัดการทำให้ลูกแมวในอ้อมแขนสงบลงได้ ฮายาเตะยิ้มฝืนๆด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแดง
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อ อายาซากิ ฮายาเตะ เป็นพ่อบ้านของคุณหนูนางิครับผม คุณเองก็เป็นพ่อบ้านเหมือนกันยังงั้นเหรอครับ?”
ส่วนสุดท้ายถามวู่หยาน เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอพ่อบ้านคนอื่นที่อายุใกล้เคียงกัน ดังนั่นเขาจึงประหลาดใจและอยากรู้ด้วย
“ใช้แล้ว ฉันเป็นพ่อบ้านของคุณหนูฮินะงิคุ” ขณะพูดก็หันไปมองฮินะงิคุ วู่หยานยิ้มชั่วๆในใจ
ฮายาเตะ ประหลาดใจกว่าเดิม เขาเป็นพ่อบ้านของสาวน่ารักผมสีชมพูคนนี้?
จะโทษฮายาเตะที่สงสัยก็ไม่ได้ เมื่อกี้เขาค่อนข้างมองเห็นข้างล่างชัดว่าทั้งสองต่างก็กอดกันและกัน เขาก็คิดว่าทั้งสองคนน่าจะเป็นแฟนกัน........
อาจจะเป็นเพราะเข้าใจความหมายในสายตาของฮายาเตะ ฮินะงิคุก็หน้าแดง หันไปมองวู่หยานด้วยความไม่พอใจ ไม่รู้ว่าไม่พอใจที่ถูกฝืนใจกอด หรือเป็นเพราะเธอไม่พอใจกับคำพูดแนะนำของวู่หยาน
“อายาซากิคุง เธอมาทำอะไรที่นี่งั้นเหรอ? จากชุดแล้ว ดูท่าเธอจะไม่ได้เป็นนักเรียนของโรงเรียนนี้นี่.....”
หลังจากสงบใจลงได้เล็กน้อย เธอก็เริ่มรู้สึกสนใจกับฮายาเตะที่ ‘ร่วงลงมา’
ฮายาเตะ ปล่อยลูกแมวไป และหันกลับมาตอบ “จริงๆเป็นเพราะคุณหนูลืมหยิบข้าวกล่องมา ดังนั่นผมจึงนำมาส่งให้นะครับ.....”
ได้ยินฮายาเตะพูด วู่หยานก็นึกขึ้นได้ว่าในอนิเมะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ
ในอนิเมะ เป็นเพราะนางิลืมหยิบข้าวกล่องมา ดังนั่นฮายาเตะเลยเอามาให้ แต่รู้สึกจะเกิดเรื่องยุ่งๆขึ้นเยอะพอตัว เหมือนวู่หยานตอนแรก ที่โดนพี่สาวบ้าๆของฮินะงิคุโจมตี
แต่น่าสงสารที่ฮายาเตะไม่ได้มีความสามารถเหมือนวู่หยาน แถมเลเวลยังต่างกับยูคิจิแค่หนึ่งเลเวล ดังนั่นจึงไม่ง่ายเลยที่จะเข้าฮาคุโอได้
สุดท้ายได้สามสาวบ๊อง ฮายาเตะเลยแอบลอบเข้าฮาคุโอได้
แล้วก็ลูกแมวตัวนั่นอันที่จริงจะเป็นฮินะงิคุที่ไปช่วยแต่ตัวเธอดันกลัวความสูงเลยลงจากต้นไม้ไม่ได้ เธอเลยถูกช่วยโดยฮายาเตะ จากนั่นก็จะพาฮายาเตะไปห้องสภานักแล้วก็เกิดเรื่องวุ่นวายตามมา (@นิยายมันเป็นแมว แต่ในอนิเมะเป็นลูกนก)
ตอนนี้ ด้วยอิทธิพลของวู่หยานที่เข้ามา อีเว้นท์เดิมที่ฮายาเตะสร้างความประทับใจครั้งแรกให้ฮินะงิคุก็ไม่เกิดขึ้น นี่ทำให้สายตาที่วู่หยานมองฮายาเตะกลายเป็นอ่อนโยนขึ้น
วู่หยานได้ทำแต้มไปก่อน ดังนั่นเขาจึงไม่เชื่อว่าเขาจะแพ้ให้เจ้าคนอับโชคนี่
ยิ่งเมื่อกี้ อีเว้นท์กอดกันในโรงเรียน ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาก้าวหน้าเกินกว่าระดับเพื่อนธรรมดาไปแล้ว และพวกเขาก็ยังอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา เส้นชัยในการพิชิตใจเธอก็คงไม่ไกลแล้วมั้ง?
