ตอนที่ 3 - เรามีธุระต้องคุยกัน

จิมมี่นั่งอยู่ที่ร้านอาหารวิลสันแฟมิลี่มีลแถวชานเมือง (Wilsons’ Family Meals) ทุกครั้งที่มีเวลา เขามักชอบมานั่งทานอาหารที่นี่ ร้านนี้เป็นธรุกิจเล็กๆ บริหารจัดการโดยคู่สามีภรรยาแก่ๆคู่หนึ่ง  พวกเขาปรับปรุงพื้นที่บางส่วนของบ้านมาทำเป็นร้านอาหาร  บรรยากาศดูอบอุ่น และอาหารที่เสริฟแต่ละจานก็รสชาติเยี่ยม

จิมยิ้มอย่างพอใจกับอาหารเช้าตรงหน้า  มีมันฝรั่งต้ม และน้ำส้ม  เขาคิดทบทวนเรื่องแผนการณ์ที่ยอดเยี่ยมนั่นอีกครั้ง   รายละเอียดแต่ละอย่างผุดขึ้นในสมองเขาอย่างชัดเจน  เขาได้รับข้อมูลของสถานสังคมสงเคราะห์ที่จัดอยู่ในสามอันดับต้นๆ ของเมืองนี้เป็นที่เรียบร้อย  และได้จัดการติดต่อหัวหน้าของแต่ละแห่งด้วยตัวเอง เขาบริจาคเงินไปนิดหน่อย แล้วก็ได้รายชื่อพร้อมที่อยู่ของหญิงสาวที่มีฐานะยากจน  ตอนนี้ปาร์ค และฮาร์ทเลย์ช่วยกันคัดเลือกออกมาได้สามรายชื่อ แต่ใช้มาตรฐานใดในการเลือกนั้น เขาก็ไม่รู้ได้

แม้ว่าปาร์คจะไม่เห็นด้วยกับแผนการณ์นี้ แต่เขาก็ถูกเกลี้ยกล่อมให้ช่วย  แน่นอนเขาจำเป็นต้องช่วย แม้จะไม่เต็มใจนัก

จิมมี่นั่งกินมันฝรั่ง และฮัมเพลงไปด้วยอย่างมีความสุข  ตอนนี้เขาวางแผนไว้เรียบร้อยแล้ว และหนึ่งในแผนการณ์ก็ได้บรรลุแล้ว  เขาดูพึงพอใจกับผลงาน ระหว่างรับประทานอาหาร เขาก็อ่านรายละเอียดของหญิงสาวทั้งสามคนไปด้วย  ก่อนหน้านี้เขาได้ดูรายชื่อพวกนี้ไปแล้ว และก็ได้ตัดสินใจเลือกหญิงสาวคนที่เขานัดให้มาพบที่ร้านอาหารแห่งนี้ เพราะเธออาศัยอยู่ใกล้ๆ นี่เอง ได้ประโยชน์สองอย่างในเวลาเดียวกัน ได้ทานอาหารอร่อย และอาจได้แต่งงาน เขาเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย เขาก็เช็ดมือ และลุกขึ้นเดินตรงไปที่ห้องน้ำ เขาไม่ได้รู้สึกร่าเริงแบบนี้มาหลายวันแล้ว เขาฮัมเพลงต่อ แต่คราวนี้เสียงดังหน่อย แต่เมื่อเข้าไปใกล้ห้องน้ำชาย เขาก็หยุดฮัมเพลง

เขาได้ยินเสียงคนพูดอยู่ข้างใน

“กลับมาเดี๋ยวนี้นะเบน เธอรู้ไหมว่าเธอกำลังทำอะไร?” เสียงตะโกนนั่นดูเหมือนโกรธ

“ไม่มีทางแม่” เขาได้ยินเสียงเด็กซนๆ คนหนึ่ง

ผู้หญิง และเด็ก…  ในโลกนี้ มีที่ใหนที่ผู้หญิง และเด็กผู้ชายเข้ามาทำอะไรในห้องน้ำผู้ชาย?!  เขาประหลาดใจ และไม่แน่ใจว่าจะเสนอหน้าเข้าไปดีไม๊  แต่ทำไมจะเข้าไม่ได้ล่ะ  เขาต่างหากที่เป็นฝ่ายถูก  ดังนั้น....

