ตอนที่ 43 วางยา

จักรพรรดิปรุงยาแห่งวิถีสวรรค์ ตอนที่ 43 วางยา

 

หลิงจงควั่นกระโดดถอยห่างราวกับแมวที่ถูกเหยียบหางในทันที พร้อมกับชี้ไปที่หลิงตงซิง

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร คิดจะกล่าวหาว่าข้าพยายามวางยาพิษเจ้างั้นรึ?”

 

มันไม่สามารถควบคุมความกังวลที่มีได้ การที่คิดพยายามจะวางยาพิษศิษย์ของนิกายหมาป่าหินผา บทลงโทษที่มันจะได้รับต้องทำให้มันตายเป็นร้อยๆรอบแน่นอน!

 

ยิ่งกว่านั้น เรื่องนี้มันไม่ได้เป็นคนทำ!

 

ชายชราผู้นี้เคยวางแผนร้ายและทำเรื่องไม่ดีมามากมายในชีวิต แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มันโดนกล่าวหาจากคนอื่นโดยที่มันไม่ได้ทำ! มันโกรธจนใบหน้าของมันเปลี่ยนเป็นสีเขียว

 

หลิงตงซิงรู้ดีว่าตัวมันไม่ได้เป็นคนวางยาพิษ และหม่าหลางเองก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำเช่นนั้น เพราะงั้นคนที่น่าสงใสที่สุดจึงเป็นหลิงจงควั่น “หลิงจงควั่น เพราะว่าพวกเราเป็นคนตระกูลเดียวกันข้าจึงอดทนต่อเจ้ามาโดยตลอด แต่ครั้งเจ้าทำเกินไป!”

 

ถ้าหม่าหลางเสียชีวิตลงที่นี่ ในฐานะผู้นำตระกูลหลิง คงจะหนีไม่รับผิดชอบไม่ได้

 

“ไม่ใช่มัน!” หลิงฮันส่ายหน้า

 

“ไม่ใช่มัน?” ใบหน้าของหลิงตงซิงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ในขณะที่หลิงจงควั่นเองก็มีสีหน้าไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน มันไม่เคยคิดเลยว่าหลิงฮันจะพูดช่วยมัน

 

หลิงฮันยิ้มและพูด “ขยะปู่หลานสองคนนั่นไม่มีทางหลอมยาพิษนี้ขึ้นมาได้”

 

นี่มัน...!

 

หลิงจงควั่นและหลิงมู่เหยินรู้สึกโมโหอย่างมาก เหตุผลที่มันไม่ถูกสงสัยเป็นเพราะพวกมันไม่มีความสามารถในการหลอมพิษ? แต่เมื่อเทียบกับบทลงโทษที่มันจะได้รับจากการพยายามสังหารศิษย์ของนิกายหมาป่าหินผา มันจึงเลือกที่จะไม่โต้เถียงและอยู่เฉยๆดีกว่า

 

“งั้นคนร้ายเป็นใครกัน?” หลิงตงซิงมีสีหน้าสับสน

 

หลิงฮันมองไปยังหม่าหลางและยิ้ม “พี่ชายหม่า ท่านไม่คิดจะอธิบายด้วยตัวเองรึ?”

 

“อธิบายอะไรรึ?” ใบหน้าของหม่าหลางเต็มไปด้วยความงุนงง

 

จิตสังหารค่อยๆปรากฏขึ้นที่หน้าของหลิงตงซิง จากคำพูดของหลิงฮัน พิษนี่คงจะถูกใส่โดยหม่าหลาง? แต่ปัญหาคือ เมื่อใดกันที่หม่าหลางวางยาพิษ? น้ำชาเองก็เป็นของที่ทางตระกูลหลิง และคนที่เตรียมนำชาก็เป็นคนของตระกูลหลิงเช่นกัน!

 

แต่ในเมื่อมันเป็นคำพูดจากปากบุตรของมัน หลิงตงซิงจึงเลือกจะเชื่ออย่างไม่มีข้อโต้แย้ง

 

“พี่ชายหม่า ไม่ใช่ท่านรึไงกันที่เป็นคนวางยา?” หลิงฮันถาม

 

“ปัง!”

 

หม่าหลางชกเข้าที่โต๊ะและยืนขึ้น พร้อมกับพูดอย่างเกรี้ยวกราด “หลิงฮัน ข้านับถือเจ้าเป็นสหาย แต่เจ้ากลับสงใสข้าแบบนี้? เจ้าบอกว่าข้าใส่ยาพิษลงไปรึ? ข้าจะไปทำเช่นนั้นได้อย่างไร ในเมื่อน้ำชานี่คนรับใช้ของตระกูลหลิงเป็นคนนำมา ข้าจะมีโอกาสใส่ยาพิษลงไปได้อย่างไร?”

