SGS บทที่ 12 – อกแบนราบ กลัวความสูง นี่แหละท่านประธานละ!!
บนถนนที่เรียบยาวอันไร้ผู้คน อยู่ๆก็มีผู้ชายโผล่ออกมา เขาไม่ได้ทั้งเดินมาหรือบินมา แต่เขาแค่ ‘ปรากฏ’ ออกมาราวกับว่าเขาโตขึ้นมาจากอากาศ
เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว กางเกงยีนส์สีดำ ดาบคาตาตะห้อยตรงเอว ตาดำผมดำ มือเขากำลังกำไม้ที่เสียบเสียบเนื้อย่างไว้แน่นซึ่งตอนนี้มันเย็นไปแล้ว......
โลกดันเจี้ยน: ฮายาเตะ พ่อบ้านประจัญบาน
ดันเจี้ยนเควส: เคลียร์เควส!
เควส1: เข้าโรงเรียนฮาคุโอ เป็นนักเรียนม.ปลายของโรงเรียนฮัคคุโอ
รางวัลเควส: Ep1000,Ip1000,Ap1000,Sp1000
เควส2: ยังไม่เปิด
เควส3: ยังไม่เปิด
ขณะที่ได้ยินเสียงระบบ เขาลืมตาแล้วมองไปรอบๆ
ถนนมันก็เป็นแค่ถนนธรรมดา แต่มันกลับให้ความรู้สึกปลอดภัยกับเขาหลังจากที่ไม่เคยรู้สึกออีกเลยมาตลอด3เดือนหลังจากมาถึงโลกนี้
ถูกโยนไปในโลกที่ไม่รู้จัก เขาไม่สามารถทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าได้และก็ไม่กล้าลดการ์ดลง ใช้เวลาแทบทั้งหมดไปกับการทำเควสและฟาร์มเวล เขาไม่กล้าผ่อนคลาย เพียงแค่ชั่วพริบตาที่เขาลดการ์ดลงเขาอาจจะตายในป่าไปเลยก็ได้
ความรู้สึกคุ้นเคยที่ถนนธรรมดาให้เขามานั่นทำให้เขารู้สึกความปลอดภัยอย่างมาก ร่างกายที่ตึดเครียดของเขาก็เริ่มผ่อนคลายลงแล้วเขาก็ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น
แน่นอนว่าเขาเมินเนื้อย่างในมือไป..........
“ปี๊บ! ยูสเซอร์ต้องทำเควสให้หมดถึงจะสามารถออกจากโลกนี่ไปได้ หลังจาก ทำเควส1เสร็จเควส2ถึงเปิด ทำเควส2เสร็จเควส3ถึงเปิด และทำเควสทั้งหมดแล้วยูสเซอร์ออกจากโลกนี่ได้”
“ขอเตือนยูสเซอร์ เวลาของโลกดันเจี้ยนและโลกจริงจะเดินต่างในอัตรา100:1 ดังนั่นยูสเซอร์สามารถอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจ โชคดีขอให้สนุก!”
ห๊ะ? 100:1 เหรอ?
หรือก็คือถ้าเขาอยู่โลกนี้1ปี ทางซิลวาเรียก็จะผ่านไปประมาณ3กับอีกครึ่งวัน?
ระบบโกงจัง แต่ตูชอบอ่ะ!!
ยิ้มหัวเราะคิกคัก ก่อนที่ชะงักเพราะเห็นเนื้อย่างในมือ เขาทำหน้ากระอักกระอ่วนก่อนที่จะปามันทิ้ง ตบมือไปมาแปะๆแล้วก็เริ่มออกเดิน
อย่างแรกเราต้องไปหาอาหารดีๆกินก่อน ที่ซิลวาเรียตลอด3เดือนเขากินแต่ผลไม้ป่ากับเนื้อย่าง คงจะแอบคิดในใจละสิว่าทำไมไม่ไปกินที่เมือง? ในเมือนี่เป็นต่างโลกแล้วเขาจะไปหาอาหารจีนกินได้ที่ไหน?
