EG บทที่ 164 รวดเร็วฉับไว (อ่านฟรี)

ซ่งเหล่าซื่อนั่งอยู่ที่ไนท์คลับแห่งหนึ่ง เขากำลังมองไปที่ลานเต้นเพื่อหาผู้หญิงสวยๆ ที่สะดุดตาเขา

ผู้หญิงคนนั้นไม่เลวแฮะ

ซ่งเหล่าซื่อชี้ไปที่ผู้หญิงคนนั้น และผู้ติดตามของเขาสองคนก็เดินฝ่าฝูงชนไปที่ลานเต้นและลากผู้หญิงคนนั้นออกมา

“ท่านซื่อ!” ผู้หญิงคนนั้นตกใจกลัว “เราไปที่อื่นกันดีมั้ยคะ?”

ซ่งเหล่าซื่อพอใจกับท่าทีของหญิงสาว เขาโบกมือให้ลูกน้องรู้ว่าเขาอยากจะกลับไปที่คฤหาสน์แล้ว

เมื่อประตูรถปิดลง แขนของซ่งเหล่าซื่อก็ถูกไขว้ไปด้านหลังและมีเสียงคลิกดังขึ้น เขาถูกใส่กุญแจมือ!

“กวางเจิ้ง!” ซ่งเหล่าซื่อตะโกน ผู้หญิงคนนี้เป็นตำรวจหรือ?

คนขับรถหันมา และเขาไม่ใช่คนขับรถของซ่งเหล่าซื่อที่ชื่อหลี่กวางเจิ้ง แต่กลับกลายเป็นคนแปลกหน้า

“ซ่งเหล่าซื่อ หยุดโวยวายได้แล้ว หลี่กวางเจิ้งถูกจับไปแล้ว วันนี้เราขอเชิญคุณซ่งไปร่วมดื่มชาและตอบคำถามเล็กน้อย”

“นี่แกกล้าทำแบบนี้กับฉันหรอ? ฉันเป็นเพื่อนกับหัวหน้าตำรวจของเมือง เจ้านายแกนะ!”

“ขอโทษด้วยครับ เรามาจากกรมตำรวจระดับจังหวัด”

“ฉันก็เป็นเพื่อนกับหัวหน้าตำรวจระดับจังหวัดเหมือนกัน!”

“ผมได้รับคำสั่งมากจากหัวหน้าตำรวจระดับจังหวัด พยายามไปก็ไร้ประโยชน์เปล่าๆ เรารวบรวมหลักฐานเอาไว้หมดแล้ว คุณหนีไปไหนไม่ได้หรอก!”

...............

“หัวหน้าตำรวจจาง นี่คุณล้อผมเล่นหรือเปล่า? ผมเป็นนักธุรกิจที่ถูกต้องตามกฎหมายนะ ผมจะไปเป็นหัวหน้ามาเฟียได้ยังไงกัน?” ซ่งเหล่าซื่อพูดอย่างใจเย็น เขาไม่เชื่อว่ากรมตำรวจระดับจังหวัดจะมีหลักฐานมาจับเขา!

“เมื่อวันที่ 21 สิงหาคม พ.ศ. 2529 ในระหว่างการรื้อถอนสถานที่ XX มีหญิงชราคนหนึ่งถูกตีจนถึงแก่ชีวิต คุณช่วยอธิบายเรื่องนี้หน่อยได้ไหม?”

“ต้องอธิบายอะไรหรอ? เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับผมอยู่แล้ว!” หัวใจของซ่งเหล่าซื่อเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาให้คนไปจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยไปแล้วนิ หรือว่าคนนั้นจะหักหลังเขา?

“เมื่อวันที่ 14 สิงหาคม พ.ศ. 2529 การก่อสร้างอาคารที่อยู่อาศัยใหม่บนที่ดิน XX ผู้รับเหมาก่อสร้างที่ชื่อ ซวี่หัว ถูกทำร้ายจนขาทั้งสองข้างหัก คุณก็ไม่รู้เรื่องนี้หรือ?”