ดังนั่น ฮายาเตะนายก็เปิดฮาเร็มของนายไป ส่วนฉันก็เปิดฮาเร็มของฉันเองเหมือนกัน พวกเราสองคนจะไม่ยุ่งกันและกัน ฮาเร็มของนายก็ใหญ่มาก ส่วนฉันคนเดียวยังไม่มีเลยนอกจากคนนึงที่กำลังพยายามจียอยู่ ดังนั่นไม่มีส่วนแบ่งของฮินะงิคุสำหรับนายหรอกนะ จงกลับไปอย่างสบายใจซะ.....
ไม่รู้ความคิดวู่หยาน ฮายาเตะก็กำลังเล่า ‘การผจญภัยในฮาคุโอ’ ยิ่งฟังหน้าตาฮินะงิคุก็ยิ่งบูดบึ้งขึ้นเรื่อยๆ
“อายาซากิคุง ยามที่ไม่ให้นายเข้ามาแถมยังลงมือทำร้ายนายโดยไร้เหตุผลอีก ใช้ผู้หญิงผมสีเขียวยาวประบ่ารึเปล่า?” ขณะที่พูดวู่หยานกูสามารถเห็นได้ชัดเจนว่า ฮินะงิคุกำลังพยายามข่มความโกรธเอาไว้ เขาถอนหายใจ มีพี่บ้าๆแบบนี้นี่ ฮินะงิคุเธอจะแก่ลงง่ายมาก.....
เห็นฮายาเตะพยักหน้า ฮินะงิคุก็แผ่ออร่าสีดำออกมาทันที ทำให้วู่หยานสะดุ้ง
โอ่ เชียล่ะไง.....ท่านประธานก็รู้จักอัลเตอร์(alter)เทคนิด (@อัลเตอร์หมายถึงfateนะ ที่โดนจอกครอบงำ)
วู่หยานหน้าเหวอ เห็นฮินะงิคุที่กำลังระเบิดออร่าสีดำ เขารีบจับมือเธอแล้วพูดว่า “พอแล้วฮินะงิคุ ตอนนี้ฮายาเตะก็เข้ามาได้แล้วไง วางเรื่องเมื่อกี้ไปก่อน อยากแรกเรามาช่วยเขาหาคุณหนูซันเซนอิงกัน”
ออร่ารอบตัวฮินะงิคุหายไป มองดูวู่หยานกุมมือตัวเอง ฮินะงิคุหน้าขึ้นสี เธอหันหน้าไปด้านข้างด้วยท่าทางไม่เป็นธรรมชาติ
“นะ..นายพูดถูก งะ...งั้นเราไปกันเถอะ อย่างแรกไปสภานักเรียนแล้วแจ้งให้นางิไปหาที่นั้นละกัน”
พูดเสร็จก็หันหลังวิ่งไปโดยไม่ลังเล
มองฮินะงิคุวิ่งหนีไป วู่หยานพูดไม่ออก ส่วนฮายาเตะทำหน้างุนงง
..............
“ฮายาเตะนี่โง่จริงๆเลยนะ ช่วยแมวจนตัวเองโดนข่วนเนี่ย จริงๆเลยนะ.....”
วันนี้ ณ ห้องสภานักเรียนมีสิ่งที่แตกต่างจากเดิมคือ มีผู้คนอยู่เต็มห้อง
ตอนนี้นางิได้ชี้นิ้วใส่ฮายาเตะปากก็บ่นแต่เรื่องเดิมๆเกินสิบครั้งแล้ว
อิสึมิที่ยืนข้างๆนางิ ทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่หาโอกาสไม่ได้ เธอเอาแต่ยืนพูดคำเดิมซ้ำๆกัน ‘เอ่อ..เอ่อคือ..คือว่า..เอ่อ’
เซงาวะ อิซึมิ ฮานาบิชิ มิกิ และ อาซาคาเซะ ริสะ ทั้งสามสาวก็กำลังยืนดูนางิด่าฮายาเตะด้วยใบหน้าสนอกสนใจ ราวกับว่าอยากไปแจมด้วยแต่ในมือ....กำลังถือไพ่อยู่.....