“มีคนเข้ามาครับแม่” เด็กน้อยร้องบอก

“เบนมานี่” เสียงผู้หญิงร้องเรียก

จิมผลักประตูเปิดเข้าไป

แต่ก็ต้องประหลาดใจกับสิ่งที่เห็น

บนพื้นห้องน้ำ มีเด็กสาวรูปร่างค่อนข้างบอบบางคุกเข่าอยู่ ในมือกอดเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ไว้  ดวงตาที่เบิกกว้างของเธอ มีทั้งความกลัว และความประหลาดใจ เขาพูดอะไรไม่ออก – ขณะที่เธอเงยหน้ามองเขา

ผมของเธอสีน้ำตาล แต่ดูราวกับโคลนเป็นเส้นๆ กำลังปกคลุมใบหน้าของเธอมากกว่า  เธอสวมกระโปรงสีแดง และเสื้อเชิ้ตตัวโคร่ง บนเสื้อผ้าขาดๆ มีคราบสกปรกติดอยู่ บนใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางค์นั่น ดูอิดโรย

คนยากจน จิมคิด สงสัยจะเข้ามาทำความสะอาดห้องน้ำ

เขายืนจ้องหญิงสาวที่หันหน้าหนี และตระหนักได้ว่า ตัวเขาเองรู้สึกแปลกๆ  เขาเลิกมอง แต่กลับรู้สึกว่าเคยเห็นเธอที่ใหนมาก่อน ดวงตาสีดำที่ดูเหมือนโกรธคู่นั้น ก็ดูคุ้นมาก

เขารีบหยุดความคิดทันที  เขาจะไปรู้จักคนพวกนี้ได้ยังไง?

“ทำไมลุงคนนั้นจ้องมองพวกเราล่ะแม่?” เด็กน้อยถามขึ้น พร้อมดึงแขนของหญิงสาว

“แม่ แม่ไม่รู้เหมือนกัน” หญิงสาวบอก รู้สึกวูบวาบ และหน้าแดง “มา ไปกัน” เธออุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน และกำลังจะเดินจากไป

ตอนนั้นเอง  ทำให้เขามีโอกาสมองเห็นหญิงสาวจากด้านข้าง  ซึ่งเหมือนกับรูปภาพที่เขาเห็นในโปรไฟล์  จิมจึงนึกขึ้นมาได้ว่า

เธอคือหนึ่งในผู้ที่ถูกคัดเลือกให้มาเป็น ‘เจ้าสาวที่เพียบพร้อม’ ของเขา!! ไม่น่าผิดพลาด!!  รูปถ่ายที่อยู่ในรายชื่อที่เขาได้รับ ก็เป็นรูปด้านข้าง ไม่แปลกเลยที่เขาจะรู้สึกคุ้นหน้าเธอ เพราะเขาเพิ่งจะอ่านประวัติของเธอจบเมื่อไม่กี่นาทีนี่เอง

และเธอก็อาศัยอยู่แถบๆ นี้ด้วย  เขาขับรถมาที่นี่ก็เพื่อจะมาพบเธอ

ช่างโชคดี.. ที่บังเอิญได้พบเธอที่นี่!!

จิมยิ้ม และก่อนที่หญิงสาวจะวิ่งออกไป เขาตะโกน “หยุดก่อน!”