ถึงแม้ในระบบมันจะมีให้แลกซื้ออยู่ก็เถอะ แต่การที่ต้องเสียแต้มที่มีค่าไปกับของกินมันก็ไม่ใช้ใช้ป่ะ รอให้รวยแต้มก่อนละกัน ถึงจะบอกว่ามันไม่แพงแต่เนื้อยุงก็ยังเป็นเนื้ออยู่ดีใช้ป่ะละ?.........
แต่ในโลกฮายาเตะนี้ ถึงแม้มันจะดำเนินเรื่องที่ญี่ปุ่นแต่ก็ต้องอาหารบ้างอย่างที่เขาเคยกินในโลกก่อนอยู่บ้างแหละ..........
อืม...แต่เขาก็ไม่มีเงินเลยเนียสิ มีแต่เหรียญทอง ถ้ายึดตามหลักแล้วโลกนี่ทองควรมีค่าพอตัวเลยใช้ป่ะ?งั้นเหรียญทอง1เหรียญคงพอให้เขากินของดีๆได้สัก10จาน
.......................
ตอนนี้เขากำลังยืนอยู่หน้าประตูที่ทั้งใหญ่และหรูหรา ในมือถือแผนที่มองตรงไปที่ทางเข้า ใบหน้าเต็มไปความลำบากใจ
หลักจากกินอาหารญี่ปุ่นไปชุดใหญ่ เขาได้แผนที่มาจากเจ้าของร้านที่กำลังยิ้มแก้มปริจากทองที่ได้ไป เขาไม่อยากเดินลงทางเหมือนตอนนั่นอีก
ต้องขอบคุณระบบที่มันมีฟังก์ชั่นทุกภาษาให้ ไม่งั้นเขาคงไม่สามารถแม้แต่ที่จะสั่งอาหารกิน
และตึกอาคารที่หรูหราและงดงาม ตรงหน้าเขาคือ โรงเรียนฮัคคุโอ!!
ถึงแม้โลกนี้จะให้ความรู้สึกปลอดภัยกับเขา แต่วู่หยานก็ยังไม่ลืมเควสที่เขาต้องเข้าไปเป้นนักเรียนของโรงเรียนฮัคคุโอ
วู่หยานไม่รู้ว่าทำไมระบบถึงให้เควสแบบนี้มา แต่ในเมื่อรางวัลมันดี เขาก็ไม่มีอะไรจะบ่น!
ส่วนทำไมเขาถึงทำหน้าลำบากใจนะเหรอ? อืม เพราะตอนนี้มีผู้หญิงที่กำลังจ้องเขาด้วยสีหน้าระมัดระวังจากตรงหน้าประตูทางเข้า
มีผมสีเขียวยาวประบ่า ตรงหน้าผากมีอะไรสักอย่างที่คล้ายๆไฝไม่ก็แผลเป็น เป็นคนที่แค่มองแวบเดียวก็พอรู้แล้วว่าเป็นคนที่ไม่เอาอ่าว และตอนนี้เธอกำลังจ้องมาที่เขาด้วยสายตาดุร้าย ขณะที่ตัวเธอทำท่าเตรียมพร้อมสู้
คัตสึระ ยูคิจิ เป็นพี่สาวปัญญาอ่อนของ คัตสึระ ฮินะงิคุ นี่เป็นข้อมูลของเธอที่เขารู้
ในเนื้อเรื่องเดิม ตัวละครหลัก อายาซากิ ฮายาเตะ มาที่นี่เพื่อส่งข้าวกล่องให้ คุณหนู ซันเซนอิง นากิ เขาเองก็ถูกหยุดโดยยูคิจิเหมือนกัน เหตูผลก็เพราะถ้าเธอไม่เฝ้าระวังประตูไว้ เธอจะถูกตัดเงินเดือน...........