และใกล้ๆกันนี่เอง ณ ริมขอบห้อง ยูคิจิกำลังถูกจับมัดเหมือนบะจ่างอยู่ ขณะเดียวฮินะงิคุก็กำลังยืนสวดอยู่หน้ายูคิจิ
วู่หยานนั่งเก้าอี้ที่มีอันเดียวในห้องสภานักเรียน ซึ่งตอนแรกเป็นเก้าอี้ประจำตัวของของฮินะงิคุ กวาดตามองทั่วห้องที่ยุ่งวุ่นวาย วู่หยานก็อดที่จะยิ้มไม่ได้
หลังจากนำฮายาเตะมาที่นี่ พี่สาวบ๊องก็วิ่งเข้ามาพอเจอฮายาเตอะก็หัวเราะโรคจิต จากนั่นหยิบดาบประดับของอัศวินขึ้นมาแล้วพูดว่า ‘ฉันจะใช้เจ้านี่สำเร็จโทษนาย’
เห็นยูคิจิเป็นบ้าอีกครั้ง ความโกรธที่ฮินิงะคุข่มไว้สุดท้ายก็ระเบิดออก เธอไปหยิบดาบอัศวินเหมือนกันกลายเป็น ‘ศึกพี่น้องร่วมสายเลือดห้ำหันกัน’
เป็นการปะทะกันที่คนนึงโกรธส่วนอีกคนก็บ้าคลั่ง ยูคิจิลงมือหนักขึ้นเรื่อยๆราวกับอีกฝ่ายไม่ใช่น้องตัวเอง ถึงแม้ฮินะงิคุกำลังโกรธอยู่ แต่เธอเป็นคนใจดี แล้วเธอจะไปสู้พี่สาวตัวเองแบบใส่เต็มที่ได้ยังไงล่ะ? การต่อสู้นี้มันไม่ยุติธรรมตั้งแต่แรกแล้ว และในตอนนี้เองฮินะงิคุก็เกือบจะพลาดท่าโดนยูคิจิฟันเข้า
จากตอนแรก เขาคิดจะนั่งดูเฉยๆก็โกรธขึ้นมาทันที ยัยบ้ายูคิจินี่เธอไม่คิดถึงหัวอกน้องเขยคนนี้บ้างเลยรึไงห๊ะ?
หลักจากผ่านการ ‘อบรม’ ยูคิจิก็ตัวสั่นเทายังกับลูกนกถูกมัดไว้ที่ริมห้อง
พอวู่หยานจัดการคนบ้าเสร็จ นางิและอิสึมิก็มาถึงพร้อมกับสาวสาวบ็อง หลังจากผ่านการถามตอบ ก็กลายเป็นฉากตรงหน้านี้แหละ
เขาหลงใหลกับบรรยากาศแบบนี้มาก เมื่อก่อนตอนดูเรื่องฮายาเตะ เขาชื่นชมความสัมพันธ์ของตัวละคร ถึงแม้ดูเหมือนพวกเขาหรือเธอจะเหนื่อยกับเรื่องยุ่งๆเป็นประจำ
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า พวกเขามีความสุขกันมาก
มันไม่ใชแค่สนุกสนาน แต่มันมีทั้งเสียใจ ผิดหวัง และหลังจากผ่านความยากลำบากที่เข้ามา มันก็มันจะจบลงความสุข
วู่หยานอิจฉามาก เขาที่เป็นโอตาคุ ไม่มีทางได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้
แต่ในเมื่อตตอนี้เขามีโอกาส เขาจะเอ็นจอยไปกับมัน
วู่หยานยิ้ม มองดูอิสึมิที่กำลังทำหน้าเลิกลั่ก
“คุณหนูซากิโนะมิยะ อาคารเก่าได้เรื่องอะไรบ้างมั้ยครับ”
ได้ยินคำพูดวู่หยาน ทุกคนก็พร้อมใจกันหยุดสิ่งที่ทำอยู่ ทำให้วู่หยานรู้สึกแปลกๆ แต่พอมองเข้าไปในสายตาที่เปล่งประกายและสีหน้าของทุกคนที่เหมือนเขียนไว้ว่า ‘พวกเราก็อยากรู้เหมือนกัน’ เขาก็เข้าใจ......
