ตอนที่ 147 เกล็ดหิมะ (FREE)

การต่อสู้ระหว่างระดับสะท้อนสวรรค์และระดับผนวกดารานั้นไม่สามารถเปรียบเทียบกันได้แม้แต่น้อย

เหยียน ซิว ยืน อยู่หน้า ฟาง เจิ้งจือ พัดในมือของเขานั้นเรืองแสงสีรุ้งออกมา เขารู้ดีว่าต้องร่วมมือกันเท่านั้นถึงจะมีโอกาสต่อกรได้

อย่างไรก็ตาม เหยียน ซิว รู้สึกแปลกใจ ฟาง เจิ้งจือ เอามือกดพัดเขาลง ก่อนจะดึง เหยียน ซิว ไปไว้ข้างหลัง

เหยียน ซิว ไม่เข้าใจ

ผู้ติดตามของ ลู่ ยู่เฉิน ทั้ง 7 คนก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

“ฟาง เจิ้งจือ ต้องการจะทำอะไรกันแน่?”

ไม่มีใครอยากเชื่อ หรือเขาคิดจะสู้กับ ลู่ ยู่เฉิน เพียงลำพัง? เขาโง่หรือมั่นใจในตัวเองมากเกินไปกันแน่?

ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่มองไปยังเกล็ดหิมะที่เคลื่อนไหวอยู่ในอากาศเงียบๆ

เกล็ดหิมะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และหมุนอยู่รอบตัว ลู่ ยู่เฉิน ฟาง เจิ้งจือ เด็กทั้ง 7 คน และ เหยียน ซิว

เหยียน ซิว ค่อนข้างกังวล แต่ ฟาง เจิ้งจือ นั้นกลับมั่นใจและอยู่ในความสงบ

ผู้ติดตามของ ลู่ ยู่เฉิน ทั้ง 7 คนเหมือนเป็นคนดู ถ้า เหยียน ซิว ไม่ได้โจมตี พวกเขาก็ไม่คิดจะเสียแรงลงมือ

พวกเขาทั้ง 7 คนสัมผัสได้ถึงพลังอันแข็งแกร่ง มันคือพลังของ ลู่ ยู่เฉิน พลังของระดับสะท้อนสวรรค์

แต่ความจริงตอนนี้ ท่าทีของ ลู่ ยู่เฉิน กลับดูแปลกๆ

เมื่อเขามองไปที่เกล็ดน้ำแข็ง เขาแปลกใจและสับสนเป็นอย่างมาก มีความไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ส่วนหนึ่ง

เขารู้แค่เพียงเหล่าเกล็ดหิมะที่พัดอยู่บนอากาศ ทั้งหมดไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา

“เกิดอะไรขึ้น?” ลู่ ยู่เฉิน ไม่เข้าใจ

เขามองไปรอบๆ หิมะก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม ดวงตาของเขาเผยความกังวลออกมาในทันที

เขาพึ่งเข้าสู่ระดับสะท้อนสวรรค์เมื่อคืน ยิ่งไปกว่านั้นการเข้าถึงของเขานั้นเป็นกรณีพิเศษ เขาไม่สามารถควบคุมพลังได้ทั้งหมด ถ้าให้เขาอธิบายอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ คงเป็นผลจากสภาพอากาศรอบๆ

“ทำไมเจ้าไม่โจมตี?” ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่ ลู่ ยู่เฉิน เงียบๆ ด้วยความดูถูก

“หืม ข้าเดาว่าเจ้าคงโง่มาก!” ลู่ ยู่เฉิน โบกมือเพื่อควบคุมเหล่าเกล็ดหิมะ

เกล็ดหิมะเริ่มเคลื่อนไหวเร็วขึ้นจนในที่สุดมันก็เร็วจนเหมือนคมมีดที่ตัดอากาศออก

“อ๊าก!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นมา

1 ในผู้ติดตามเอามือกุมที่แขน บนนั้นมีแผลคล้ายกับถูดมีดบาดอยู่

“นายน้อยลู่ คิดจะทำอะไรกันแน่?” ผู้ติดตามอีกคนไม่อยากจะเชื่อ เมื่อมองไปยังผู้ติดตามที่ได้รับบาดเจ็บ

ทันใดนั้นเกล็ดหิมะก็พุ่งมาทางเขา

“ชิ้ง!”