ด้วยเหตุผลโง่ๆนั่น เธอเลยหยุดทุกคนที่ไม่ใช่นักเรียนฮัคคุโอไว้ และเธอจะโจมตีทันที่ที่เดินเข้าใกล้ประตู.........
ระบบมันบอกว่าเขาต้องเข้าโรงเรียนฮัคคุโอก่อนที่เนื้อเรื่องจะเริ่ม หรือก็คือก่อนที่ฮายาเตะจะมาส่งข้าวกล่อง แต่ผู้หญิงคนนี้ดันมาขวางประตูไว้ซะได้
ถึงแม้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ฮายาเตะจะมาฮัคคุโอ แต่ตอนนี้วู่หยานรู้ว่าเขากำลังมีปัญหาเล็กๆล่ะ
การดื่มเหล้ามากเกินไปมักสร้างแต่ปัญหาเหมือนผู้หญิงคนนี้ เธอคงไม่ให้เขาเข้าไปแน่ แม้ว่าเขาจะอธิบาย แต่ก่อนที่จะเริ่มพูดเขาคงโดนเธอซัดเอาก่อนแน่..........
คัตสึระ ยูคิจิ (LV15)
.......มนุษย์ธรรมดาที่ไม่มีพลังพิเศษอะไร แต่กลับทะยานมาแรงค์2 หรือว่าเหล้าที่พี่แกดื่มมันให้EXPด้วย?
ปากกระตุก เขามองผู้หญิงติ๊งต๊องที่ยืนในท่าเดิมมา20นาที ตอนนี้เขาเริ่มปวดหัวมากกว่าเดิม
ใจเย็น.......ใจเย็นๆ......
ในใจเขาเตือนตัวเองไม่หยุดเก็บแผนที่ในมือ แม้ว่าเขาจะไม่หวังอะไร แต่เขาก็ลองที่จะคุยกับเธอดู
“คือว่า.....”
“ว้ะ! ในที่สุดก็คิดจะโจมตีแล้วสินะ เข้ามาเลย!”
ไม่ให้แม้แต่โอกาสเขาพูดจบ ยูคิจิตะโกนแล้วพุ่งใส่เขาหมัดตรงดิ่งมาที่ใบหน้า
วู่หยานอึ้งที่อยู่ดีๆเธอก็ต่อยเข้ามา เขาก็เลยหลบโดยการเอียงหัว
“ฮึม พอมีฝีมือนิดหน่อยนี่ งั้นลองรับกระบวนท่านี้ดู!”
เผชิญหน้ากับเธอที่โจมตีเข้าไม่หยุด เขาหลบแล้วหลบอีก เขาช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกอยากร้องไห้ในใจ
ถึงเขาจะรู้อยู่แล้วว่าเธอจะไม่สนใจฟัง วู่หยานก็ไม่คิดว่าจะคุยยากขนาดนี้ เป็นเพราะปัญของมิติ? 2Dกับ3D…..
ไม่!มันต้องไม่ใช่แบบนั่น สาวโมเอะ2Dต้องยอมคุยกับเขาแน่นอน ที่เป็นแบบนี้เพราะไม่ใช่สาวโมเอะไงล่ะ ใช้แล้ว!ต้องเป็นเพราะเหตุนี้แน่นอน!
ขณะที่ใจคิดแบบนั่น แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่ค่อยพอใจอยู่ดี
เขาก็แค่จะมาสมัคเรียน ไม่ได้มาเพื่อสู้ และแน่นอนว่าไม่มาให้โดนซ้อม!!
เขาไม่สามารถตอบโต้ได้ แต่ถ้าโต้กลับเดียวหน้าเขาได้กลายเป็นหัวหมูแน่ งั้นเราควรจะทำไงดี?......