“อาคารเก่าที่นายพูดถึง คืออาคารเดียวกับที่นางิเล่าให้พวกเราฟังใช้รึเปล่า?ที่มีผีอ่ะ?” สามสาวบ๊องตาเป็นกระกาย
พอพูดเรื่องงาน อิสึมิก็ทำหน้าจริงจัง แต่แน่นอนว่าในสายตาเขา เธอก็ยังโครตน่ารักอยู่ดี
“ค่ะ ที่นั่นมีพลังงานหยินเยอะมาก ถ้าไม่จัดการให้ดี มันอาจจะดึงดูภูตผีตนอื่นเข้ามาอีกก็เป็นไปได้ค่ะ ฉันก็ได้ปิดผนึกโพลงไปแล้วส่วนเรื่องชำระล้าง เดียวมีคนจากตระกูลฉันมาประกอบพิธีเองค่ะ ทีนี่ก็เป็นอันเสร็จสิ้น แต่ว่า....”
“แต่อะไร?” ฮินะงิคุเดินมาข้างวู่หยาน แล้วถามอิสึมิที่กำลังทำหน้างุนงง
“ดูจากพลังงานหยิน ที่นั่นน่าจะมีภูตผีจำนวนมากเลยล่ะค่ะ” อิสึมิหันไปมองวู่หยาน ทุกคนเองก็พร้อมใจกันมองวู่หยาน
เขาพยักหน้ายอมรับ
“มีเยอะจริงๆแหละ ก่อนหน้าที่ผู้นำวิญญาณจะปรากฏตัว ก็มีโครงกระดูและพวกสัมภเวสีเต็มไปหมดเลยละนะ จำนวนพวกแมไม่เกินพันแต่ก็เกินร้อยตัว”
ทุกคนทำหน้าประหลาดใจ อิสึมิอ้าปากกว้าง มองวู่หยานยังกับเป็นไอ้หนุมโรคจิตที่ใส่กระเกงในสีแดงข้างนอก (ซุปเปอร์แมน)
วู่หยานฝืนยิ้มมองอิสึมิ “ไม่ต้องมองแบบนั่น ฉันเชื่อว่าถ้าเปลี่ยนเป็นเธอ คงจะจัดการได้สบายกว่าฉันแน่”
เป็นเรื่องจริง เพราะว่าตระกูลของเธอเป็นตระกูลใหญ่ที่เชี่ยวชาญทางด้านนี้โดยเฉพาะ ความสามารถของพวกเขาเป็นดาวข่มสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติทั้งหมด แม้ว่าเลเวลอิสึมิและวู่หยานจะเท่ากัน แต่เนื่องจากความถนัดที่ต่างกัน กับเขาที่ทำได้แค่แกว่งดาบ วิชาปราบภูตผีของอิสึมิจะจัดการได้ง่ายกว่าเขามาก
ถ้าให้ยกตัวอย่างก็เหมือนเวลาดับไฟ เขาที่ใช้ผ้าปัดๆกับอิสึมิที่ใช้น้ำใครจะดับไฟได้เร็วกว่ามันเห็นๆกันอยู่
ทุกคนย้ายสายตาไปมองอิสึมิ เธอหันซ้ายหันขวามอง ก่อนที่จะยกแขนเสื้อขึ้นมาปิดหน้า
เธอเขินอายละ...
แต่หน้าอิสึมิตอนเขินอายนี่น่ารักมากนะว่ามั้ย? หลักฐานก็คือฮายาเตะที่นั่งมองใจลอยอยู่นู่น
นางิเห็นท่าทางฮายาเตะก็หัวเสียทันที เหวี่ยงกำปั้นน้อยๆใส่
“ฮายาเตะ นายมันบ้า บ้าที่สุดเลย!”
กำปั้นกระแทกเบ้าหน้าฮายาเตะเต็มๆ ฮายาเตะร้องอนาถทันทีเขณะที่หงายหลังเลือดกำเดาก็พุ่งกระฉูด แล้วตัวก็ไปชนอิสึมิที่ยืนดูอยุ่ไกล้ๆ......
ทั้งสองคนล้มไปด้วยกัน เกิดเป็นท่าชายอยู่บนผู้หญิงอยู่ล่างขึ้น เหมือนชายที่งมงายในความรักกระโดดใส่สาวขี้อาย ทั้งสองต่างก็จ้องตากันและกันด้วยความรัก......
นางิคลั่งไปแล้วหน้าเขียวคล้ำและเปลี่ยนเป็นสีดำอย่างรวดเร็ว
“ฮายาเตะคนบ้า!!!”
“จ้าก!!!”
มองภาพตรงหน้า ในในวู่หยานยิ้มอย่างมีความสุข
พระเอกดวงซวยอะไรกัน ฉันชอบดูที่สุดเลย......
ติดตามข่าวสารได้ที่นี้ - ห้องสมุดคนรักนิยายแปล