........

หัวหน้าจางค่อยๆ ไล่รายชื่อแต่ละคดีออกมาทีละคดี เขาพูดอย่างช้าๆ และใจเย็น แต่หัวใจของซ่งเหล่าซื่อกลับเต้นเร็วมาก

“คุณไม่มีหลักฐาน เลิกใส่ร้ายผมได้แล้ว!” ซ่งเหล่าซื่อตะโกน

“คุณอยากได้หลักฐานงั้นหรอ? เดี๋ยวผมจัดให้ตอนนี้เลย! นี่ไง.... มีอะไรจะพูดอีกไหม? ผมว่าตอนนี้คุณน่าจะยอมรับสารภาพทุกอย่างดีกว่านะ!”

ซ่งเหล่าซื่อทรุดตัวลงบนเก้าอี้ เป็นไปได้อย่างไร? พวกนั้นมีหลักฐานได้ยังไง? พวกสารเลวเอ๊ย ฉันจ่ายไปตั้งเยอะ แต่ยังกลัมมาแทงข้างหลังฉันอีกเหรอ!

โชคดีที่ฉันยังมีไพ่ใบสุดท้ายเหลืออยู่!

.........

หวังขาเป๋กำลังผ่อนคลายอยู่ในอ่างอาบน้ำ เขานอนคว่ำหน้าโดยมีหญิงสาววัยรุ่นคอยนั่งนวดอยู่บนหลังเขา

ปัง !

เสียงประตูเปิดออกอย่างแรง หวังขาเป๋ลุกขึ้นนั่งทันที หญิงสาวที่กำลังนวดให้เขาล้มลงไปบนพื้น เขาไม่สนใจหญิงสาวที่ร้องด้วยความเจ็บปวด และรีบยื่นมือไปหยิบบางอย่างใต้หมอน

คลิก!

เสียงล็อกกุญแจมือบนข้อมือของเขา เขาถูกจับโดยชายสี่คน เมื่อยกหมอนขึ้น ก็เจอปืนสั้นที่วางซ่อนไว้อยู่!

หวังขาเป๋อยากตะโกนร้องแต่เขาถูกปิดปากด้วยเทปกาว และศีรษะของเขาก็ถูกคลุมด้วยถุงดำ ชายสี่คนเอาผ้าขนหนูมาพันตัวเขาและลากไปที่รถ

ที่มุมห้อง มีไม้เท้าเหล็กวางอยู่ ซึ่งไม้เท้าจะไม่ได้พบเจอเจ้าของอีกแล้ว

.........

“เฮียเคอ แย่แล้ว ผมได้ยินมาว่าซ่งเหล่าซื่อและหวังขาเป๋ถูกตำรวจจับไปแล้ว มีการลงโทษขั้นรุนแรงเกิดขึ้นหรอครับ?”

เฮียเคอตกใจมาก ทำไมถึงมีการลงโทษขั้นรุนแรงเกิดขึ้นในตอนนี้? การปราบปรามครั้งล่าสุดเพิ่งผ่านมาไม่กี่ปีเอง แย่ละ เจ้าสารเลวสองคนนั้นจะต้องซัดทอดมาถึงเขาเพื่อที่จะได้รับโทษเบาลงแน่ๆ เขาต้องรีบหนีก่อนละ!