ใบหน้าของเขาปรากฎแผลลึกขึ้นมาทันที เลือดสีแดงสดพุ่งออกมา

“นายน้อยลู่ ท่านพยายามจะ...” คนอื่นๆมองไปที่พวกของตนเองที่ได้รับบาดเจ็บ พวกเขารีบถอยออกจากพายุเกล็ดหิมะทันที

อย่างไรก็ตาม หอสมบัตสวรรค์เต็มไปด้วยหิมะ พวกเขาจะหนีไปที่ไหนได้?

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมเกล็ดหิมะภายใต้การควบคุมของข้า?!” ลู่ ยู่เฉิน ท่าทีเปลี่ยนไปทันที เมื่อได้ยินเสียงร้องของผู้ติดตาม

ตอนนี้เขารู้สึกว่าเกล็ดหิมะทั้งหมด มีที่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น....

ท่าที่ของ เหยียน ซิว เปลี่ยนไป เมื่อเขาเห็นเกล็ดหิมะเริ่มเข้าโจมตีคนอื่น เขาตัดสินใจจะโจมตี แต่ ฟาง เจิ้งจือ กลับหยุดเขาไว้

เขาจึงหันไปมอง ฟาง เจิ้งจือ

ความไม่เชื่อและความสับสนปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าเขาทันที

ฟาง เจิ้งจือ เองก็สังเกตุเห็นถึงสายตาของ เหยียน ซิว แต่ไม่ได้พูดอะไร

จากนั้นเขาก็หันไปมอง ลู่ ยู่เฉิน อีกครั้ง

“นายน้อยลู่ หลังจากฆ่าพวกเขาเสร็จแล้ว เราค่อยมาทำสัญญากัน!” ฟาง เจิ้งจือ พูดออกไปด้วยความสงบ ราวกับกำลังพูดคุยเล่นกับเพื่อน

“ข้อตกลงอะไร...ข้าไม่ได้โจมตีพวกเขา!” หลังจากได้ยินคำพูดของ ฟาง เจิ้งจือ เขาเองสับสนในทันทีเพราะไม่เข้าใจคำพูดของ ฟาง เจิ้งจือ แม้แต่น้อย

แต่...

ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นไม่เข้าใจคำพูดของ ฟาง เจิ้งจือ

ทั้ง 7 คนมองไปที่ ลู่ ยู่เฉิน ด้วยความหวาดกลัวทันที ถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าข้อตกลงอะไร แต่ที่รู้คือ ลู่ ยู่เฉิน จะฆ่าพวกเขาแน่ๆ!

“นายน้อยลู่ ไม่ต้องเล่นละครตบตาอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้หอสมบัติสวรรค์อยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเราแล้ว ข้ายินดีจะทำให้ความปราถนาของท่านเป็นจริง แต่เราจะให้คนรู้เรื่องนี้มากไม่ได้!” ฟาง เจิ้งจือ พูดต่อไป

ท่าทีของ ลู่ ยู่เฉิน เปลี่ยนไปทันที เขารู้แล้วว่า ฟาง เจิ้งจือ ต้องการจะทำอะไร ฟาง เจิ้งจือ ต้องการจะทำให้พวกเขาขัดแย้งกันเอง!

“อย่าไปเชื่อมัน ข้าไม่มีเหตุผลที่จะต้องโจมตีพวกเจ้า!” ลู่ ยู่เฉิน ต้องการจะหยุดเรื่องบ้าๆพวกนี้

แต่ว่า

ก่อนที่ ลู่ ยู่เฉิน จะได้ทำอะไร ผู้ติดตามคนที่เหลือก็กรีดร้องขึ้นมา เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วอากาศ แผลปรากฎขึ้นบนหน้าอกของเขา

แผลที่ลึกจนเห็นกระดูก!

บนอากาศเกล็ดน้ำแข็งก็ยังเคลื่อนไหวราวกับปีศาจเหมือนเดิม

ทั้ง 7 คน อยู่ในอาการหวาดกลัว

พวกเขาไม่อยากจะเชื่อ ฟาง เจิ้งจือ แต่พวกเขาก็ต้องยอมรับความจริง เพราะ ลู่ ยู่เฉิน เป็นคนเดียวที่อยู่ในระดับสะท้อนสวรรค์

มีเขาเพียงคนเดียวสามารรถควบคุมเกล็ดหิมะได้

ลู่ ยู่ เฉิน สับสนเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้เป็นคนควบคุมเกล็ดหิมะเหล่านั้น ทำไมถึงมีคนอื่นควบคุมมันกัน?