 

“หลิงฮัน เจ้ากล้าใส่ร้ายศิษย์ของนิกายหมาป่าหินผา เรื่องนี้ยกโทษให้ไม่ได้” หลิงจงควั่นใช้โอกาสนี้ในการตะโกนออกมา

 

สายตาของหม่าหลางมองไปยังหลิงจงควั่นและพูด “หัวหน้าพ่อบ้านหลิง ข้าสงสัยว่าพ่อลูกคู่นี้จะเป็นคนร้ายที่สังหารฮังฉานศิษย์จากนิกายของเรา เจ้าจะช่วยพวกเราจับกุมพวกมันได้หรือไม่?”

 

หลิงจงควั่นมีความสุขขึ้นมาทันที “ข้ายินดีที่จะฟังคำสั่งของนายน้อยหม่า และช่วยเหลือนิกายหมาป่าหินผา!”

 

“ยอดเยี่ยม เจ้ารับหน้าที่จัดการหลิงตงซิงส่วนข้าจะจัดการเจ้าเด็กนี่เอง!” หลิงฮันพูดและมองไปยังชายหนุ่มชุดเดาราวกับจะสื่อสารอะไรบางอย่าง

 

ชายหนุ่มชุดดำพยักหน้าเล็กน้อย มันยื่นมือออกมาจากแขนเสื้อและหยิบขวดหยกออกมาพร้อมกับโยนลงพื้นในทันที ขวดหยกได้แตกออกและมีควันกระจายออกไปทั่วทุกพื้นที่ของห้องโถง

 

ควันพิษ?

 

ไม่จำเป็นต้องมีใครบอก ทุกคนพร้อมใจกันกลั้นหายใจเพื่อไม่ให้สูดควันเข้าไป

 

“ฮ่าๆๆๆ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าจะมองออกเร็วขนาดนี้” หม่าหลางเปิดเผยสีหน้าอันชั่วร้ายออกมา

“เป็นข้าเองที่วางยาพิษในน้ำชา ข้าไม่เคยนึกเลยว่าจะจะมองออก โชคดีที่ข้าได้เตรียมแผนสำรองเอาไว้ ข้าจะแนะนำให้รู้จัก นี่คือสหายของข้าอู่เชิง และฉายาของเขาคือ จ้าวแห่งพิษ”

“ควันเหล่านี้คือผงสลายปราณ เมื่อเจ้าสูดมันเข้าไป มันจะทำให้เจ้าไม่สามารถโคจรปราณก่อเกิดในร่างกายได้ และเจ้าจะกลายเป็นเพียงคนไร้พลัง”

 

หลิงตงซิงรู้สึกโมโหอย่างมาก แต่มันไม่สามารถตะโกนเพื่อระบายความโกรธออกไปได้ ถ้ามันเปิดปากแม้แต่นิดเดียวมันจะต้องสูดพิษเข้าไป และนั่นจะต้องเป็นจุดจบแน่นอน

 

ที่แย่ที่สุดคือหลิงจงควั่นยังคงโจมตีมายังอย่างต่อไม่มีหยุด

 

เจ้าแก่นี่อยากจะได้ตำแหน่งผู้นำตระกูลจนไร้ความคิดไปแล้วรึไง มันคิดจริงๆหรือว่าหากมันกำจัดหลิงตงซิงทิ้งไปมันจะสามารถเอาตำแหน่งผู้นำตระกูลมาได้? จากความโหดเหี้ยมของหม่าหลางเป็นไปได้หรือที่มันจะปล่อยให้สมาชิกคนใดของตระกูลหลิงมีชีวิตอยู่?

 

เจ้าแก่โง่!

 

หลิงฮันหยิบขวดออกมาจากแขนเสื้อและกินเม็ดยาที่อยู่ข้างใน เมื่อเขากลืนลงไปแล้วจึงหยิบออกมาอีกสองเม็ดแล้วโยนไปให้หลิวอู๋ตงและหลิงตงซิง “ท่านพ่อ เม็ดยานี้มีไว้แก้พิษ มันสามารถกำจัดพิษของผงสลายปราณได้อย่างง่ายดาย”

 

หลิวอู๋ตงรีบกลืนยาได้รับมาอย่างรวดเร็ว หลิงตงซิงซัดฝ่ามือใส่หลิงจงควั่น และแยกตัวออกมาจากการต่อสู้เพื่อรีบไปรับเม็ดยา

 

หม่าหลางไม่ได้ลงมือขัดขวางใดๆ ในความคิดของมัน เม็ดยาของหลิงฮันจะต้องไร้ผลอย่างแน่นอน