เฮียเคอรีบสั่งลูกน้องให้หยุดกิจการคาสิโนไว้ก่อน และเอาเงินสดทั้งหมดมาให้เขา เขาต้องการหลบซ่อนตัวสักพัก เมื่อทุกอย่างจบลง เขาค่อยกลับมา เมื่อเขากลับมา เขาจะกลายเป็นหัวหน้าใหญ่ของเมืองปิง ไม่สิ น่าจะเป็นของจังหวัดหลงเจียง เขาอาจจะกลายเป็นเจ้าพ่อในวงการใต้ดินแห่งภูมิภาคตะวันออกเฉียงเหนือก็ได้

แต่ก่อนที่เฮียเคอจะฝันกลางวันจบ บ้านของเขาก็ถูกจู่โจมด้วยตำรวจพร้อมอาวุธครบมือหลายสิบนายที่เข้ามาจับกุมเขาและตีให้เขาหมดสติด้วยปลายกระบอกปืนยาว พวกเขาไม่ปล่อยให้เขาได้มีโอกาสพูดอะไรเลย

เฮียเคอและผู้ติดตามของเขาก็มีสภาพไม่ต่างกับซ่งเหล่าซื่อและหวังขาเป๋ พวกเขาถูกลากตัวไปที่รถและส่งไปยังสถานที่หนึ่งตามคำสั่งของตำรวจระดับจังหวัด

เฮียเคอได้เปิดตู้เซฟเพื่อเตรียมตัวหลบหนีในตอนที่เขาถูกจับ ซึ่งทำให้ตำรวจได้นำเงินสดและเครื่องประดับอัญมณีทั้งหมดในตู้เซฟและห้องใต้ดินลับของเขากลับมาด้วย

เฮียเคอรู้สึกเสียใจที่เปิดตู้เซฟและทางเข้าของห้องใต้ดินเอาไว้ ถ้าเขาไม่เปิดห้องใต้ดิน เขาก็อาจจะยังมีเงินเหลือเอามาติดสินบนเจ้าพนักงานเพื่อข่วยให้เขารอดได้บ้าง แต่คราวนี้ จบกัน!

........

เฝิงหยู่ยังนั่งเรียนอยู่ในห้องเรียนและเสียงวิทยุพกพาของเขาก็ดังขึ้น เขารีบกดปิดทันที ครูที่ยืนอยู่หน้าชั้นเรียนมองมาที่เฝิงหยู่ด้วยความโมโห “ออกไปนอกห้องและปิดประตูเดี๋ยวนี้!”

เฝิงหยู่เดินออกไปจากห้องเรียนและปิดประตู เขาหยิบวิทยุพกพาออกมาและเห็นว่าเป็นพี่เขยที่ฝากข้อความไว้ให้เขาโทรกลับด่วน

เฝิงหยู่ไม่ได้สนใจว่าตัวเองจะได้เข้าห้องเรียนหรือไม่ เขาวิ่งไปที่ห้องประชาสัมพันธ์ใกล้ประตูโรงเรียนเพื่อโทรหาพี่เขย

“ว่าไงนะพี่เขย? พี่ยืนยันข่าวนี้แน่นะ?”

หลังจากที่วางสาย สีหน้าของเฝิงหยู่ก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เมื่อคืนซ่งเหล่าซื่อ หวังขาเป๋ และเฮียเคอถูกจับทั้งหมด และเมื่อเช้านี้ หนมปังตะวันตก (หนมปังหยาง) ก็ถูกจับมากักขังตัวไว้ในอีกจังหวัดหนึ่ง เขาจะถูกส่งตัวกลับมาที่เมืองปิงเพื่อพิจารณาคดีในศาลต่อไป

สี่แก๊งในเมืองปิงถูกจับทั้งหมด!

เฝิงหยู่รู้สึกงง เหตุการณ์กระตุ้นที่เขาสร้างขึ้นยังไม่เพียงพอที่จะทำให้รัฐบาลำเนินการได้อย่างรวดเร็วฉับไวมากขนาดนี้ เป็นไปได้หรือไม่ว่าอาจจะมีผู้นำบางคนในระดับสูงสุดเป็นคนออกคำสั่งนี้?

แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ทุกอย่างก็โอเคแล้ว เดี๋ยวเขาจะให้พนักงานของเขานำของกำนัลไปให้รัฐบาลเมือง บริษัทเครื่องจักร และที่อื่นๆ อีกตามที่สัญญาไว้

ไม่มีคำไหนสามารถมาอธิบายความรู้สึกที่สุดแสนมีความสุขของเขาได้ในตอนนี้!