ทันใดนั้นเขาหันไปเห็นรอยยิ้มบางๆบนใบหน้า ฟาง เจิ้งจือ

“หรือว่า...”

ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว ลู่ ยู่เฉิน แต่เขารีบทำลายมันทิ้งอย่างรวดเร็ว ไม่มีทางเป็นไปได้

หลังจากพยามยามฝึกมาหลายปีด้วยความช่วยเหลือของสมบัตินับไม่ถ้วน ทั้งการสั่งสอนจากผู้เก่งกาจ เขายังคงติดอยู่ในระดับผนวกดารา

ถ้าไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือพิเศษ เขาคงต้องใช้เวลาอีกกว่า 2 ปี ถึงจะเข้าสู่ระดับสะท้อนสวรรค์ได้ ตอนนี้เขาอายุ 24 ปี ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีคนที่เก่งกาจกว่าเขาปรากฎขึ้นมาอีก

ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีคนอื่นอีกที่อยู่ในระดับสะท้อนสวรรค์และอายุต่ำกว่า 28 ปี

เป็นไปไม่ได้!

ทั้ง 7 คนเองก็มีความคิดเช่นเดียวกับ ลู่ ยู่เฉิน

แต่พวกเขาก็พยายามปฏิเสธความคิดนี้ พวกเขาไม่กล้าที่จะเชื่อ

“ลู่ ยู่เฉิน ถึงเจ้าจะเป็นคนของ 13 กองตรวจการ แต่ข้าก็มาจากตระกูลที่มีชื่อเสียง อะไรก็ตามที่เจ้าต้องการจากหอสมบัติ พวกเราเต็มใจยกให้เจ้า ถ้าเจ้ายังโจมตีพวกเราต่อไป อย่ามาโทษพวกข้า...อ๊าก!”

เด็กหนุ่มคนหนึ่งพยายามพูดขึ้นมา แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ เกล็ดหิมะก็บินไปทางเขาอีกครั้ง ยิ่งกว่าครั้งไหนคราวนี้มีจำนวนถึง 20-30 เกล็ด

ต่อให้เขาเตรียมตัวรับมือ แต่ขาและแขนของเขาก็ยังได้รับบาดเจ็บอยู่ดี

เลือดอันสดใสพุ่งออกมาราวกับลูกธนู

เด็กคนนั้นมองไปทาง ลู่ ยู่เฉิม ด้วยความโกรธเกรี้ยวรังเกียจ

“ลู่ ยู่เฉิน!!!” เขายืนไม่ไหวอีกต่อไป ต่อให้ไม่อยากจะเชื่อ แต่ความจริงก็คือความจริง

ทำไม ลู่ ยู่เฉิน ต้องการฆ่าพวกเขา?

เขาตกลงอะไรกับ ฟาง เจิ้งจือ ไว้กันแน่?

พวกเขาไม่จำเป็นต้องรู้คำตอบ เพราะ ลู่ ยู่เฉิน ที่กำลังพยายามฆ่าพวกเขาเป็นเรื่องจริง

ดังนั้น...

พวกเขาต้องโจมตีกลับ

เมื่อเผชิญหน้ากับความตาย ทุกคนย่อมทุ่มสุดตัวเพื่อเอาชีวิตรอด! ต่อให้พวกเขาต้องแพ้ แต่ก็ดีกว่านั่งอยู่เฉยๆ

“ฆ่า!”

“ลู่ ยู่เฉิน เจ้าบังคับพวกเราให้ทำอย่างนี้!”

“ตายซะ!”

ทั้ง 7 คนโจมตีพร้อมกัน

แสงทั้ง 7 แสงของอาวุธพุ่งเข้าหา ลู่ ยู๋เฉิน พร้อมกัน

ลู่ ยู่เฉิน ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น

เขาทำได้เพียงป้องกัน

ต่อให้เป็นทั้ง 7 คนของระดับผนวกดาราเข้าโจมตีพร้อมกัน ลู่ ยู่เฉิน ก็ไม่กลัวแม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตามเกล็ดหิมะ เริ่มเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง

เมื่อเขาควบคุมเกล็ดหิมะขึ้นมาป้องกัน แต่มีกลุ่มเกล็ดหิมะอีกกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามาชนแทน

“ตูม ตูม ตูม!”