หญิงสาวหยุด และหันกลับไปมองเขาอย่างลังเล เด็กน้อยในอ้อมแขนเธอขมวดคิ้ว

“ค.. คะ?” เธอถามเสียงเบา

ตอนนี้ นี่เป็นช่วงที่ยากที่สุด  แม้จิมจะเรียกให้เธอหยุด เขากลับไม่รู้จะพูดอะไรต่อ แน่นอน เขาไม่สามารถพูดเรื่องข้อเสนอกับเธอที่นี่ ในห้องน้ำ ดังนั้น เขาจึงเปลี่ยนมาถามเธอแทน

“คุณทำงานที่นี่หรือ?”

“ชะ.. ใช่ค่ะ”

“เด็กนั่น.. ลูกเธอใช่ไม๊?”

“ใช่ค่ะ” เธอตอบ

“คุณคงยังไม่ได้แต่งงานใช่ไม๊?”

“ยังค่ะ”

หญิงสาวขมวดคิ้ว

จิมยิ้มมีเลศนัย

ดีมาก!!  เพราะในรายชื่อไม่ได้ระบุไว้ แถมตอนนี้มีลูกด้วย!! นี่คงจะทำให้พ่อของเขาอับอายได้แน่!!

หญิงสาวมองดูเขาอย่างเก้ๆ กังๆ  คอยว่าเขาจะพูดอะไรกับเธออีก หรือจะปล่อยเธอไป

จิมก้าวเขาไปหาหญิงสาว แล้วยื่นมือออกไป

“ตามผมไปที่สนามด้านหลังหน่อย เรามีธุระต้องคุยกัน” เขาพูดเสียงดังชัดเจน พร้อมกับมีรอยยิ้ม

ธุระเหรอ? สนามด้านหลัง? หญิงสาวสะดุ้ง มองเขาอย่างหวาดระแวง แต่ตอนนี้เริ่มกลัวเล็กน้อย

“เราไปจากที่นี่กันเถอะเบน” เธอกระซิบกับลูกชาย และรีบวิ่งออกจากห้องน้ำ ผลักนายฮันเตอร์ไปอีกข้าง แต่เพราะเขาพยายามจะดึงตัวเธอไว้ จิมจึงสะดุด แต่ก็จับอ่างพยุงตัวไว้ แล้วทำได้เพียงมองหญิงสาวหนีไปอย่างรวดเร็ว

เขาอยากจะวิ่งตามไป แต่ก็หยุด

เขาคงดูอันตรายสำหรับเด็กสาว และเขาก็ไม่จำเป็นต้องไล่ตามเธอไป ไม่มีปัญหา เขามีที่อยู่ของเธอ และก็กำลังจะไปพบเธอพอดี

แต่เขาก็หงุดหงิดนิดหน่อย ที่การพบกันครั้งแรก เขากลับไม่สามารถสร้างความประทับใจได้ ทำไมเธอต้องวิ่งหนีด้วยนะ?  แต่ช่างเหอะ ใครจะไปสนใจ ความสำเร็จในการเจรจาข้อตกลงทางธุรกิจต่างๆ ของเขานั้น ล้วนเกิดจากการสร้าง First Impression นี่ล่ะ แต่ครั้งนี้.. ช่างเถอะ

แต่..หญิงสาวคนนี้เป็นแค่พนักงานทำความสะอาด  ดูเหมือนเขายังคงกังวลอยู่กับการสร้าง First Impression

ผ่อนคลาย.. จิมเดินออกจากห้องน้ำในอีกสองสามนาที และเมื่อถึงโต๊ะ เขาก็จ่ายค่าอาหาร และทิปให้กับเด็กเสริฟอย่างงาม แล้วนั่งดูรายชื่ออีกครั้ง

ตอนนี้ เขาพิจารณารูปถ่ายที่เห็นเพียงด้านข้างของหญิงสาวอย่างละเอียด ผมแบบนั้น ใช่เธอแน่นอน เขาอ่านออกเสียงชื่อของเธอ

“มิย่า”

จิมถอนหายใจ

ดีล่ะมิย่า แล้วเจอกัน