“หยุด! ถ้าเธอยังทำแบบนี้อย่าว่าฉันไม่สุภาพนะ!”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่สุภาพ? ไหนโชว์หน่อยสิว่า ไม่สุภาพยังไง!” วู่หยานเริ่มสงสัยว่าที่เธอต่อสู้นี้ไม่ใช่เพื่อเงินเดือน แต่เพื่อฆ่าเวลา
มองดูยูคิจิที่ยังโจมตีเข้ามาอย่างกับคนบ้า ในใจวู่หยานความคิดชั่วๆแวบขึ้นมา....
“...วู้วู้วู้..”
วู่หยานตบมือไปมา แล้วหัวหน้าเดินเข้าโรงเรียนอย่างเป็นธรรมชาติ
ส่วน คัตสึระ ยูคิจิ ถูกจับมัดเป็นลูกบอลมนุษย์ จากเชือกที่วู่หยานแลกมาจากระบบด้วยIP10 ขณะที่ในปากก็คาบแผนที่ไว้ ร้องออกมาไม่หยุด.....
ขณะที่เดินในฮัคคุโอ เขารู้สึกพูดไม่ออก
ที่เขารู้ผ่านการดูอนิเมะคือที่นี่ใหญ่มาก ต้องมีรถรางเพื่อเดินทางไปทั่วโรงเรียน
เขายังคงไม่สามารถปรับตัวเข้ากับที่นี่ได้
หลังเข้ามา เขาก็เดินตรงไปที่หอนาฬิกาที่สูงที่สุด เดินมาเกือบ10นาที เขาก็ยังไม่รู้สึกว่าเดินเข้าใกล้หอนาฬิกาเลยสักนิด
ในที่สุดเขาก็มาถึงหอนาฬิกาด้วยความยากลำบาก เขามองสำรวจไปรอบๆด้วยสายตาแปลกๆ ทั้งๆที่เป็นโรงเรียนแท้ๆ แต่กลับเงียบขนาดนี้ ทำให้ผู้คนนึกไม่ออกจริงๆว่าวันนี้เป็นวันที่เรียนตามปกติไม่ใช่วันหยุด....
เขาส่ายหัว แล้วก็เดินเข้าหอนาฬิกา
“เฮ้ คนตรงนั่นนะ ไม่รู้เหรอว่าที่นี่นอกจากสมาชิกคณะกรรมการนักเรียนแล้ว คนนอกห้ามเข้าหอนาฬิกา?”
แต่เดิมเขาที่คิดจะเข้าหอนาฬิกาก็หยุดเดิน เขาหัวหน้ามองตามเสียง
เห็นเจ้าของเสียง หัวใจเต้นอย่างบ้าคลั้ง เขาร้องออกมา
“Kaichou-sama!” (ท่านประธานนนนนนน!!!!)
ผมยาวสีชมพู ดวงตาสีเหลืองอมเขียว ใบหน้าสวยคม ใส่ชุดนักเรียนฮัคคุโอ เธอยืนเท้าสะเอว มองมาที่วู่หยานด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ เธอไม่ใช่ใครอื่นนอจกาก..... Kaichou-sama คัตสึระ ฮินะงิคุ!!!!!!!!!!!!!!!!!
คัตสึระ ฮินะกิคุ ได้ยินก็จ้องเขม็ง เธอทำสีหน้าแปลกๆ แล้วมองวู่หยานขึ้นๆลงๆด้วยความสงสัย
คนๆนี้ใส่ชุดลำลอง ที่เอวห้อยดาบคาตะนะ เธอไม่เห็นจำได้ว่าเคยเห็นผู้ชายคนนี้มาก่อน เธอแค่เรียกเพราะว่าเขากำลังเข้าหอนาฬิกา นายคนนี้เป็นใคร?
แล้วทำไมเขาเรียกฉันว่า ท่านประธาน?.........