เกล็ดหิมะนับไม่ถ้วนล่วงหล่นกับพื้น

เพราะการระเบิด ลู่ ยู่เฉิน ไม่มีเวลาจะป้องกันตัวใหม่ ถูกกระแทกจากพลังของ ดาบทั้ง 7 ตัวเขากระเด็นไปชนกับเสาน้ำแข็งทันที

รอยแตกปรากฎขึ้นบนน้ำแข็ง

“เชี่ย!” ลู่ ยู่เฉิน สบถด่าพร้อมกระอักเลือดออกมา

ตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เขาป้องกันการโจมตีของทั้ง 7 คนไม่ได้ มีทั้งเกล็ดหิมะที่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา และไม่ได้อยู่ใต้การควบคุม?

เด็กทั้ง 7 คนก็ยืนนิ่งเช่นเดียวกัน

พวกเขาตกใจ ทำไมการโจมตีของพวกเขาถึงได้โดน ลู่ ยู่เฉิน ง่ายๆ?

“เกิดอะไรขึ้น?” ทั้ง 7 คนถามตัวเอง

ตอนนี้เกล็ดหิมะก็ยังไม่ยอมหยุด มันพุ่งไปทาง ลู่ ยู่เฉิน และเด็กทั้ง 7

“ฉึบ ฉึบ ฉึบ..”

เสียงของเนื้อที่ถูกตัดขาดดังขึ้นมา

พวกเขาทั้งหมดต่างได้รับบาดเจ็บหลายๆส่วนของร่างกาย รอบตัวเต็มไปด้วยเลือดฉาบไปทั่วพื้นหิมะ

ความเจ็บปวดทำให้ ลู่ ยู่เฉิน ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้น เขาไม่ได้มองไปที่ เด็กทั้ง 7 แต่มองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ที่กำลังยิ้มกว้างอยู่

เด็กทั้ง 7 คนก็มองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ

ทันใดนั้นความหวาดกลัวเกิดขึ้นในใจพวกเขาทันที

เพราะถ้าสิ่งที่พวกเขาคิดเป็นจริงขึ้นมา อาณาจักรเซี่ยต้องสั่นสะเทือนแน่นอน

อย่างไรก็ตาม แล้วถ้าไม่ได้เป็นแบบนั้นจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นยังไง?

“จ...เจ้าอยู่ในระดับสะท้อนสวรรค์?!” ลู่ ยู่เฉิน พูดออกมาพร้อมกับความเจ็บปวดและสิ้นหวัง

เด็กทั้ง 7 คนจ้องเขม็งไปทาง ฟาง เจิ้งจือ

ถ้า...

เกล็ดหิมะถูกควบคุมโดย ลู่ ยู่เฉิน จริง?

ทำไมเขาถึงป้องกันการโจมตีไม่ได้?

นอกเสียจาก ลู่ ยู่เฉิน ไม่ได้เป็นคนควบคุมมัน?

“นายน้อยลู่...ตาบอดหรือเปล่า?” ฟาง เจิ้งจือ หัวเราะเยาะ ก่อนจะยิ้มออกมา ในเวลาเดียวกัน หิมะบนท้องฟ้าก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

ลู่ ยู่เฉิน และคนอื่นๆ ต้องการจะหลบ แต่พวกเขาไม่มีแรงจะเคลื่อนไหว

“พวกเราต้องตายจริงๆงั้นหรือ?!” ทั้ง 8 คน มีความคิดเดียวกันผุดขึ้นมา พวกเขาไม่ต้องการตาย แต่พวกเขาก็ไม่สามารถต้านทานได้

แต่ทันใดนั้น

เกล็ดหิมะบนอากาศก็หยุดลง

กลายเป็นคำ คำหนึ่งลอยอยู่บนท้องฟ้า

“นี่ไง ดูก็รู้ว่าเป็นพลังระดับสะท้อนสวรรค์ พวกเจ้าตาบอดรึไงกัน?”

เพจหลัก : Double gate TH