หลังจากพักกลางวันที่โงเรียน เฝิงหยู่และเพื่อนๆ อีกสามคนก็นั่งอยู่ด้วยกันเหมือนเคย ไม่มีใครอยากนั่งร่วมโต๊ะกับพวกเขาเพราะพี่เขยของเฝิงหยู่ทำงานให้กับกลุ่มมาเฟีย!

“ฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง ซ่งเหล่าซื่อ หวังขาเป๋ เฮียเคอ และหนมปังหยางถูกจับหมดแล้วนะ ไม่มีใครหนีรอดไปได้เลย!” เฝิงหยู่อดไม่ได้ที่จะรีบบอกข่าวดีนี้กับเพื่อนสนิทของเขา

เรื่องนี้ดีกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของเขาเมื่อก่อนเสียอีก เมื่อชาติที่แล้วของเขา คนพวกนี้สามารถหนีไปได้สักพักหนึ่งและค่อยถูกจับกุมในเวลาต่อมาในช่วงที่มีการลงโทษขั้นรุนแรง แต่มาครั้งนี้ พวกนั้นถูกจับได้พร้อมกันในเวลาเดียวกันเลย

“จริงหรอ? ตำรวจเมืองทำงานกันเร็วมากขนาดนี้เลยหรอ?” เหวินตงจวินตกใจ

จางฮั่นพุดขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจ “ตำรวจเมืองอะไรกันล่ะ? กรมตำรวจเมืองมีเจ้าหน้าที่เท่าไรกันเชียว? นี่ต้องเป็นผลงานของตำรวจระดับจังหวัดที่เริ่มการปฏิบัติการครั้งนี้ ฉันได้ยินมาว่าหัวหน้าตำรวจระดับจังหวัดเป็นคนสั่งให้ดำเนินการด้วยตัวเองเลย ซ่งเหล่าซื่อและหวังขาเป๋ทำผิดกฎหมาย พวกนั้นหนีรอดน้ำมือตำรวจระดับจังหวัดไปไม่ได้หรอก!”

เฝิงหยู่มองจางฮั่นอย่างสงสัย เธอรู้ได้ยังไงว่าหัวหน้าตำรวจระดับจังหวัดเป็นคนออกคำสั่งให้ดำเนินการจับกุมพวกมาเฟียครั้งนี้? ดูเหมือนว่าเธอจะศรัทธาในตัวหัวหน้าตำรวจระดับจังหวัดมาก เขาอาจจะเป็นญาติกับเธอหรือเปล่า?

เป็นไปไม่ได้ ถ้าหัวหน้าตำรวจระดับจังหวัดเป็นญาติของจางฮั่น ครอบครัวของเธอก็น่าจะต้องเป็นเจ้าหน้าที่รัฐ แต่ทำไมเธอยังพักอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กๆ อยู่เลย? ซึ่งอยู่ใกล้กับโรงงานทอผ้าลินินเก่าแก่ และจะต้องถูกรื้อถอนเพื่อการพัฒนาที่ดินครั้งใหม่ในอีกสองสามปีข้างหน้า

พวกเขาพูดคุยกันอย่างมีความสุขในระหว่างรับประทานอาหารกลางวัน วันนั้นเฝิงหยู่กินทุกอย่าง แม้แต่เหวินตงจวินยังกินน้อยกว่าเขาเลย!

ซ่งเหล่าซื่อและหวังขาเป๋ นายสองคนอยากได้ส่วนแบ่งกำไรจากบริษัทการค้าไท่หัวของฉันมากนักใช่มั้ย? ลองส่งลูกน้องมาที่บริษัทตอนนี้อีกรอบสิ ฉันจะไล่ตะเพิดไปให้หมดเลย ถ้าพวกนายไม่พอใจ ก็เรียกตำรวจมาเลย!