ถึงแม้ว่าจะไปไม่รู้เกิดอะไรขึ้น แต่เธอก็พยักหน้าตอบกลับ
“ทำตัวตามสบาย”
“………..”
“………..”
ทั้งสองต่างทำสีหน้าแปลกๆออกมาพร้อมกันมองกันไปมา วู่หยานนั่นพูดไม่ออก ส่วยฮินะงิคุรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย เพราะคำพูดเมื่อกี่มันเหมือนคนชั้นสูงพูดคุยกับสามัญชน
เห็นท่าทางอึดอัดใจของฮินะงิคุ วู่หยานรู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูก ตอนแรกที่เขาตื่นเต้นเพราะได้เจอ ท่านประธานในตำนาน ตอนนี้เขาก็ค่อยดึงสติกลับมาได้ แล้วมองสำรอจฮินะงิคุอย่างจริงจัง
พูดได้เลยว่า สมกับตัวละครยอดนิยมอันดับหนึ่งของเรื่องนี้จริงๆ เทียบกับการมองผ่านหน้าจอกับการเห็นตัวจริงต่างกับมาก เธอที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาดูสวยมากกว่าเดิม เต็มไปด้วยเสน่ย์ของสาวงาม2D แม้จะแค่ภายนอก พวกเขาก็คงไม่คิดว่าตัวตนของเธอนั่นผิดปกติ
อืมมม....แต่ตรงหน้าอกนี้ค่อนข้างน่าเศร้านะ หน้าอกแค่นี้ด้วยวัย16,17ปี แต่ไม่ว่ายังไงหน้าอกแฟบก็เป็นของหายาก โมเอะ!
ที่จำได้ก็เห็นว่าเธอจะเป็นโรคกลัวความสูงด้วย.....เอาน่า มันก็หนึ่งในจุดความโมเอะไง!
“ท่านประธาน ฉันมาสมัคเรียน ต้องทำยังไงบ้าง?” ถ้าไม่เริ่มเปิดบทสนทนา บรรยากาศก็ยิ่งอึดอักมากขึ้น ในเมื่อเขาพบเธอแล้ว ในอนาคตเขาก็ยังมีเวลาคุยกับเธออีกครั้ง
เธอยิ้มเจื่อนๆก็ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจัง
“นายต้องการเข้าฮัคคุโอ?”
ถึงแม้เธอจะยังไม่รู้ว่าเขาถึงเรียนเธอว่าท่านประธาน หรือทำไมเขาถึงรู้ว่าเธอเป็นประธานนักเรียน แต่ด้วยมารยาทเธอก็ยังตอบวู่หยานไป
“คิดจะเข้า รู้ถึงความยากของมันแล้วใช้ไหม?”
เขาแข็งค้าง เขาเพิ่งจำได้ว่าการที่จะเข้าฮัคคุโอได้ ต้องสอบข้อเขียนให้ได้คะแนนเกิน65
ถึงแม้จะไม่รู้คอนเซ็ปของไอ้65คะแนนนี้คืออะไร แต่ถ้าเขาจำไม่ผิด65คะแนนก็สามารถสมัครเข้ามหาลัยชั้นนำได้แล้ว ส่วน72คะแนนนั่นสามารถเข้ามหาลัยโตเกียว.........
แล้วนับประสาอะไรกับตัวเขาที่ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย ถึงแม้จะอ่านมา เขาก็ไม่คิดว่าเขาที่ตอนแรกทำได้แค่สอบเข้ามหาลัยชั้นสามจะสามารถทำข้อสอบของต่างประเทษได้
แม้ว่าทั้งแต่ก่อนและตอนนี้IQเขาจะไม่เพิ่ม แต่สิ่งต่างไปจากเมื่อก่อนคือเข้ามี ระบบที่ท้าทายสวรรค์อยู่!!
แค่ใช้แต้มแลกเอาความสามารถดีๆมา แค่สอบให้ผ่านมันเรื่องหมูๆเฟ้ย!