 

ฮ่าๆ งั้นก็ให้พวกมันเชื่อว่ายานั่นสามารถรักษาพิษได้ เมื่อพวกมันเปิดปากออกมาหายใจและสูดผงสลายปราณเข้าไป มันก็สายเกินไปแล้วที่จะมาเสียใจ

 

หลิงตงซิงรับยามาและกลืนลงไป มันเชื่อบุตรของมันอย่างแท้จริง เมื่อกลืนยาเสร็จมันจึงเริ่มหายใจทันที ไม่เช่นนัน้มันคงสู้ได้ไม่นานหากต้องกลั้นหายใจไปด้วย

 

ชายในชุดดำเผยรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมา ตัวมันเรียกได้ว่าเป็นนักปรุงยาครึ่งนึง มันไม่ใช้ความสามารถในการหลอมยา แต่ใช้ความสามารถในการวิจัยและผสมพิษหลายๆอย่างเพื่อสังหารคนอื่นแทน

 

ผงสลายปราณต่างจากผงพิษธรรมดาทั่วไปที่ขายตามตลาดยา มันได้ใส่พิษต่างๆหลายชนิดเข้าไปด้วย มันได้ไม่เพียงทำให้โคจรปราณก่อเกิดได้ช้าลงแต่ยังกัดกร่อนอวัยวะภายในของคนที่ได้รับพิษเข้าไปด้วย

 

ถ้าไม่ใช่ยาถอนพิษที่มันหลอมขึ้นมาเอง ไม่มีทางเลยที่จะรักษาพิษได้

 

หม่าหลางยังไม่รีบร้อน เพราะอย่างไรหลิงตงซิงก็มีพลังอยู่ที่รวมธาตุขั้นเก้าระดับสูงสุดและมีพลังต่อสู้ที่น่ากลัว มันไม่โง่ที่จะไปสู้กับหลิงตงซิงตอนนี้ หากรออีกสักหน่อย หลิงตงซิงจะพ่ายแพ้ไปเองโดยไม่ต้องทำอะไรเลย

 

ในขณะเดียวกัน หลิงตงซิงหมวดคิ้วแล้วคิดว่าจะทำอย่างไรต่อดี

 

หม่าหลางที่ทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ ตระกูลหลิงจะรับมือกับภัยอันตรายไหวรึ? การสังหารศิษย์ของนิกายหมาป่าหินผาแถมยังมีฐานะเป็นตัวแทนของนิกายอีก... สิ่งนี้สามารถนำความล่มสลายมาสู่ตระกูลหลิงได้เลย!

 

“ไม่ต้องไปคิดอะไรมาก พวกเราไม่ใช่ปลาบนเขียงที่นอนรอให้คนอื่นมาเฉือด!” หลิงฮันแน่วแน่และไม่หวาดหวั่นเหมือนกับหลิงตงซิง เขายังมีไพ่ลับอีกหลายใบที่สามารถหงายออกมาได้

 

เฉินเฟิงเลี่ย  จูเฮอซิน  รวมถึงตระกูลหลิวแห่งเมืองจักรพรรดิที่อยู่เบื้องหลังหลิวอู๋ตง

 

หลิงตงซิงไม่ได้เป็นคนโลเล เมื่อได้ยินหลิงฮันพูดมันจึงตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว และปลดปล่อยจิตสังหารออกมา

 

“หืม?”

 

ในขณะเดียวกัน หม่าหลางและอู่เชิงได้มีสีหน้าสงสัยขึ้นมา ทำไมหลิงตงซิงและคนอื่นๆยังไม่มีสัญญาณว่าถูกพิษเล่นงานอีก? เพราะดูจากเวลาแล้วมันสมควรจะออกฤทธิ์ได้แล้ว

 

หรือว่า... เม็ดยาที่พวกมันกินไปก่อนหน้านี้จะสามารถรักษาพิษได้จริงๆ?

 

“อ๊าก!” ในตอนนั้นเอง หลิงจงควั่นได้ตะโกนออกมาอย่างทุกข์ทรมาน และร่วงลงพื้นไป ทั้งแขนขาและใบหน้าของมันกระตุกไม่หยุด มันกำลังตกอยู่ในความทรมานอย่างถึงที่สุด หลิงมู่เหยินเองก็อยู่ในสภาพเดียวกัน มันทรุดตัวลงไปชักกระตุกอยู่ที่พื้นโดยที่ควบคุมตัวเองไม่ได้

 

***เนื่องจากเหตุผลหลายๆอย่างทำให้ผมอาจจะลงเว็บช้าหน่อยนะครับ แต่ในกลุ่มยังลงปกติครับ***

*ติดตามข่าวสารได้ที่ เพจ*